6 juni - Hopkinsville - Bowling Green

We zijn opgestaan en wilde gaan ontbijten maar toen we bij het buffet aankwamen was eigenlijk alles op. Er waren zelfs geen bekertjes meer om wat te drinken. De receptioniste die ons gisteren incheckten had al gezegd dat zij pas 3 weken bij het hotel werkte en vertelde ons nu dat haar collega niet was komen opdagen. Zij moest dus in haar eentje de receptie draaien en het buffet bijvullen. Dat gaat niemand lukken, zeker een grietje van 19 jaar niet die zo kort in dienst is. Haar manager wilde niet komen om te assisteren en inmiddels stonden er zeker 10 gasten bij een leeg buffet te kijken. Wij hadden geen zin om te wachten en besloten dan maar zonder ontbijt te gaan rijden. Tegenover het hotel zat een Starbucks en daar hebben we een goede "bak" koffie besteld. Het is een kwartiertje rijden naar het monument van de enige president van de Geconfedereerde Staten van Amerika, Jefferson Davis. Onderweg zien we de ene na de andere yard of garage sale. Uiteindelijk besluiten we er bij eentje te stoppen en zien we een groot Amish gezin. Mensen die een oud geloof aanhangen en iedere vorm van mechanisatie afwijzen. Ze rijden in koetsjes en dragen een soort klederdracht. Afijn, ik durfde toch geen foto van ze te maken maar we kochten wel wat bij een leuke familie. Een vijftig jaar oud Monopoly spel en een nummerbord van Kentucky. We rijden verder naar de enorme obelisk op de geboorte plaats van president Davis. De betonnen pin is bijna honderd jaar oud en is ongveer 110 meter hoog. Er is een lift in het midden en Mike gaat in de top kijken. Dat viel een beetje tegen dus ik ben blij dat ik niet mee in die lift ben gegaan :-). Inmiddels had ik binnen mooi een potlood en een klein rebel vlaggetje. Allemaal tekenen van de Zuidelijke staten tijdens de Burgeroorlog. Diegene die de serie North en South hebben gezien weten misschien wel dat rebels, zuiderlingen of geconfedereerden allemaal soldaten zijn die streden voor de Zuidelijke Staten. Als we verder rijden zien we nog steeds meer yard sales en het blijkt een vier daags evenement te zijn, 400 mijl lang allemaal yard en garage sales tegelijkertijd. Het ziet er leuk uit maar wij hebben een afspraak in Bowling Green bij de assemblage fabriek van de Chevrolet Corvette. We stoppen nog kort voor een subway broodje en moeten dan echt haasten en "spoeien" om half twaalf te halen voor de toer. Om twee minuten voor half twaalf lopen we binnen. We zitten in toergroep 5 en krijgen een introductie ofwel veiligheidsfilm te zien. Dan mag groep 1 naar binnen, een kwartier later 2 etc. Inmiddels heb ik een beetje zitten kijken en lijkt het erop dat wij met tweeen of vieren een rondleiding krijgen en de rest allemaal groepen van 20 man zijn. Na een uur wachten is groep 4 aan de beurt en dan roepen ze dat groep vijf ook mee mag. Helaas dus....met 24 man in de groep maar dat blijkt helemaal geen probleem te zijn. De studente die de rondleiding geeft beschikt over een microfoon en alles is overal goed verstaanbaar ondanks de geluiden van de fabriek zelf. Het is mooi om te zien hoe een auto in elkaar wordt gezet. Er zijn honderden mensen aan het werk en er zijn werkstations waarbij iemand 3 schroefjes in het chassis draait. Ze draaien een shift van 8 uur en maken dan maximaal 180 Corvettes. Dat houdt in dat die persoon in 8 uur dus maximaal 180 x 3 schroefjes in hoeft te draaien. Op de grote scoreborden in de fabriek zien we dat het er maar 100 zijn die dag....Leuk is ook om te zien dat mensen gewoon in een kortebroek en shirtje naar het werk komen. Het zijn net toeristen die aan het werk gezet zijn...en waarom ook niet, je doet je werk goed of niet dan maakt het toch niet uit wat je draagt! We zien de assemblage van deuren, dashboards, stoelen, testen van lichten, claxons, deuren, achterkleppen etc etc. Het is leuk om te zien en voor alles mannen waarschijnlijk auto's om van te dromen vannacht. Als we buiten komen schijnt de zon weer, het was sinds gisteren nog steeds bewolkt. We lopen nog even terug voor wat foto's want dat mocht uiteraard niet binnen in de fabriek. Vanuit de General Motors fabriek rijden we in een kwartiertje naar een Treinmuseum. Het is klein van opzet en we moeten nog 20 minuten wachten op de rondleiding. Mike loopt binnen wat rond terwijl ik even in de wachtkamer van het oude statiionnetje ga zitten wachten. De rondleiding gaat door een locomotief, een oude postwagen, een restaurant wagen, slaapwagons van eerste en tweede klasse en de presidentiele treinwagon. De tourgids werkt nog niet zolang voor het museum en dat is wel wat jammer, had iemand ons rondgeleid die razend enthousiast was hadden we er nog meer van genoten. Na de tour gaan we inchecken in het hotel want we moeten een was draaien. Gelukkig heeft dit hotel twee hele snelle wasmachines en na 30 minuten is alles weer lekker schoon, hoppa alles in de droger voor 24 minuten en het meeste was droog. Toen zijn we eerst gaan eten bij Olive Garden. Dat is een Italiaan die we kennen van Florida en dit is een restaurant waar je gezellig uit eten kunt. We nemen het er goed van en genieten eerste van het gratis brood en enorme bak heerlijke salade. Dan delen ween voorgerecht van gevulde champignons. Mike heeft geluk want ik vind ze niet zo lekker dus heeft hij ze op een na allemaal op. Het hoofdgerecht van pasta gaat ook helemaal op. Burb! zo dat is een echte Amerikaanse boer, sorry hoor, maar het was wel wat veel, maar heerlijk lekker. We rijden terug naar het hotel waar Mike strijkt en ik alles opvouw en de koffers opnieuw wat netjes indeel. Nu zitten we wat TV te kijken en met de tablet te klooien. Mijn bedje is weer op de grond gemaakt, het blijft onbegrijpelijk dat iemand lekker kan liggen in de zachte bedden, zelfs Mike vindt het bed in dit hotel wel erg zacht. ! Morgen verlaten we Kentucky en gaan we naar Tennessee, Nashville om precies te zijn.

5 juni - Hot Springs - Hopkinsville Kentucky

Ik dacht van de voren dat wordt een kort tekstje voor vandaag maar. ....we hebben wat te vertellen. We moesten 7 uur rijden vandaag en besloten eerst eens rustig op te staan. Rond 10 uur zaten we in de auto en zagen we geen spatje zon. De temperatuur was ook extreem laag nog geen 22 graden meer. Het was zwaar bewolkt en na een paar uur rijden leek het wel aan onze linkse kant alsof de nacht ons aan het inhalen was. Gelukkig was het rond 1 uur en hadden we honger dus stopte we in Osceola in Arkansas, net voor de grens met Missouri. Er was keuze uit Mac Donald, Subway, Taco Bell en een voor ons nieuwe Huddle House. We gingen dus naar Huddle House en werden hartelijk welkom geheten door een gezellige dame. Het was een beetje een dorpse cafetaria, wat plaatsen aan de balie/bar en een tafeltje op 10 rondom de balie. We gingen bij het raam zitten en hadden al snel door dat er slecht weer op komst was want het personeel belde met familie die een aantal mijlen van die plaats af woonden. Er was een zeer zware storm aan de gang, met winden tot 100 mijl per uur, dat is 160 km per uur! Nee, hoor geen paniek zeiden ze als het een tornado wordt gaan we met zijn allen in de vriesruimte! Oke dan.... Het was inmiddels pikzwart buiten, maar aan een kant de rest was wel donker maar niet echt dreigend. In een keer begon het hard te waaien en te regenen, echt niet normaal meer. We moesten bij de raam weg en aan een ander tafeltje gaan zitten. Intussen viel de electra uit maar het personeel bleef rustig dus wij ook. We krijgen gewoon ons eten en intussen gingen zij bordjes op de vloer zetten om te waarschuwen voor natte vloeren. De regen waaide onder de deur in tussen de ramen door naar binnen. Het waaide zo ontzettend hard! Echt wat je in films ziet bij tornado's er kwamen zelfs wat reclame borden voorbij gevlogen en van het naast gelegen pand waaide het boeiboord los. De reclame zuil stond echt te schudden, niet normaal meer! Intussen kwam er een ambulance langs met toeters en bellen en bleek er een vrachtwagen om gekieperd te zijn op het viaduct! Gelukkig is hij er niet afgewaaid....na 1,5 uur was het weer weer normaal, wel regen en heel veel bliksem maar verder prima te doen. Ze checkten voor ons of het veilig was om door te rijden en dat was het geval dus.....na nog eens 4 uur kwamen we in ons hotel aan. De buren blijken een goed restaurant te zijn, Applebees dus gaan we daar eten. De planning om wat kleding te wassen valt in het water, figuurlijk dit keer, want we hebben er geen puf meer voor. Morgen weer een dag! Gelukkig hebben we dit soort dingen niet in Nederland!

4 juni - Hot Springs Arkansas

We zijn rustig opgestaan en hebben genoten van het uitgebreide buffetontbijt van het hotel. Ook het uitzicht over het meer is mooi en het weer is goed, wel wat bewolkt maar lekker warm. We hoeven maar een paar mijl te rijden vanuit ons hotel om in het oude stadscentrum van dit oude kuuroord te komen. Er is een rijtje oude badhuizen die heel toepasselijk Bath row heet. We zoeken een parkeerplaats en zien dat de meeste 15 dollar per dag kosten, aangezien ze hier hard rijden missen we een paar inritten van die parkeerplaatsen en gaan we ergens rechts af. We rijden dan een straat achter de hoofdstraat en zien een parkeergarage waar we in parkeren. Later blijkt dat deze helemaal gratis is. Als we de parkeergarage uitkomen zien we een Duck staan. Dit is een amfibievoertuig uit de jaren veertig waar landingtroepen mee in Korea aan land werden gebracht. Deze Duck boten/vrachtwagens zijn omgebouwd tot een soort toerboten/toerbussen. Je kunt er mee op de weg en mee in het water. De chauffeur zegt dat de opstapplaats in de hoofdstraat is en als we opschieten waarschijnlijk nog mee kunnen met de eerste toer die dag. Het is weer heet dus we doen rustig aan en zien de Duck dus letterlijk vertrekken. het is niet erg want na 3 kwartier gaan de volgende. We kopen een kaartje (met korting want ik heb natuurlijk weer een coupon van internet geplukt) en steken de weg over naar Bath Row. Twee van de 10 huizen zijn nu nog steeds in bedrijf een derde is in gebruikt als bezoekcentrum en is gratis te bezichtigen. We houden een gezellig praatje met de dame achter de balie en die verteld dat ze van Nederlandse afkomst is, voor dit soort gezellige mensen nemen we altijd kleine handgeschilderde Delftsblauwe klompje mee. Ze is er heel er blij mee, haar collega is zo vrij om ook voor zichzelf een paar te vragen! Ach ja... We dwalen door het badhuis en zien diverse relax, bad en massage ruimtes. Mannen en vrouwen uiteraard gescheiden. We vinden de oudewetse gymzaal erg leuk en verbazen ons over een paar ruimtes die ons aan beelden van de Tweede Wereldoorlog doen denken en wat blijkbaar als luxueus tijdsverdrijf werd beschouwd. Als het tijd is steken we de weg over om in de Duck plaats te nemen. De chauffeur is erg gezellig en weet wel wat te vertellen over de plaats als we door hem worden rondgereden. Op enig moment gaan we het water op en varen we 45 minuten rond op een van de mooie meren van Hot Springs. Het is lekker op het water want het is erg warm, drukkend zelfs. Als we weer terug komen gaan we wat eten bij Granny's lunchroom. Het is een beetje vreemde tent want er staan diverse verzamelingen op de display planken in het restaurant, Sfinxen, Cuba spullen, Toy Story Buzz Lightyears, kermispoppen etc etc. Ach het eten was wel lekker en de airconditioning koel dus prima! We halen de auto op en rijden via een bergweg richting een uitkijktoren op het hoogste punt van de stad. De lift naar boven blijkt een raam te hebben dus ik heb met mijn neus tegen de deur gedrukt gestaan om niet direct misselijk van de hoogte te worden. Het uitzicht boven is fantasisch. Arkansas blijkt ontzettend veel groene bomen te hebben en erg heuvelachtig te zijn. Het waait er ook heerlijk op deze hoogte. Mike raakt aan de praat met een jong stelletje die beide Nederlandse voorouders blijken te hebben We kletsen wat voor we op ons gemakkie terug naar beneden rijden. We stoppen op weg naar het hotel nog even bij Walgreens, de Amerikaanse versie van het kruidvat voor wat spulletjes en vallen dan als een blok in slaap op de kamer! Stelletje bejaarden lijken we wel! ahahaha. Als we wakker zijn gaan we midget golfen bij een Priate's Cove minigolf baan. Dit soort in stijl gedecoreerde banen kennen wij van Orlando en dat is altijd wel leuk om te doen, je bent buiten, doet wat, ziet wat en we blijken allebei op dreef te zijn. Ik zal in het midden laten wie van ons twee won maar Mike was het niet ;-). Hierna gaan we weer naar het casino en verspelen ons geld van gisterenavond. We vinden het wel een erg gezellig casino en vinden het jammer om weg te gaan. OP de terugweg stoppen we bij een Buffalo Wing Restaurant. Dit is een sportsbar en een restaurant waarin je heerlijke chickenwings kunt eten. Uiteraard ook ander spul en mijn oog valt op een bord met 4 verschillende voorgerechten. De keuze is snel gemaakt. De mozarella sticks vind ik niet zo maar de nachos, de chickenwings en de uienringen zijn echt heeeeel erg lekker. Mike zijn burger is op voordat ik hem heb gezien dus die was ook goed. Als we rond elf uur in het hotel zijn gaan niet alleen die gordijnen snel dicht maar ook onze ogen.

3 juni Plano/Parker/Dallas - Hot Springs Arkansas

Nou, nou dat was met het ontbijtje wel hoor. In tegenstelling tot een buffetje op een soort dressoir met platic bordjes en bestek is het hier een keurig restaurant met buffet en porceleine kopjes, borden en gewoon bestek. Het spul is verder het zelfde maar nu blijkt maar weer dat het oog ook wat wil! O ja, de yogurt met banaan die ik s ochtends altijd eet is nu verse aardbeien yogurt met verse ananas, meloen en perzikken er los naast. Ja, je zit op stand of niet! De hele ruimte hangt vol met foto's van de oude en nieuwe cast van de TV serie Dallas, we zitten tenslotte in het South Fork Hotel. We rijden een kwartiertje van de drukte weg in staan dan in een keer tussen de weilanden naar de South Fork Ranch te kijken. Het is hem inderdaad ja. Altijd leuk om dingen in het echt te zien die je alleen van TV kent. De ontvangst ruimte is ruim en groot, net als de rest van Texas en we blijken net op tijd voor de eerste tour van de dag. We worden door Mike met een open busje naar de ranch gereden want honderd meter blijkt ook weer te ver te zijn om te lopen. Daar worden we door een heel leuke Texaanse dame ontvangen die ons meteen meldt dat enkel de buitenkant van de ranch te zien is in de serie. Alle kamers en de hal zijn niet te zien hier, dat zijn dus gewoon filmsets in Los Angeles! Ze filmen het seizoen in Los Angeles en komen dan met de hele crew naar de South Fork range om in een paar weken alle buiten scenes op te nemen. De glazen ontbijttafel buiten, het zwembad en diverse stallen en prieeltjes zijn wel gebruikt in de serie. De rondleiding is toch interessant en mooi want de eigenaar van de ranch had wel smaak hoor! Een badkamer zo groot als onze woonkamer met een enorm verzonken bad, uh roze bad. Een aparte douchekamer van 2 x 2 meter, een sauna, een hemelbed met 20 kussens zo groot als morgen de hele dag. Echt mooi om te zien. Er zijn kamers die ingericht zijn voor bepaalde personage van de serie. Een Bobby Ewing en een Lucy Ewing kamer. Een gedenkplaats voor Larry Hagman die vorig jaar overleed en ook in de nieuwe TV serie J.R. Ewing speelde en de openhaard met daarboven de foto van de baas van het spul Jock Ewing. Het accent van de dame maakt het leuk en het feit dat we met maar 6 andere rondliepen is was ook fijn. We lopen na de rondleiding buiten om naar de zogenaamde begraafplaats van Ellie, Jock en JR Ewing. Een winkeltje, nee winkel want alles is groot hier met daarin de wagen van Jock Ewing en de weilanden met paarden lopen we terug naar de entree waar allerlei foto's en aandenkens te zien zijn van de oude en nieuwe serie. Leuk om te zien. In de volgende souvenier winkel kopen we een beker voor aan ons rek thuis. We gaan nu Texas verlaten en in 4 uur rijden naar Hot Springs in Arkansas. Het is heet onderweg merken we als we uitstappen om bij Whataburger een taco te gaan eten. We wisselen keurig op tijd van plaats in de auto en komen via een hele mooie weg door de groen beboste bergen uiteindelijk in Hot Springs aan. Het hotel ligt heel mooi aan een meer. We rommelen wat met de spullen op de kamer voordat we gaan eten en een avondje door gaan brengen in het casino. Als we rond elf uur terug komen in het hotel hebben we nog de helft van het geld over dus kunnen we morgen nog een keer! hahahaha

2 juni Round Rock - Waco - Dallas

Als we hebben ontbeten gaan we een uurtje rijden richting Waco. Mocht je denken waar ken ik die naam van....een aantal jaar geleden was daar die sekte die door het leger is ontmanteld. In Waco rijden we eindelijk in een rustig stukje stad, alle andere plaatsen waar we zijn geweest waren echt stedelijk en druk. Dit is een oude industrie stad zo te zien. We vinden het Dr Pepper museum met gemak en stappen uit de koele auto. De warmte is weer heerlijk aan mijn voeten! Dr Pepper is in Amerika nog steeds een populaire frisdrank, ieder restaurant heeft het, zelfs iedere fastfood keten. De eerste bottelarij van Dr Pepper is nu ingericht als museum. Via groupon hebben we een bon waar we met zijn tweeen voor een prijs naar binnen mogen, dat is ook echt Amerikaans hoor, niet Nederlands, voor alles en nog wat zijn hier kortingsbonnen of actieprijzen en die worden veel gebruikt. In de entree is een oud kantoortje waar iemand in stijl de bon aanneemt. In de eerste kamer is een kleine introductie door Dr Pepper zelf als sprekende pop, we horen nu dat dit de oudste frisdrank is en eigenlijk is gebrouwen uit een mix van allerlei smaken. Het is dus ouder dan Coca Cola of Pepsi Cola. Verder lopende komen we in de drie verdiepingen vooral veel reclame voorwerpen en filmpjes tegen en een aantal koelingen en filmposters waarbij vermeld staat dat zij daar reclame in gemaakt hebben. Aangezien het een onbekend merk is voor ons zijn we eigenlijk zo klaar en hebben we nog tijd om naar het Texas Ranger Museum te gaan. Dat ligt op nog geen vijf minuten rijden van elkaar. De bekendste Texas ranger is de Lone Ranger, met zijn vriend Tonto. Hier hadden wij thuis nog poppen van en paarden! De rangers zijn eigenlijk politieagenten maar dan een soort elite onder die agenten. Ze moeten aan extra eisen voldoen en worden gezien als echte helden. Er zijn enorm veel geweren, revolvers en wapens te zien. Ook zijn er displays waarin spullen liggen van bepaalde rangers die wat bekender zijn geworden. Het is mooi neergezet en het laat zien dat mensen hier nog respect hebben voor het gezag. We moeten de tijd een beetje in de gaten houden want om half drie moeten we in Dallas zijn. We gaan om half een weg zodat we in Dallas nog tijd hebben om wat te eten. De reis gaat helemaal goed, de hamburger onderweg is lekker dus de maag is gevuld als we de rondwegen rondom Dallas inrijden. Het is echt indrukwekken en ik besluit wat te gaan filmen vanuit de auto. Dat had ik beter niet kunnen doen want we missen nu een afslag en in de wir war van wegen en de drukte wordt het lastig zoeken. Ik wil snel een detail kaart van Dallas pakken maar die blijkt niet op de kaart te staan. Mike raast met de rest van het verkeer door en in een ooghoek zie ik een wegnummer waarvan ik gelezen heb dat we daar Dallas uit rijden. Ga hier maar af zeg ik snel en plots staan we op Mainstreet in Downtown Dallas. Erg druk nog dus gaan we een zijweg in zodat ik rustig kan orienteren en zoeken naar een kaart. We rijden zomaar een straat in en.....je gelooft het niet maar he is de straat waar we naar toe moeten! Hahahaha! Je echt, we rijden nog een minuut, zien een parkeerplaats waar we voor 8 dollar de hele dag kunnen parkeren en gaan de twee minuten lopen. We zijn overigens op weg naar de plaats waar John F Kennedy is neergeschoten. De school book depository store heeft een reconstructie van het leven van de president en de dag van de moord van minuut tot minuut uitgewerkt. De hoek waarvan uit Oswald heeft geschoten is precies zo gemaakt zoals het die dag was, ook de raam staat open. Als je naar beneden kijkt zie je een grote witte X op het wegdek staan. De exacte plaats waar het gebeurd is. Er zijn een aantal moordtherorieen en uiteraard worden die allemaal belicht maar wij, als leken op dit gebied, kunnen nu toch wel concluderen dat het erg onlogisch is dat hij het gedaan heeft of alleen gedaan heeft! We lopen uiteraard ook nog naar buiten, naar de X op het wegdek. Het blijft toch wel een vreemde plaats om te bezoeken maar wij vinden het erg indrukwekkend. ! De rest van de binnenstad wordt gedomineerd door enorme glazen wolkenkrabbers, het is een moderne stad, een drukke stad en wij hebben het wel gezien dus gaan we ons in het feestgedruis van de snelwegen storten om vervolgens weer niet te weten waar we zijn. Als we onder een viaduct door rijden zie ik een bord op de bovenliggende snelweg met zuid aan de rechtse kant, wij moeten noordelijk dus vraag ik om links te gaan aan Mike, na het viaduct. We rijden zo'n weg die we kennen van films, helemaal onderlangs een viaduct om in een soort woonwijk uit te komen. Ga maar links af zeg ik, we moeten ergens een van die snelwegen op kunnen en dan komen we er wel uit. Dan kunnen we in eens een snelweg op aan de linkse kant. En ja hoor.....je gelooft het niet......weer precies die weg die we moeten hebben! ahahahahah hoeveel geluk kun je hebben op een dag! Nu gaan we op weg naar Plano, een stad die aan Dallas is vastgegroeid en waar we slapen in het South Fork hotel. Ja, ja, bekend van de Ewing familie van de TV serie Dallas. Alles is in stijl hier, een groot hotel dat chique oogt. We leggen de spullen in de kamer en gaan op zoek naar een eettentje, inmiddels heb ik in het hotel van de folderkast een goede plattegrond gehaald. We rijden naar het oude centrum van de stad en vallen maar weer eens een BBQ tentje binnen. Het zijn veel Mexicaanse of BBQ eettentjes hier in Texas! Het eten is lekker en het gratis soft ijsje koud dus wat willen we nog meer...nou en spuitbus tegen muggen en koffie creamer want als we koffie zetten in de auto is het crisis met de koffiemelk. Nou, ik zal het je besparen maar het heeft wat voeten in aarde. De creamer hebben we in een dollarstore gehaald, alles in de winkel is voor 1 dollar te koop. Soort Action maar dan nog goedkoper! En de spray hebben we bij Home Depot gekocht en dat is dan een soort Mega grote Gamma! Als we terug komen in het hotel kijken we nog wat TV en gaan we moe slapen.

1 juni - San Antonio - Austin - Round Rock

Gelukkig werden we niet al te vroeg wakker, iets over zevenen en lijkt de jetlag verdwenen te zijn. We staan op ons gemakkie op en zetten onze schoenen klaar buiten de deur van de badkamer. De kamervloer is namelijk van laminaat en die is zo vet dat hij glad is, mijn voeten zijn gewoon zwart! Niet echt schoon dus...het ontbijt was ook niet alles en eigenlijk is het hele hotel niet geweldig. Ach ja, we slapen erin en dat is alles maar heel en schoon is toch wel een minimum eis die we stellen. We zijn blij dat we weg kunnen en rijden in een klein kwartiertje naar een heuvelachtig gebied met rotsen. Hier is het Natural Wild Life ranch park gevestigd. Het lijkt een beetje op de Beekse Bergen, alleen mag je hier de dieren voeren. We zien veel herten, antilopen, gnoes, koeien en andere hoefachtige. De giraffen en neushorns staan nog achter hekken hier, waarschijnlijk vanwege dat voeren. We hebben een paar leuke ontmoetingen met zebra's, emoes en een struisvogel die zijn kop bijna door het raam stak. Gelukkig is de route nog niet te druk en zijn we met een goed uur weer bij de entree. Hier kijk ik nog even in de winkel terwijl Mike aan zijn sigaartje lurkt. De safari was leuk maar niet indrukwekkend. We rijden een uur verder en stoppen nog bij een heerlijke broodjes zaak. Na wat zoeken vinden we het militaire terrein Camp Mabry. We moeten onze paspoorten laten zien en Mike ook nog zijn rijbewijs en dan mogen we het kamp op. We rijden wat rond voor we het gebouw vinden waar het Texas Military Forces Museum in zit. We worden vriendelijk ontvangen door een man die wat vertelt over het museum. Er zijn diverse tentoonstellingen vanaf de Mexicaans-Amerikaanse oorlog, de burgeroorlog, Wereldoorlog I en II, de Korea en Vietnam oorlog, de koude oorlog en uiteraard is en groot gedeelte gewijd aan de oorlog tegen het terrorisme dat ontstaan is na 11 september 2001. Er zijn veel persoonlijke spullen, uniformen, wapentuig en ook is er een gedeelte met groot materieel binnen. We bekijken een film over een batiljoen dat gevangen is genoemen op Java door de Japanners en die uiteindelijk drie jaar gewerkt hebben aan de Brima spoorlijn. Tja, soms is onze vakantie in een keer educatief. Het museum is precies groot genoeg voor ons. Als we naar buiten lopen wil ik de tanks die we op het hoekje zien staan nog even op de foto zetten. Nu blijkt er nog een heel groot aantal tanks, trucks etc buiten te staan. We lopen door de warmte nog een rondje en zien zelfs nog " echte militairen in vol ornaat in hun natuurlijke habitat" ik maak er stiekem wat foto's van. Als we het terrein afrijden is het rond half drie. Ons volgende hotel is op een kwartiertje rijden dus besluiten we te gaan kijken of er nog een bioscoop in de stad is. En jawel hoor, op bijf minuten rijden een immense bioscoop en daar draait de nieuwste Disneyfilm Maleficent. Die gaan we kijken om tien voor half vijf. Ja, hier draaien ze gewoon de hele dag door films! Om zes uur staan we buiten en besluiten nu eens fatsoenlijk te gaan eten en komen bij de Saltgrass Steakhouse terrecht. Er staan meer dan honderd auto's voor het restaurant dus we verwachten een enorme rij wachtende mensen, maar nee hoor! We worden direct aan een tafeltje geparkeerd en ADHD Jeremy zorgt ervoor dat we ons voorgerecht en steakhoofgerecht en beide een liter cola binnen drie kwartier op hebben en weer buiten staan. We gaan uitbuiken op de kamer, kijken wat TV en spelen wat met de tablets voor we om half elf gaan slapen. Kinderbedtijd! En na deze dag vallen de luikjes ook snel dicht!

30 mei - San Antonio

Ik ben al vroeg wakker en hou mezelf bezig met de tablet en een bouquetreeks boekje, dat is al lang geleden dat ik die gelezen heb maar ik vind het wel weer eens leuk om ontspannen te lezen. Mike is af en toe wakker maar gelukkig kan die beter liggen dan ik en slaapt hij eigenlijk door tot dat ik gedoucht heb. Als we alle spullen in de auto hebben geladen gaan we ontbijten. Het is een standaard ontbijt buffet maar voor ons prima! muffins, gekookte eieren, brood, bagels, allerlei cornflakes, yogurt met verse fruit en de mogelijkheid om van de Belgische wafels te maken, dit zijn dan natuurlijk Amerikaanse en natuurlijk in de vorm van Texas. Want hier zijn ze trots op Texas! En niet een beetje maar echt heel erg trots, het is dan ook de enige staat van de Verenigde Staten dat ooit een zelfstandig land is geweest. Als we naar buiten lopen om aan onze rondwandeling te beginnen voelen we de warmte in hitte omslaan. Poeh...rustig aan doen maar en zoveel mogelijk in de schaduw lopen. Na een kwartiertje komen we bij het mooiste pand van heel San Antonio, althans dat vindt National Geographic, het is zo'n onbeduidend pandje dat we het in eerste instantie nog niet eens zien. Het is het huis van de eerste Spaanse gouverneur, er is nu een museum in gevestigd maar daar zijn we niet in gegaan omdat hiet ons echt niet boeide. We lopen een stukje door en zien dan de katherdraal waar de aardsbisschop zijn zetel heeft, het is tevens de oudste kerk van de hele Verenigde Staten. Hij is vrij te bezoeken, het graf van David Crocket zou in deze kerk zijn maar die hebben we niet gevonden. Het is eigenlijk een bescheiden kerk hoor, wel mooi en lekker koel om in rond te lopen. De glas in lood ramen zijn er mooi en de goudkleurige acherwand achter het altaar is een grote glimmende eenheid. Er zijn vast mensen die het mooi vinden. We lopen via de zijdeur naar buiten en besluiten een niveau lager te gaan lopen dan het straatniveau. In San Antonio loop namelijk een smalle rivier. Aan weerzijde van dat riviertje hebben ze wandelpaden gemaakt. Aan die wandelpaden honderden winkeltjes en restaurantjes, een beetje wat wij kennen van de grachten in Utrecht maar dan groter en kleurrijker. De Mexicaanse invloed is hier goed te merken. Als we vlakbij het overdekte winkelcentrum zijn gaan we weer over de straat op zoek naar het IMAX theater. Hier zijn we net op tijd om de 10 uur voorstelling te kijken over het beleg van de Alamo missie, hier in San Antonio. Het is een gekleurd verhaal, de Texanen zijn goed, de Mexicanen slecht. Echt Amerikaans, groots, pracht en praal en aanzwellende muziek. We moeten er eigenlijk een beetje om lachten want het is overduidelijk een eenzijdig verhaal. We lopen naar buiten om richting de Tower van de Americas te gaan maar besluiten eerst met een bootje mee te gaan over het riviertje. De River Walk barges varen een 40 minuten rondje over de rivier en een paar zijarmen. Helaas is de gids niet in staat om ons te boeien maar we zien wel dingen die we mooi vinden. Het is ook wat koeler op het water en we kunnen even zitten. Want slenteren en lopen is vermoeiend in deze hitte. Als we uit de boot komen gaan we weer opweg naar de Tower maar we lopen dood op een wegopbreking. We worden een heel eind terug gestuurd...aangzien ik hoogste vrees heb, hoef ik toch al niet zo in die toren om te genieten van het uitzicht en Mike vind het niet nodig om er ver voor te lopen dus besluiten we eerst maar eens wat gaan eten. De foodcourt in het winkelcentrum biedt uitkomst. Niet gewelig maar aardig fast food eten en.........een bakkie Starbucks koffie maken onze magen weer vol en onze temperatuur weer normaal. We lopen vanuit het cetnrum naar de Alamo missiepost. Je mag er gratis in of je krijgt een audiotour tegen betaling. Aangezien we net de film erover hebben gezien lopen we rond zonder audiotour. Het is stervensdruk en om eerlijk te zijn vinden we het een beetje tegenvallen, de nummer 1 attractie van San Antonio. Wij zijn dan ook verwend in Nederland en Europa met oude gebouwen zodat we dit niet zo bijzonder vinden. We beginnen aan onze wandeling terug naar het hotel. Het is heet, hot, erg warm, dus doen we het rustig aan en rusten een keer op een bankje tot we via de Market Square terug lopen naar ons hotel. Nu is het nog maar een kwartiertje rijden naar ons volgende hotel maar dan zijn we in ieder geval uit de drukke. Het hotel is niet alles maar het is toch maar voor een nacht. Na wat gerust te hebben gaan we naar een supermarkt om water, fruit en donuts in te slaan voor morgen. De receptionist had gezegd dat er ook restaurant in de buurt waren. Allemaal fast food zaken ja, maar echt fatsoenlijk eten.....nee! Dus zitten we niet veel later bij een BBQ tent, nee een BBQ fastfood tent, dus bestellen en ophalen aan een balie, een tafeltje zoeken en eten. Ach, we hebben wat binnen en gaan terug naar het hotel. Na wat heen en weer gebel hebben we zelfs internet verbinding en kijken we wat TV met allebei de tablet in de hand! hahaha lang leve de electronica! Morgen weer een leuke dag voor de boeg....tot morgen! ps de donuts smaken goed ;-)

29 mei - Houston Fedex - St George Ranch - San Antonio

We zijn uiteraard vroeg wakker, beetje jetlag komt nu wel goed uit zodat ik de koffers even kan herinrichten. Er zijn een aantal spullen die onder in de kofferbak kunnen die we voorlopig niet meer hoeven te zien...jassen, fleece vesten, dikke schoenen etc. De koelbox zit vol met chocolaatjes, stroopwafels en andere Nederlandse snoepjes. Die gaan we opsturen aan een Amerikaan die lang in Europa heeft gezeten als militair. We rijden naar en Fedex gebouw waar we het pakket konden maken en laten versturen. Het was een soort kantoor met print, fax en kopieer mogelijkheden, maar ook hadden ze allerlei gratis verpakkingsmateriaal om het pakket te maken en te versturen. Het had wat voeten in aarde maar na een uurtje of zo zitten de chocolaatjes met vrieselementen in een verzenddoos. Een klein kapitaaltje armer staan we dan eindelijk buiten in de warmte van Texas. We rijden nog een klein kwartiertje voor we bij de George Ranch aankomen. Dit is een werkende ranch van ongeveer 95 vierkante kilometer. Er is een blokhut van de boer die in 1830 het lang begon te bewerken. Verder op kun je naar een huis waar een meisje ons rondleidt dat speelt alsof zij in 1850 leeft, zij vertelt over het leven op de uitgebreide boerderij. Verder op gaan we naar een sharecropper huis waar Uncle Bob ons rondleidt. Een oudere stevige man met een tuinbroek aan en een enorme baard. Hij ontvangt ons voor zijn houten huisje. Sharecroppers waren eigenlijk bevrijde slaven die grond pachten van een rijke blanke en die 70% van de oogst opbrengst moesten afstaan. Dan moesten zij van die 30 % ook nog de goederen terug betalen aan de pachter. Veel geld hielden zij dus niet over en eigenlijk kwamen ze dus nooit hoger op in het leven. Veel arme blanken werden ook sharecroppers na de burgeroorlog. Zij waren alle bezittingen kwijt geraakt, leende geld van de pachter en pachtte grond van hem. Hoe hard ze ook werkten ze kwamen nooit hoger op in het leven. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak gingen veel mannen graag in het leger om te vechten in Europa. Als zij terugkwamen zouden zij gratis opleidingen krijgen zodat zij uit de sharecroppers situatie zouden kunnen komen. Het was een leuk verhaal. Verder op stond het huis van de pachter, ook hier zijn we rondgeleid door iemand die zich voor deed als een persoon uit 1890. Het huis was uiteraard pracht en praal maar nog altijd zonder electra of stromend water. De dames droegen 7! lagen kleding in die tijd en de heren wollen pakken. Voor iedere maaltijd gingen zij zich omkleden en aten ze in vol ornaat. Niet te geloven het is hier echt heel heet, en de luchtvochtigheid is net zo hoog als in Nederlands. Zo drukkend en benauwd en dan al die kleiding aan...ik moet er niet aan denken. Hierna stappen we weer in de "tram" om naar de ranch te gaan zoals die er uit ziet vanaf begin 20ste eeuw. De tram is een tractor met daarachter een kar met banken erop. Het voldoet prima en past helemaal in het plaatje en het scheelt kilometers lopen dus maken we er graag de hele tijd gebruik van. Het woonhuis is mooi en had wel stromend water in de jaren twintig maar nog steeds geen electra. Er is ook een cowboy demonstratie waarin ze een long horn kalf neerleggen en laten ze een aantal runderen door "het zwembad" heen gaan. Die beesten springen dus echt gewoon zo een soort zwembad in en klimmen er aan de andere kant uit. Het heeft intussen zeker een kwartier gestortregend (jaja, hoe schrijf je dat ge stort regend) het is flink warm als we wegrijden in Richmond en vertrekken voor een ritje van 3 uur naar San Antonio. Met een paar kleine stops komen we rond 6 uur aan bij ons hotel. Letterlijk tegen over ons hotel zit het bekendste restaurant van heel San Antonio en we besluiten dat we daar dan maar gaan eten. Als we binnen komen zien we al meteen wat de bijzonderheid is. ....het hele plafond hangt vol met kleurige slingers, pinata's, lichtjes, kerstverlichting, guirlandes, vlaggenlijntjes etc etc. Het is een Mexicaans restaurant waar ook nog van die muzikanten rondlopen om te komen zingen. Mike koopt een liedje bij de mannen voor mij en zo krijg ik zomaar van twee guitaarspelende Marahachi bandleden een liefdesliedje voor gedragen. Het eten is wel lekker maar we zijn moe en willen zo snel mogelijk naar de kamer. Daar kijken we nog wat TV en ik hou mijn wordfeudjes een beetje bij voor we weer vroeg gaan slapen. Tien uur om precies te zijn, iedere dag een half uurtje later naar bed....

28 mei - Amsterdam - Houston

Vandaag rustig uitgeslapen en opgestaan. We hoeven pas om 12 uur op het vliegveld te staan dus kunnen we een keer zonder slaapogen op vakantie vertrekken. De auto geven we af aan de parkeerservice bij Schiphol, goedkoper dan parkeren op P3 en we hoeven niet met koffers in de shuttle bus. Het inchecken gaat vlot, de gate is zo gevonden en nadat ik weer eens gefouilleerd ben mogen we op het boarden wachten. We hebben mooi zicht op de logistiek in en rondom ons vliegtuig dus de 1,5 uur vliegen om. We hebben samen drie stoelen zodat ik niet de hele route recht op hoeft te zitten maar veel profijt hebben we er niet van want ze zijn vergeten ons in de rolstoel rijen te zetten en nu kan de tussen leuning niet omhoog zodat we uiteindelijk toch niet rond kunnen schuiven. Maar goed dat mag de pret niet drukken en de tien uur vlucht gaat eigenlijk nog best snel voorbij. Inmiddels leggen we contact met een Italiaans gezin met twee tiener kinderen die letterlijk samen 6 woorden Engels spreken. We vullen staande met ze het formulier in voor de douane en laten weten dat ze met ons mee kunnen lopen zodat we zo door de douane loodsen, de koffers ophalen, door de speciale "voedsel inklaring" afdeling en dan nog naar de exit waar ze worden opgewacht door familie. Dan zijn wij snel met een shuttlebus bij een gebouw met alle autoverhuur bedrijven. Dit gaat snel en efficient en we mogen een auto gaan uitzoeken van de parkeerplaats. Mike is helemaal blij als hij een hele grote auto in ons rijtje ziet staan en voor we het weten zitten we in een Hyundai Santa Fee, een slagschip met nog geen 5000 km op de teller. Het is een half uurtje rijden naar het hotel voor onze eerste nacht in Amerika. We rijden er (denken we) recht naar toe en worden erg vriendelijk geholpen. Het is een Hilton Hotel en best chique voor onze doen. De spullen gooien we in de kamer en besluiten nog even wat te gaan eten. Het is 20.00 uur in Houston, 3 uur s nachts in Nederland. Vlakbij het hotel is een groot plein met talloze restaurants en andere bedrijven. Het gekke is alleen dat het allemaal Aziatische bedrijven en restaurants zijn. We wanen ons dan ook eerder in China dan in Amerika, maar inmiddels zijn we zo moe dat we het ook niet meer zo registreren.... Om half tien gaan we slapen....Yeeeeeehaaaa Texas here we sleep!