3 mei Las Vegas - Gallup

Nou, we staan om 7 uur langs het bed en zijn een uur bezig om de kamer te ontmantelen. Zeker mijn bed want daar liggen inmiddels 5 dekens in en 3 op, ik had het koud..... Na wat proviant in geslagen te hebben rijden we maar weer eens naar de Starbucks en zien daar de zwerver die gisteren werd staande gehouden door de politie. Het is een gewone man die wat geleden heeft door het buitenleven zullen we maar zeggen. We zwaaien met wat dollars voor hem en maken een praatje. Hij vertelt dat het hem gisteren niet mee zat en dat hij teruggepraat had tegen de agent, I got lippy on him. Tja, dat moet je hier niet doen nee. Maar goed, hij heeft weer wat geld en wij verlaten Las Vegas voor onze reis van 450 mijl. We rijden braaf om de beurt stoppen voor koffie, een bakje yoghurt met aardbeien en kopen bij de Mac een veel te lekkere milkshake met slagroom en een rode kers erop. We verliezen een uur tijd want in New Mexico is het een uur later dan in Nevada en komt rond 5 uur in de middag in Gallup aan. Dat is keurig gereden in 7 uur vinden we zelf. We wassen wat spulletjes in de wasbak. Mike gaat sporten en ik ga met de tablet bij de wasdroger beneden in de hal zitten. Na 3 kwartier is alles om en nabij droog en Mike klaar met sporten. We rijden naar een Mexicaans restaurantje dat ik op internet had gevonden. Het bleek een onogenlijk tentje te zijn in een woonwijk in een omgebouwd woonhuis. Eenvoudig maar goed, de dame is blij met ons een bediend, kookt en rekent alle klanten af. Werken voor de kost met een hoofdletter. Toch zonde dat dat in Nederland niet is geaccepteerd, gewoon simpel net alsof je bij iemand aan de keukentafel zit die voor jou kookt. Het is heerlijk! En pittig ook! Heel pittig! Had ik al verteld dat het pittig was? We gaan terug naar het hotel om om 8 uur op de bedden te liggen. Mike kijkt TV en ik zit de blog bij te werken. Het is leuk die vakantie... Moesten wij eigenlijk voor altijd kunnen doen.

2 Mei Las Vegas

We gaan vandaag weer koffie drinken bij de Starbucks en eten een oude muffin op die we gisteren in de supermarkt hebben gekocht. Laat ik het zo zeggen.... We kunnen dagen lang niet fluiten zo'n "druguh kuch" was het. We rijden een stukje naar het zuiden om via een mooie afgelegen weg in het gehucht Nelson uit te komen. Midden 1800 werd hier in de Techatticup goud, zilver, lood, koper en nog wat mineralen gevonden. Een slimme pionier had een stukje kwartsrots bij zich en vroeg aan de Inianen of zij ergens dat soort gesteente hadden gezien. Dat wilde ze wel zeggen maar alleen als de pionier in ruil hiervoor alle Indianen voorzag van Techatticup, brood. Er werd door 140 mannen met de hand gehakt diep in de berg. Het was zwaar, warm en gevaarlijk werk maar werd riant betaald. Er is een soort meter brede sleuf van ettelijke meters lang in de bergwand gehakt, deze sleuf gaat honderden meters diep door. De rondleiding die we deden werd gegeven door een jonge dame die samen met haar schoonouders en man deze mijn helemaal heeft hersteld en klaar gemaakt voor toeristen. De gebouwen zijn er sfeervol en haar verhaal is vol liefde voor hun mijn. Het is een leuke wandeling in een aangename temperatuur. Als we de eenzame weg door rijden komen we bij de Colorado River uit. Hier is boven op een berg een mooi uitzicht en via een oude weg kun je over een stukje gravel weg ook vlak bij het water komen. In 1974 was hier aan de oever nog een kleine haventje maar die werden door een enorme flashflood weggevaagd. Die flashflood ontstaat als er in de bergen regen valt die niet in de grond kan zakken en vormt dan een enorme wilde stroom water die naar beneden raast en alles op zijn weg meeneemt. Helaas zijn er hier toen 9 doden door gevallen. Een wederopbouw van de haven is nooit begonnen. Die route rijden we en een beetje ongemakkelijk lopen we de route verder af naar het water. Het ligt er mooi bij, weinig draaikolken te zien die we nog van het vorige bezoek kennen. We lopen terug en maken nog een praatje met een echte Eskimo die vlakbij de Beringzee woont. Hij woont in de winter voortaan in Las Vegas, gelijk heeft hij. We rijden terug richting Las Vegas om te gaan eten bij een Sushi zaak die ik had gevonden op internet. We vinden hem niet. Ook niet na twee keer vragen. Aangezien het vandaag een speciale dag is wil Mike niet opgeven en gaat nog een keer de weg op en neer. Uiteindelijk komen we bij een andere sushitent aan en gaan aan de all you can eat bar zitten. Lekker, lekker, lekker, we zitten eigenlijk zo vol want wij zijn al niet van die grote eters en al helemaal niet vergeleken bij de Amerikanen. Een gratis nagerecht slaan we dan ook af tot grote verbazing van het personeel. We rijden naar het Mandalay Bay hotel en casino en kijken er wat rond, niet onze soort mensen. Binnendoor kunnen we naar het Luxor hotel en casino lopen. We zien dat hier de expositie Bodies staat. Voor die het niet weet; dat zijn geprepareerde lichamen van echte overleden mensen. Je kunt het spieren of bloedvaten stelsel zo goed zien. Het is toch gewoon ranzig! We lopen door en spelen wat in het casino, we worden er niet warm of koud van, alleen armer! hahaha. We besluiten de laatste avond af te sluiten in ons eigen hotel. Nadat Mike zijn eerste hamburger op heeft en ik chickenwings portie zoveel gaan we nog wat spelen en regelen we onze check uit voor de ochtend erop. De laatste dag was een mooie dag en we hebben er vrede mee dat we morgen weggaan.

1 mei Las Vegas

In tegenstelling tot gisteren zijn we vandaag vroeg op. De temperatuur is een stuk aangenamer vandaag, zo rond de 25 graden met een stevig briesje. Afgelopen nacht heb ik nog wat onderzoek gepleegd naar gekke geluiden die uit onze hoteldeur kwamen. Wat bleek, we hebben de raam een klein stukje openstaan, dat kan maar 10 cm en ik denk dat dat is gedaan om mensen te behouden voor een sprong in het diepe zeg maar... Maar goed die raam stond open en door het luchtdruk verschil met de gang floot het door de kieren van de deur, een fluitketel geluid zeg maar. Toen ik dat had bepaald begonnen er een paar Aziaten over de gang te schreeuwen. En dat bleef zeker een kwartier aan de gang, telkens klopte ze op een deur en dan kwam er weer een luide discussie ik kon er geen touw aanvast knopen want 's nachts is mijn Chinees ook niet wat het overdag is. Waarschijnlijk ging het erom dat ze geen water hadden in de douche. 's Ochtends vonden we namelijk een briefje op de deur van onze kamer waarin stond dat er een noodreparatie moetst worden uitgevoerd aan de waterleiding en dat zou tussen 1 en 5 uur 's nachts zijn. Dus ook dat is dan weer verklaard. Of het iets comleet anders was die Aziatische discussie kan ik natuurlijk nooit echt vaststellen maar voor mijn eigen gerusttelling heb ik besloten dat dat het was. Maar goed, we gaan vroeg op pad en we zijn eigenlijk veel te vroeg voor het westernstadje waar we naar toe willen. We gaan een gezond ontbijtje scoren bij de supermarkt en rijden langs de drive in van de Starbucks voor een fatsoenelijke bak koffie. Op de parkeerplaats genieten we van onze yughurt met verse aardbeien. We rijden op ons gemakje naar de Blue Diamond Road, die ligt zijn oosten van de stad en daar houdt de bebouwing ook abrupt op. Door de bergen komen we precies om 10 uur aan bij Bonnies Springs, Old Nevada. In de jaren 40 kocht een dame een huis in de middle of nowheren. Zij begon er een bar en later een restaurant. Van lieverlee breidde ze haar oude stopplaats voor koetsen uit met diverse oude gebouwen uit de buurt. Ook begon ze wat wilde asieldieren op te vangen. Alles bij elkaar is het een charmante straat geworden met veel van die houten veranda's om op te lopen en mooie bomen. We beginnen in het kleine dierentuintje. Er zitten wat exotische dieren in kleine hokken en er lopen wat hertjes en kippen los. De dame in de winkel waarschuwde al voor een hertje want dat zou een brutaaltje zijn. In de dierentuin staan van die automaten waar je vroeger als kind een kwartje in moest doen en dan moest draaien voor een speelgoedje of snoepje. Uit deze automaat komen echter van die dierenbrokjes. De hertjes komen op ons afgevlogen en een van die hertjes steek zijn tong in de uitgang van het aparaat zodat ik geen kans krijg om de brokjes eruit te pakken. Mike omhelst het hertje en trekt het zo weg. Ik gooi wat brokjes op de grond want vertrouw er niet op dat ze niet in mijn hand bijten als ik ze voer. MIke dat wel uit de hand en dat is leuk om te zien. Dan voel ik wat aan mijn T shirt trekken en staat dat brutaaltje mijn T shirtje naar binnen te werken. Hahaha, hier dat shirtje. Gelukkig staat er bij uitgang een wastafel en kan ik mijn shirt goed nat maken om het gemalen voer ervan af te krijgen. Het is hier zo droog en warm dat het toch zo weer droog is. We lopen wat rond in het straatje met oude gebouwen, praten wat met de medewerkers en gaan dan naar de saloon. Hier wordt een melodrama opgevoerd. Vroeger in het oude Westen werden er in saloons kleine toneelstukjes opgevoerd als vermaak. Omdat er een groot gebrek aan vrouwen was speelden de mannen ook de vrouwen rollen. Hier ook een brede kerel met baard komt op in een te klein jurkje met een blonde pruik met vlechtjes. Hij heeft wel zijn pistool in zijn holster om de jurk zitten. De twee acteurs doen het goed en dat terwijl er nu nog maar 9 mensen in de saloon zitten. Na dit melodrama is er buiten bij de bank een schietpartij en een galg. Dezelfde twee acteurs, maar het zijn wel goede die er vol voor gaan. De ene wordt echt opgehangen, voetjes van de vloer en al. Hij hangt echt aan zijn net, weliswaar met een beschermband onder zijn rode nekzakdoek want om 2 uur moet hij weer opgehangen worden. Het was leuk vermaak voor die paar uurtjes en we zijn lekker buiten geweest. We rijden een klein stukje naar een bron vlakbij Red Rock state park. Er is een schitterende looproute op een planken looppad gemaakt dwars door de woestijn naar een bergwand. We wandelen het pad omdat we benieuwd zijn naar de bron. Helaas opgedroogd, dus weer terug naar de parkeerplaats. Daar ruikt het toch lekker! Er is een familie aan het BBQen. Er zijn openbare overdekte picknick plaatsen met openbare BBQs. Mensen nemen dan koelboxen met eten en drinken mee en recreeren zo een tijdje. We krijgen honger en besluiten naar Red Rock casino te gaan om wat te eten. Ik bestel Nacho's. Dat zijn Dorito's met gesmolten kaas, tomaten, zwarte bonen, avocado, sour cream, spaanse pepers en Jalapeno pepers. Het is een voorgerecht maar als ze het neerzetten heb ik al spijt. Bedenk je grootste sla schaal met een kop erop vol met nacho's. Ik eet die stukjes met advocado en de groenten en laat meer dan de helft staan. Als we nog wat gaan spelen in het casino en lopen met 5 dollar winst naar buiten. We besluiten even naar het hotel te gaan om ons op te frissen voor de dinershow van vanavond. Mike gaat fanatiek sporten en ik val gewoon in slaap. We douchen en gaan op weg naar Fremont Street. We weten inmddels waar we kunnen parkeren en zijn drie kwartier voor aanvang al bij de theaterzaal van het D-casino en hotel. We blijken aan de late kant want we zijn VIP gast (lang leve de aanbiedingen op internet! ) en we worden direct bij de ingang vermaakt door Acteur Sal. De ene woordspeling naar de andere. Het is een moordmystery diner en Sal wordt later het eerste slachtoffer, hij wordt neergeschoten door een agent. Later wordt er een meisje met een pen in haar nek vermoord en een dame met een pilletje vergiftigd. Het is een snelle show met veel woordgrappen en veel medewerking van het publiek. We hebben gelachen en zaten er compleet naast wat de daders en motieven betreft maar het was gezellig en lachwekkend. Je kon merken dat het profssionals waren die aan het werk zijn. Het eten was weer erg mager. Kortom als we gekookte aardappels willen met warme groenten en een mager stukje vlees moeten we een dinershow boeken. We halen de auto op en willen naar het Wynn gaan om de rest van de avond door te brengen. Op een of andere manier rijden we verkeerd en besluiten we gewoon naar ons eigen hotel te gaan om wat te spelen. We houden het zo lang vol dat we nog niet bankroet zijn als we naar bed gaan.

30 april Las Vegas

Terwijl heel Nederland al vroeg voor de buis zit voor de troonswisseling slapen wij rustig uit. Het is al half 10 als we te voet vertrekken naar een oud schooltje aan de overkant van The Strips voor een echt ontbijt. We lopen door het hotel, de straat over en dan nog 100 meter en dat duurt dan 20 minuten. Die afstanden hier zijn echt niet te bevatten. Blijkbaar scannen je hersenen de afstand van het ene punt naar het andere door een gemiddelde groote te nemen. Als je hier op een grote afstand van een hotel staat denken die hersenen dat het veel dichterbij is en moet je dus verder lopen dat je zelf in schat. Maar goed, in het oude schooltje zit een ontbijt tentje dat s middag wordt omgetoverd in een iets netter restaurant en in de avond doet het dienst als lounge bar. Het is in ieder geval weer iets wat wij niet kennen en waar we volop van genieten. Waar Mike ook van geniet is van Crystal onze serveerster. Een blonde dame in een soort mini mini overgooier jurkje met een lange paardenstaart, om nog maar te zwijgen over zijn enorm Engels ontbijt. Eieren, bacon, hamburgers, worstjes een half brood in de boter getoast en twee enorme sloten koffie. Oke, die eerste heb ik voor een gedeelte mee op gedronken omdat hij daar per ongeluk koffiemelk met vanille smaak in had gegoten. Jakkes.Mijn bruine boterham komt met friet of fruit. Friet om tien uur 's ochtends? Lekker bakkie verse aardbeien, ananas, meloen en banaan. Een enorm glas melk om het af te maken. We zijn helemaal relaxt en lopen aan de andere kant van de Strip terug naar ons hotel. Dit gaat door een ander casino en dus moet er even gespeelt worden. Om 11 uur 's ochtends is het net zo druk als 's avonds! Hier in Las Vegas hebben ze een apart soort pokerspel dat wij in Nederland niet hebben. Ik speel dit even en krijg me toch een pakslaag dat ik nu nog voel. Mijn halve budget is er doorheen! hahah, maar leuk blijft het wel dit spelletje. We halen de auto op en rijden via achterwegen naar het Hard Rock casino, dit ligt een beetje van de Strip af en heeft muziek als thema. Er hangen heel veel posters en accesoires van bekende artiesten. Alleen daarom al is het een leuke tent om doorheen te lopen. We spelen en eten wat en gaan in de middag naar het oude gedeelte van Las Vegas; Downtown. We zoeken Las Vegas Boulevard 770 en vinden het in eerste instantie niet. Dit nummer bestaat niet. Tot ik mij herinner dat ze hier twee keer hetzelfde huisnummer uitdelen in 1 straat. Hoe dat werkt? Je zet een vertikale streep, in het midden ervan zet je een punt. Alles ten zuiden van de punt krijgt huisnummer 1 tot oneindig met toevoeging zuid, alles ten noorden van dat punt krijgt huisnummer 1 tot oneindig met toevoeging noord. Wij zochten in zuid en moesten in noord zijn. Inmddels wel tijdens onze zoektocht even gepind vanuit de auto. Gewoon een pin automaat waar je je autolangs zet, alsof je een parkeergarage in wilt, en geld uit de muur kunt trekken. Geniaal toch? Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Maar goed we hebben dus uiteindelijk het Neon lights museum gevonden. Dit draait volledig op vrijwilligers, donaties en betaalde rondleidingen. Op een grootterrein staan allerlei grote neonborden uit het verleden. Veel borden zijn casino's die zijn opgeblazen of van bedrijven langs de oude toegangswegen uit het verleden. De gids vertelt boeiend en heeft spannende verhalen. Het is een leuke excursie maar wat is het nog heet! Zelfs om 6 uur nog. We besluiten dan ook gauw uit de zon te blijven en hangen de rest van de avond wat rond in de diverse casino's. Wat is het leven toch slecht....

29 april Las Vegas en Henderson

We waren redelijk vroeg wakker en zijn rustig opgestaan. We hebben om negen uur een afspraak voor een rondleiding in een bedrijf waar een hele aparte cultuur hangt. Als we bijna voor de deur staan pakken we een bakkie van onze eigen koffie met een muffin als ontbijt. Dan lopen we naar binnen en het lijkt wel of we een gemiddelde tiener kamer binnen komen. Er zitten twee dames achter een bureau en die begroeten ons vol enthousiasme. We worden in een volgende ruimte op een bankstel geparkeerd met de vraag of we popcorn willen. Haha. Er gaan een informatieve video draaien en daarin zingen diverse personeelsleden de bedrijfsfilosofie, gekleed in een soort carnavals kleding. Kijk dat is nog eens wat anders dan de saai introductie filmpjes van bedrijven met mantelpakjes en stropdassen. Dan komt de tourleidster en dat is een hele vlotte dame, het blijkt het personeelsbeleid erop is gericht om creatieve mensen in dienst te nemen, waarmee je na het werk graag biertje zou willen drinken. Er is geen kledingvoorschrift en we zien dan ook veel korte broeken en rokken, teenslippers en jawel zelfs iemand op haar sloffen. De gids laat ons de kantoren zien en dat is echt ongeloofelijk. Iedereen mag de ruimte rond haar of zijn bureau zelf inrichten zoals hij dat wil. Er hangen slingers aan de tl's, waarvan sommmige zijn ingepakt in mooie stoffen er staan poppen en prullaria op ieder bureau en een stukje verderop is iemand die een complete Tikibar van zijn bureau heeft gemaakt. Het bedrijf is in 1998 op gericht en heeft nu meer dan 1400 mensen in dienst. De drie directeuren en eigenaren van de zaak zitten aan een zelfde bureautje als alle andere medewerkers en de lunches in de kantine zijn gratis. Het is echt heel erg apart en bijzonder maar het werk blijkbaar prima en waarom ook niet? Zou het zo zijn als je een mantelpakje aantrekt en geen tatoeage zet je beter in werk bent dan als je in een strandoutfit en vol met plakplaatjes naar je werk gaat. Wij zijn in ieder geval onder de indruk. Bij het weggaan geven de dames van de receptie iemand de kans om op een knop te drukken. Als hij dat doet gaat er een sirene af, springen er discolampen aan in de receptie en beginnen de dames opdrachten te roepen van bepaalde danspasje, die wij niet kennen maar hier blijkbaar heel gewoon zijn. Binnen no time is het een discotheek! Hahaha, we krijgen nog een boek en een frisdrank mee en gaan op weg naar het Clark County Museum in Henderson, vlakbij Las Vegas. Als we uitstappen voelen we direct dat het wel heeel erg warm is. We zijn goed ingesmeerd en gaan naar binnen waar een kleine expositie is over fabels en feiten van cowboys en indianen. Heel leuk, veel items kennen wij natuurlijk enkel van films of TV series. We gaan naar buiten en lopen via een mooi grasveldje naar een nagebouwde spookstad, we doen er de korte route want we lopen in de volle zon en onze blanke naar zon snakkende huidjes worden iets te enthousiast rood. Er zijn diverse oude woningen neergezet op de rest van het buitenterrein. In iedere woning staat een inrichting zoals die was in de tijd van het huis. We zien veel spullen uit onze jeugd of die we kennen van oma's huis. Grappig om dingen uit je jeugd in een museum te zien. We worden oud! Op de veranda van een van de huizen tutteren we ieder zo een halve liter water naar binnen. Wat is het toch lekker warm hier, zweten doen we niet want het is een droge warme lucht in de woestijn. Na een tijdje hebben we het gezien en gaan we naar de auto. Daar geeft de temperatuur meter aan dat het veertig graden is om de auto maar dat zakt terug als we even later rijden naar 35 graden. We hebben inmiddels wel zin om wat de eten en al snel zien we een bordje casino en restaurant staan. Hier stoppen we en we komen in een ruimte zo groot als een voetbalveld met daarin allerlei gokkasten en een hoek met een soort cafetaria. De dame daar staat in haar eentje voor de onmogelijke taak om de bestellingen op te nemen, ze te bereiden en ze daarna ook nog naar de tafels te brengen. Het tweede portie kippenvleugeltjes is een feit. Mild voor Mike en Hot voor mij. Als ik boven mijn bakje kom met mijn gezicht gaan mijn ogen tranen van de kruiden die op de vleugeltjes zitten. Hahaha, hot is dan ook echt hot! Maar lekker! We gaan wat spelen als we klaar zijn met eten en Mike heet zoveel winst dat we voor niets hebben gespeeld, kunnen jullie dat volgen? We houden het voor gezien en gaan even naar de kamer. IK wil even liggen en Mike gaat naar de fitness. Als we fris gedoucht zijn gaan we naar beneden om wat te spelen en rijden dan naar een ander hotel en casino. In het Excalibur casino hebben we een dinnershow. We ziten in het hotel in een enorme tribune rondom een manege bak. Het thema is " ridders van de ronde tafel". We krijgen drankenbloed als voorafje (goede tomatensoep) en een ijzerenbord met een complete gebraden kip, twee hele gekookte aardappels in schil, een stronk of bonk broccoli en een broodje. Nee, geen bestek want dit zijn de Middeleeuwen! Het appelflapjeachtig ding als toetje is ook nog eens heel lekker. Natuurlijk een overdaad aan cola met ijs maken het diner helemaal af. De show is ronduit geweldig. Echt Amerikaans, geen half werk zullen we maar zeggen. Er komen ridders binnen gelopen in de arena en dan niet 2, nee gelijk 16 stuks. Tovenaar Merlijn met zijn hofnar en 8 koningen op paarden. Allemaal schitterende kleding aan. Wauw! Muziek, vuurwerk, vlammen de hele mikmak. Alles is prachtig en geweldig. Show met een hoofdletter S. En het publiek doet goed mee, roepen, juichen, joelen en slaan op de tafels. Het is een enorm spektakel en we genieten er van door gezellig mee te "blerren". We verlaten de zaal met een schorre stem en zijn wat hyper de pyper. Dan moet er natuurlijk nog wat gegokt worden en dat verloopt ook goed. Als we moe zijn willen we naar de parkeergarage maar dan weten we niet meer hoe we het casinodoolhof uit moeten komen. We vragen het aan een man die timeshare staat te verkopen. Dat kennen we van de eerste keer Las Vegas. Als we een verhaaltje aanhoren over hun nieuwe hotel dan kunen we gratis showtickets krijgen. Ik ben dan toch een echte Hollander en mee naar de balie met Mike. Verwend als we zijn blijken we het aanbod van shows niet zo geweldig te vinden. Dan heeft ze nog een aanbod. Het verhaal aanhoren en dan hondervijftig dollar aan speel en eet geld krijgen. Kijk dat is wel interessant. Nog beter is het laaste aanbod, gratis overnachtingen. Daar gaan we wel op in. Binnen een jaar terug komen en dan 3 nachten voor niets overnachten in het Luxor of Excalibur hotel. We hoeven niet nu maar dan het verkoopverhaaltje aan te horen. Zo dat is dan geregeld, we komen volgende jaar weer terug. Dan vragen we eindelijk de route naar de parkeergarage en gaan naar ons eigen hotel terug. Nog effe spelen voor we in de lift naar boven gaan. Mijn kastje geeft het ene bonus spel na het andere! Leuk, leuk, leuk. Om elf uur gaat dan eindelijk het licht uit in kamer 27745.

Rosemond - Death Valley - Las Vegas

28 april We hebben keurig 8,5 uur geslapen als we allebei klaar wakker zijn. Het is half 6 in de ochtend. We gaan de koffers uitpakken en de auto inrichten. Koelbox op de achterbank, thermoskan voorzien van kokend water, douchen, aankleden en wegwezen. We beloven de eigenaar van het hotel een goede beoordeling op mijn favorieten site tripadvisor. We vragen of er ergens een winkel open is waar we water kunnen kopen. Ja hoor, op 7 uur 's ochtends is de supermarkt (zo groot als twee XXL Albert Heijns)gewoon open. We halen er verse belegde broodjes en water voor onderweg. Ook kopen we chips en granen koeken voor noodgevallen in de auto. We gaan om precies half 8 aan onze lange reis naar Death Valley beginnen. De weg is schitterend, rustig en breed. Als we Death Valley in rijden zien we een auto op de kop op het wegdek liggen, twee ambulances erbij en natuurlijk een politie overmacht. De eerste stop in het park is bij Stovepipe Wells. Een enorme stuifzandvlakte met kale, verdorde bomen erop. We maken wat foto's en genieten van onze broodjes. We rijden door Goldwell een soort openlucht museumpje waar kunstenaars zich hebben uitgeleefd en wat wel grappig is om te zien. Het laatste avondmaal van Davinci is hier uitgebeeld in gipsenbeelden die net zo hoog zijn als de gemiddelde mensen. En dat staat dan gewoon open en bloot in de woestijn. Een klein stukje verder is een spookstadje, Ryholite. Dit stond al vanaf onze eerste Amerika vakantie op het verlanglijstje en nu gaan we het bekijken. In 1905 onstaan toen er een enorme goudader was gevonden. In 1916 verlieten de 10.000 inwoners op 25 personen na het stadje en lieten en vergaan in de woestijn. Er is nog een heel charmant trein station, een vervallen winkel en een huis dat is gebouwd uit glazen bier in Whiskey flessen. Dat is heel apart om te zien, het is in de jaren 20 van de vorige eeuw nog eens gerestaureerd door een filmproducent en nu wordt het gebruikt als informatiekantoor. We maken wat foto's en besluiten nu door te rijden naar Las Vegas, we kijken er allebei naar uit en Death Valley hebben we al eens eerder gezien. Vegas ook, dat klopt, maar dat is toch wel samen met Disneyworld in Florida onze favorieten vakantiebestemming. Onderweg naar Vegas stoppen we bij een benzine station want Mike wil sigaartjes roken in Vegas. We zoeken sigaar in een ijzeren koker zodat we er telkens 1 mee kunnen nemenin de tas. De bezinepomp had dat niet maar zei dat er "just down de road" (een stukje verderop) wel een speciale sigarenwinkel zou zijn, bij afrit Snow Moutain. Nou, Mike vind dat wel erg veel werk en wil het overslaan maar het lijkt mij nu wel eens grappig om een smokeshop in een indianen reservaat te zien. We gaan rijden en verwachten de Snow Mountain afslag snel te zien, maar helaas geen afslag. En nog steeds niet en na een half uur rijden besluiten we dat we waarschijnlijk het bordje hebben gemist en dan, na zeker 40 minuten,de afslag. Haha, weer eens duidelijk hoe ze hier over afstanden denken. We stoppen in het Walhalla van iedere roker. Een slof Marlboro kost hier omgerekend ca 40 euro. Sigaren hebben ze ook in een aparte ruimte liggen. Die ruimte wordt vochtig gehouden om de tabak niet te laten uitdrogen. Er zijn sigaren te koop van meer dan honderd dollar. Hier, midden in de woestijn, althans dat denken we want we rijden als zo'n anderhalf uur tussen het niets en weinig. Als we wegrijden bij de smokshop en we komen een heuveltje over zien we Las Vegas in volle omvang liggen. We zijn nog nooit via deze kant Vegas binnen gekomen en het is dan ook een geweldig gezicht. We besluiten over binnenwegen te rijden en de drukke 5 baans snelweg die Vegas ingaat over te slaan. Rond 3 uur zijn we in het hotel. We vragen een kamer die zo hoog mogelijk ligt en we krijgen wat we graag willen. Verdieping 27 (van de 29) met uitzicht over de noordkant van de stad. Zo ontzettend mooi, zeker 's avonds dan zie je lichtjes in alle kleuren en na een paar kilometer stopt dat plotseling en is het zwart, einde stad, begin woestijn. Aangezien we 5 nachten blijven laden we de koffers uit en maken we het bed op de grond. We gaan eten in ons eigen hotel. Het stuk rundvlees is mals en sappig er liggen zowaar groenten op ons bord die als dusdanig zijn te identificeren en ook de friet is weer lekker zout. Het duurt wel lang voor Amerikaanse begrippen en we zijn bang dat de gokkasten weglopen dus zodra we klaar zijn gaan we spelen. Leuk, leuk, leuk. Wat een herrie, wat een toestanden zo ontzettend leuk en overdreven. We houden het tot half tien vol met ons budget, althans Mike, ik was om half negen als bankroet. We gaan naar boven en naar bed. Het is alweer een half uur later dan gisteren..... Lang leve de jetlag. Als ik net lig blijkt dat ik wel erg krap lig tussen de twee bedden op de grond en dus de lampen weer aan en het hele bed opgeschoven. Nu lig ik beter maar blaast de airco recht in mijn gezicht. De bureaustoel op zijn kant en een sprei tussen de stoel en het bed om een muur te bouwen. Dat is beter. Om 10 uur gaan we slopaen. Om half vier kan ik niet meer liggen en kan ik dus mooi de blog gaan invoeren. Lang leve het internet en lang leve de tablet! Nu is het kwart over vier, om half acht gaat de wekker dus beste lezers ik brei er een eind aan. Tot de volgende keer.

Amsterdam - Los Angeles - Lancaster/Rosemond

27 April:
De wekker gaat om kwart voor 4 maar dan zijn we allebei al wakker. We hebben er zin in. Snel douchen en de auto in. Om iets over 5 geven we de auto af aan de parkeerservice en gaan we inchecken. Dit gaan harstikke snel en de extra stoel tussen ons in is gelukkig leeg. We pakken een bakkie koffie bij Starbucks en het wachten is begonnen. Om iets over acht stijgen we op richting Parijs waar we 10 minuten later aankomen dan gepland. De overstap tijd is nu wel erg kort want voor de volgende vlucht is het instappen al begonnnen. We trekken een aardig lange sprint, gaan de shuttle bus in naar een andere terminal en lopen snel naar de gate. Hier kunnen we zo door lopen het toestel in. Een Airbus 380. Er zitten 513 passagiers in , op twee verdiepingen, er zijn drie piloten en 32 stewardessen. Het is dan ook het grootste toestel op aarde ! De vlucht is lang en saai maar het is voor het goede doel. Gelukkig kunnen we na 11,5 uur die Franstalige achter ons laten en aansluiten bij de douane. Het is dan 2 uur in de middag, 11 uur s avonds voor ons gevoel. Prima gegaan. Bij de douane is het stervens druk, je moet er vingerafdrukken laten maken en een foto dus erg snel gaat dat niet. Zeker als er mensen staan waar wat mee is. Een kindje van een jaar of 8 wordt er letterlijk ziek van een kotst de boel onder, gevolgd door een lekkage van onderen. Sneu hoor voor het manneke. We gaan door naar de bagage band en die ligt verdeeld over twee banden. Een van onze twee koffers is ook nog eens nieuw en ik zie hem dan ook niet liggen, Mike gelukkig wel en die scoort dan ook bonuspunten. Nu moeten we in een rijd van twee personen naast elkaar van ca 150 meter lagen ons " blauwe papiertje" inleveren. Hierop verklaren wij dat we geen koffie bij ons hebben. Dan staan we buiten. ZONZONZON! We gaan heel snel met de shuttle bus naar Dollar rent a car en moeten alweer in een hele lange rij aansluiten. Voor ons gevoel is het nu twee uur s nachts. We scoren toch nog een hele mooie auto, Chervrolet Captiva, donkerrood, luxe en zien we als we al een tijdje wegzijn, een zonnedak! We zouden nu nog iets meer dan een uur moeten rijden maar aangezien we vet in ee file staan duurt het wat langer. We besluiten onderweg te stoppen om wat te eten zodat we wakker blijven. De eerste kippenvleugeltjes met hete saus en friet zijn genoteerd. Mike pak Texaanse friet en krijg een schaaltje met patat overgoten met kaas, kruiden en bacon. Lekker (vet) en zout. Het is nu nog een half uurtje rijden zegt de ober naar ons hotel, dat is mooi want dan zijn we er net voor donker wordt. Om half 5 's nachts voor ons gevoel krijgen we een kamer. Als ik de deur opendoe is het alsof ik mijn hoofd in een asbak heb gedaan. Bij de receptie zeggen ze dat er geen "niet roken kamer" meer vrij is doordat alle kamers bezet zijn door voetbal teams die meedoen aan een toernooi. We annuleren ter plaatsen, Mike zorgt met zijn overredingskracht dat we ons geld terug krijgen en we gaan op zoek naar een andere kamer. Bij het derde hotel wordt wel duidelijk dat we in heel Lancaster geen kamer meer kunnen krijgen. Als Jozef en Maria gaan we naar het volgende dorpje waar 1 motelletje zou zijn. Het is vergane glorie, veel motorrijders en stoere mannen. We kunnen een gehandicapten kamer krijgen die net geannuleerd is. Prima, we krijgen wat extra beddengoed om mijn bed op de grond te maken doen het licht uit en slapen binnen 10 tellen. Het is dan ook 6 uur ' ochtends voor ons gevoel, 9 uur 's avonds in Rosemond in inderdaad kinderbedtijd. Dag 1 zit erop!