28 april Amsterdam Los Angeles

We zijn voor de wekker, die om 5.30 uur zou afgaan, wakker. We gaan douchen en rijden op ons gemakkie naar Schiphol. We leveren de auto in en checken twee koffers in. Twee zwarte tassen gaan nog mee als handbagage. Het lijkt wel steeds meer te worden wat we meenemen! Daar ben ik de schuldige van want ik neem dus letterlijk mijn bed mee op vakantie! De vlucht duurt 10 uur en een kwartier en zit mutje vol. Ik heb nog wat leuke gesprekken achter in het vliegtuig met wat mensen en later hebben we samen nog een leuk gesprekje met een andere Amerika fanaat. Als we uitstappen willen we zo snel mogelijk bij de immigratie op de stoep staan, we lopen dus stevig door, wat ook wel lekker is om de benen weer van bloed te voorzien. Als we er aan komen zien we een enorme rij mensen staan, veel van hen zijn Aziaten en die hebben altijd extra lang werk bij de douane. De moed zakt ons wel een beetje in de schoenen, dat wordt twee uur wachten. Met toestemming van mijn hunny gooi ik mijn handicap in de strijd en laat een douane dame die de rij in de gaten houdt mijn gehandicapten parkeerkaart zien. Mike geeft aan dat ik een mobiliteitshandicap heb en voila.......de koordjes gaan los en wij mogen in de rij van de gehandicapten en flight crews gaan staan. Na 3 minuten zijn we aan de beurt en na een vrolijk beambte te hebben gesproken staan we bij de bagageband op de koffers te wachten. Hoppa, binnen 10 minuten twee bekende koffers op de band en zoef wij gaan de deur uit opzoek naar de shuttle van het autoverhuurbedrijf. Die komt ook snel en daar begon de "ellende" onze geboekte auto was niet goed genoeg voor een tientje per dag meer hadden we een vele zuinigere (hoeft niet de benzine kost hier nog geen 70 cent de liter) willen we extra verzekeringen (nee ook niet dank je) betalen voor de tank benzine (nee want die hebben we al betaald....O zij kan geen Frans lezen geeft ze aan vandaar dat ze het vroeg) etc etc Uiteindelijk worden we wat korter af en krijgen we toch eindelijk een auto toegewezen. Het is me toch smerig van binnen! We besluiten dit toch maar niet te accepteren en iemand zegt dat we de mensen van de poestdienst in moeten schakelen. Hoppa, een man maakt hem van binnen nu schoner. De rest doe ik uiteindelijk zelf met natte doekjes. Maar goed, we rijden op gigantisch drukke wegen naar Ontario, een voorstad van Los Angeles. Hier overnachten we nadat we eerst een pakketje voor een Amerikaanse vriend hebben verstuurd bij Fedex, boodschappen hebben gedaan en wat gegeten hebben. Om half 8 s avonds, dat is dan half 5 s nachts nederlandse tijd gaan onze ogen dicht. 24 uur wakker maar o zo gelukkig dat we weer in Amerika kunnen zijn.