Na een relaxt ontbijtje zijn we richting Hampton gereden. Aangezien de Nederlandse koffie al een tijdje op is gaan we af en toe naar een Starbucks. Bij iedere afrit staat er hier een bordje met daarop: gas of fuel: welke benzine pompen er aan of nabij de afrit zitten. Lodging: welke hotels er zijn en Food: welke restaurants er nabij de afrit zitten. Soms zelfs ook nog een bord met de attracties. Ik wijk af. Na 10 minuten gereden te hebben zagen we een bordje met Starbucks bij een afrit staan. Dus we besluiten er naar toe te gaan. Blijkt dat deze Starbucks dus 4,5 km van de weg af zit. Ook dat is niet erg maar dan de weg weer terug vinden duurt langer..... hij smaakte wel lekker overigens.
Nadat we Hampton door waren gereden vonden we een keurige gratis parkeergarage tegenover het Virgina Air and Space center, waar we naar op weg waren. We zijn er 5 minuten voor 10 uur en om 10 precies zal de eerste IMAX 3D film starten en die willen we graag zien. Nu zit er een aardige dame aan de entree die uitgebreid de tijd neemt om ons van een kaartje te voorzien. Ik ga alvast naar de WC en als ik terug kom is Mike nog steeds bezig om kaartjes te krijgen bij de die dame. Ik informeer rustig of we de 3D film van 10 uur nog kunnen halen. O, yeah, no problem, zegt de dame want we wachten nog op een groep en eerder starten we de film niet. Lekker relaxt he ? We gaan lekker koel wachten in de bioscoop en wachten zo'n 20 minuten op de andere gasten. Daarna gaan we het 3 verdiepingen tellende museum in. In het midden hangen enorme vliegtuigen en in diverse vliegtuigen die op de grond staan mag je in en zijn er vluchtsimulators in geplant. Ik ben van alle pogingen die ik bij de diverse toestellen heb gedaan 1 x goed geland, de rest ben ik allemaal gecrasht. Hopelijk weten die piloten van Iceland Air morgen wel waar ze mee bezig zijn ;). Er is ook een expositie over de ruimte vaart met een heel stuk nagebouwde planeet Mars.
Beneden is er een wisselende tentoonstelling en deze keer gaat het over Human Grossology (menselijke gatverdarries ofzo) Enorme neuzen en ingewanden zijn er nagebouwd waar je in rond kunt lopen. Je kunt een scheet opwekken door aan allerlei dingen te draaien en er wordt alles over snot, pies en poep uitgelegd. Echt leuk ! hihi.
We gaan buitenom naar de haven waar we een rondvaart hebben gepland in langs de gevechtsschepen van de Amerikaans Marine. De rondvaart duurt zo'n 2,5 uur en stopt ook nog op een eiland met een fort erop. Heel indrukwekkend en ontzettend warm. Zeker als we op het fort rondlopen guts het zweet van Mike's rug en hoofd af. Ik kan niet zweten maar op het eind van de middag plakt mijn broek ook op mijn benen. het blijkt meer dan 35 graden te zijn geweest en dat is toch zeker 5 graden warmer dan normaal. Op het einde van de rondvaart vertelt de kapitein dat er een ongeluk is gebeurt op de snelweg richting Williamsburg en dat diegene die die weg moeten rijden bij het kantoortje een omleidingsroute kunnen gaan halen. Kijk dat is een staaltje Amerikaanse service. Op het kantoor ligt een keurig uitgeprint briefje waar we dankbaar gebruik van maken. Helaas hebben we wel zo'n 1,5 uur in de file op de binnenwegen gestaan, maar dat zal vast minder lang zijn geweest dan de file op de snelweg.
Terug gekomen in Williamsburg moeten we nog langs de winkels. Nog een poging voor de thee en voor mezelf mijn body lotion. De thee wil niet lukken maar het cremetje (of is het cremepje) is wel gelukt. Tijdens de file heb ik alle zooi van de auto al gesorteerd en klaar gezet op de achterbank om gemakkelijk mee naar binnen te nemen. Als we gegeten hebben bij de Olive Garden (een restaurant dat we kennen uit Orlando en dat zowaar een beetje gezellig uit eten lijkt) slepen we de zooi naar de kamer en crasht Mike voor de History Channel. Ik probeer alvast in te checken voor morgen avond laat en zie dan dat we de tweede vlucht niet meer naast elkaar zitten. Dus alles terug gedraaid en morgen op het vliegveld alles maar regelen. Nu nog even proberen of een late check out mogelijk is want ik wacht liever in een air conditioned kamer dan op het vliegveld.
tot in Nederland
donderdag 9 juni 2011
woensdag 8 juni 2011
7 juni Colonial Williamsburg
We zijn rustig opgestaan en hebben genoten van het uitgebreide warme ontbijt. Rond 9 uur waren we bij het bezoekerscentrum om onze kaartjes op te halen. We konden met de parkeerkaart midden in het dorpje parkeren wat weer een shuttle busje scheelde of een aantal kilometers lopen.
In het dorp staan 350 woningen uit de 18de eeuw (of replica's ervan) Ze zijn in de jaren 20 van de vorige eeuw allemaal gerestaureerd want tot die tijd was het een spookstadje van 88 originele huizen. Williamsburg was de eerste hoofdstad van de staat Virginia en hier is de revolutie begonnen. De revolutie ontstond tijdens het ingaan van weer een Britse belastingregel (stamptax) De onafhankelijkheidsverklaring werd in dit dorp opgesteld, dus stond hier de wieg van de Verenigde Staten van Amerika.
Veel huizen hadden een soort toer waar je dan in kleine groepjes een rondleiding kreeg of waar een oud ambacht werd uitgevoerd. Een schoenmaker bijvoorbeeld maakte in die tijd twee gelijke schoenen, links en rechts liep je er vanzelf wel in. Leuk was ook de wapen makerij waar een man in klederdracht een houten revolver aan het maken was en waar dan later met staal de loop en zo aangemaakt werd. We hebben een rechtzaak meegemaakt vanuit die tijd en dat was lachen, de toer in het Capitool was ook interessant maar iets te druk. Verder veel gelopen in de enorme hitte en af en toe dankbaar gebruik gemaakt van de airconditioning in de gerestaureerde panden. We vonden het een heel erg geslaagde dag.
We zijn weer gaan eten bij het Outback steakhouse, Mike een steak en ik kipfilet bedolven onder de kaas en bacon. Gelukkig was het zo vet dat ik het er in zijn geheel afgelicht kon krijgen. De kippenvleugeltjes die we weer vooraf hadden genomen waren weer erg lekker.
Toen maar weer eens op zoek naar een petje voor nichtje Jans. Een roze, met wit logo van de New York Yankees. De eerste winkel had ze niet dus zijn we nog naar een ander winkelcentrum gereden waar een hele grote petten winkel zat. En daar hadden ze hem niet...... maar wel een rode ! En die vond ze ook goed; Jans hij zit in de koffer op weg naar Nederland ! De thee voor Karin blijk ook in de supermarkt van dit winkelcentrum niet aanwezig te zijn maar bij navraag zou supermarkt Publix dit merk waarschijnlijk wel hebben. Morgen nog maar even stoppen bij een Publix dan ! Een ander souvenier voor neefje Sjors is een dollar biljet... we hopen dat we die een overhouden maar dat zal wel lukken want het is hier in het oosten van het land nog goedkoper dan in het west.
We zijn kei moe naar het hotel gegaan en gaan lekker weer History Channel kijken. Morgen een laatste dag in de hitte want donderdag gaat het hier regenen, mooi tijd voor ons op naar huis te gaan.
In het dorp staan 350 woningen uit de 18de eeuw (of replica's ervan) Ze zijn in de jaren 20 van de vorige eeuw allemaal gerestaureerd want tot die tijd was het een spookstadje van 88 originele huizen. Williamsburg was de eerste hoofdstad van de staat Virginia en hier is de revolutie begonnen. De revolutie ontstond tijdens het ingaan van weer een Britse belastingregel (stamptax) De onafhankelijkheidsverklaring werd in dit dorp opgesteld, dus stond hier de wieg van de Verenigde Staten van Amerika.
Veel huizen hadden een soort toer waar je dan in kleine groepjes een rondleiding kreeg of waar een oud ambacht werd uitgevoerd. Een schoenmaker bijvoorbeeld maakte in die tijd twee gelijke schoenen, links en rechts liep je er vanzelf wel in. Leuk was ook de wapen makerij waar een man in klederdracht een houten revolver aan het maken was en waar dan later met staal de loop en zo aangemaakt werd. We hebben een rechtzaak meegemaakt vanuit die tijd en dat was lachen, de toer in het Capitool was ook interessant maar iets te druk. Verder veel gelopen in de enorme hitte en af en toe dankbaar gebruik gemaakt van de airconditioning in de gerestaureerde panden. We vonden het een heel erg geslaagde dag.
We zijn weer gaan eten bij het Outback steakhouse, Mike een steak en ik kipfilet bedolven onder de kaas en bacon. Gelukkig was het zo vet dat ik het er in zijn geheel afgelicht kon krijgen. De kippenvleugeltjes die we weer vooraf hadden genomen waren weer erg lekker.
Toen maar weer eens op zoek naar een petje voor nichtje Jans. Een roze, met wit logo van de New York Yankees. De eerste winkel had ze niet dus zijn we nog naar een ander winkelcentrum gereden waar een hele grote petten winkel zat. En daar hadden ze hem niet...... maar wel een rode ! En die vond ze ook goed; Jans hij zit in de koffer op weg naar Nederland ! De thee voor Karin blijk ook in de supermarkt van dit winkelcentrum niet aanwezig te zijn maar bij navraag zou supermarkt Publix dit merk waarschijnlijk wel hebben. Morgen nog maar even stoppen bij een Publix dan ! Een ander souvenier voor neefje Sjors is een dollar biljet... we hopen dat we die een overhouden maar dat zal wel lukken want het is hier in het oosten van het land nog goedkoper dan in het west.
We zijn kei moe naar het hotel gegaan en gaan lekker weer History Channel kijken. Morgen een laatste dag in de hitte want donderdag gaat het hier regenen, mooi tijd voor ons op naar huis te gaan.
dinsdag 7 juni 2011
6 juni Charleston - Williamsburg
Over deze dag kan ik kort zijn. We rijden vroeg weg en ruilen ieder ander half uur van plaats om ze snel mogelijk op de plaats van bestemming te zijn. Het zijn 750 km die we afleggen en het gaat best snel. Om half 5 zijn we op onze chique kamer en hebben we voor het eerst op een veerpont gezeten in de US.
's Avonds zijn we nog een ghost tour gaan lopen om de stijve spieren weer wat op gang te krijgen. Deze werd gedaan door een vrouw in kleding uit de 17de eeuw. Zij speelde een winkel eigenaresse die verdronken was en met al haar overleden dorpsgenoten nog steeds contact had. Het was leuk omdat er veel in het donker werd gelopen maar het tempo lag hoog dus wij waren blij dat we deze toer niet na een dagje Willamsburg hadden gepland. Op de kamer hebben we nog even naar History Channel zitten kijken en zijn daarna al snel in slaap gevallen.
's Avonds zijn we nog een ghost tour gaan lopen om de stijve spieren weer wat op gang te krijgen. Deze werd gedaan door een vrouw in kleding uit de 17de eeuw. Zij speelde een winkel eigenaresse die verdronken was en met al haar overleden dorpsgenoten nog steeds contact had. Het was leuk omdat er veel in het donker werd gelopen maar het tempo lag hoog dus wij waren blij dat we deze toer niet na een dagje Willamsburg hadden gepland. Op de kamer hebben we nog even naar History Channel zitten kijken en zijn daarna al snel in slaap gevallen.
5 juni Charleston - Drayton Hall - zwembad
Het is uitgestorven in dit toch wel gelovig stukje VS als we op zondag ochtend om 9 uur een afspraak hebben met onze privé gids door Charleston.
Hij komt ook vroeg aanrijden en aangezien er voor 9 uur niet door een gedeelte van de stad mag worden gegids gaan we eerst rustig op een bankje in de schaduw zitten en krijgen ook van hem geschiedenis les. Charleston is de eerste nederzetting die succes heeft en binnen een aantal jaren uitgroeit tot grootste havenstad van de nieuwe wereld en nog steeds de tweede grootste haven heeft van de oostkust van de VS. Brian Simms, de gids, heeft geen accent maar is wel gezellig en een beetje bekend met Nederland want hij heeft 3 jaar lang een Nederlandse vriendin gehad. De huizen in Charleston hebben allemaal aan de lange kant van het pand een soort zuilen galerij die aan de korte zijde wordt afgesloten met een soort voordeur, die dan weer op de straat uit komt. Snappen jullie het nog ? Dus aan de straat kant zie je gewoon een huis met een voordeur en een raam (of tig) maar die deur komt onder de zuilen galerij en de tuin uit en niet in het huis. De lange kant staat altijd richting de zee om de wind van de zee makkelijker in het huis te laten komen en in Charleston is het dan ook nog zo dat dan de zon nooit binnen de galerij schijnt. We zien schitterende huizen, leren weer wat van de geschiedenis en hebben een leuke tijd met hem. We vinden het wel jammer dat het zo'n nette jongen is, zonder accent en zonder ondeugende verhalen. Rond half 2 gaat bij mij het licht uit en wil ik graag naar de auto en de airco.
Als we zijn afgekoeld rijden we nog naar Drayton Hall, een van de plantage huizen rondom Charleston die rijk zijn geworden door rijst, indigo, katoen en later Pecannoten. Dit is wordt niet gerenoveerd en heeft geen meubels. Er wordt alleen gezorgd voor veiligheid van de bezoekers en behoudt van het pand zelf. De rondleiding stelt niet veel voor en koel is het ook niet omdat er dus geen enkele moderne aanpassing is gedaan. Ook hier wordt er door iemand een verhaal verteld over de slaven maar dit is toch heel wat rooskleuriger dan het verhaal dat bij Boone Hall is verteld, we houden het dan ook gauw voor gezien. Dan lees ik dat bij het Middelton Huis nog rijst zou worden verbouwd en dat wil ik eigenlijk nog wel zien. Dus hupsakee 4 mijl down de road maar weer. Voor het kaartjes loket is een soort winkeltje met een gelegenheid om wat te drinken. Dat doen we eerst en dan vraag ik hoe dat zit met de rijst plantage. Dit is nog maar op zeer kleine schaal te zien, alleen voor de toeristen en de rest van de velden is onherkenbaar. Dat is mooi want nu hoeven we er niet in, het huis zelf heb ik van de alweer bijzonder mooie oprijlaan op de foto staan en we besluiten naar het hotel terug te gaan om te gaan zwemmen.
Mike duikt het zwembad in en komt terug met het verhaal dat het gewoon warm water is, ik ga er dan maar niet in en ga vlak bij de airco liggen om af te koelen. Dat werkt prima. We huren een film en kijken die en het is mogelijk de slechtste film aller tijden maar we liggen lekker met onze cola in een koude kamer dus ons hoor je niet klagen.
We willen gaan eten in een BBQ tent waar ik wat goeds van heb gehoord en die op nog geen 500 meter van ons hotel af staat. Helaas is deze op zondag dicht .(de dag des Heren wordt hier nog nageleefd) We komen in een andere tent terecht waar het ook goed toeven is. Als mijn voorgerecht van kippenvleugeltjes komt schrik ik wel even. Het is een diep pizzabord bomvol met kippenpootjes ! Het blijken er 18 ! Oeps, foutje van de keuken inderdaad maar we mogen ze wel mee nemen. Dus onze eerste doggie bag is een feit. Mijn hoofdgerecht gaat maar half op en die laat ik gewoon voor de vuilnisbak achter. Het is zonde maar echt veel te veel. Dan gaan we nog even bij de super wat muffins en donuts halen voor morgen. Deze is gewoon 24 uur per dag 7 dagen in de week open. Dat is handig ! En daarnaast een bakkie van de Starbucks want Mike zit zonder Hollandse koffie.
In het het hotel kijken we Discovery Channel, die ook andere programma's heeft dan die in Nederland. Het heet Wild Hogs en gaat over mensen die wilde everzwijnen vangen op een manier die in Nederland echt niet mag. Maar dit is de US en we kijken ernaar en denken het onze ervan.
Hij komt ook vroeg aanrijden en aangezien er voor 9 uur niet door een gedeelte van de stad mag worden gegids gaan we eerst rustig op een bankje in de schaduw zitten en krijgen ook van hem geschiedenis les. Charleston is de eerste nederzetting die succes heeft en binnen een aantal jaren uitgroeit tot grootste havenstad van de nieuwe wereld en nog steeds de tweede grootste haven heeft van de oostkust van de VS. Brian Simms, de gids, heeft geen accent maar is wel gezellig en een beetje bekend met Nederland want hij heeft 3 jaar lang een Nederlandse vriendin gehad. De huizen in Charleston hebben allemaal aan de lange kant van het pand een soort zuilen galerij die aan de korte zijde wordt afgesloten met een soort voordeur, die dan weer op de straat uit komt. Snappen jullie het nog ? Dus aan de straat kant zie je gewoon een huis met een voordeur en een raam (of tig) maar die deur komt onder de zuilen galerij en de tuin uit en niet in het huis. De lange kant staat altijd richting de zee om de wind van de zee makkelijker in het huis te laten komen en in Charleston is het dan ook nog zo dat dan de zon nooit binnen de galerij schijnt. We zien schitterende huizen, leren weer wat van de geschiedenis en hebben een leuke tijd met hem. We vinden het wel jammer dat het zo'n nette jongen is, zonder accent en zonder ondeugende verhalen. Rond half 2 gaat bij mij het licht uit en wil ik graag naar de auto en de airco.
Als we zijn afgekoeld rijden we nog naar Drayton Hall, een van de plantage huizen rondom Charleston die rijk zijn geworden door rijst, indigo, katoen en later Pecannoten. Dit is wordt niet gerenoveerd en heeft geen meubels. Er wordt alleen gezorgd voor veiligheid van de bezoekers en behoudt van het pand zelf. De rondleiding stelt niet veel voor en koel is het ook niet omdat er dus geen enkele moderne aanpassing is gedaan. Ook hier wordt er door iemand een verhaal verteld over de slaven maar dit is toch heel wat rooskleuriger dan het verhaal dat bij Boone Hall is verteld, we houden het dan ook gauw voor gezien. Dan lees ik dat bij het Middelton Huis nog rijst zou worden verbouwd en dat wil ik eigenlijk nog wel zien. Dus hupsakee 4 mijl down de road maar weer. Voor het kaartjes loket is een soort winkeltje met een gelegenheid om wat te drinken. Dat doen we eerst en dan vraag ik hoe dat zit met de rijst plantage. Dit is nog maar op zeer kleine schaal te zien, alleen voor de toeristen en de rest van de velden is onherkenbaar. Dat is mooi want nu hoeven we er niet in, het huis zelf heb ik van de alweer bijzonder mooie oprijlaan op de foto staan en we besluiten naar het hotel terug te gaan om te gaan zwemmen.
Mike duikt het zwembad in en komt terug met het verhaal dat het gewoon warm water is, ik ga er dan maar niet in en ga vlak bij de airco liggen om af te koelen. Dat werkt prima. We huren een film en kijken die en het is mogelijk de slechtste film aller tijden maar we liggen lekker met onze cola in een koude kamer dus ons hoor je niet klagen.
We willen gaan eten in een BBQ tent waar ik wat goeds van heb gehoord en die op nog geen 500 meter van ons hotel af staat. Helaas is deze op zondag dicht .(de dag des Heren wordt hier nog nageleefd) We komen in een andere tent terecht waar het ook goed toeven is. Als mijn voorgerecht van kippenvleugeltjes komt schrik ik wel even. Het is een diep pizzabord bomvol met kippenpootjes ! Het blijken er 18 ! Oeps, foutje van de keuken inderdaad maar we mogen ze wel mee nemen. Dus onze eerste doggie bag is een feit. Mijn hoofdgerecht gaat maar half op en die laat ik gewoon voor de vuilnisbak achter. Het is zonde maar echt veel te veel. Dan gaan we nog even bij de super wat muffins en donuts halen voor morgen. Deze is gewoon 24 uur per dag 7 dagen in de week open. Dat is handig ! En daarnaast een bakkie van de Starbucks want Mike zit zonder Hollandse koffie.
In het het hotel kijken we Discovery Channel, die ook andere programma's heeft dan die in Nederland. Het heet Wild Hogs en gaat over mensen die wilde everzwijnen vangen op een manier die in Nederland echt niet mag. Maar dit is de US en we kijken ernaar en denken het onze ervan.
maandag 6 juni 2011
4 juni Charleston Boone Hall Plantation - Patriots Point
We staan om half 8 op om om 8 uur bij de benzine pomp tegenover het hotel een ontbijtje te scoren. We rijden naar Boone Hall die om half 9 open gaat.
Bij aankomst blijken we de tweede te zijn die binnen komt. Ook hier is weer een schitterende oprijlaan met aan twee kanten grote oude eikenbomen die aan de bovenkant tegen elkaar aangroeien. Op het einde zie je het plantage huis staan. Dit is veel kleiner dan wij het verwachten en ook minder wit. Dit huis is gebruikt in de TV serie North & South maar daar lijkt het groter dan het in werkelijkheid is. Wat ik bijzonder mooi vind zijn de 9 stenen slaven verblijven aan de zijkant van de inrit. Dit is een van de weinige "slave streets" die zijn overgebleven uit die tijd. We geven ons snel op voor de eerste toer door het huis en gaan dan de slavenhuisjes bekijken. In iedere huisje blijkt een aspect van het slaven leven te zijn uitgelicht en door middel van geluid en tv beelden wordt het heel erg duidelijk gemaakt. Wij vinden het mooi en een bijna eerlijk beeld geven over de toestand van de slaven. In het laatste huisje wordt er even aangehaald dat er nu een zwarte president is met een vrouw die rechtstreeks afstamt van een van de slaven hier uit de buurt. Wij krijgen een beetje het idee dat de hele slavernij hiermee wordt goed gepraat.
De huis toer is mooi maar voor ons niet erg indrukwekkend. Het blijkt pas in 1935 opnieuw te zijn opgebouwd en dat is voor ons Europeanen natuurlijk niet zo heel erg oud. De meubels en inrichting zijn erg herkenbaar, maar het is lekker koel in het huis en de gids kan goed vertellen.
Na de toer gaan we terug naar de slavenstraat waar een " ongezoute " verhaal over de slavenhandel zal worden gehouden. Dat spreekt ons meer aan. Hoe ging dat nu eigenlijk en hoe werd dat in stand gehouden. Het blijkt dat de slaven door stamhoofden in de Afrikaanse binnenlanden gewoon werden gevangen genomen en aan de kust aan de kolonisten werden verkocht. Dan werden ze aan elkaar vastgeklonken en neergelegd, vaak lag de ene slaaf met zijn hoofd tussen de benen van de volgende slaaf om meer goederen (want slaven waren geen mensen maar goederen) in de boot te krijgen. Ze hadden geen ruimte om rechtop te gaan zitten tijdens de weken en soms maanden lange reis. Eens in de zoveel tijd werden ze uit het ruim getrokken en moesten ze op het dek dansen om de spierkracht te bewaren en om de overleden slaven ertussen uit te halen. Lekker verhaal he ? Bij aankomst gingen ze zes weken in quarantaine en daarna via een slaven markt naar de diverse landen. Het blijkt dat de Zuid Amerikaanse landen en de Caribische eilanden veel meer slaven gebruikten dan de Verenigde Staten. Slechts 6 % van alle slaven ging hier naar toe. Alle zwarte Surinamers en Antillianen zijn dus allemaal afstammelingen van de slaven. De oorspronkelijke bewoners zijn namelijk niet zwart. (dan zouden de Argentijnen en Brazilianen dat ook moeten zijn niet waar ?) De slaven die in het huis werkten mochten in de stenen hutten wonen, vaak met 2 families tegelijk en kregen per jaar 2 kledingstukken en iedere 3 jaar een deken. Dan te bedenken dat het hier in de winter ook gewoon vriest. Alle andere slaven woonden in houten hutten op de velden, vaak met 16 mensen tegelijk en die hutten hadden geen ramen voor de ventilatie. Kortom erg erbarmelijk dus. Het was dus inderdaad nu eindelijk de waarheid, zelfs tot 1945 werden er zwarte mensen als slaven gebruikt in de Verenigde Staten. Brrr. We hebben nog lang na staan praten met de man die de uitleg had gegeven. Daarna zijn we nog met een debiele treintje het hele plantage landgoed rondgegaan en zijn toen de koelte van de auto airco op gaan zoeken.
Na wat gegeten te hebben onderweg zijn we naar Patriots Point gegaan. Hier ligt het vliegdekschip USS Yorktown, dat nog mee heeft gevochten in de WO II. Hier mochten we vrij op rondlopen, er waren diverse looproutes aan gegeven. Het was groot, veel groter dan je denkt en dan nog groter. Boven op het dek stonden allerlei vliegtuigen en helicopters. We zijn van de ene kant naar de andere kant gelopen en dat duurde wel even. Mike is nog helemaal via allerlei smalle, steile trappen naar de brug gegaan maar dat was voor mijn armen niet te doen. Zelfs de terugweg bleek te link dus namen we de lift maar, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan niet waar ? Mike gaat nog even in een vluchtsimulator die de aanval op een of andere baai nadoet en we nemen nog een grote cola. En groot is inmiddels liter formaat volgens mij want ik moet de beker met twee handen vast houden. Maar het is zo warm dat ik hem toch helemaal leeg tutter. (en nee, piesen hoefde ik er niet van)
Naast het vliegdekschip ligt een onderzeeër die je ook mag bezoeken. Ik geef Mike mijn zegen op het moment dat ik de eerste smalle, steile trap zie en ga buiten op een bankje in de zon zitten. In een haven heb je namelijk weinig schaduw van bomen of zo. Na een tijdje hoor ik wat militairen commando's in zie ik echte matrozen de vlag van het vliegdek schip wisselen. Ook mooi om te zien. Mike komt na een half uurtje weer boven water met een natte rug. Het was er erg warm en krap maar bijzonder om gezien te hebben.
Nu wil Mike ineens de niet te vermijden winkel in ! Hoe kan het zijn. Hij koop hier een Amerikaanse vlag en een Rebel Flag. Dat is de vlag van de zuidelijke staten tijdens de burger oorlog. De T-shirtjes zijn echt te erg dus die laat hij hangen.
We gaan op weg naar de midget golf baan want daar kun je je een tweede rondje voor niets spelen met de coupon die ik heb gevonden. Alleen daar aangekomen blijkt de baan niets aan te zijn en het is eigenlijk ook te warm voor midget golf dus gaan we wat eten bij een Australisch Steakhouse. Outback Steakhouse is dan wel een keten maar je kunt er geweldig lekker steaks eten voor weinig geld. De kip smaakt er ook goed. We gaan maar weer eens terug naar de kamer en kijken een film voor we gaan slapen in een heerlijk koele kamer zonder zwembad geluid.
Bij aankomst blijken we de tweede te zijn die binnen komt. Ook hier is weer een schitterende oprijlaan met aan twee kanten grote oude eikenbomen die aan de bovenkant tegen elkaar aangroeien. Op het einde zie je het plantage huis staan. Dit is veel kleiner dan wij het verwachten en ook minder wit. Dit huis is gebruikt in de TV serie North & South maar daar lijkt het groter dan het in werkelijkheid is. Wat ik bijzonder mooi vind zijn de 9 stenen slaven verblijven aan de zijkant van de inrit. Dit is een van de weinige "slave streets" die zijn overgebleven uit die tijd. We geven ons snel op voor de eerste toer door het huis en gaan dan de slavenhuisjes bekijken. In iedere huisje blijkt een aspect van het slaven leven te zijn uitgelicht en door middel van geluid en tv beelden wordt het heel erg duidelijk gemaakt. Wij vinden het mooi en een bijna eerlijk beeld geven over de toestand van de slaven. In het laatste huisje wordt er even aangehaald dat er nu een zwarte president is met een vrouw die rechtstreeks afstamt van een van de slaven hier uit de buurt. Wij krijgen een beetje het idee dat de hele slavernij hiermee wordt goed gepraat.
De huis toer is mooi maar voor ons niet erg indrukwekkend. Het blijkt pas in 1935 opnieuw te zijn opgebouwd en dat is voor ons Europeanen natuurlijk niet zo heel erg oud. De meubels en inrichting zijn erg herkenbaar, maar het is lekker koel in het huis en de gids kan goed vertellen.
Na de toer gaan we terug naar de slavenstraat waar een " ongezoute " verhaal over de slavenhandel zal worden gehouden. Dat spreekt ons meer aan. Hoe ging dat nu eigenlijk en hoe werd dat in stand gehouden. Het blijkt dat de slaven door stamhoofden in de Afrikaanse binnenlanden gewoon werden gevangen genomen en aan de kust aan de kolonisten werden verkocht. Dan werden ze aan elkaar vastgeklonken en neergelegd, vaak lag de ene slaaf met zijn hoofd tussen de benen van de volgende slaaf om meer goederen (want slaven waren geen mensen maar goederen) in de boot te krijgen. Ze hadden geen ruimte om rechtop te gaan zitten tijdens de weken en soms maanden lange reis. Eens in de zoveel tijd werden ze uit het ruim getrokken en moesten ze op het dek dansen om de spierkracht te bewaren en om de overleden slaven ertussen uit te halen. Lekker verhaal he ? Bij aankomst gingen ze zes weken in quarantaine en daarna via een slaven markt naar de diverse landen. Het blijkt dat de Zuid Amerikaanse landen en de Caribische eilanden veel meer slaven gebruikten dan de Verenigde Staten. Slechts 6 % van alle slaven ging hier naar toe. Alle zwarte Surinamers en Antillianen zijn dus allemaal afstammelingen van de slaven. De oorspronkelijke bewoners zijn namelijk niet zwart. (dan zouden de Argentijnen en Brazilianen dat ook moeten zijn niet waar ?) De slaven die in het huis werkten mochten in de stenen hutten wonen, vaak met 2 families tegelijk en kregen per jaar 2 kledingstukken en iedere 3 jaar een deken. Dan te bedenken dat het hier in de winter ook gewoon vriest. Alle andere slaven woonden in houten hutten op de velden, vaak met 16 mensen tegelijk en die hutten hadden geen ramen voor de ventilatie. Kortom erg erbarmelijk dus. Het was dus inderdaad nu eindelijk de waarheid, zelfs tot 1945 werden er zwarte mensen als slaven gebruikt in de Verenigde Staten. Brrr. We hebben nog lang na staan praten met de man die de uitleg had gegeven. Daarna zijn we nog met een debiele treintje het hele plantage landgoed rondgegaan en zijn toen de koelte van de auto airco op gaan zoeken.
Na wat gegeten te hebben onderweg zijn we naar Patriots Point gegaan. Hier ligt het vliegdekschip USS Yorktown, dat nog mee heeft gevochten in de WO II. Hier mochten we vrij op rondlopen, er waren diverse looproutes aan gegeven. Het was groot, veel groter dan je denkt en dan nog groter. Boven op het dek stonden allerlei vliegtuigen en helicopters. We zijn van de ene kant naar de andere kant gelopen en dat duurde wel even. Mike is nog helemaal via allerlei smalle, steile trappen naar de brug gegaan maar dat was voor mijn armen niet te doen. Zelfs de terugweg bleek te link dus namen we de lift maar, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan niet waar ? Mike gaat nog even in een vluchtsimulator die de aanval op een of andere baai nadoet en we nemen nog een grote cola. En groot is inmiddels liter formaat volgens mij want ik moet de beker met twee handen vast houden. Maar het is zo warm dat ik hem toch helemaal leeg tutter. (en nee, piesen hoefde ik er niet van)
Naast het vliegdekschip ligt een onderzeeër die je ook mag bezoeken. Ik geef Mike mijn zegen op het moment dat ik de eerste smalle, steile trap zie en ga buiten op een bankje in de zon zitten. In een haven heb je namelijk weinig schaduw van bomen of zo. Na een tijdje hoor ik wat militairen commando's in zie ik echte matrozen de vlag van het vliegdek schip wisselen. Ook mooi om te zien. Mike komt na een half uurtje weer boven water met een natte rug. Het was er erg warm en krap maar bijzonder om gezien te hebben.
Nu wil Mike ineens de niet te vermijden winkel in ! Hoe kan het zijn. Hij koop hier een Amerikaanse vlag en een Rebel Flag. Dat is de vlag van de zuidelijke staten tijdens de burger oorlog. De T-shirtjes zijn echt te erg dus die laat hij hangen.
We gaan op weg naar de midget golf baan want daar kun je je een tweede rondje voor niets spelen met de coupon die ik heb gevonden. Alleen daar aangekomen blijkt de baan niets aan te zijn en het is eigenlijk ook te warm voor midget golf dus gaan we wat eten bij een Australisch Steakhouse. Outback Steakhouse is dan wel een keten maar je kunt er geweldig lekker steaks eten voor weinig geld. De kip smaakt er ook goed. We gaan maar weer eens terug naar de kamer en kijken een film voor we gaan slapen in een heerlijk koele kamer zonder zwembad geluid.
3 juni Brunswick - Savannah - Mount Pleasant (Charleston SC)
Vanochtend voor de verandering maar weer eens vroeg opgestaan om de hitte een beetje te omzeilen en omdat we gewoon weer veel willen zien vandaag.
Na een dik uurtje rijden zijn we bij Wormsloe, dit is een ruïne van een van de eerste plantage huizen die gebouwd zijn in South Carolina. De rune is verder niet interessant maar de oprijlaan is echt schitterend en het mooie daarvan is dat iedereen hem vast wel kent uit de films en TV series. Telkens als je een plantage eigenaar met paard (en wagen) zijn oprij laan op ziet rijden met links en rechts oude eiken die over het pad heen hangen kun je er donderop op zeggen dat het deze laan is. We staan om 3 minuten voor de openingstijd de oude ingang door het hek heen te gluren en foto's te maken. Dan zien we een medewerkster en die doet voor ons de poort open. Ik had gelezen dat de film die in het bezoekerscentrum verderop wordt vertoond ook interessant is dus kopen we entree kaartjes. Ik merk dan dat de batterij van mijn camera helemaal leeg is (dombo, die ik ben) en vraag of hij bij haar op het kantoor op de lader mag. Natuurlijk mag dat en we gaan verder met Mike zijn camera.
De film vertelt over de eerste "lading" pioniers uit Engeland waarvan slechts een familie het overleeft heeft na 5 jaar. Het is een heel erg duidelijk verhaal en erg interessant. Buiten gekomen lopen we eerst naar een nagebouwd stukje kamp maar dat is niet zo boeiend, ook de verderop gelegen ruïne van het eerste huis maakt geen indruk. Wat wel indrukt maakt is de slang die midden op het pad ligt en waar Mike zo overheen stapt. Het is een knal gif groen dingetje, centimeter of 40 denk ik en net iets dikker als een dikke pen. Ik geef een gil, zeker wanneer de slang ook nog gaat bewegen. Getverderrie, mijn wens om ooit eens een ratelslang in het echt te zien is nu wel voorbij. Wat een engerds als ze bewegen ! Bij het bezoekerscentrum is een ranger die weet uit te leggen dat het een Glasssnake is, dat is mooi maar ik wil hem echt niet meer zien.
We rijden door naar, wat voor mij een grote wens was ooit te zien, Bonaventure Cemetery. Dit is een begraafplaats die eerst bij een plantage hoorde maar die later gewoon openbaar is geworden. Hier staan in het oudste gedeelte, helemaal achteraan vlakbij de rivier, hele mooie graf monumenten tussen oude bomen waar allemaal " Spanish moss" (tilansia) aan hangt. Het geeft een spookachtige sfeer. Dit kerkhof speelt ook een grote rol in de film Midnight in the garden of good and evil, die Mike en ik speciaal nog hebben gekeken voordat we op vakantie gingen. Het is mooi, maar veel groter dan ik dacht. We maken wat foto's van in onze ogen de mooiste monumenten en gaan dan door naar het centrum van Savannah.
We zijn mooi een uur te vroeg, dus gaan we eerst maar eens wat eten. Een pizzaria is snel gevonden en als we de deur open doen blijkt het druk en lekker koel. Terwijl het buiten uitgestorven leek en erg heet. We pakken allebei een kleine pizza. Stom, want de serveerster adviseerde nog de medium maat de delen, en hielden dus allebei een flink stuk over dat we; nee, dank u ik hoef geen " doggy bag" , maar weer weg lieten gooien.
We ontmoeten onze privé gids Bobby Davis op een van de mooie pleinen in de historische binnen stad. Het is een vrolijke vent die plat Amerikaans uit het Zuiden praat. Hij legt ons heel beeldend uit hoe nu de Amerikaanse Burgeroorlog is ontstaan, wie tegen wie vocht en hoe het zuiden het noorden zolang mogelijk probeerde af te houden of te treiteren. Het is meer dan heet en we zoeken vaak de schaduw uit maar wat is het het allemaal toch waard. Een hoogtepunt van de vakantie, historisch boeiend, gezellig met Bobby, ontspannend omdat hij nu alles voor ons regelde (zelfs het verkeer) en interessant. Mooi ook dat we nu tenminste alles zien wat we willen zien. Het punt waar het bankje van de film van Forest Gump stond met de box of choclates en het huis waar de film Goodnight in the garden of good and evil zich afspeelden. Om 4 uur worden via een hele korte weg de stad uit geleid door Bobby om richting Charleston South Carolina te gaan.
Rond half 7 zijn we er en checken we in. We krijgen een kamer met uitzicht op het zwembad en krijgen een kortings bonnetje voor het Sticky Fingers restaurant van de buren. We blijven Hollanders dus hup naar de buren waar we inderdaad plakvingers krijgen maar wel lekker eten.
We zijn best moe dus om 10 gaat het licht uit, we willen morgen vroeg opstaan om de grootste hitte voor te blijven. Om half 2 's nachts word ik wakker van geschreeuw, gelach en zwembad geluiden. Als ik door het gordijn spiek zie ik een groep van een man of 8 plezier hebben in het zwembad. Ik denk nog, oke, lekker effe afkoelen maar als om 2 uur het geluid nog steeds even hard is bel ik de receptie om te vragen of ze er wat aan kunnen doen. Om kwart over 3 is het pas stil, later horen we dat ze toen de politie erbij hebben gehaald. Wij krijgen 50 dollar korting op de kamer vanwege de overlast. Amerikaanse service !
Na een dik uurtje rijden zijn we bij Wormsloe, dit is een ruïne van een van de eerste plantage huizen die gebouwd zijn in South Carolina. De rune is verder niet interessant maar de oprijlaan is echt schitterend en het mooie daarvan is dat iedereen hem vast wel kent uit de films en TV series. Telkens als je een plantage eigenaar met paard (en wagen) zijn oprij laan op ziet rijden met links en rechts oude eiken die over het pad heen hangen kun je er donderop op zeggen dat het deze laan is. We staan om 3 minuten voor de openingstijd de oude ingang door het hek heen te gluren en foto's te maken. Dan zien we een medewerkster en die doet voor ons de poort open. Ik had gelezen dat de film die in het bezoekerscentrum verderop wordt vertoond ook interessant is dus kopen we entree kaartjes. Ik merk dan dat de batterij van mijn camera helemaal leeg is (dombo, die ik ben) en vraag of hij bij haar op het kantoor op de lader mag. Natuurlijk mag dat en we gaan verder met Mike zijn camera.
De film vertelt over de eerste "lading" pioniers uit Engeland waarvan slechts een familie het overleeft heeft na 5 jaar. Het is een heel erg duidelijk verhaal en erg interessant. Buiten gekomen lopen we eerst naar een nagebouwd stukje kamp maar dat is niet zo boeiend, ook de verderop gelegen ruïne van het eerste huis maakt geen indruk. Wat wel indrukt maakt is de slang die midden op het pad ligt en waar Mike zo overheen stapt. Het is een knal gif groen dingetje, centimeter of 40 denk ik en net iets dikker als een dikke pen. Ik geef een gil, zeker wanneer de slang ook nog gaat bewegen. Getverderrie, mijn wens om ooit eens een ratelslang in het echt te zien is nu wel voorbij. Wat een engerds als ze bewegen ! Bij het bezoekerscentrum is een ranger die weet uit te leggen dat het een Glasssnake is, dat is mooi maar ik wil hem echt niet meer zien.
We rijden door naar, wat voor mij een grote wens was ooit te zien, Bonaventure Cemetery. Dit is een begraafplaats die eerst bij een plantage hoorde maar die later gewoon openbaar is geworden. Hier staan in het oudste gedeelte, helemaal achteraan vlakbij de rivier, hele mooie graf monumenten tussen oude bomen waar allemaal " Spanish moss" (tilansia) aan hangt. Het geeft een spookachtige sfeer. Dit kerkhof speelt ook een grote rol in de film Midnight in the garden of good and evil, die Mike en ik speciaal nog hebben gekeken voordat we op vakantie gingen. Het is mooi, maar veel groter dan ik dacht. We maken wat foto's van in onze ogen de mooiste monumenten en gaan dan door naar het centrum van Savannah.
We zijn mooi een uur te vroeg, dus gaan we eerst maar eens wat eten. Een pizzaria is snel gevonden en als we de deur open doen blijkt het druk en lekker koel. Terwijl het buiten uitgestorven leek en erg heet. We pakken allebei een kleine pizza. Stom, want de serveerster adviseerde nog de medium maat de delen, en hielden dus allebei een flink stuk over dat we; nee, dank u ik hoef geen " doggy bag" , maar weer weg lieten gooien.
We ontmoeten onze privé gids Bobby Davis op een van de mooie pleinen in de historische binnen stad. Het is een vrolijke vent die plat Amerikaans uit het Zuiden praat. Hij legt ons heel beeldend uit hoe nu de Amerikaanse Burgeroorlog is ontstaan, wie tegen wie vocht en hoe het zuiden het noorden zolang mogelijk probeerde af te houden of te treiteren. Het is meer dan heet en we zoeken vaak de schaduw uit maar wat is het het allemaal toch waard. Een hoogtepunt van de vakantie, historisch boeiend, gezellig met Bobby, ontspannend omdat hij nu alles voor ons regelde (zelfs het verkeer) en interessant. Mooi ook dat we nu tenminste alles zien wat we willen zien. Het punt waar het bankje van de film van Forest Gump stond met de box of choclates en het huis waar de film Goodnight in the garden of good and evil zich afspeelden. Om 4 uur worden via een hele korte weg de stad uit geleid door Bobby om richting Charleston South Carolina te gaan.
Rond half 7 zijn we er en checken we in. We krijgen een kamer met uitzicht op het zwembad en krijgen een kortings bonnetje voor het Sticky Fingers restaurant van de buren. We blijven Hollanders dus hup naar de buren waar we inderdaad plakvingers krijgen maar wel lekker eten.
We zijn best moe dus om 10 gaat het licht uit, we willen morgen vroeg opstaan om de grootste hitte voor te blijven. Om half 2 's nachts word ik wakker van geschreeuw, gelach en zwembad geluiden. Als ik door het gordijn spiek zie ik een groep van een man of 8 plezier hebben in het zwembad. Ik denk nog, oke, lekker effe afkoelen maar als om 2 uur het geluid nog steeds even hard is bel ik de receptie om te vragen of ze er wat aan kunnen doen. Om kwart over 3 is het pas stil, later horen we dat ze toen de politie erbij hebben gehaald. Wij krijgen 50 dollar korting op de kamer vanwege de overlast. Amerikaanse service !
vrijdag 3 juni 2011
2 juni Midway - Ichetucknee SP - Brunswick
We staan op ons gemakkie op en gaan in de lobby een ontbijtje eten. We kletsen wat met andere gasten en de receptioniste en gaan dan op weg naar Ichetucknee state park in het noorden van Florida. Hier zijn twee bronnen die een riviertje vormen dat langzaam een aantal mijlen afzakt. Op de rivier mag je volgens de website met kayaks, plastic bootjes en grote plastic banden (tubes) de rivier afzakken en in de twee heldere bronnen waar het water blauw lijkt mag gezwommen worden. Mike wil graag nog een keer kayakken en dit is een geschikte plek om dat te doen.
We rijden de snelweg af en die is echt gewoon heel saai, het lijkt op de wegen die door Friesland gaan. Het is plat en groen, en plat en groen, en plat en groen. Dan gaan we eindelijk het weggetje op dat naar het park moet gaan maar we denken dat we te ver zijn door gereden. We gaan een mijl of 8 terug en vragen het bij een benzine pomp. We bleken toch goed te zitten en hadden nog een mijl door moeten rijden. Dat doen we en al gauw zien we de eerste aanbieder van banden, geen kayak te zien. Bij de tweede zien we ook geen kayaks maar bij de derde wel, we stoppen gelijk om te informeren naar de huurprijs en mogelijkheden. Mike gaat dan met de kayak de rivier af en ik rijd om om hem onder aan de rivier weer op te halen. Helaas, helaas, helaas, de hele toch blijkt voor niets te zijn geweest want na Memorial Day (afgelopen maandag) mag er geen kayak meer de rivier op. Een plastic bootje of band vind Mike niets dus gaan we het park in om alleen maar even de blauwe water bronnen te zien. De dame van de kiosk bij de ingang vindt het blijkbaar een zielig verhaal dat we vertellen en we mogen van haar gratis naar binnen. Nu was de toegang maar 6 dollar voor ons beide maar dat bespaart ons toch weer 2 goede bakjes koffie bij de Starbucks.
We lopen eerst het pad op naar de Blue Hole, het is een pad door de bossen dat in de verte eindigt bij de bron. De laatste 100 meter is er een soort wandelpad van houten planken gemaakt (boardwalk) en ik zie een " is dat nu een naakte dame ?" figuur halverwege dat houten pad. We lopen gewoon over de boardwalk en vlakbij aangekomen blijkt het een jonge gast te zijn met zijn vriendin in een "op z'n hondjes positie". Op het laatste moment horen ze ons pas en springen ze op waarna de jongen nog zegt; oeps that's awquart waarop Mike dan doodleuk zegt, no man, never mind. Ik denk alleen maar waarom hou je je boxershort voor je kroonjuwelen terwijl wij van de zijkant komen ? Maar goed, we lopen nog 10 passen verder en zien een werkelijk prachtige bron met helder water en vissen. Als we omdraaien om terug te lopen is het tweetal al weer druk aan het zoenen.
Terug gekomen lopen we naar de hoofdbron aan het begin van de rivier en deze is nog veel helderder. Er zijn bijna geen mensen in de bron en ik kan een paar hele mooie foto's nemen. We gaan het park uit en stoppen bij een Subway voor een lekker broodje en wederom een 3/4 liter cola light want drinken doe je hier veel omdat het zo warm is.
We rijden door naar ons overnachting hotel in Brunswick waar we wel weer een hele leuke kamer hebben. We maken mijn bed weer op de grond en gaan op weg naar een zaak waar ze kayaks verkopen. Mike wil er graag een hebben en hier zijn ze zo goedkoop dat deze nog steeds goedkoper is inclusief verzending dan als hij hem in Nederland zou kopen. De winkel is zo gevonden en de manager gaat met het hoofdkantoor bellen hoe dat de kayak opgestuurd kan worden. Dan blijkt dat via een andere firma te gaan en alleen via de telefoon, de dame gaat het regelen voor ons en wij wachten rustig af. Intussen helpt ze ook nog andere klanten. Zij doet nu iets voor ons waar zij of haar winkel helemaal niets wijzer mee wordt, dat is toch echt weer een staaltje Amerikaanse service. Zij komt er zelfs na 1 uur bellen niet verder mee en geeft ons alle artikelnummers en telefoonnummers waar wij het zelf via internet kunnen kunnen regelen.
Als we naar buiten gaan geeft ze ons nog een adres van een goede Mexicaan en daar rijden we naar toe. Het eten is goed maar de tent is een beetje vreemd en we zijn dan ook snel weer weg. In het hotel blijkt, nadat Mike de order 2 x via internet en 1 x via de telefoon heeft doorgegeven, dat de kayak niet verstuurd kan woren. Soms zit het mee, maar vandaag zit het Mike wel tegen.
Intussen zit ik deze blog te onderhouden en na even tv gekeken te hebben gaat Mike beneden een sigaretje roken. Hij blijft nogal lang weg en intussen strijk ik twee T shirtjes, zet ik thee en koffie, vul ik het bakje met oplos koffie voor in de auto bij en begin ik aan mijn laatste stukje blog waarna ik besluit om toch maar even te gaan kijken of alles goed is. Gelukkig staat hij buiten met wat mensen te kletsen en ga ik snel weer verder aan deze blog. Inmiddels is hij ook terug op de kamer en ben ik bijna klaar. Kunnen we nog even wat tv kijken en dan gaan slapen, morgen weer een lange dag voor de boeg.
We rijden de snelweg af en die is echt gewoon heel saai, het lijkt op de wegen die door Friesland gaan. Het is plat en groen, en plat en groen, en plat en groen. Dan gaan we eindelijk het weggetje op dat naar het park moet gaan maar we denken dat we te ver zijn door gereden. We gaan een mijl of 8 terug en vragen het bij een benzine pomp. We bleken toch goed te zitten en hadden nog een mijl door moeten rijden. Dat doen we en al gauw zien we de eerste aanbieder van banden, geen kayak te zien. Bij de tweede zien we ook geen kayaks maar bij de derde wel, we stoppen gelijk om te informeren naar de huurprijs en mogelijkheden. Mike gaat dan met de kayak de rivier af en ik rijd om om hem onder aan de rivier weer op te halen. Helaas, helaas, helaas, de hele toch blijkt voor niets te zijn geweest want na Memorial Day (afgelopen maandag) mag er geen kayak meer de rivier op. Een plastic bootje of band vind Mike niets dus gaan we het park in om alleen maar even de blauwe water bronnen te zien. De dame van de kiosk bij de ingang vindt het blijkbaar een zielig verhaal dat we vertellen en we mogen van haar gratis naar binnen. Nu was de toegang maar 6 dollar voor ons beide maar dat bespaart ons toch weer 2 goede bakjes koffie bij de Starbucks.
We lopen eerst het pad op naar de Blue Hole, het is een pad door de bossen dat in de verte eindigt bij de bron. De laatste 100 meter is er een soort wandelpad van houten planken gemaakt (boardwalk) en ik zie een " is dat nu een naakte dame ?" figuur halverwege dat houten pad. We lopen gewoon over de boardwalk en vlakbij aangekomen blijkt het een jonge gast te zijn met zijn vriendin in een "op z'n hondjes positie". Op het laatste moment horen ze ons pas en springen ze op waarna de jongen nog zegt; oeps that's awquart waarop Mike dan doodleuk zegt, no man, never mind. Ik denk alleen maar waarom hou je je boxershort voor je kroonjuwelen terwijl wij van de zijkant komen ? Maar goed, we lopen nog 10 passen verder en zien een werkelijk prachtige bron met helder water en vissen. Als we omdraaien om terug te lopen is het tweetal al weer druk aan het zoenen.
Terug gekomen lopen we naar de hoofdbron aan het begin van de rivier en deze is nog veel helderder. Er zijn bijna geen mensen in de bron en ik kan een paar hele mooie foto's nemen. We gaan het park uit en stoppen bij een Subway voor een lekker broodje en wederom een 3/4 liter cola light want drinken doe je hier veel omdat het zo warm is.
We rijden door naar ons overnachting hotel in Brunswick waar we wel weer een hele leuke kamer hebben. We maken mijn bed weer op de grond en gaan op weg naar een zaak waar ze kayaks verkopen. Mike wil er graag een hebben en hier zijn ze zo goedkoop dat deze nog steeds goedkoper is inclusief verzending dan als hij hem in Nederland zou kopen. De winkel is zo gevonden en de manager gaat met het hoofdkantoor bellen hoe dat de kayak opgestuurd kan worden. Dan blijkt dat via een andere firma te gaan en alleen via de telefoon, de dame gaat het regelen voor ons en wij wachten rustig af. Intussen helpt ze ook nog andere klanten. Zij doet nu iets voor ons waar zij of haar winkel helemaal niets wijzer mee wordt, dat is toch echt weer een staaltje Amerikaanse service. Zij komt er zelfs na 1 uur bellen niet verder mee en geeft ons alle artikelnummers en telefoonnummers waar wij het zelf via internet kunnen kunnen regelen.
Als we naar buiten gaan geeft ze ons nog een adres van een goede Mexicaan en daar rijden we naar toe. Het eten is goed maar de tent is een beetje vreemd en we zijn dan ook snel weer weg. In het hotel blijkt, nadat Mike de order 2 x via internet en 1 x via de telefoon heeft doorgegeven, dat de kayak niet verstuurd kan woren. Soms zit het mee, maar vandaag zit het Mike wel tegen.
Intussen zit ik deze blog te onderhouden en na even tv gekeken te hebben gaat Mike beneden een sigaretje roken. Hij blijft nogal lang weg en intussen strijk ik twee T shirtjes, zet ik thee en koffie, vul ik het bakje met oplos koffie voor in de auto bij en begin ik aan mijn laatste stukje blog waarna ik besluit om toch maar even te gaan kijken of alles goed is. Gelukkig staat hij buiten met wat mensen te kletsen en ga ik snel weer verder aan deze blog. Inmiddels is hij ook terug op de kamer en ben ik bijna klaar. Kunnen we nog even wat tv kijken en dan gaan slapen, morgen weer een lange dag voor de boeg.
1 juni Biloxi - Panama City Beach - Midway
we zitten om 7 uur in de auto om op weg te gaan naar Panama city, in Florida wel te verstaan. het is zo'n 300 mijlen rijden en we zouden er volgens de planning 4,5 uur op rijden. Dit klopt precies, we staan precies een uur te vroeg op een parkeerplaats naast de Mexciaanse Golf in Panama city beach. Bij een houten hutje moeten we ons melden en we krijgen te horen dat zij meestal precies op tijd aanleggen. Het is meer dan bloedheet (later horen we dat het 103 graden was dat is 39,5 graag Celcius) Het asfalt maakt alles nog eens extra warm.
Keurig op tijd melden we ons bij twee boten van de firma Waterplanet voor een dolfijnen toer waarbij je ook mag zwemmen in de Mexicaanse golf. Deze firma hanteert als een van de weinige de regel dat zij de dolfijnen niet voeren of aan laten raken en dat bevalt ons wel. We blijken met een kapitein en twee stagiaires te maken te krijgen. Er zijn drie andere gasten die oud medewerkers blijken te zijn, we voelen ons wat verloren tussen al die collega's wat dan ook nog wat versterkt wordt door het feit dat ze allemaal Frans spreken. We hebben het samen gezellig en al snel zien we de eerste dolfijnen zwemmen. Je mag dan op de voor boeg gaan zitten met je snorkel op en als de kapitein roept laat je je in het water zakken. Het is mooi helder groen of blauw water en inderdaad zie ik 4 dolfijnen onder me door zwemmen. Een ervan komt met een sierlijke draai omhoog en ik hoor ze geluiden maken onder water. Heel erg apart. Ik komt met veel moeite via de steile trap terug aan boord en na de derde keer merk ik dat mijn armen het gaan begeven en besluit ik niet meer in het water te gaan. Van boven af zie je veel meer dolfijnen dan in het water zelf en Mike besluit ook niet meer in het water te gaan. Hij heeft diverse keren dolfijnen onder water gezien en gehoord en heeft er een tegen zich aangevoeld toen hij zich omdraaide in het water.
We zitten eerste rand op de boeg van de boot, dat is dan weer het voordeel als de rest het allemaal als beroep ziet, en we zien zo'n 50 dolfijnen deze middag. (Als het er niet meer zijn) Als het is afgelopen hebben we nog zo'n twee en half uur rijden voor de boeg naar het volgende hotel. We stoppen net voor de snelweg op gaan bij een Sonic drive in hamburger tent. Mike heeft zich de afgelopen dagen ver van de hamburgers gehouden omdat ze veel te groot zijn. Deze tent kennen we nog van een andere vakantie en toen vonden we de burgers best te eten en gelukkig bleek dat nu ook te zijn. We gooien wel een gedeelte weg want te groot waren ze weer wel.
Als we zo'n drie kwartier hebben gereden gaat bij Mike zowat het licht uit en we wisselen we gauw van plaats. Hij valt best snel in een soort coma en ik toer al tutterend aan mijn 3/4 liter cola light door het vlakke landschap Florida door. Gevolg is wel dat ik op zo'n 20 mijlen van het hotel echt ontzettend moet plassen. Maar langs deze snelweg door het platteland geen benzinepomp te zien en telkens als ik denk dat ik langs de kant moet gaan zitten blijkt er of een huis of een barbecue-ende groep mensen langs de kant te staan. Dan eindelijk 10 mijlen verder een benzine pomp en zonder kijken draai ik de plaats op. Mike wordt wakker en we blijken bij een pomp te staan waar nogal wat mensen rondhangen en waar ik dan eindelijk naar de WC kan. Over het algemeen zijn de toiletten in de VS erg schoon maar nu tref ik er een waar ik de huubus koluubus van de pot, muuren en vloer moet negeren. Ach, ik zit toch nog helemaal onder het zoute water van het zwemmen dus dit kan er nog wel bij. De mensen zijn er wel super vriendelijk en dan besef je je maar weer eens hoe goed je het zelf hebt.
De receptioniste in het hotel is heel aardig en we kletsen wat. We krijgen een kamer met een jacuzzi en zijn vast van plan daar na het douchen gebruik van de maken. Dan ziet Mike dat het hier een uur later is dan in Panama, we blijken ongemerkt de tijdsgrens weer te zijn gepasseerd. Ach, we zijn toch al te moe dus gaan we snel slapen. Kunnen we toch zeggen dat we een keer in een kamer met een jacuzzi hebben geslapen.
Keurig op tijd melden we ons bij twee boten van de firma Waterplanet voor een dolfijnen toer waarbij je ook mag zwemmen in de Mexicaanse golf. Deze firma hanteert als een van de weinige de regel dat zij de dolfijnen niet voeren of aan laten raken en dat bevalt ons wel. We blijken met een kapitein en twee stagiaires te maken te krijgen. Er zijn drie andere gasten die oud medewerkers blijken te zijn, we voelen ons wat verloren tussen al die collega's wat dan ook nog wat versterkt wordt door het feit dat ze allemaal Frans spreken. We hebben het samen gezellig en al snel zien we de eerste dolfijnen zwemmen. Je mag dan op de voor boeg gaan zitten met je snorkel op en als de kapitein roept laat je je in het water zakken. Het is mooi helder groen of blauw water en inderdaad zie ik 4 dolfijnen onder me door zwemmen. Een ervan komt met een sierlijke draai omhoog en ik hoor ze geluiden maken onder water. Heel erg apart. Ik komt met veel moeite via de steile trap terug aan boord en na de derde keer merk ik dat mijn armen het gaan begeven en besluit ik niet meer in het water te gaan. Van boven af zie je veel meer dolfijnen dan in het water zelf en Mike besluit ook niet meer in het water te gaan. Hij heeft diverse keren dolfijnen onder water gezien en gehoord en heeft er een tegen zich aangevoeld toen hij zich omdraaide in het water.
We zitten eerste rand op de boeg van de boot, dat is dan weer het voordeel als de rest het allemaal als beroep ziet, en we zien zo'n 50 dolfijnen deze middag. (Als het er niet meer zijn) Als het is afgelopen hebben we nog zo'n twee en half uur rijden voor de boeg naar het volgende hotel. We stoppen net voor de snelweg op gaan bij een Sonic drive in hamburger tent. Mike heeft zich de afgelopen dagen ver van de hamburgers gehouden omdat ze veel te groot zijn. Deze tent kennen we nog van een andere vakantie en toen vonden we de burgers best te eten en gelukkig bleek dat nu ook te zijn. We gooien wel een gedeelte weg want te groot waren ze weer wel.
Als we zo'n drie kwartier hebben gereden gaat bij Mike zowat het licht uit en we wisselen we gauw van plaats. Hij valt best snel in een soort coma en ik toer al tutterend aan mijn 3/4 liter cola light door het vlakke landschap Florida door. Gevolg is wel dat ik op zo'n 20 mijlen van het hotel echt ontzettend moet plassen. Maar langs deze snelweg door het platteland geen benzinepomp te zien en telkens als ik denk dat ik langs de kant moet gaan zitten blijkt er of een huis of een barbecue-ende groep mensen langs de kant te staan. Dan eindelijk 10 mijlen verder een benzine pomp en zonder kijken draai ik de plaats op. Mike wordt wakker en we blijken bij een pomp te staan waar nogal wat mensen rondhangen en waar ik dan eindelijk naar de WC kan. Over het algemeen zijn de toiletten in de VS erg schoon maar nu tref ik er een waar ik de huubus koluubus van de pot, muuren en vloer moet negeren. Ach, ik zit toch nog helemaal onder het zoute water van het zwemmen dus dit kan er nog wel bij. De mensen zijn er wel super vriendelijk en dan besef je je maar weer eens hoe goed je het zelf hebt.
De receptioniste in het hotel is heel aardig en we kletsen wat. We krijgen een kamer met een jacuzzi en zijn vast van plan daar na het douchen gebruik van de maken. Dan ziet Mike dat het hier een uur later is dan in Panama, we blijken ongemerkt de tijdsgrens weer te zijn gepasseerd. Ach, we zijn toch al te moe dus gaan we snel slapen. Kunnen we toch zeggen dat we een keer in een kamer met een jacuzzi hebben geslapen.
31 mei Biloxi
We hebben uitgeslapen en de was die ik in het bad had gedaan in de droger gedroogd en zijn toen naar het outlet centrum gereden in Gulfport wat tegen Biloxi aan ligt.
Daar zien we een roze yankee petje voor nichtje Jans, maar helaas niet in de juiste maat. Ik koop een T shirtje voor weinig geld en we worden eigenlijk door de hitte richting auto gedreven. Gisteren zagen we langs de snelweg een billboard met reclame voor een outlet van de marine en daar wilde Mike gewoon eens even rond kijken. Het enige dat we wisten was dat het van afrit nr huppelepup noordwaarts was. Nadat we zo'n 20 minuten over een mooie weg hadden gereden en nog geen outlet hadden gezien besloten we terug te gaan naar Biloxi. Hier zijn we naar de mall gegaan om op zoek te gaan naar thee die Karin graag wil hebben en het petje voor Jans. We konden het allebei niet vinden maar vonden wel een leuk cadeautje voor ons mam. Mike heeft bijna een half uur staan kletsen met een man die daar in een standje wapens verkocht. De vergelijkingen tussen de VS en Nederland over van alles en nog wat vlogen over en weer en het was weer heel erg interessant.
Mike had hierna genoeg van het winkelen maar we passeerden nog wat grote supermarkten op weg naar het hotel. Ik besluit er nog even alleen op uit te gaan om de thee voor Karin te bemachtigen maar slaag daar niet in. Ik koop wat donuts, muffins, soort puddingbroodjes voor morgen onderweg en ga dan terug naar Mike in het hotel. Die is helemaal verslingerd aan de History channel maar vind mijn idee om naar een ander casino te gaan toch wel interessanter en gaat mee. We gaan eens kijken bij een klein casino waar ze een soort poker aanbieden die wij in Nederland niet kennen maar die ik heel erg leuk vind. Mijn budgetje is binnen een uur op 10 dollar na uit de zakken geklopt en ik ga samen met Mike automaten spelen, dan zit het eindelijke mee en samen spelen we nog een paar uur.
Daarna gaan we naar het andere casino omdat we daar weer bijna gratis kunnen eten en we hier mee keuze in automaten hebben. Om 10 uur stappen we op en blijken we allebei nog voor 7,5 dollar te kunnen bestellen bij de Starbucks (de enige plaats in de VS waar de koffie wel te drinken is) Van het overschot kopen we nog lekkere fruitsapjes voor morgen onderweg.
Bij het hotel reorganiseren we de achterbank en de koelboxen zodat we morgen vroeg vroeg wegkunnen.
Daar zien we een roze yankee petje voor nichtje Jans, maar helaas niet in de juiste maat. Ik koop een T shirtje voor weinig geld en we worden eigenlijk door de hitte richting auto gedreven. Gisteren zagen we langs de snelweg een billboard met reclame voor een outlet van de marine en daar wilde Mike gewoon eens even rond kijken. Het enige dat we wisten was dat het van afrit nr huppelepup noordwaarts was. Nadat we zo'n 20 minuten over een mooie weg hadden gereden en nog geen outlet hadden gezien besloten we terug te gaan naar Biloxi. Hier zijn we naar de mall gegaan om op zoek te gaan naar thee die Karin graag wil hebben en het petje voor Jans. We konden het allebei niet vinden maar vonden wel een leuk cadeautje voor ons mam. Mike heeft bijna een half uur staan kletsen met een man die daar in een standje wapens verkocht. De vergelijkingen tussen de VS en Nederland over van alles en nog wat vlogen over en weer en het was weer heel erg interessant.
Mike had hierna genoeg van het winkelen maar we passeerden nog wat grote supermarkten op weg naar het hotel. Ik besluit er nog even alleen op uit te gaan om de thee voor Karin te bemachtigen maar slaag daar niet in. Ik koop wat donuts, muffins, soort puddingbroodjes voor morgen onderweg en ga dan terug naar Mike in het hotel. Die is helemaal verslingerd aan de History channel maar vind mijn idee om naar een ander casino te gaan toch wel interessanter en gaat mee. We gaan eens kijken bij een klein casino waar ze een soort poker aanbieden die wij in Nederland niet kennen maar die ik heel erg leuk vind. Mijn budgetje is binnen een uur op 10 dollar na uit de zakken geklopt en ik ga samen met Mike automaten spelen, dan zit het eindelijke mee en samen spelen we nog een paar uur.
Daarna gaan we naar het andere casino omdat we daar weer bijna gratis kunnen eten en we hier mee keuze in automaten hebben. Om 10 uur stappen we op en blijken we allebei nog voor 7,5 dollar te kunnen bestellen bij de Starbucks (de enige plaats in de VS waar de koffie wel te drinken is) Van het overschot kopen we nog lekkere fruitsapjes voor morgen onderweg.
Bij het hotel reorganiseren we de achterbank en de koelboxen zodat we morgen vroeg vroeg wegkunnen.
30 mei Memorial Day Biloxi - Slidell - New Orleans - Biloxi
Er staat in onze kamer een heel modern bed, normaal matras maar daaronder is een soort plank gemaakt met pootjes. Ik heb dan ook heerlijk hard gelegen maar Mike heeft de toevlucht genomen tot een van de fleece dekentjes omdat het matras zo hard is. Het is ook nooit goed voor ons tweetjes ;). De casino gang was erg gezellig en we hebben goed gegeten in een leuk tentje in het casino. Ook hebben we een leuk gesprek gehad met een leraar voor moeilijk lerende kinderen. Het is hier bij de wet verboden om een leerling te weigeren wat voor handicap of mogelijkheden die ook heeft, dit om hem of haar zo later makkelijker toegang te laten krijgen tot " normale " werkplekken.
Vanochtend heel vroeg opgestaan om naar onze gisteren geboekte swamptour te gaan. We vinden het direct en kunnen nog wat rond lopen en wat we zien hebben we nog nooit eerder gezien. Water met een hele hoop groen spul erop wat op kikkerdril lijkt met daarin bomen die onderin heel dik zijn en steeds smaller worden. De zon schijnt tussen de bomen door en het is heel bijzonder om een swamp te zien. Volgens onze gids is een swamp moeras met bomen en marshland een moeras zonder bomen wat zij hier dan weer een savanne noemen maar waar wij volgens mij in Nederland geen onderscheid tussen maken. Maar goed.
We gaan in de boot en gaan naast de stoel van de gids zitten achterin de boot. Hier kunnen we de gids goed horen en worden we zeker niet nat. Want wij denken dat dat stinkt, het water uit het moeras en dat het vergeven zal zijn met muggen. Maar provinciaaltjes uit Holland dat we zijn..... het water stinkt niet want het wordt schoon gefilterd door de bomen die erin staan en de muggen vinden het overdag te heet dus die laten zich niet zien. De toer start in het dichte gedeelte van het moeras en als we stil liggen en uitleg krijgen over alles wat we vooral binnen boord moeten houden aan ledematen komt er toch een enorme grote alligator aan zwemmen die dan ook nog prachtig aan de zijkant van de boot stil gaat liggen kijken naar ons. Mooi voor de foto's maar ik zit precies daar waar die grote bek zit met al die tanden. Mike houdt mij een beetje weg van de railing, zeker wanneer de alligator een stukkie worst krijgt van de gids. Zoiets is leuk in Disney World maar in het echt toch wel eng zo'n beest van 5 meter op 50 cm afstand. Uiteindelijk gaan we weg en varen hard door de hoofdrivier, ook gaaf en lekker koel want het is ontzettend heet. We stoppen nog bij wat moeras woningen en vogelnesten en gaan dan terug naar de blokhut waarvan we zijn vertrokken.
We rijden via de snelweg richting in New Orleans en besluiten om de drukte uit te kunnen om via een soort provinciale weg de stad in te rijden. We gaan New Orleans speciaal bezoeken omdat ik wil weten hoe een orkaan hier ontstaat, hoe ervoor gewaarschuwd wordt en hoe dat het zo gekomen is dat Hurricane Katrina in 2005 bijna de hele stad heeft blank gezet. Als we over de provinciale weg rijden zien we veel lege gebouwen, veel oude parkeerplaatsen waar plukken gras op groeien en ook vervallen huizen. We vragen ons al af of dit door Katrina is veroorzaakt of dat we toevallig door een heel arm stukje rijden waar de economische crisis hard heeft toegeslagen.
Bij het boeken van deze toer werd ons geadviseerd om onze auto bij het Hilton hotel te parkeren. Als we dat willen doen zien we dat dat 10 dollar per uur kost en dat vinden we zonde. Naast het hotel is namelijk een O'Harrahs casino en casino's hebben altijd gratis parkeren. Helaas nu dus niet en vinden we onszelf in eens op de valet parkeerplaats van het casino. Bij de valet betaal je zowiezo al meer omdat dan iemand anders je auto wegzet en hem je later weer voor de deur teruggeeft. Dit geintje kost maar liefst 15 dollar per uur. Normaal gesproken rijden we altijd rond met mijn handicapte parkeerkaart en vaak als we parkeergeld willen gaan betalen wordt er gezegd dat gehandicapte gratis zijn dus nu we bij de valet staan vraag ik met al mijn charmes of er geen speciaal tarief geldt voor "mij de zielige" en jawel hoor, we kunnen voor 10 dollar de hele middag parkeren ! Heeeeeeel soms maak ik er misbruik van, zeker als het een besparing op kan leveren, we blijven wel hollanders natuurlijk.
We worden keurig op tijd bij de afgesproken plaats opgehaald en dat is dan ook gelijk het laatste positieve over de toer dat ik kan melden. we hebben toch al aardig wat tours gedaan, duur goedkoop, lang kort, privé of in een groep maar dit was met voorsprong echt de meest slechte tour die we ooit hebben gedaan. het busje was te klein en krap voor het aantal mensen dat mee ging. De gids zat ook aan het stuur, hield kaarten omhoog, vertelde van alles en gaf nog stapels kranten berichten door. Dus dat gaf wat gevaarlijke situaties op de weg. De informatie was ongestructureerd en vooral over mevrouw haar gezin en eigen ervaringen tijdens Katrina. De airco stond telkens op invriezen en stoppen op plaatsen waar de gevolgen van de orkaan te zien waren werd niet gedaan. De enige stop was op de parkeerplaats van een supermarkt om onze Visa kaart te plunderen. Voor diegene die benieuwd zijn het is uitgevoerd door Isabelle tours. Wat een ontzettend slechte tour......en lang dat hij duurde.... maar goed nadat we dan eindelijk terug waren hebben we snel onze auto opgehaald en zijn we terug gereden naar Biloxi. (*** bij thuiskomst in Nederland heb ik Isabelle Tours gemaild en mijn mening over de tour gegeven. De eigenaresse verklaarde dat dit een nieuwe medewerkster haar eerste tour was en dat zij zelf ook al haar twijfels had over de gids. Ze bedankte me voor mijn eerlijke mail en heeft het geld van de tour teruggestort **)
In Biloxi zijn we in het casino gaan eten want Mike had een gratis buffet gewonnen de avond ervoor. Het buffet lag afgeladen vol met kreeft, krab en garnalen en er waren mensen die 7 ! grote kreeften op hun bord legden. Wij houden niet van krab of kreeft maar hebben genoten van de verse groentes, maisbrood en toetje.
'S Avonds beslissen we dat we morgen een rust en winkel dag in lassen.
Vanochtend heel vroeg opgestaan om naar onze gisteren geboekte swamptour te gaan. We vinden het direct en kunnen nog wat rond lopen en wat we zien hebben we nog nooit eerder gezien. Water met een hele hoop groen spul erop wat op kikkerdril lijkt met daarin bomen die onderin heel dik zijn en steeds smaller worden. De zon schijnt tussen de bomen door en het is heel bijzonder om een swamp te zien. Volgens onze gids is een swamp moeras met bomen en marshland een moeras zonder bomen wat zij hier dan weer een savanne noemen maar waar wij volgens mij in Nederland geen onderscheid tussen maken. Maar goed.
We gaan in de boot en gaan naast de stoel van de gids zitten achterin de boot. Hier kunnen we de gids goed horen en worden we zeker niet nat. Want wij denken dat dat stinkt, het water uit het moeras en dat het vergeven zal zijn met muggen. Maar provinciaaltjes uit Holland dat we zijn..... het water stinkt niet want het wordt schoon gefilterd door de bomen die erin staan en de muggen vinden het overdag te heet dus die laten zich niet zien. De toer start in het dichte gedeelte van het moeras en als we stil liggen en uitleg krijgen over alles wat we vooral binnen boord moeten houden aan ledematen komt er toch een enorme grote alligator aan zwemmen die dan ook nog prachtig aan de zijkant van de boot stil gaat liggen kijken naar ons. Mooi voor de foto's maar ik zit precies daar waar die grote bek zit met al die tanden. Mike houdt mij een beetje weg van de railing, zeker wanneer de alligator een stukkie worst krijgt van de gids. Zoiets is leuk in Disney World maar in het echt toch wel eng zo'n beest van 5 meter op 50 cm afstand. Uiteindelijk gaan we weg en varen hard door de hoofdrivier, ook gaaf en lekker koel want het is ontzettend heet. We stoppen nog bij wat moeras woningen en vogelnesten en gaan dan terug naar de blokhut waarvan we zijn vertrokken.
We rijden via de snelweg richting in New Orleans en besluiten om de drukte uit te kunnen om via een soort provinciale weg de stad in te rijden. We gaan New Orleans speciaal bezoeken omdat ik wil weten hoe een orkaan hier ontstaat, hoe ervoor gewaarschuwd wordt en hoe dat het zo gekomen is dat Hurricane Katrina in 2005 bijna de hele stad heeft blank gezet. Als we over de provinciale weg rijden zien we veel lege gebouwen, veel oude parkeerplaatsen waar plukken gras op groeien en ook vervallen huizen. We vragen ons al af of dit door Katrina is veroorzaakt of dat we toevallig door een heel arm stukje rijden waar de economische crisis hard heeft toegeslagen.
Bij het boeken van deze toer werd ons geadviseerd om onze auto bij het Hilton hotel te parkeren. Als we dat willen doen zien we dat dat 10 dollar per uur kost en dat vinden we zonde. Naast het hotel is namelijk een O'Harrahs casino en casino's hebben altijd gratis parkeren. Helaas nu dus niet en vinden we onszelf in eens op de valet parkeerplaats van het casino. Bij de valet betaal je zowiezo al meer omdat dan iemand anders je auto wegzet en hem je later weer voor de deur teruggeeft. Dit geintje kost maar liefst 15 dollar per uur. Normaal gesproken rijden we altijd rond met mijn handicapte parkeerkaart en vaak als we parkeergeld willen gaan betalen wordt er gezegd dat gehandicapte gratis zijn dus nu we bij de valet staan vraag ik met al mijn charmes of er geen speciaal tarief geldt voor "mij de zielige" en jawel hoor, we kunnen voor 10 dollar de hele middag parkeren ! Heeeeeeel soms maak ik er misbruik van, zeker als het een besparing op kan leveren, we blijven wel hollanders natuurlijk.
We worden keurig op tijd bij de afgesproken plaats opgehaald en dat is dan ook gelijk het laatste positieve over de toer dat ik kan melden. we hebben toch al aardig wat tours gedaan, duur goedkoop, lang kort, privé of in een groep maar dit was met voorsprong echt de meest slechte tour die we ooit hebben gedaan. het busje was te klein en krap voor het aantal mensen dat mee ging. De gids zat ook aan het stuur, hield kaarten omhoog, vertelde van alles en gaf nog stapels kranten berichten door. Dus dat gaf wat gevaarlijke situaties op de weg. De informatie was ongestructureerd en vooral over mevrouw haar gezin en eigen ervaringen tijdens Katrina. De airco stond telkens op invriezen en stoppen op plaatsen waar de gevolgen van de orkaan te zien waren werd niet gedaan. De enige stop was op de parkeerplaats van een supermarkt om onze Visa kaart te plunderen. Voor diegene die benieuwd zijn het is uitgevoerd door Isabelle tours. Wat een ontzettend slechte tour......en lang dat hij duurde.... maar goed nadat we dan eindelijk terug waren hebben we snel onze auto opgehaald en zijn we terug gereden naar Biloxi. (*** bij thuiskomst in Nederland heb ik Isabelle Tours gemaild en mijn mening over de tour gegeven. De eigenaresse verklaarde dat dit een nieuwe medewerkster haar eerste tour was en dat zij zelf ook al haar twijfels had over de gids. Ze bedankte me voor mijn eerlijke mail en heeft het geld van de tour teruggestort **)
In Biloxi zijn we in het casino gaan eten want Mike had een gratis buffet gewonnen de avond ervoor. Het buffet lag afgeladen vol met kreeft, krab en garnalen en er waren mensen die 7 ! grote kreeften op hun bord legden. Wij houden niet van krab of kreeft maar hebben genoten van de verse groentes, maisbrood en toetje.
'S Avonds beslissen we dat we morgen een rust en winkel dag in lassen.
zondag 29 mei 2011
29 mei Atlanta - Biloxi
We checken uit bij ons hotel, we hebben weer niet zo goed geslapen wat vreemd is want het ligt toch echt niet aan het bed. Wellicht was het toch de airco die het niet geweldig deed of het park achter het hotel, de Decatur cemetery. Afijn om precies 9 uur gaan we op weg voor onze 400 mijlen die we moeten rijden vandaag. We rijden om en om en stoppen om wat te eten en tanken. Intussen passeren we drie staten (Georgia, Alabama, Mississippi) en een tijdzone wat ons nu 7 uur vroeger maakt dan de tijd in Nederland. Om strak 3 uur staan we in Biloxi. We hebben er dus 7 uur over gedaan en dat zegt iets over de drukte op de weg. Zo druk als het gisteren was zo rustig is het nu. Blijkbaar is iedereen op de plaats van bestemming voor het lange Memorial weekend.
We hebben een strakke kamer met harde matrassen (jippie) en laminaat op de vloer. De badkamer heeft een dubbele klapdeur wat een beetje een saloon idee geeft. De hele boulevard langs de Mexicaanse Golf kust hier is door Hurricane Katrina in 2005 weggevaagd. Er staan maar een paar hotels en de rest van de strook heeft alleen grote betonnen funderingen van oude hotels te bieden. Een vreemd gezicht maar we vinden het toch een geweldig leuke plaats. De mensen zijn ontzettend blij met toeristen, dat is duidelijk te merken.
Voor morgen hadden we twee tours gepland staan maar ik moest nog bellen of die door zouden gaan en helaas is de swamptour geannuleerd. Via internet boeken we snel een nieuwe tour voor morgenochtend. Voor overmorgen hadden we een tour over de Mississippi geboekt staan maar door de overstromingen wordt die ingekort. Gelukkig voor ons mogen we die tour nu kosteloos annuleren want nadat ik deze tour had geboekt hoorde ik dat deze alleen maar langs industrie zou gaan en daar zitten we niet op te wachten. Wat we overmorgen gaan doen is dan ook nog een verrassing. Wat we nu gaan doen is wel bekend... op naar een van de tig casino's ! Met een beetje geluk verdienen we onze vakantiegeld terug maar het zelf wel weer doneren worden vrees ik ;).
We hebben een strakke kamer met harde matrassen (jippie) en laminaat op de vloer. De badkamer heeft een dubbele klapdeur wat een beetje een saloon idee geeft. De hele boulevard langs de Mexicaanse Golf kust hier is door Hurricane Katrina in 2005 weggevaagd. Er staan maar een paar hotels en de rest van de strook heeft alleen grote betonnen funderingen van oude hotels te bieden. Een vreemd gezicht maar we vinden het toch een geweldig leuke plaats. De mensen zijn ontzettend blij met toeristen, dat is duidelijk te merken.
Voor morgen hadden we twee tours gepland staan maar ik moest nog bellen of die door zouden gaan en helaas is de swamptour geannuleerd. Via internet boeken we snel een nieuwe tour voor morgenochtend. Voor overmorgen hadden we een tour over de Mississippi geboekt staan maar door de overstromingen wordt die ingekort. Gelukkig voor ons mogen we die tour nu kosteloos annuleren want nadat ik deze tour had geboekt hoorde ik dat deze alleen maar langs industrie zou gaan en daar zitten we niet op te wachten. Wat we overmorgen gaan doen is dan ook nog een verrassing. Wat we nu gaan doen is wel bekend... op naar een van de tig casino's ! Met een beetje geluk verdienen we onze vakantiegeld terug maar het zelf wel weer doneren worden vrees ik ;).
28 mei Stone Mountain Park - Atlanta
we hebben allebei slecht geslapen terwijl het bed en het hotel toch goed zijn. Na een ontbijtje gaan we naar het Stone Mountain Park vlakbij Decatur in Atlanta. Een kwartiertje rijden later zijn we al bij de ingang. Via internet had ik al een Adventure pass besteld maar we moesten toch via het ticketing loketje waar zich inmiddels al zo'n 100 andere gasten hadden opgesteld. Om 10 uur mochten we het park in maar alle attracties gingen pas om half 11 open, dus eerst even een grote souvenier beker gekocht waar we de hele dag door voor 1 dollar verse frisdrank in mochten laten lopen. Dat bleek ook wel nodig want het was snikheet.
Het park bestaat uit de grootste graniet berg ter wereld. Er staat slechts een stukje van boven de grond maar dat is dan wel gelijk 1 km boven zeeniveau. Op de erg is een enorm reliëf uitgehouwen van president Jefferson, generaal Lee en Stone Mountain Jackson, dit reliëf schijnt groter te zijn dan de president hoofden van Mount Rushmore. Je kunt de berg op lopen of met een Zwitserse skilift omhoog gaan. Wij kiezen voor het laatste en genieten even van het uitzicht over de omgeving, het zijn bomen, bomen, bomen en nog eens bomen, de hele stad Atlanta is slechts een stipje in de verte. Dan nemen we een radboot (Mississippi radarboot) over het meertje in het park waar we van te voren ook al een Duck tour over hebben gehad. Een Duck tour is een rondrit/vaart met een amfibievoertuig uit 1940. Hier moest je wat voor bij betalen de rest zat alles bij de entree prijs in. We gaan ook naar een 4D film van Yogi Bear in Jellystone kijken en die is echt leuk. Het treinritje rondom de berg is erg suf en vooral oncomfortabel voor de ruggen en kontjes. Er is ook nog een mini golfbaan maar die is loei druk en het museum bleek jammer genoeg om 5 uur dicht te zijn ontdekte we toen we om 6 uur aan de deur stonden.
'S Avonds is er een enorme laser en vuurwerk show. Deze wordt op de berg geprojecteerd en boven de berg afgestoken. Op dit evenement komen echt onnoemelijk veel mensen op af, de meeste parkeerplaatsen in het park staan helemaal vol een veel mensen zitten al vanaf de ochtend op het veld om de beste plek te hebben. Wij zijn om half 7 helemaal rond en klaar in het park en vinden het gekken werk om 3 uur in de hitte te wachten op de show dus besluiten we te gaan.
De eerste avond hebben we tijdens de storm gezocht naar een tapas eettent maar die konden we toen niet vinden. Nu vragen we het aan iemand en we blijken in een heel erg gezellig straatje aan te komen met allerlei eettentjes en terrasjes (in de schaduw). De tapas tent heeft een wachttijd van 1,5 uur ! Lang leve het Memorial Day weekend, veel Amerikanen zijn nu op pad vanwege het lange weekend en dat is overal goed te merken. De Sushi tent twee deuren verder op heeft nog wel een tafeltje buiten vrij en daar gaan we zitten peuzelen en mensen kijken. Veel verschillende maten, soorten en kleuren. Op de kamer kijken we naar History Channel, een ander dan die de UPC in Nederland biedt maar wel een hele leuke, vanavond gaat het over mensen die in het van het moeras in het zuiden leven.
Het park bestaat uit de grootste graniet berg ter wereld. Er staat slechts een stukje van boven de grond maar dat is dan wel gelijk 1 km boven zeeniveau. Op de erg is een enorm reliëf uitgehouwen van president Jefferson, generaal Lee en Stone Mountain Jackson, dit reliëf schijnt groter te zijn dan de president hoofden van Mount Rushmore. Je kunt de berg op lopen of met een Zwitserse skilift omhoog gaan. Wij kiezen voor het laatste en genieten even van het uitzicht over de omgeving, het zijn bomen, bomen, bomen en nog eens bomen, de hele stad Atlanta is slechts een stipje in de verte. Dan nemen we een radboot (Mississippi radarboot) over het meertje in het park waar we van te voren ook al een Duck tour over hebben gehad. Een Duck tour is een rondrit/vaart met een amfibievoertuig uit 1940. Hier moest je wat voor bij betalen de rest zat alles bij de entree prijs in. We gaan ook naar een 4D film van Yogi Bear in Jellystone kijken en die is echt leuk. Het treinritje rondom de berg is erg suf en vooral oncomfortabel voor de ruggen en kontjes. Er is ook nog een mini golfbaan maar die is loei druk en het museum bleek jammer genoeg om 5 uur dicht te zijn ontdekte we toen we om 6 uur aan de deur stonden.
'S Avonds is er een enorme laser en vuurwerk show. Deze wordt op de berg geprojecteerd en boven de berg afgestoken. Op dit evenement komen echt onnoemelijk veel mensen op af, de meeste parkeerplaatsen in het park staan helemaal vol een veel mensen zitten al vanaf de ochtend op het veld om de beste plek te hebben. Wij zijn om half 7 helemaal rond en klaar in het park en vinden het gekken werk om 3 uur in de hitte te wachten op de show dus besluiten we te gaan.
De eerste avond hebben we tijdens de storm gezocht naar een tapas eettent maar die konden we toen niet vinden. Nu vragen we het aan iemand en we blijken in een heel erg gezellig straatje aan te komen met allerlei eettentjes en terrasjes (in de schaduw). De tapas tent heeft een wachttijd van 1,5 uur ! Lang leve het Memorial Day weekend, veel Amerikanen zijn nu op pad vanwege het lange weekend en dat is overal goed te merken. De Sushi tent twee deuren verder op heeft nog wel een tafeltje buiten vrij en daar gaan we zitten peuzelen en mensen kijken. Veel verschillende maten, soorten en kleuren. Op de kamer kijken we naar History Channel, een ander dan die de UPC in Nederland biedt maar wel een hele leuke, vanavond gaat het over mensen die in het van het moeras in het zuiden leven.
zaterdag 28 mei 2011
27 mei Atlanta
Na een groot aantal nachten op de grond gekampeerd te hebben had ik afgelopen nacht bijna last van hoogte vrees op mijn bed. Nadat we staande beens een glas jus 's orange naar binnen hadden gegoten zijn we naar het metro station gelopen. Een kaartje kopen ging al heel wat soepeler dan in Washington dus we hebben wat bij geleerd deze trip.
We stappen uit bij het station dat zo ongeveer in het CNN gebouw uitkomt en lopen via de begane grond langs allerlei eettentjes naar de hal waar het vol hangt met vlaggen en logo's van CNN. De gewone studio tour is voor ons genoeg omdat we de diverse nieuwslezers toch niet kennen van TV. We krijgen een live gesprek van de regisseur te horen in de film zaal en er volgt een demonstratie van de autocue en het weerbericht voor een groen scherm. Ook zien we een enorme I pad van wel 3 x 2 meter, kosten rond de 300.000 dollar maar dan kan je ook met je vingers over het scherm allerlei zaken doen die je op een gemiddelde Android telefoon ook kan. Verder gaat de tour langs kantoren en studio's waar de uitzendingen vandaan komen. De hoofdstudio kostte 10 miljoen dollar om te bouwen terwijl het hele flatgebouw tijdens de bouw ook 10 miljoen kostte.
Als de tour ten einde is lopen we via het Centennial Park, wat er ere van de 100ste moderne Olympische Spelen in 1996 is gebouwd naar de World of Coca cola. Het is er nog niet druk en we hoeven maar een paar minuten te wachten op de inleidende film, die je dan niet ziet voordat je honderden oude voorwerpen en reclame uitingen van Coca Cola ziet. Het grote film doek gaat op het einde naar boven en daarachter is de ingang naar een soort productie ruimte, een ruimte met allerlei grote cola flessen en werkelijke alles waar Coca cola opstaat. Op de tweede verdieping is een 4D show, een ruimte waar zaken hangen waar cola in de pop muziek voorkomt en bij sporten en een theater waar uit allerlei landen Coca Cola reclames worden gedraaid. En dan volgt er natuurlijk de winkel waar we voor ons nichtje Jans op zoek moesten naar een T shirtje met de Sure thing erop. Dat had wat voeten in aarde, een medewerker nam mij uiteindelijk mee naar een computer waar de webwinkel op stond en daar vonden we dan eindelijk het shirtje wat Jans bedoelde. Of we dat hebben kunnen kopen of wat anders hebben moeten doen ga ik hier niet typen want dan is het geen verrassing meer. We kopen zelf ook wat souveniers en de rugzak, waar onze jassen ook al inzitten, puilt uit. We besluiten eerst terug te gaan naar het hotel met de metro omdat we zo niet naar de honkbal wedstrijd willen gaan.
Het is ontzettend warm en in de kamer aangekomen besluiten we 2 uur te gaan liggen en het Marten Luther King monument niet te gaan bezoeken. We nemen de metro ruim op tijd terug naar het centrum en stappen uit bij het Five Points station.Dit is een metro station wat boven een heel oud trein station is gebouwd en wat nu wordt gebruikt als winkelcentrum. Ik had gelezen van een shuttle busje naar het stadion van de Atlanta Braves en wie zien heel veel mensen de pijlen volgen naar die shuttle bus dus doen wij dat ook. Na een minuut of tien in de bus komen we bij het stadion en we lopen er wat rond. Het is echt mega groot en echt geweldig om te zien dat de gasten gewoon tussen het thuispubliek lopen zonder dat dat problemen geeft. We gaan wat eten bij een van de vele standjes. Ik neem een bak taco chips met gesmolten kaast, uitjes, jalapeno pepper, tomaten etc. Het is in ieder geval veel te veel maar wel lekker zout en vet. Hup nog wat cola light erachteraan ,ik probeer toch wel een beetje op te letten . Hahahah. Mike neemt een biertje met een hotpuppy, zo'n klein dingetje kun je echt geen dog noemen en zijn honger is inderdaad nog niet weg dus dan maar een hotdog. Met nog een biertje gaan we naar onze plaatsen. We zitten op de 27ste rij, direct achter de plaats waar geslagen moet worden. Het spel begint nadat een lokale middelbare school het volkslied heeft gezongen. De gasten maken de eerste 3 punten voordat de Atlanta Braves scoren. De sfeer is heel anders dan tijdens een Europese voetbalwedstrijd, minder lawaai en heel veel meer eten en drinken. De bier, fris, slush puppy, eten en suikerspin verkopers lopen af en aan. Zit je midden in de rij geef je je geld aan de buurman en die geeft het dan door en door zodat de verkoper het krijgt. Je eten of drinken wordt zo ook doorgegeven. Mike gaat nog wat te drinken halen want zijn zoute popcorn blijkt erg zout te zijn. Hij komt ook nog met een corndog terug. Dit is een dikke knakworst in een maisbroodje op een stokje. Tijdens de 7de inning houden we het voor gezien en gaan we met de shuttle en metro terug naar het hotel.
Het is al 11 uur geweest als we terug komen maar we kijken nog even tv en drinken nog een bakkie thee en koffie. Morgen wat uitslapen want het park waar we naar toe willen zal pas om 10 uur open zijn denk ik.
We stappen uit bij het station dat zo ongeveer in het CNN gebouw uitkomt en lopen via de begane grond langs allerlei eettentjes naar de hal waar het vol hangt met vlaggen en logo's van CNN. De gewone studio tour is voor ons genoeg omdat we de diverse nieuwslezers toch niet kennen van TV. We krijgen een live gesprek van de regisseur te horen in de film zaal en er volgt een demonstratie van de autocue en het weerbericht voor een groen scherm. Ook zien we een enorme I pad van wel 3 x 2 meter, kosten rond de 300.000 dollar maar dan kan je ook met je vingers over het scherm allerlei zaken doen die je op een gemiddelde Android telefoon ook kan. Verder gaat de tour langs kantoren en studio's waar de uitzendingen vandaan komen. De hoofdstudio kostte 10 miljoen dollar om te bouwen terwijl het hele flatgebouw tijdens de bouw ook 10 miljoen kostte.
Als de tour ten einde is lopen we via het Centennial Park, wat er ere van de 100ste moderne Olympische Spelen in 1996 is gebouwd naar de World of Coca cola. Het is er nog niet druk en we hoeven maar een paar minuten te wachten op de inleidende film, die je dan niet ziet voordat je honderden oude voorwerpen en reclame uitingen van Coca Cola ziet. Het grote film doek gaat op het einde naar boven en daarachter is de ingang naar een soort productie ruimte, een ruimte met allerlei grote cola flessen en werkelijke alles waar Coca cola opstaat. Op de tweede verdieping is een 4D show, een ruimte waar zaken hangen waar cola in de pop muziek voorkomt en bij sporten en een theater waar uit allerlei landen Coca Cola reclames worden gedraaid. En dan volgt er natuurlijk de winkel waar we voor ons nichtje Jans op zoek moesten naar een T shirtje met de Sure thing erop. Dat had wat voeten in aarde, een medewerker nam mij uiteindelijk mee naar een computer waar de webwinkel op stond en daar vonden we dan eindelijk het shirtje wat Jans bedoelde. Of we dat hebben kunnen kopen of wat anders hebben moeten doen ga ik hier niet typen want dan is het geen verrassing meer. We kopen zelf ook wat souveniers en de rugzak, waar onze jassen ook al inzitten, puilt uit. We besluiten eerst terug te gaan naar het hotel met de metro omdat we zo niet naar de honkbal wedstrijd willen gaan.
Het is ontzettend warm en in de kamer aangekomen besluiten we 2 uur te gaan liggen en het Marten Luther King monument niet te gaan bezoeken. We nemen de metro ruim op tijd terug naar het centrum en stappen uit bij het Five Points station.Dit is een metro station wat boven een heel oud trein station is gebouwd en wat nu wordt gebruikt als winkelcentrum. Ik had gelezen van een shuttle busje naar het stadion van de Atlanta Braves en wie zien heel veel mensen de pijlen volgen naar die shuttle bus dus doen wij dat ook. Na een minuut of tien in de bus komen we bij het stadion en we lopen er wat rond. Het is echt mega groot en echt geweldig om te zien dat de gasten gewoon tussen het thuispubliek lopen zonder dat dat problemen geeft. We gaan wat eten bij een van de vele standjes. Ik neem een bak taco chips met gesmolten kaast, uitjes, jalapeno pepper, tomaten etc. Het is in ieder geval veel te veel maar wel lekker zout en vet. Hup nog wat cola light erachteraan ,ik probeer toch wel een beetje op te letten . Hahahah. Mike neemt een biertje met een hotpuppy, zo'n klein dingetje kun je echt geen dog noemen en zijn honger is inderdaad nog niet weg dus dan maar een hotdog. Met nog een biertje gaan we naar onze plaatsen. We zitten op de 27ste rij, direct achter de plaats waar geslagen moet worden. Het spel begint nadat een lokale middelbare school het volkslied heeft gezongen. De gasten maken de eerste 3 punten voordat de Atlanta Braves scoren. De sfeer is heel anders dan tijdens een Europese voetbalwedstrijd, minder lawaai en heel veel meer eten en drinken. De bier, fris, slush puppy, eten en suikerspin verkopers lopen af en aan. Zit je midden in de rij geef je je geld aan de buurman en die geeft het dan door en door zodat de verkoper het krijgt. Je eten of drinken wordt zo ook doorgegeven. Mike gaat nog wat te drinken halen want zijn zoute popcorn blijkt erg zout te zijn. Hij komt ook nog met een corndog terug. Dit is een dikke knakworst in een maisbroodje op een stokje. Tijdens de 7de inning houden we het voor gezien en gaan we met de shuttle en metro terug naar het hotel.
Het is al 11 uur geweest als we terug komen maar we kijken nog even tv en drinken nog een bakkie thee en koffie. Morgen wat uitslapen want het park waar we naar toe willen zal pas om 10 uur open zijn denk ik.
vrijdag 27 mei 2011
26 mei Cherokee - Whitewater Falls - Atlanta
Vanochtend eerst even genoten van een rustig ontbijtje. Rond kwart over 9 zijn we terug gereden naar de ingang van de Great Smokey mountains. Er is een Farm museum vlakbij de ingang en dat wilde we nog even bekijken. Van diverse plaatsen in het park zijn gebouwtjes afgebroken en in het openlucht museumpje neergezet. Omdat het geen hoogseizoen is zijn de door de folder beloofde figuren in historisch kleding niet aanwezig, dat is wel jammer want zo zijn we in een half uurtje in alweer in de auto. Natuurlijk niet voordat we het bezoekers centrum met de verplichte winkel hebben bezocht. Ik koop een leuke beker voor mijn collectie bekers uit Amerika en we rijden weg richting South Carolina.
De Whitewater Falls zijn niet zo centraal gelegen dus het is even zoeken naar de juiste weg. Gelukkig heeft ieder dorpje hier ook nog een informatie centrum dus vragen we waar we naartoe moeten voor een bepaalde weg die we niet kunnen vinden. You're right on it, hun. Wat een fantastisch accent hebben de mensen hier en hoe ontzettend vriendelijk.
Als we bij de watervallen aankomen blijkt er een parkeerplaats bij te zijn voor wel 200 auto's en bussen. Gelukkig voor ons staan er maar een stuk of 5. Op de parkeerplaats staan een soort paaltje met envelopjes waar je dan zelf twee hele dollars in moet doen, een ander gedeelte van het envelopje moet je voor de autoruit leggen als bewijs dat je de toegangsprijs hebt betaald. we lopen het keurig geasfalteerde pad omhoog, beetje vals plat maar toch wel stijgen en na 500 meter is er een schitterende uitzicht op de de Whitewater falls. Deze watervallen vallen 125 meter naar beneden en zijn daarmee de hoogste ten oosten van de Rocky Mountains. We gaan de trappen naar beneden, het zijn 158 treden en hebben vanuit een andere hoek een nog mooier uitzicht op de watervallen. Het is overigens weer bloedheet dus drinken we wat als we onder aan die trappen staan. Dan komt het leukste gedeelte, 158 treden weer omhoog gaan. Mike gaat er als een speer vandoor en zegt dat hij boven op me zal wachten, ik zei nog tot over een uur dan. Halverwege de trappen is er een prachtige bank voor mij neergezet en natuurlijk ben ik niet zo onbeleefd om er aan voorbij te gaan zonder mijn brede basis daar even op te parkeren. Ik ga verder en blijk twee minuten na Mike boven te staan. We drinken weer wat en gaan samen het pad af naar de auto.
Intussen is het 1 uur geweest en beginnen de magen weer te knorren. De ene weg heeft geen enkele eettent, hoe is het mogelijk en pas op een snelweg vinden we direct voor in een dorpje een houten bouwkeet met alweer een BBQ pit erin. Baby's BBQ, we stoppen en komen bij een leuke tent terecht en natuurlijk weer fantastisch eten. Mijn vraag om mayonaise bij de friet wordt met groot ongeloof en gruwel bekeken maar ik krijg het toch. Mike laat zich over halen om bij zijn zoveelste veel te grote hamburger een garbage fries (frietje vuilnisbak) te bestellen. De garbage fries zitten in een bakje met gesmolten kaas, galapeno peppers, uien en chili con carne, de friet is verder wel normaal. Het is ongelofelijk maar hij eet het nog bijna allemaal op ook !
We gaan nu richting interstate en drukte op weg naar Atlanta. Na een tijdje neem ik het stuur over zodat Mike zijn ogen even dicht kan doen. Ik tref het niet want het begint heel hard te waaien en de weg gaat telkens op en neer. Op een gegeven moment zit ik op een 8 baans snelweg (en nog 8 banen tegengestelde richting) en haal ik en vreemd soort vrachtwagentje in met tralies voor de ramen. State prison staat erop en hier zitten de mannen in die langs de snelweg werken. Dan komt de kruising die we moeten hebben en die is echt enorm, met allemaal viaducten, borden en vooral veel auto's en vrachtwagens. Hierna moeten we er snel af en ik maak Mike wakker om een paar extra ogen te hebben. Gelukkig gaat alles heel soepel en staan we rond 5 uur bij ons motel. Het is vergane glorie maar wel schoon en.... ik kan in het bed slapen ! Yehaw !
We moeten de was gaan draaien en dat moet in een naast gelegen motel gebeuren. Uh, heb je ooit een film gezien van een verlopen motel met roestige, stoffige spullen ? Dat en dan nog wat erger maar de mensen zijn er vriendelijk en de wasmachines doen hun werk. We zitten samen in het washok en het lijkt wel een sauna, zo heet en benauwd. Na een tijdje gaat het regenen, harder regenen en gewoon weg stormen met onweer. De hele parkeerplaats staat binnen no time blank. het koelt heerlijk af en na een uur zijn we klaar om te gaan eten. Het tentje dat ik via tripadvisor had gevonden kunnen we niet vinden dus stoppen we bij een diner die pas een maand open is. Het eten is er goed en veel te veel.
Nu zijn we op de kamer en hebben de strijk al achter de rug. Met een bakkie koffie en thee zitten we nu tv te kijken en ik intussen deze blog te typen. Er wacht me een fantastisch bedje !
De Whitewater Falls zijn niet zo centraal gelegen dus het is even zoeken naar de juiste weg. Gelukkig heeft ieder dorpje hier ook nog een informatie centrum dus vragen we waar we naartoe moeten voor een bepaalde weg die we niet kunnen vinden. You're right on it, hun. Wat een fantastisch accent hebben de mensen hier en hoe ontzettend vriendelijk.
Als we bij de watervallen aankomen blijkt er een parkeerplaats bij te zijn voor wel 200 auto's en bussen. Gelukkig voor ons staan er maar een stuk of 5. Op de parkeerplaats staan een soort paaltje met envelopjes waar je dan zelf twee hele dollars in moet doen, een ander gedeelte van het envelopje moet je voor de autoruit leggen als bewijs dat je de toegangsprijs hebt betaald. we lopen het keurig geasfalteerde pad omhoog, beetje vals plat maar toch wel stijgen en na 500 meter is er een schitterende uitzicht op de de Whitewater falls. Deze watervallen vallen 125 meter naar beneden en zijn daarmee de hoogste ten oosten van de Rocky Mountains. We gaan de trappen naar beneden, het zijn 158 treden en hebben vanuit een andere hoek een nog mooier uitzicht op de watervallen. Het is overigens weer bloedheet dus drinken we wat als we onder aan die trappen staan. Dan komt het leukste gedeelte, 158 treden weer omhoog gaan. Mike gaat er als een speer vandoor en zegt dat hij boven op me zal wachten, ik zei nog tot over een uur dan. Halverwege de trappen is er een prachtige bank voor mij neergezet en natuurlijk ben ik niet zo onbeleefd om er aan voorbij te gaan zonder mijn brede basis daar even op te parkeren. Ik ga verder en blijk twee minuten na Mike boven te staan. We drinken weer wat en gaan samen het pad af naar de auto.
Intussen is het 1 uur geweest en beginnen de magen weer te knorren. De ene weg heeft geen enkele eettent, hoe is het mogelijk en pas op een snelweg vinden we direct voor in een dorpje een houten bouwkeet met alweer een BBQ pit erin. Baby's BBQ, we stoppen en komen bij een leuke tent terecht en natuurlijk weer fantastisch eten. Mijn vraag om mayonaise bij de friet wordt met groot ongeloof en gruwel bekeken maar ik krijg het toch. Mike laat zich over halen om bij zijn zoveelste veel te grote hamburger een garbage fries (frietje vuilnisbak) te bestellen. De garbage fries zitten in een bakje met gesmolten kaas, galapeno peppers, uien en chili con carne, de friet is verder wel normaal. Het is ongelofelijk maar hij eet het nog bijna allemaal op ook !
We gaan nu richting interstate en drukte op weg naar Atlanta. Na een tijdje neem ik het stuur over zodat Mike zijn ogen even dicht kan doen. Ik tref het niet want het begint heel hard te waaien en de weg gaat telkens op en neer. Op een gegeven moment zit ik op een 8 baans snelweg (en nog 8 banen tegengestelde richting) en haal ik en vreemd soort vrachtwagentje in met tralies voor de ramen. State prison staat erop en hier zitten de mannen in die langs de snelweg werken. Dan komt de kruising die we moeten hebben en die is echt enorm, met allemaal viaducten, borden en vooral veel auto's en vrachtwagens. Hierna moeten we er snel af en ik maak Mike wakker om een paar extra ogen te hebben. Gelukkig gaat alles heel soepel en staan we rond 5 uur bij ons motel. Het is vergane glorie maar wel schoon en.... ik kan in het bed slapen ! Yehaw !
We moeten de was gaan draaien en dat moet in een naast gelegen motel gebeuren. Uh, heb je ooit een film gezien van een verlopen motel met roestige, stoffige spullen ? Dat en dan nog wat erger maar de mensen zijn er vriendelijk en de wasmachines doen hun werk. We zitten samen in het washok en het lijkt wel een sauna, zo heet en benauwd. Na een tijdje gaat het regenen, harder regenen en gewoon weg stormen met onweer. De hele parkeerplaats staat binnen no time blank. het koelt heerlijk af en na een uur zijn we klaar om te gaan eten. Het tentje dat ik via tripadvisor had gevonden kunnen we niet vinden dus stoppen we bij een diner die pas een maand open is. Het eten is er goed en veel te veel.
Nu zijn we op de kamer en hebben de strijk al achter de rug. Met een bakkie koffie en thee zitten we nu tv te kijken en ik intussen deze blog te typen. Er wacht me een fantastisch bedje !
donderdag 26 mei 2011
25 mei Cherokee - Bryson City - Cherokee
We staan vandaag eens lekker laat op, een beetje een relax dag. Rond 9 uur gaan we ontbijten en het ontbijtbuffet is dit keer wel erg uitgebreid en goed verzorgd. Na enige tijd komt er een dame aan die, zoals ze zelf zegt, zelfs tegen een deurknop zou praten als het wat terug zou zeggen. Het is een geweldige Amerikaanse en we raken met elkaar aan de praat over de tafeltjes heen. Ze heeft en heel interessant leven en dat vinden we altijd leuk om te horen. Pas na 10-en gaan we uit de ontbijtruimte weg nadat we haar een paar klompjes hebben gegeven uit Nederland.
We rijden tot ver buiten naast gelegen dorp Bryson City naar Nantahala Oudoor Center om te kijken of Mike hier kan kayakken op een white water rivier. Ja, dat kan om 2 uur. We hebben dus nog even en rijden een stukje terug naar de voet van de Smokey Mountains om nog even 400 meter heuvel op te gaan lopen. Ondanks de hitte, slechte wandelschoenen, extra vakantiegewicht en een compleet gebrek aan conditie vind ik zelf dat ik dat toch aardig snel heb gelopen. De waterval die aan de top te zien is, is schattig en de klim wel waard. Wij zijn de enige twee die boven zijn en genieten even van het uitzicht en de enorme rust. Als we terug lopen, lekker naar beneden, komen we wel 4 koppels tegen. Wat een geluk weer dat we er even alleen waren. Intussen blijkt Mike's waterdichte camera bijna zonder batterijen te zitten. We besluiten dan om deze snel even op de lader te gaan leggen in het hotel. We gaan nog even tanken onderweg en stuiten op een Schotse dame achter de kassa, alweer een gezellig gesprekje en dan nemen we ook maar gelijk een " lunchbroodje". Twee hotdogs voor 2 dollar ! Dat is dan nog geen 80 cent per hotdog en we hebben weer gegeten.
Als we weer terug zijn bij het Nantahala outdoor center blijkt Mike ontzettend veel geluk te hebben. Hij is de enige die een kayak tocht wil doen met een gids en krijgt dus privé tripje ! Hij wordt in een zwemvest gestopt die erg strak dicht moet omdat de gids hem aan de banden van zijn zwemvest in de kayak moet trekken mocht hij besluiten te gaan zwemmen. Na een instructie video worden we 8 mijl stroomopwaarts gebracht. Ik ga dan wel niet mee kayakken maar mag wel met de bus mee en maak daar wat foto's van mijn hunny. Ik ga met een gezellige buschauffeur mee terug naar het centrum en ga daar een boekje lezen tot Mike weer terug is.
Als ik activiteit hoor op het water ga ik snel kijken maar dan is hij al uit de kayak en uit het water. Hij is klets klieder nat maar is niet uit de boot gevallen ! Hij heeft helemaal alleen de 8 mijl lange rivier met witte kolkende golven gekayakt en vond het helemaal geweldig ! Gelukkig heeft hij er wat foto's van gemaakt zodat ik ook kan meegenieten. Het is een fantastische ervaring en gaat nu in Nederland ook een kayak kopen omdat hij een natuurtalent blijkt te zijn. Door het vliegvissen en surfen kan hij het water lezen en dat is ook de truc van kayakken.
Mike heeft intussen erge honger maar drijft zijn kleren uit. Van tevoren vroeg ik hem nog of we geen droge kleding mee moesten nemen maar dat hoefde niet want natte kleding zou nog bijdragen aan de ervaring. Met drie plastic tasjes op de autozitting rijden we een half uur terug naar het hotel. De buschauffeur had me een goed Mexicaans restaurant aangeraden, ook in Bryson, en dus gingen we weer een half uur de weg terug om te gaan eten. Voor een Amerikaan is dat volkomen normaal, een stuk rijden om te gaan eten. Het eten blijkt goed te zijn en mijn hunny smult zijn bordje en de helft van mijn bordje helemaal op. Zo, die had echt honger !
Nu zitten we lekker in onze suite en kijkt Mike wat TV en ik ga zo mijn " o zo spannende" bouquet reeks boekje uitlezen, hopelijk loopt het goed af..
We rijden tot ver buiten naast gelegen dorp Bryson City naar Nantahala Oudoor Center om te kijken of Mike hier kan kayakken op een white water rivier. Ja, dat kan om 2 uur. We hebben dus nog even en rijden een stukje terug naar de voet van de Smokey Mountains om nog even 400 meter heuvel op te gaan lopen. Ondanks de hitte, slechte wandelschoenen, extra vakantiegewicht en een compleet gebrek aan conditie vind ik zelf dat ik dat toch aardig snel heb gelopen. De waterval die aan de top te zien is, is schattig en de klim wel waard. Wij zijn de enige twee die boven zijn en genieten even van het uitzicht en de enorme rust. Als we terug lopen, lekker naar beneden, komen we wel 4 koppels tegen. Wat een geluk weer dat we er even alleen waren. Intussen blijkt Mike's waterdichte camera bijna zonder batterijen te zitten. We besluiten dan om deze snel even op de lader te gaan leggen in het hotel. We gaan nog even tanken onderweg en stuiten op een Schotse dame achter de kassa, alweer een gezellig gesprekje en dan nemen we ook maar gelijk een " lunchbroodje". Twee hotdogs voor 2 dollar ! Dat is dan nog geen 80 cent per hotdog en we hebben weer gegeten.
Als we weer terug zijn bij het Nantahala outdoor center blijkt Mike ontzettend veel geluk te hebben. Hij is de enige die een kayak tocht wil doen met een gids en krijgt dus privé tripje ! Hij wordt in een zwemvest gestopt die erg strak dicht moet omdat de gids hem aan de banden van zijn zwemvest in de kayak moet trekken mocht hij besluiten te gaan zwemmen. Na een instructie video worden we 8 mijl stroomopwaarts gebracht. Ik ga dan wel niet mee kayakken maar mag wel met de bus mee en maak daar wat foto's van mijn hunny. Ik ga met een gezellige buschauffeur mee terug naar het centrum en ga daar een boekje lezen tot Mike weer terug is.
Als ik activiteit hoor op het water ga ik snel kijken maar dan is hij al uit de kayak en uit het water. Hij is klets klieder nat maar is niet uit de boot gevallen ! Hij heeft helemaal alleen de 8 mijl lange rivier met witte kolkende golven gekayakt en vond het helemaal geweldig ! Gelukkig heeft hij er wat foto's van gemaakt zodat ik ook kan meegenieten. Het is een fantastische ervaring en gaat nu in Nederland ook een kayak kopen omdat hij een natuurtalent blijkt te zijn. Door het vliegvissen en surfen kan hij het water lezen en dat is ook de truc van kayakken.
Mike heeft intussen erge honger maar drijft zijn kleren uit. Van tevoren vroeg ik hem nog of we geen droge kleding mee moesten nemen maar dat hoefde niet want natte kleding zou nog bijdragen aan de ervaring. Met drie plastic tasjes op de autozitting rijden we een half uur terug naar het hotel. De buschauffeur had me een goed Mexicaans restaurant aangeraden, ook in Bryson, en dus gingen we weer een half uur de weg terug om te gaan eten. Voor een Amerikaan is dat volkomen normaal, een stuk rijden om te gaan eten. Het eten blijkt goed te zijn en mijn hunny smult zijn bordje en de helft van mijn bordje helemaal op. Zo, die had echt honger !
Nu zitten we lekker in onze suite en kijkt Mike wat TV en ik ga zo mijn " o zo spannende" bouquet reeks boekje uitlezen, hopelijk loopt het goed af..
24 mei Gatlinburg - Cherokee
We zijn vandaag om half 7 op gestaan omdat we zo vroeg mogelijk in het Great Smokey mountains national park wilde zijn om beren te zien. Normaal gesproken heb je een soort buffetje als ontbijt maar hier moest je een briefje invullen wat je wilde eten. Een lekkere Southern Belle (accent is echt geweldig) met wielen onder haar huis ging het dan voor je klaar maken. Lekker vers en lekker langzaam ook.
Dus ietwat verlaat op naar het park. Gelukkig zitten we heel dicht bij het stuk waar echt iedereen beren op de weg (of net er naast) ziet. Cade's cove is een eenrichtingsweggetje langs oude grasvelden van een dorpje dat hier ooit was maar uitgestorven is geraakt door het tekort aan voedsel. Eerst zien we een hertje, dan nog een hertje, aangezien Disney World ons nog vers in het geheugen ligt grap ik nog tegen Mike nu moet er een beer komen als hoogte punt van het ritje. Even later zien we mensen naast een weiland met enorme lenzen op hun camera foto's maken. En jawel hoor...een, twee, drie, vier beren in het weiland ! Echte wilde ! Op zo'n honderd meter afstand. Het blijkt een moeder met haar 3 jongen te zijn. (Horen we later) Als ze genoeg hebben van ons kijkers lopen ze rustig het bos weer in. Twee tellen later komt papa beer uit het bos lopen, ik sta foto's te maken als Mike mij aantikt en naar achteren wijst. Twee hertjes steken achter ons de weg over. Wauwie !
We rijden weer terug naar de hoofdroute en die weg loopt langs een prachtige rivier om in te vliegvissen. Als we even stoppen blijken we naast een hele hoop Monarch vlinders onze auto te hebben geparkeerd. Ik maak foto's en zie wat bewegen op de stenen naast me. Ik krijgt kippenvel over heel mijn lijf als ik zie dat het een slang is ! Nu willen we altijd nog eens een ratelslang zien maar ik ben nu wel akelig dichtbij. Intussen stopt er een all American koppel uit het noorden van Alabama. Zij weet ons te vertellen dat het een Bandit Watersnake is. Deze is niet giftig (dat zie je blijkbaar aan de smalle kop) maar als hij mij zou bijten. It would hurt like hell. We hebben nog een half uurtje met ze staat praten en zijn toen door de hoofdweg naar het zuiden van het park gereden. Deze weg is maar 33 mijl lang en druk bezocht. Het park is ook het drukst bezochte nationale park van de VS, drukker zelfs dan de Grand Canyon.
Ze zijn om 2 uur al in Cherokee en proberen nog ergens een leuke activiteit te boeken maar dat wil niet lukken. Nu is er een casino in Cherokee en dat vinden wij ook altijd erg leuk dus daar zijn we naar toe geweest.
Terug in het hotel zijn we lekker gaan slapen in onze suite. Het is me toch een grote kamer ! Er staan naast twee tweepersoons bedden nog een commode, een tweezits bank met salontafel, een gewone tafel met twee stoelen en nog een laag tafeltje in. Het valt ons op dat de laatste hotels telkens een achter uitzicht hebben met een balkon. Ook nu kijken we uit op een riviertje met een groene berg erachter. Wellicht is dit typisch iets voor de oost of zuidoost kant van de VS ?
Dus ietwat verlaat op naar het park. Gelukkig zitten we heel dicht bij het stuk waar echt iedereen beren op de weg (of net er naast) ziet. Cade's cove is een eenrichtingsweggetje langs oude grasvelden van een dorpje dat hier ooit was maar uitgestorven is geraakt door het tekort aan voedsel. Eerst zien we een hertje, dan nog een hertje, aangezien Disney World ons nog vers in het geheugen ligt grap ik nog tegen Mike nu moet er een beer komen als hoogte punt van het ritje. Even later zien we mensen naast een weiland met enorme lenzen op hun camera foto's maken. En jawel hoor...een, twee, drie, vier beren in het weiland ! Echte wilde ! Op zo'n honderd meter afstand. Het blijkt een moeder met haar 3 jongen te zijn. (Horen we later) Als ze genoeg hebben van ons kijkers lopen ze rustig het bos weer in. Twee tellen later komt papa beer uit het bos lopen, ik sta foto's te maken als Mike mij aantikt en naar achteren wijst. Twee hertjes steken achter ons de weg over. Wauwie !
We rijden weer terug naar de hoofdroute en die weg loopt langs een prachtige rivier om in te vliegvissen. Als we even stoppen blijken we naast een hele hoop Monarch vlinders onze auto te hebben geparkeerd. Ik maak foto's en zie wat bewegen op de stenen naast me. Ik krijgt kippenvel over heel mijn lijf als ik zie dat het een slang is ! Nu willen we altijd nog eens een ratelslang zien maar ik ben nu wel akelig dichtbij. Intussen stopt er een all American koppel uit het noorden van Alabama. Zij weet ons te vertellen dat het een Bandit Watersnake is. Deze is niet giftig (dat zie je blijkbaar aan de smalle kop) maar als hij mij zou bijten. It would hurt like hell. We hebben nog een half uurtje met ze staat praten en zijn toen door de hoofdweg naar het zuiden van het park gereden. Deze weg is maar 33 mijl lang en druk bezocht. Het park is ook het drukst bezochte nationale park van de VS, drukker zelfs dan de Grand Canyon.
Ze zijn om 2 uur al in Cherokee en proberen nog ergens een leuke activiteit te boeken maar dat wil niet lukken. Nu is er een casino in Cherokee en dat vinden wij ook altijd erg leuk dus daar zijn we naar toe geweest.
Terug in het hotel zijn we lekker gaan slapen in onze suite. Het is me toch een grote kamer ! Er staan naast twee tweepersoons bedden nog een commode, een tweezits bank met salontafel, een gewone tafel met twee stoelen en nog een laag tafeltje in. Het valt ons op dat de laatste hotels telkens een achter uitzicht hebben met een balkon. Ook nu kijken we uit op een riviertje met een groene berg erachter. Wellicht is dit typisch iets voor de oost of zuidoost kant van de VS ?
dinsdag 24 mei 2011
23 mei Asheville - Great Smokey Mountains - Gatlingburg
Het was een super lekker hotel dat we hadden. Een bed met dekbedden en groot. Helaas weer op de grond geslapen maar dat mocht de pret niet drukken. Na de onweersbui van gisterenavond is het wat heiig vanochtend maar de temperatuur is alweer rond de 20 graden. Mike wil een paar open schoenen want die loopt nog steeds op zijn gympen met badstof sneaker sokken en zijn voeten branden zo ongeveer zijn schoenen uit overdag.
In ieder hotel zijn er altijd bakken met folders van allerlei winkels, restaurants of dingen die je kunt doen. Een enorme schoenwinkel was dan ook snel gevonden. Er zijn zo'n 7000 paar mannen schoenen in de winkel en ca. 45.000 ! damesschoenen. Helaas vond Mike zijn maat niet in de schoenen waar hij zijn zinnen op had gezet. Dus op naar de tegenovergelegen Mall die nog steeds niet open blijkt te zijn. Het is nog geen 10 uur in de morgen en dan is alles nog zo ongeveer dicht. We besluiten alvast richting volgende bestemming te gaan en bij de eerste de beste kruising staat een jonge lifter. Hij wil graag onze richting op dus hopsakee achterbank leeg en instappen. Het is alweer een jongen die de Apalachian trail aan het lopen is.
Ik vraag hem of hij er bij de snelweg uit wil waar wij via een dirtroad (zandpad) door het nationale park heen gaan of dat hij dat ook wil uitzitten en pas op de eindbestemming wil uitstappen. Hij is heel beleefd en wil heel erg graag met ons door het Nationale Park rijden. Hij is zelfs enthousiast dat we niet over de snelweg gaan.
Als we dan van de snelweg afgaan wijs ik Mike via hele kleine bordjes en met een beetje geluk direct de goede bergweg op. Deze weg staat bijna op geen enkele kaart en ik had het overgeschreven van een reisverslag van een andere Nederlandse vakantieganger die het een erg mooie route vond.
Na een tijdje lijkt het wel of deze weg dood gaat lopen ergens boven in de bergen. We stoppen ergens waar een klein watervalletje is en dan kijkt onze lifter even op zijn mobiele navigatie systeem. Hij is verbaast maar het blijkt inderdaad een doorgaande weg helemaal door de bergen te zijn. Leuk. Inmiddels houden we iemand aan en die bekijk ook mijn kaart met grote verbazing maar wenst ons veel succes. De route is heel erg mooi en de weg van zand loopt rond en rond langs enorm hoge bomen en diepe afgronden. Gelukkig word ik wat afgeleid door het geklets van de heren in de auto en valt mijn hoogtevrees niet op. Stiekem hoop ik natuurlijk op een beer maar die zien we niet wel eekhoorntjes en een variant van eekhoorntjes die wij niet kennen. Ook een Possum zien maar die is dood en de gier die we later zien zal hem zo wel opeten.
Via internet weet ik dat op het einde van de 70 mijl lange weg door de bergen ergens een afzichtelijke houten hut moet staan waar je geweldig kunt eten. Als we de bergen uit zijn kijken we met z'n drieën of we hem zien maar helaas. Mike stopt bij een man op een bankje en die wijst beleefd achter onze auto. ja, daar aan de overkant op een soort veldje staat het hutje, ernaast een overdekte plaats met verschillende picknick sets. Gelukkig is het eten er goed want we hadden wel honger. Onze lifter trakteren we ook maar want die reizen altijd op een klein budgetje en hij is er blij mee. Beleefde jongen. Wij zetten hem even later midden in het dorp af bij de weg die verder noordwaarts gaat en blijken tegenover ons eigen hotel te staan.
We checken in en gaan eerst even afkoelen in het binnen en buitenzwembad. Ze hebben ook een hottub maar daar is het niet in uit te houden, veel te warm. Na een snelle douche gaan we naar een outlet centrum in het nabij gelegen dorp en daar vinden we dan eindelijk open schoenen voor Mike, precies die hij graag wilde hebben. Daarna doen we en rondje midget golf dat zoveel leuker is om te doen dan die saaie banen in Nederland. We worden met een treintje naar boven gebracht en vandaar golf je dan diverse banen naar beneden. Intussen kom je door grotten, over hoge houten bruggen en langs een ca 15 meter hoge waterval. Het is nog snikheet maar dat is niet de reden dat ik won van Mike, ik heb de Orlando golfmaster gewoon verslagen ! Toen we klaar waren werd er gevraagd op welke banen we hole in one hadden en toen bleek dat Mike nog een gratis rondje had gewonnen.
We wilden eerste wat eten en de man van de midgetgolf adviseerde ons bij de buren te gaan eten; Alamo steakhouse. Een enorme grote eettent waar de parkeerplaats helemaal vol stond maar we mochten direct aan tafel. We bestelde allebei eerst een soepje en daarna heb ik dan eindelijk gewone, goed gekookte, niet gepaneerde broccoli gegeten en lekkere rijst ook nog. Toch was het weer veel te veel en heb ik wat laten staan. Mike ging niet voor een steak maar voor, surprise, surprise een hamburger. Nu stond er op de kaart THE hamburger en wat dat inhield werd snel duidelijk toen we hem zagen. Een hamburger van een pond gehakt op een broodje (formaat mega) met veel zoute friet ernaast. Nee, hij kon hem niet op. Een doggybag willen we ook niet dus driekwart gaat de vuilnisbak in. Zonde, maar het was echt te veel, zeker na die soep.
Ook het tweede rondje golf wordt door mij gewonnen, met 8 punten verschil nog wel ! Ik moet het even vastleggen want meestal wint Mike en dat moet ik dan de verdere vakantie horen. Nu is het kwart voor 10 en is mijn bedje op de grond alweer gemaakt. Ben benieuwd hoe Mike ligt vannacht want dit bed lijkt wel op een hangmat als hij er op zijn rug in ligt ! Tot morgen
In ieder hotel zijn er altijd bakken met folders van allerlei winkels, restaurants of dingen die je kunt doen. Een enorme schoenwinkel was dan ook snel gevonden. Er zijn zo'n 7000 paar mannen schoenen in de winkel en ca. 45.000 ! damesschoenen. Helaas vond Mike zijn maat niet in de schoenen waar hij zijn zinnen op had gezet. Dus op naar de tegenovergelegen Mall die nog steeds niet open blijkt te zijn. Het is nog geen 10 uur in de morgen en dan is alles nog zo ongeveer dicht. We besluiten alvast richting volgende bestemming te gaan en bij de eerste de beste kruising staat een jonge lifter. Hij wil graag onze richting op dus hopsakee achterbank leeg en instappen. Het is alweer een jongen die de Apalachian trail aan het lopen is.
Ik vraag hem of hij er bij de snelweg uit wil waar wij via een dirtroad (zandpad) door het nationale park heen gaan of dat hij dat ook wil uitzitten en pas op de eindbestemming wil uitstappen. Hij is heel beleefd en wil heel erg graag met ons door het Nationale Park rijden. Hij is zelfs enthousiast dat we niet over de snelweg gaan.
Als we dan van de snelweg afgaan wijs ik Mike via hele kleine bordjes en met een beetje geluk direct de goede bergweg op. Deze weg staat bijna op geen enkele kaart en ik had het overgeschreven van een reisverslag van een andere Nederlandse vakantieganger die het een erg mooie route vond.
Na een tijdje lijkt het wel of deze weg dood gaat lopen ergens boven in de bergen. We stoppen ergens waar een klein watervalletje is en dan kijkt onze lifter even op zijn mobiele navigatie systeem. Hij is verbaast maar het blijkt inderdaad een doorgaande weg helemaal door de bergen te zijn. Leuk. Inmiddels houden we iemand aan en die bekijk ook mijn kaart met grote verbazing maar wenst ons veel succes. De route is heel erg mooi en de weg van zand loopt rond en rond langs enorm hoge bomen en diepe afgronden. Gelukkig word ik wat afgeleid door het geklets van de heren in de auto en valt mijn hoogtevrees niet op. Stiekem hoop ik natuurlijk op een beer maar die zien we niet wel eekhoorntjes en een variant van eekhoorntjes die wij niet kennen. Ook een Possum zien maar die is dood en de gier die we later zien zal hem zo wel opeten.
Via internet weet ik dat op het einde van de 70 mijl lange weg door de bergen ergens een afzichtelijke houten hut moet staan waar je geweldig kunt eten. Als we de bergen uit zijn kijken we met z'n drieën of we hem zien maar helaas. Mike stopt bij een man op een bankje en die wijst beleefd achter onze auto. ja, daar aan de overkant op een soort veldje staat het hutje, ernaast een overdekte plaats met verschillende picknick sets. Gelukkig is het eten er goed want we hadden wel honger. Onze lifter trakteren we ook maar want die reizen altijd op een klein budgetje en hij is er blij mee. Beleefde jongen. Wij zetten hem even later midden in het dorp af bij de weg die verder noordwaarts gaat en blijken tegenover ons eigen hotel te staan.
We checken in en gaan eerst even afkoelen in het binnen en buitenzwembad. Ze hebben ook een hottub maar daar is het niet in uit te houden, veel te warm. Na een snelle douche gaan we naar een outlet centrum in het nabij gelegen dorp en daar vinden we dan eindelijk open schoenen voor Mike, precies die hij graag wilde hebben. Daarna doen we en rondje midget golf dat zoveel leuker is om te doen dan die saaie banen in Nederland. We worden met een treintje naar boven gebracht en vandaar golf je dan diverse banen naar beneden. Intussen kom je door grotten, over hoge houten bruggen en langs een ca 15 meter hoge waterval. Het is nog snikheet maar dat is niet de reden dat ik won van Mike, ik heb de Orlando golfmaster gewoon verslagen ! Toen we klaar waren werd er gevraagd op welke banen we hole in one hadden en toen bleek dat Mike nog een gratis rondje had gewonnen.
We wilden eerste wat eten en de man van de midgetgolf adviseerde ons bij de buren te gaan eten; Alamo steakhouse. Een enorme grote eettent waar de parkeerplaats helemaal vol stond maar we mochten direct aan tafel. We bestelde allebei eerst een soepje en daarna heb ik dan eindelijk gewone, goed gekookte, niet gepaneerde broccoli gegeten en lekkere rijst ook nog. Toch was het weer veel te veel en heb ik wat laten staan. Mike ging niet voor een steak maar voor, surprise, surprise een hamburger. Nu stond er op de kaart THE hamburger en wat dat inhield werd snel duidelijk toen we hem zagen. Een hamburger van een pond gehakt op een broodje (formaat mega) met veel zoute friet ernaast. Nee, hij kon hem niet op. Een doggybag willen we ook niet dus driekwart gaat de vuilnisbak in. Zonde, maar het was echt te veel, zeker na die soep.
Ook het tweede rondje golf wordt door mij gewonnen, met 8 punten verschil nog wel ! Ik moet het even vastleggen want meestal wint Mike en dat moet ik dan de verdere vakantie horen. Nu is het kwart voor 10 en is mijn bedje op de grond alweer gemaakt. Ben benieuwd hoe Mike ligt vannacht want dit bed lijkt wel op een hangmat als hij er op zijn rug in ligt ! Tot morgen
maandag 23 mei 2011
22 mei Hillsville - Blue ridge parkway - Asheville
Na een slechte nacht gaan we ontbijten. Dit zou wel eens het slechtste hotel kunnen zijn waar we ooit in hebben geslapen. Bij het ontbijtbuffet staan twee dames die wat op leeftijd zijn. Ze beginnen gelijk te praten en blijken met 3 zussen en een broer met aanhang op pad te zijn. Wij zijn uitermate interessant voor ze en moeten zelfs op de foto. De dame kan dan zeggen dat ze met Nederlanders heeft gesproken. Het is een leuk stel mensen dus geven we de foto maakster een setje van onze beroemde Delfts blauwe porceleine klompjes. Ze is er helemaal blij mee en de adressen worden uitgewisseld. Na uitgebreid te zijn uitgezwaaid door de 6 gasten gaan we vandaag de Blue ridge parkway rijden.
Na een paar mijl snelweg kunnen we de parkway op en de weg is mooi, rustig en vooral erg groen en dichtbegroeid. Er zijn weer uitzicht punten en we stoppen er bij een paar. Dan komt er een omleiding, volgens mij zij we wel 40 KM van de weg afgestuurd en weer 40 km verder op pas op de parkway terug gekomen. Er is daar een kleine wijnmakerij die je kan bezoeken. Wij zijn er om kwart over 9 's ochtends en aangezien dan iedereen in de kerk zit is het nog niet open. We rijden de parkway verder en besluiten het beroemdste punt over te slaan. De Grand Father Mountain heeft een hangbrug over een kloof van 1 km hoog. Ik durf dat toch niet en Mike hoeft niet. We gaan door naar een bezoekers centrum om wat te eten, het is inmiddels 11 uur. Buiten wat eigen baksels is er niets te eten. Ik koop heel eigenwijs een soort peperkoek cake met noten want Mike hoeft hier niets. Buiten gaan we op een picknick bank zitten met een bakkie koffie uit de thermoskan. Ik snij de peperkoek/cake aan en eet samen met Mike op 2 plakjes na de hele koek op. (Hij was niet zo groot als een Peijnenburg koek hoor)
Een stukje verder stoppen we bij een 103 jaar oude boomgaard waar live muziek wordt gemaakt op zondag. Ook staat er een "lunchwagon" wat gewoon een caravan blijkt te zijn waar je een broodje hotdog of BBQ kunt krijgen. De grote ijzeren BBQ staat tegen de caravan aan op het terras zitten wat mensen die in het gebied wonen te wachten tot de muziek begint. Ik neem een broodje met gebarbecued (?) vlees en Mike neemt een hotdog en een hotdog (twee dus). Intussen ontvang ik grote adoratie van de buurhond. Ik voer hem de helft van mijn broodje en als dat op is, is het gedaan met zijn liefde ! We lopen wat rond in de open schuur annex winkel, annex concertzaal en luisteren wat naar de muziek die live wordt gespeeld door bewoners uit de streek. Het is echt authentiek, alle mensen uit de omgeving kleden zich op deze gebeurtenis en het is duidelijk een sociaal gebeuren. Na een tijdje besluiten we om verder te rijden.
Na een paar mijl gaan we naar een oud mijn dorpje. Dit blijkt nogal toeristisch maar de rondwandeling in en om de mijn mag je zelf doen. Hier is niemand te zien en het meertje voor en de waterval boven de mijn zijn mooi om te zien en lekker koel. We zien de grote forellen zo liggen en voor vliegvisser Mike is dit een gemiste kans. Het winkeltje door en dan door naar de Parkway.
Er gaat verder op een pad naar boven naar het hoogste punt ten oosten van de Mississippi. Dit volgen we en op 1978 meter stonden we dan te kijken naar de natuur onder ons. Omdat we nog geen beren hebben gezien en ze ons verzekerd hebben dat ze hier met bosjes in de bosjes zitten besluiten we een kleine hike te doen. Wat we ook zien, horen en voelen, het zijn geen beren maar wil miljoenen (nee, niet overdreven) ietsiepietserige kleine muggen. We vluchten zo ongeveer de auto in en zitten nog een half uur lang te krabbelen en kriebelen van die beestjes.
Om 5 uur rijden we zo van de parkway de weg van ons hotel op. We checken in in een mooie kamer met een goede internetontvangst en gaan wat eten in het dorp. Daar komen we net van terug en Mike's uh hamburger met friet was lang niet zo lekker als mijn lamsboutje met zoete aardappels.
Nu zijn we terug in het hotel en heeft Mike binnen 1 minuut internet aan de praat en kan ik de blog bijwerken. Dat is best lastig want we zien en doen veel in onze vakantie. Na wat zuchten omdat het niet erg snel gaat met mijn tablet peeceetje fikst Mike het probleem van korte teksten en kan ik lekker alles van een dag op een pagina krijgen.
Jullie zijn weer op de hoogte, wij hebben het naar ons zin. Nu is het gigantisch aan het onweren en is er een storm waarschuwing in de omgeving maar dat maakt ons niet uit want wij zitten hoog en droog in een hele mooie kamer waar ik heel misschien zomaar in het bed kan slapen !
Na een paar mijl snelweg kunnen we de parkway op en de weg is mooi, rustig en vooral erg groen en dichtbegroeid. Er zijn weer uitzicht punten en we stoppen er bij een paar. Dan komt er een omleiding, volgens mij zij we wel 40 KM van de weg afgestuurd en weer 40 km verder op pas op de parkway terug gekomen. Er is daar een kleine wijnmakerij die je kan bezoeken. Wij zijn er om kwart over 9 's ochtends en aangezien dan iedereen in de kerk zit is het nog niet open. We rijden de parkway verder en besluiten het beroemdste punt over te slaan. De Grand Father Mountain heeft een hangbrug over een kloof van 1 km hoog. Ik durf dat toch niet en Mike hoeft niet. We gaan door naar een bezoekers centrum om wat te eten, het is inmiddels 11 uur. Buiten wat eigen baksels is er niets te eten. Ik koop heel eigenwijs een soort peperkoek cake met noten want Mike hoeft hier niets. Buiten gaan we op een picknick bank zitten met een bakkie koffie uit de thermoskan. Ik snij de peperkoek/cake aan en eet samen met Mike op 2 plakjes na de hele koek op. (Hij was niet zo groot als een Peijnenburg koek hoor)
Een stukje verder stoppen we bij een 103 jaar oude boomgaard waar live muziek wordt gemaakt op zondag. Ook staat er een "lunchwagon" wat gewoon een caravan blijkt te zijn waar je een broodje hotdog of BBQ kunt krijgen. De grote ijzeren BBQ staat tegen de caravan aan op het terras zitten wat mensen die in het gebied wonen te wachten tot de muziek begint. Ik neem een broodje met gebarbecued (?) vlees en Mike neemt een hotdog en een hotdog (twee dus). Intussen ontvang ik grote adoratie van de buurhond. Ik voer hem de helft van mijn broodje en als dat op is, is het gedaan met zijn liefde ! We lopen wat rond in de open schuur annex winkel, annex concertzaal en luisteren wat naar de muziek die live wordt gespeeld door bewoners uit de streek. Het is echt authentiek, alle mensen uit de omgeving kleden zich op deze gebeurtenis en het is duidelijk een sociaal gebeuren. Na een tijdje besluiten we om verder te rijden.
Na een paar mijl gaan we naar een oud mijn dorpje. Dit blijkt nogal toeristisch maar de rondwandeling in en om de mijn mag je zelf doen. Hier is niemand te zien en het meertje voor en de waterval boven de mijn zijn mooi om te zien en lekker koel. We zien de grote forellen zo liggen en voor vliegvisser Mike is dit een gemiste kans. Het winkeltje door en dan door naar de Parkway.
Er gaat verder op een pad naar boven naar het hoogste punt ten oosten van de Mississippi. Dit volgen we en op 1978 meter stonden we dan te kijken naar de natuur onder ons. Omdat we nog geen beren hebben gezien en ze ons verzekerd hebben dat ze hier met bosjes in de bosjes zitten besluiten we een kleine hike te doen. Wat we ook zien, horen en voelen, het zijn geen beren maar wil miljoenen (nee, niet overdreven) ietsiepietserige kleine muggen. We vluchten zo ongeveer de auto in en zitten nog een half uur lang te krabbelen en kriebelen van die beestjes.
Om 5 uur rijden we zo van de parkway de weg van ons hotel op. We checken in in een mooie kamer met een goede internetontvangst en gaan wat eten in het dorp. Daar komen we net van terug en Mike's uh hamburger met friet was lang niet zo lekker als mijn lamsboutje met zoete aardappels.
Nu zijn we terug in het hotel en heeft Mike binnen 1 minuut internet aan de praat en kan ik de blog bijwerken. Dat is best lastig want we zien en doen veel in onze vakantie. Na wat zuchten omdat het niet erg snel gaat met mijn tablet peeceetje fikst Mike het probleem van korte teksten en kan ik lekker alles van een dag op een pagina krijgen.
Jullie zijn weer op de hoogte, wij hebben het naar ons zin. Nu is het gigantisch aan het onweren en is er een storm waarschuwing in de omgeving maar dat maakt ons niet uit want wij zitten hoog en droog in een hele mooie kamer waar ik heel misschien zomaar in het bed kan slapen !
21 Mei Shenandoa NP - Hillsville
Aangezien we vroeg naar bed zijn gegaan zijn we ook extra vroeg wakker. Dit komt goed uit want er is ons verzekerd dat we beren zullen zien in het park. We zitten dan ook voor 7 uur in het park. Het weer knapt eindelijk op en de lucht wordt strak blauw.
In het park zijn diverse uitzichtpunten en wandelingen uitgezet. Na een paar uitzichtpunten krijgen we een wandeling. Deze hike duurt ongeveer 3 kwartier en gaat dwars door een dicht bos heen. Hier moeten toch echt beren zitten, je hoeft er niet bang voor te zijn want als een zwarte beer jouw ziet, loopt hij van je weg.
Als we even aan het lopen zijn vind ik het toch wel wat spannend worden ik hoor namelijk een geluid alsof er een zwarte motor aankomt. Volgens Mike is het een kalkoen maar als ik het later weer hoor geloof ik hem niet meer. Het is een beer die ik hoor of inderdaad een kalkoen maar dan wel een met een hele zware kloek en een gewicht van 600 kg ! We lopen door en dan zien we een hertje, die wordt geschoten door ons. Op de digitale manier dan he. Even later nog een, gewoon vlak langs het wandelpad. Echt mooi hoor, wild in het wild.
Na deze hike rijden we nog een klein stukje en komen dan bij een plaats waar je naar een waterval kunt lopen. Een half uur zou je erover doen om berg af te gaan om de waterval te kunnen zien. Dat klopt precies en de waterval is mooi van formaat en heeft nog veel water om te laten vallen. (dat is dan weer een voordeel van veel regen in de afgelopen dagen) De weg naar boven zou 3 kwartier duren bij normale mensen. Nu heb ik best wat mensenkennis, al zeg ik het zelf, dus had ik al bedacht dat die terugweg langer ging duren. We beginnen aan de wandeling terug en als het niet meer gaat ga ik eens zitten om wat te drinken. Na een keer of 6 te hebben gezeten zien we auto's rijden op de heuvel zo'n 6 meter boven ons. Ik blij want dan is de parkeerplaats niet ver weg meer. Mike trekt een sprintje de heuvel op en als ik hem even later weer zie is het geen 5 minuten lopen meer. Gelukkig want dit had ik toch wel wat onderschat. De tijd: exact 3 kwartier. Dus beste lezers, ik ben toch normaal !
Het is inmiddels gewoon bloedheet, kan ook van de inspanning komen en we stoppen wij een bezoekers centrum om wat te eten. Mike kiest deze keer een hamburger en mijn kipnuggets smaken zoals ze eruit zagen. Maar honger maakt snackbar eten ook lekker dus hupsakee lekker verder het park door. We stoppen nog een aantal keer voor een uitzichtpunt die er door het goede weer veel beter uitzien. Als we het park uitrijden moeten we nog 110 km rijden, dacht ik, voor we bij onze overnachtingsplaats zijn. Jammer dat het mijlen blijken te zijn want we hebben honger.
In Hillsville aangekomen stoppen we direct bij een restaurantje wat volgens tripadvisor goed eten zou serveren. We gaan buiten op een enorm overdekt terras zitten en zijn de enige. De hot wings met pittige saus gaan er goed in. Mond, vingers, ellebogen alles zit ons de saus. Ik vraag wat extra servetjes om me te wassen. Intussen is mijn halve geroosterde kip met kruiden en Mike's steak ook op tafel gezet. Dat gebeurt hier wel vaker dat je je hoofdgerecht al krijgt voor je voorgerecht op is. Dan kieper ik mijn hele glas cola over de tafel, bank, linker been, camera, zonnebril en handen. Die extra servetjes blijken niet eens genoeg te zijn dus als de serveerster terug komt vraag ik nog maar weer eens wat extra servetjes. Ik knoei nog wat verder maar dan is het eindelijk tijd om af te rekenen.
We rijden een paar honderd meter en komen in een Super 8 hotel aan. De kamer zou rookvrij moeten zijn maar hij stinkt en er zitten brandgaatjes in de dekens. We hebben geen zin om te gaan klagen en proberen internet aan de praat te krijgen. Dit lukt niet en de receptie is niet erg behulpzaam dus gaan we maar weer eens vroeg slapen. Half 10 is toch kinderbedtijd ?
In het park zijn diverse uitzichtpunten en wandelingen uitgezet. Na een paar uitzichtpunten krijgen we een wandeling. Deze hike duurt ongeveer 3 kwartier en gaat dwars door een dicht bos heen. Hier moeten toch echt beren zitten, je hoeft er niet bang voor te zijn want als een zwarte beer jouw ziet, loopt hij van je weg.
Als we even aan het lopen zijn vind ik het toch wel wat spannend worden ik hoor namelijk een geluid alsof er een zwarte motor aankomt. Volgens Mike is het een kalkoen maar als ik het later weer hoor geloof ik hem niet meer. Het is een beer die ik hoor of inderdaad een kalkoen maar dan wel een met een hele zware kloek en een gewicht van 600 kg ! We lopen door en dan zien we een hertje, die wordt geschoten door ons. Op de digitale manier dan he. Even later nog een, gewoon vlak langs het wandelpad. Echt mooi hoor, wild in het wild.
Na deze hike rijden we nog een klein stukje en komen dan bij een plaats waar je naar een waterval kunt lopen. Een half uur zou je erover doen om berg af te gaan om de waterval te kunnen zien. Dat klopt precies en de waterval is mooi van formaat en heeft nog veel water om te laten vallen. (dat is dan weer een voordeel van veel regen in de afgelopen dagen) De weg naar boven zou 3 kwartier duren bij normale mensen. Nu heb ik best wat mensenkennis, al zeg ik het zelf, dus had ik al bedacht dat die terugweg langer ging duren. We beginnen aan de wandeling terug en als het niet meer gaat ga ik eens zitten om wat te drinken. Na een keer of 6 te hebben gezeten zien we auto's rijden op de heuvel zo'n 6 meter boven ons. Ik blij want dan is de parkeerplaats niet ver weg meer. Mike trekt een sprintje de heuvel op en als ik hem even later weer zie is het geen 5 minuten lopen meer. Gelukkig want dit had ik toch wel wat onderschat. De tijd: exact 3 kwartier. Dus beste lezers, ik ben toch normaal !
Het is inmiddels gewoon bloedheet, kan ook van de inspanning komen en we stoppen wij een bezoekers centrum om wat te eten. Mike kiest deze keer een hamburger en mijn kipnuggets smaken zoals ze eruit zagen. Maar honger maakt snackbar eten ook lekker dus hupsakee lekker verder het park door. We stoppen nog een aantal keer voor een uitzichtpunt die er door het goede weer veel beter uitzien. Als we het park uitrijden moeten we nog 110 km rijden, dacht ik, voor we bij onze overnachtingsplaats zijn. Jammer dat het mijlen blijken te zijn want we hebben honger.
In Hillsville aangekomen stoppen we direct bij een restaurantje wat volgens tripadvisor goed eten zou serveren. We gaan buiten op een enorm overdekt terras zitten en zijn de enige. De hot wings met pittige saus gaan er goed in. Mond, vingers, ellebogen alles zit ons de saus. Ik vraag wat extra servetjes om me te wassen. Intussen is mijn halve geroosterde kip met kruiden en Mike's steak ook op tafel gezet. Dat gebeurt hier wel vaker dat je je hoofdgerecht al krijgt voor je voorgerecht op is. Dan kieper ik mijn hele glas cola over de tafel, bank, linker been, camera, zonnebril en handen. Die extra servetjes blijken niet eens genoeg te zijn dus als de serveerster terug komt vraag ik nog maar weer eens wat extra servetjes. Ik knoei nog wat verder maar dan is het eindelijk tijd om af te rekenen.
We rijden een paar honderd meter en komen in een Super 8 hotel aan. De kamer zou rookvrij moeten zijn maar hij stinkt en er zitten brandgaatjes in de dekens. We hebben geen zin om te gaan klagen en proberen internet aan de praat te krijgen. Dit lukt niet en de receptie is niet erg behulpzaam dus gaan we maar weer eens vroeg slapen. Half 10 is toch kinderbedtijd ?
20 mei Hershey - Gettysburg - Shenandoa
We hebben lekker geslapen en als we uitchecken vraag de hele vriendelijke eigenaresse aan ons of dat ze nog wat kan doen. Als we nee, dank u zeggen vraagt ze of ze echt niet nog wat geld uit onze zak kan kloppen. Grappig he ?
We rijden naar Chocolate World. Dit is een enorm pand waar de firma Hershey door middel van allerlei activiteiten zijn producten aan de man brengt. De enorme parkeerplaats is op twee auto's na leeg als we aankomen. De eerste attractie is een soort Efteling ritje waarbij je in een karretje zit en langs allerlei figuren en machines komt die het productie proces van chocolade uitleggen. Daarna komen we natuurlijk uit een in souvenier winkeltje met chocolade, chocolade en chocolade. En het winkeltje is net zo groot als de Hema in een gemiddelde stad. Dan gaan we tijdens het wachten op de D3 show nog even aan een lopende band Kisses inpakken. Dit zijn beroemde chocolaatjes van Hershey die wij niet kennen maar ze blijken goed te smaken. We mogen namelijk het zelf ingepakte doosje meenemen. (Na overdracht van een aantal dollars natuurlijk) De 3D show is leuk en lekker Amerikaans. Inmiddels is het knetterdruk met bezoekers en zijn we klaar bij Chocolate World, de trolleybus tour door het dorpje doen we niet want daar moeten we te lang op wachten naar onze zin en het regent weer dus gaan we op weg naar Gettysburg.
In Gettysburg zijn tijdens de burgeroorlog meer slachtoffers gevallen dan tijdens alle andere oorlogen bij elkaar opgeteld. Heel het dorp staat in het teken van de slagvelden en de herdenkingsmonumenten. We stoppen bij een Domnino's pizza voor de lunch, Het is weer eens wat anders dan een hamburger en bezoeken daarna het monument voor de onbekende soldaat en de plaats waar Lincoln de Gettysburg Adres uitsprak.
Onder een stralend zonnetje vertrekken we naar Shenandoa National Park wat het begin is van de de veel langere Blue ridge parkway. Na een paar mooie uitzichtpunten te hebben gezien gaan de we het park uit om naar onze overnachting plaats te gaan. Dan zien we een lifter en die wil naar het zelfde dorp dus nemen we hem mee. Hij loopt al 3 maanden door het zuiden en wil in augustus in Maine eindigen. Hij doet de Apalachian trail die van Georgia naar Maine loopt. Hij liever dan wij!
Nadat we onze lifter hebben afgezet in het dorpje, gaan we op zoek naar een eettentje en komen bij toeval ergens terecht waar we door de lekker geur naar binnen worden gelokt. Het Frost Station restaurant blijkt een schot in de roos. Tussen de locale bewoners, veel red necks en tattoos, eet Mike een super lekkere steak en ik een kippetje wat heel lekker is. Veel leuker is nog op het eind de rekening want die is superlaag, we blijven tenslotte wel Nederlanders ! Apart was wel dat er geen alcohol werd geschonken en dat de achterkant van de menu kaart 3 gebeden bevatte. Serieus bedoelt ook nog.
We slapen vannacht in een cabin aan een klein stroompje. Mike kan er niet echt van genieten want die voelt zich niet helemaal lekker. We maken samen gauw mijn bedje op de grond en gaan slapen, het is tenslotte al 9 uur !
We rijden naar Chocolate World. Dit is een enorm pand waar de firma Hershey door middel van allerlei activiteiten zijn producten aan de man brengt. De enorme parkeerplaats is op twee auto's na leeg als we aankomen. De eerste attractie is een soort Efteling ritje waarbij je in een karretje zit en langs allerlei figuren en machines komt die het productie proces van chocolade uitleggen. Daarna komen we natuurlijk uit een in souvenier winkeltje met chocolade, chocolade en chocolade. En het winkeltje is net zo groot als de Hema in een gemiddelde stad. Dan gaan we tijdens het wachten op de D3 show nog even aan een lopende band Kisses inpakken. Dit zijn beroemde chocolaatjes van Hershey die wij niet kennen maar ze blijken goed te smaken. We mogen namelijk het zelf ingepakte doosje meenemen. (Na overdracht van een aantal dollars natuurlijk) De 3D show is leuk en lekker Amerikaans. Inmiddels is het knetterdruk met bezoekers en zijn we klaar bij Chocolate World, de trolleybus tour door het dorpje doen we niet want daar moeten we te lang op wachten naar onze zin en het regent weer dus gaan we op weg naar Gettysburg.
In Gettysburg zijn tijdens de burgeroorlog meer slachtoffers gevallen dan tijdens alle andere oorlogen bij elkaar opgeteld. Heel het dorp staat in het teken van de slagvelden en de herdenkingsmonumenten. We stoppen bij een Domnino's pizza voor de lunch, Het is weer eens wat anders dan een hamburger en bezoeken daarna het monument voor de onbekende soldaat en de plaats waar Lincoln de Gettysburg Adres uitsprak.
Onder een stralend zonnetje vertrekken we naar Shenandoa National Park wat het begin is van de de veel langere Blue ridge parkway. Na een paar mooie uitzichtpunten te hebben gezien gaan de we het park uit om naar onze overnachting plaats te gaan. Dan zien we een lifter en die wil naar het zelfde dorp dus nemen we hem mee. Hij loopt al 3 maanden door het zuiden en wil in augustus in Maine eindigen. Hij doet de Apalachian trail die van Georgia naar Maine loopt. Hij liever dan wij!
Nadat we onze lifter hebben afgezet in het dorpje, gaan we op zoek naar een eettentje en komen bij toeval ergens terecht waar we door de lekker geur naar binnen worden gelokt. Het Frost Station restaurant blijkt een schot in de roos. Tussen de locale bewoners, veel red necks en tattoos, eet Mike een super lekkere steak en ik een kippetje wat heel lekker is. Veel leuker is nog op het eind de rekening want die is superlaag, we blijven tenslotte wel Nederlanders ! Apart was wel dat er geen alcohol werd geschonken en dat de achterkant van de menu kaart 3 gebeden bevatte. Serieus bedoelt ook nog.
We slapen vannacht in een cabin aan een klein stroompje. Mike kan er niet echt van genieten want die voelt zich niet helemaal lekker. We maken samen gauw mijn bedje op de grond en gaan slapen, het is tenslotte al 9 uur !
19 mei Washington - Penn Dutch - Hershey
Vanochtend vroeg opgestaan en ons "uitgebreide" ontbijt in de auto opgedronken. Het was niet veel maar de gisteren gekochte muffins waren nog goed te eten. Het is nog voor 7 uur als we uit Arlington wegrijden met de bedoeling om voor de spits Washington te hebben gehad. Helaas, helaas, Washington wordt door de Potomac rivier in twee delen gesplitst en wij zaten in het zuiden. We moesten dus via een brug naar de noord kant komen om via Baltimore naar Pennsylvania te komen. En jawel hoor we komen,dankzij het fantastische navigeren van ondergetekende, midden tussen de monumenten uit de we gisteren hebben bezocht. Leuk om het Washington Monument rond te rijden en dan via een enorme omweg zo ongeveer na 1 uur kachelen weer op een paar straten na bij het hotel uit te komen. Dankzij de enorme ochtend spits komen we nu wel over de goede brug en zijn we dan eindelijk na twee en een half uur rijden op het platteland van Pennsylvania.
De Amish, Mennonieten en Brethen bevolken deze streek en het duurt dan ook niet lang voor we de eerste koetsjes tegen komen. De Amish leven namelijk zo simpel mogelijk en gebruiken geen elektriciteit van het stroomnet of auto's.
Via internet heb ik een Amish koetsritje gevonden waar je ook mee op een echte Amish boerderij komt. We worden samen met een Taiwanees stel in een 1PK Amsich voertuig geladen en krijgen van de bebaarde man met strohoed uitleg over het leven van de Amish. Dan stoppen we op een boerderij waar de vrouw de was heeft buitenhangen en dan zie je goed dat het allemaal eenvoudige, kleurloze kleding is die deze mensen dragen.
Het zachte regenen gaat inmiddels over in een enorme bui en de high tech ramen van onze koets stonden nog allemaal open. Ik maak onze plaatsen een beetje droog en de Taiwanezen vragen of ze mijn zakdoek ook mogen lenen. Nou was die al aardig gebruikt dus hebben wij het maar voor hun schoongemaakt. Het stel had nog nooit een koe , paard of ezel in levende lijven gezien en het mini rokje bleek ook al niet bestemd tegen regen dus die twee zullen het tochtje niet snel vergeten.
Hierna hebben we in een soort winkeltje allebei maar een hamburger op met friet (wat anders ?) De rest van de winkeltjes blijken niet veel aan. We willen een typisch Amish taartje meenemen voor onderweg. Een applesnits blijkt in het standje niet meer op voorraad maar de man zegt dan we naar zijn huis mogen rijden en dat zijn vrouw daar wel applesnitsen heeft. We nemen de kans schoon om een echt Amish pand te zien dus rijden we de lange inrit op. Ik klop op de voordeur en zie een vrouw in een heeeeeeeeeel erg spaarzaam ingericht huis in de keuken bezig. Ze klopt haar spatel af als ze me ziet en komt op blote voeten met twee kinderen achter haar rokken naar de deur. Ik weet nu nog niet wie de grootste baard had, die man in het standje of de vrouw. Ze is de appelsnitzen aan het maken en vanavond mogen we terug komen om er een te kopen. We hebben netjes bedankt voor de eer en zijn via hele mooie binnen wegen naar chocolade stad Hershey gereden.
Het was een leuk motel aan de doorgaande weg. Groot genoeg om mijn bed maar weer eens op de grond te maken. Dankzij de slaapzak die ik van de eigenaresse kreeg lig ik best lekker. Een gemiddeld bedje van mij bevat inmiddels. Mike's sprei, mijn sprei, een laken, mijn opblaasmatrasje met foam, drie dunne fleece dekentjes en weer een laken en in dit geval de slaapzak.
Op tripadvisor had ik een goed restaurant gevonden, dacht ik. De pasta van Mike was ronduit vies en de mijne ging wel. Weer een reden om terug te gaan naar de hamburger, volgens Mike.
De Amish, Mennonieten en Brethen bevolken deze streek en het duurt dan ook niet lang voor we de eerste koetsjes tegen komen. De Amish leven namelijk zo simpel mogelijk en gebruiken geen elektriciteit van het stroomnet of auto's.
Via internet heb ik een Amish koetsritje gevonden waar je ook mee op een echte Amish boerderij komt. We worden samen met een Taiwanees stel in een 1PK Amsich voertuig geladen en krijgen van de bebaarde man met strohoed uitleg over het leven van de Amish. Dan stoppen we op een boerderij waar de vrouw de was heeft buitenhangen en dan zie je goed dat het allemaal eenvoudige, kleurloze kleding is die deze mensen dragen.
Het zachte regenen gaat inmiddels over in een enorme bui en de high tech ramen van onze koets stonden nog allemaal open. Ik maak onze plaatsen een beetje droog en de Taiwanezen vragen of ze mijn zakdoek ook mogen lenen. Nou was die al aardig gebruikt dus hebben wij het maar voor hun schoongemaakt. Het stel had nog nooit een koe , paard of ezel in levende lijven gezien en het mini rokje bleek ook al niet bestemd tegen regen dus die twee zullen het tochtje niet snel vergeten.
Hierna hebben we in een soort winkeltje allebei maar een hamburger op met friet (wat anders ?) De rest van de winkeltjes blijken niet veel aan. We willen een typisch Amish taartje meenemen voor onderweg. Een applesnits blijkt in het standje niet meer op voorraad maar de man zegt dan we naar zijn huis mogen rijden en dat zijn vrouw daar wel applesnitsen heeft. We nemen de kans schoon om een echt Amish pand te zien dus rijden we de lange inrit op. Ik klop op de voordeur en zie een vrouw in een heeeeeeeeeel erg spaarzaam ingericht huis in de keuken bezig. Ze klopt haar spatel af als ze me ziet en komt op blote voeten met twee kinderen achter haar rokken naar de deur. Ik weet nu nog niet wie de grootste baard had, die man in het standje of de vrouw. Ze is de appelsnitzen aan het maken en vanavond mogen we terug komen om er een te kopen. We hebben netjes bedankt voor de eer en zijn via hele mooie binnen wegen naar chocolade stad Hershey gereden.
Het was een leuk motel aan de doorgaande weg. Groot genoeg om mijn bed maar weer eens op de grond te maken. Dankzij de slaapzak die ik van de eigenaresse kreeg lig ik best lekker. Een gemiddeld bedje van mij bevat inmiddels. Mike's sprei, mijn sprei, een laken, mijn opblaasmatrasje met foam, drie dunne fleece dekentjes en weer een laken en in dit geval de slaapzak.
Op tripadvisor had ik een goed restaurant gevonden, dacht ik. De pasta van Mike was ronduit vies en de mijne ging wel. Weer een reden om terug te gaan naar de hamburger, volgens Mike.
donderdag 19 mei 2011
18 mei Arlington - Washington DC - Arlington
Ik was om half 7 klaar wakker ! Lang leven het tijdsverschil. Nadat ik wat gerommeld had met de koffers, toilettas en papieren ben ik om 7 uur gaan douchen. Daarna kwam Mike uit bed en heeft zich zowaar geschoren, het toch echt vakantie.... De lucht is nogal bewolkt maar het voelt warm aan. Beetje net als in Nederland, drukkend en benauwd. Na een enorm gratis ontbijt (koffie, donut, muffin en jus d'orange buffetje van 80 cm) met de metro naar Washington DC gegaan. We zaten midden in de spits van 8 uur. Het Virgina square station was maar 5 minuten lopen en we zijn op het Smithonian Institute uitgestapt waarna we direct bij buitenkomst een eerste blik konden werpen op de beroemdste gebouwen in Washington.
Het Capitool staat links van ons en rechts zien we de enorme obelisk van 169 meter hoog. Je kunt er tot in de top gaan maar wij hadden geen zin om op uur en tijd weer op deze locatie terug te komen om dat te gaan doen. Alles is altijd perfect geregeld in de VS, vinden wij, maar om 10 uur 's ochtends een kaartje kopen om om 2 uur dan in de obelisk te kunnen vinden wij te ver gaan. Dus zijn we door gelopen door het WO II monument naar het Lincoln Memorial. Normaal gesproken zou je dan langs de reflecting pool lopen maar die werd net op dit moment gerestaureerd, dus dat was een bouwput met heipalen.
Bij het Lincoln memorial aangekomen vonden we allebei dat het beeld van de president " in het echt" nog indrukwekkender is dan op de tv. Het pand zelf is 23 meter hoog en heeft 36 pilaren. Het beeld van Lincoln op de stoel is 5,8 meter hoog en de sokkel ook nog eens 3. Echt heel erg de moeite waard.
We zijn verder gelopen naar het Vietnam Veterans memorial en de muur met de 58198 namen erop was echt heel apart om te zien. Veel mensen zijn opzoek naar gevallen familie leden en die maken een afdruk van de naam in de muur met een speciaal daarvoor bestemd formulier. De spulletjes die mensen achterlaten bij de muur worden iedere dag door de National Park Service mee genomen en in een speciaal museum neergelegd.
Inmiddels betrok het weer nog wat meer maar het Witte Huis konden we nog net droog bewonderen. Het viel wat tegen, je kunt er niet veel van zien vanachter de hekken.
Na het zien van het Witte huis hadden we ontzettende honger. Het is dan 10.30 uur 's ochtends maar gelukkig is het in de VS altijd wel een hotdog stand open waar Mike dan zijn eerste hotdog van de vakantie eet. Ik eet de onderkant van een broodje met kip en kaas. De mussen hebben de bovenkant met veel smaak opgegeten.
Net als we weg gaan begint het te regenen. The old Post office building was de eerste wolkenkrabber van Washington. We zijn met een glazen lift naar een uitzicht platform boven in het gebouw gegaan om van bovenaf op de stad te kijken. Het pand wordt nu gebruikt als shopping mall en foodcourt en daar kopen we een nummerbordje met onze naam erop om onze collectie hiervan uit te breiden. We hopen zo nog eens van iedere bezochte staat een bordje te hebben.
Daarna lopen we in de stromende regen langs het FBI gebouw en nemen we de metro naar het beroemde Union Station. Toen we uit de metro stapten op het beroemde station bleek ook hier een soort shopping mall te zijn gebouwd. De grote klok die we kennen uit films hebben we nooit gevonden. Jammer,jammer maar we lopen in ieder geval droog en Mike neemt zijn eerste pizzapunt van de vakantie met een kleine cola van drie kwart liter. Ik koop heerlijk grote blauwe druiven die ik op wil eten maar de verkoper zegt dat ik ze toch eerst goed moet wassen. Dan maar een flesje pruimensap wat buiten de vitamine hopelijk ook nog wat meer oplevert.
We nemen de metro terug naar het hotel en gaan met de auto naar Arlington cemetery waar 300.000 ! soldaten en hun familieleden liggen begraven. Het graf van Kennedy en van de onbekende soldaat maken de meeste indruk. Daarna bezoeken we buiten het park nog het Iwo Jima monument en een carillion dat door Nederland aan de VS is geschonken als dank voor hun aandeel in de bevrijding van 1945. Daarna doen we onze inkopen en gaan we eten in een typische jaren 50 diner, dat smaakte goed maar niet geweldig. tot morgen
Het Capitool staat links van ons en rechts zien we de enorme obelisk van 169 meter hoog. Je kunt er tot in de top gaan maar wij hadden geen zin om op uur en tijd weer op deze locatie terug te komen om dat te gaan doen. Alles is altijd perfect geregeld in de VS, vinden wij, maar om 10 uur 's ochtends een kaartje kopen om om 2 uur dan in de obelisk te kunnen vinden wij te ver gaan. Dus zijn we door gelopen door het WO II monument naar het Lincoln Memorial. Normaal gesproken zou je dan langs de reflecting pool lopen maar die werd net op dit moment gerestaureerd, dus dat was een bouwput met heipalen.
Bij het Lincoln memorial aangekomen vonden we allebei dat het beeld van de president " in het echt" nog indrukwekkender is dan op de tv. Het pand zelf is 23 meter hoog en heeft 36 pilaren. Het beeld van Lincoln op de stoel is 5,8 meter hoog en de sokkel ook nog eens 3. Echt heel erg de moeite waard.
We zijn verder gelopen naar het Vietnam Veterans memorial en de muur met de 58198 namen erop was echt heel apart om te zien. Veel mensen zijn opzoek naar gevallen familie leden en die maken een afdruk van de naam in de muur met een speciaal daarvoor bestemd formulier. De spulletjes die mensen achterlaten bij de muur worden iedere dag door de National Park Service mee genomen en in een speciaal museum neergelegd.
Inmiddels betrok het weer nog wat meer maar het Witte Huis konden we nog net droog bewonderen. Het viel wat tegen, je kunt er niet veel van zien vanachter de hekken.
Na het zien van het Witte huis hadden we ontzettende honger. Het is dan 10.30 uur 's ochtends maar gelukkig is het in de VS altijd wel een hotdog stand open waar Mike dan zijn eerste hotdog van de vakantie eet. Ik eet de onderkant van een broodje met kip en kaas. De mussen hebben de bovenkant met veel smaak opgegeten.
Net als we weg gaan begint het te regenen. The old Post office building was de eerste wolkenkrabber van Washington. We zijn met een glazen lift naar een uitzicht platform boven in het gebouw gegaan om van bovenaf op de stad te kijken. Het pand wordt nu gebruikt als shopping mall en foodcourt en daar kopen we een nummerbordje met onze naam erop om onze collectie hiervan uit te breiden. We hopen zo nog eens van iedere bezochte staat een bordje te hebben.
Daarna lopen we in de stromende regen langs het FBI gebouw en nemen we de metro naar het beroemde Union Station. Toen we uit de metro stapten op het beroemde station bleek ook hier een soort shopping mall te zijn gebouwd. De grote klok die we kennen uit films hebben we nooit gevonden. Jammer,jammer maar we lopen in ieder geval droog en Mike neemt zijn eerste pizzapunt van de vakantie met een kleine cola van drie kwart liter. Ik koop heerlijk grote blauwe druiven die ik op wil eten maar de verkoper zegt dat ik ze toch eerst goed moet wassen. Dan maar een flesje pruimensap wat buiten de vitamine hopelijk ook nog wat meer oplevert.
We nemen de metro terug naar het hotel en gaan met de auto naar Arlington cemetery waar 300.000 ! soldaten en hun familieleden liggen begraven. Het graf van Kennedy en van de onbekende soldaat maken de meeste indruk. Daarna bezoeken we buiten het park nog het Iwo Jima monument en een carillion dat door Nederland aan de VS is geschonken als dank voor hun aandeel in de bevrijding van 1945. Daarna doen we onze inkopen en gaan we eten in een typische jaren 50 diner, dat smaakte goed maar niet geweldig. tot morgen
17 mei Amsterdam - Washtinton DC
We vlogen voor het eerst met Iceland Air en dat is goed bevallen. De stoelen zijn met kunstleer bekleed en de beenruimte viel ook mee als de stoel voor je naar achteren wordt gezet. Iceland air vloog voor het eerst op Washington airport en daarom kregen we champagne en werd er een loterij op stoelnummer gehouden. Mike won 25.000 airmiles en dat staat voor een gratis ticket binnen Europa ! De brandweer kwam het vliegtuig onthalen en het toestel werd van twee kanten nat gespoten, dat is een welkom op een nieuwe luchthaven.
Nadat we onze koffers hadden opgehaald en Mike een dikke huurauto van Alamo had uitgezocht ging niet alleen het licht van de natuur uit. Voor ons gevoel was het inmiddels half vier 's nachts en toen moesten we Arlington nog in om ons hotel te zoeken. Dat ging gelukkig heel snel en om half 11 (half 5 NL) gingen we slapen.
Nadat we onze koffers hadden opgehaald en Mike een dikke huurauto van Alamo had uitgezocht ging niet alleen het licht van de natuur uit. Voor ons gevoel was het inmiddels half vier 's nachts en toen moesten we Arlington nog in om ons hotel te zoeken. Dat ging gelukkig heel snel en om half 11 (half 5 NL) gingen we slapen.
donderdag 5 mei 2011
Donderdag 5 mei 2011
De voorbereidingen zijn klaar. De route staat vast en alle hotels zijn geboekt. De meeste hotels in de VS staan toe dat je gratis annuleert tot aan de dag van aankomst.
De route: (met dank aan het USA4ALL forum en discussie groep)
We vliegen dit keer met Iceland Air. Een snelle tussenstop in Reykjavick en dan op naar Washington Dulles. De huurauto, een SUV want die vindt Mike gaaf (zal wel een mannending zijn) gehuurd via www.USAreisen.de. Altijd een van de goedkoopste aanbieders en een goede afhandeling. Parkeren doen we via de SmartParking P3 van Schiphol. De Valet parkingservices die momenteel parkeerplaatsen bieden rondom Schiphol krijgen nogal wisselende kritieken. Wijzelf hebben 2 x een slecht en 1 x een goede ervaring gehad maar hebben nu simpel weg voor de goedkoopste oplossing gekozen.
Tijdens de reis gaan we proberen met onze, vandaag nieuw gekochte, tablet PC de blog bij te houden zodat het thuisfront telkens mee kan genieten.
De route: (met dank aan het USA4ALL forum en discussie groep)
| Dag 1 | Vliegen op Washington DC |
| Dag 2 | Washington - Arlington |
| Dag 3 | Rijden - Bird in the Hand - Hershey |
| Dag 4 | Gettysburg - Shenandoa NP |
| Dag 5 | Shenandoa - natural bridge - naar BRPW |
| Dag 6 | Blue ridge moutain parkway |
| Dag 7 | Biltmore house |
| Dag 8 | Great Smokey moutain |
| Dag 9 | Great Smokey moutain |
| Dag 10 | Rijden naar Atlanta |
| Dag 11 | Coca Cola, CNN, Olympic park en M King (avond Baseball ) |
| Dag 12 | Bezoek Stone Mountain park met lasershow (avond) |
| Dag 13 | Rijden naar Biloxi |
| Dag 14 | Swamptour en Katrina tour |
| Dag 15 | Ochtend wandeling door French quarter en boottochtje |
| Dag 16 | Rijden naar Panama city beach dolfijnen snorkel tour |
| Dag 17 | Op weg naar Brunswick - stop in Ichetucknee ST Fl |
| Dag 18 | Privé gids door Savannah |
| Dag 19 | Bezoek Boone Plantation en Patriots points museum |
| Dag 20 | Bezoek Fort Sumter en privé gids door Charleston |
| Dag 21 | Rijden naar Williamsburg |
| Dag 22 | Bezoek Colonial Williamsburg |
| Dag 23 | Tour door de Historic triangle |
| Dag 24 | Rijden Richmond Washington airport |
We vliegen dit keer met Iceland Air. Een snelle tussenstop in Reykjavick en dan op naar Washington Dulles. De huurauto, een SUV want die vindt Mike gaaf (zal wel een mannending zijn) gehuurd via www.USAreisen.de. Altijd een van de goedkoopste aanbieders en een goede afhandeling. Parkeren doen we via de SmartParking P3 van Schiphol. De Valet parkingservices die momenteel parkeerplaatsen bieden rondom Schiphol krijgen nogal wisselende kritieken. Wijzelf hebben 2 x een slecht en 1 x een goede ervaring gehad maar hebben nu simpel weg voor de goedkoopste oplossing gekozen.
Tijdens de reis gaan we proberen met onze, vandaag nieuw gekochte, tablet PC de blog bij te houden zodat het thuisfront telkens mee kan genieten.
donderdag 31 maart 2011
Voorbereiding reis door het oosten van de VS
Eind december hebben we besloten na 4 reizen door het zuidwesten en 4 reizen naar Orlando ons eens aan de Oostkant te laten vermaken. We proberen ieder jaar 2 x naar de States te gaan en tot nu toe lukt dat ook. Als afgestudeerde toeriste (waarvoor heb je anders een diploma van een toeristische opleiding ?) beleef ik heel veel plezier aan het uitzoeken van onze reis. De informatie haal ik uit reisboeken, van internet en natuurlijk van de USA4all forum en discussiegroep. Ook de tripadvisor.com website bekijk ik regelmatig omdat we toch wel in schone motels/hotels willen slapen.
Vandaag, op 31 maart 2011, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik deze blog gestart. Hier komen onze toekomstige reisverslagen met foto's op te staan en ga ik proberen om andere reizen alsnog te vermelden zodat er wellicht iemand in de toekomst plezier heeft aan het lezen hiervan.
Vandaag, op 31 maart 2011, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik deze blog gestart. Hier komen onze toekomstige reisverslagen met foto's op te staan en ga ik proberen om andere reizen alsnog te vermelden zodat er wellicht iemand in de toekomst plezier heeft aan het lezen hiervan.
Abonneren op:
Posts (Atom)