29 mei - Houston Fedex - St George Ranch - San Antonio

We zijn uiteraard vroeg wakker, beetje jetlag komt nu wel goed uit zodat ik de koffers even kan herinrichten. Er zijn een aantal spullen die onder in de kofferbak kunnen die we voorlopig niet meer hoeven te zien...jassen, fleece vesten, dikke schoenen etc. De koelbox zit vol met chocolaatjes, stroopwafels en andere Nederlandse snoepjes. Die gaan we opsturen aan een Amerikaan die lang in Europa heeft gezeten als militair. We rijden naar en Fedex gebouw waar we het pakket konden maken en laten versturen. Het was een soort kantoor met print, fax en kopieer mogelijkheden, maar ook hadden ze allerlei gratis verpakkingsmateriaal om het pakket te maken en te versturen. Het had wat voeten in aarde maar na een uurtje of zo zitten de chocolaatjes met vrieselementen in een verzenddoos. Een klein kapitaaltje armer staan we dan eindelijk buiten in de warmte van Texas. We rijden nog een klein kwartiertje voor we bij de George Ranch aankomen. Dit is een werkende ranch van ongeveer 95 vierkante kilometer. Er is een blokhut van de boer die in 1830 het lang begon te bewerken. Verder op kun je naar een huis waar een meisje ons rondleidt dat speelt alsof zij in 1850 leeft, zij vertelt over het leven op de uitgebreide boerderij. Verder op gaan we naar een sharecropper huis waar Uncle Bob ons rondleidt. Een oudere stevige man met een tuinbroek aan en een enorme baard. Hij ontvangt ons voor zijn houten huisje. Sharecroppers waren eigenlijk bevrijde slaven die grond pachten van een rijke blanke en die 70% van de oogst opbrengst moesten afstaan. Dan moesten zij van die 30 % ook nog de goederen terug betalen aan de pachter. Veel geld hielden zij dus niet over en eigenlijk kwamen ze dus nooit hoger op in het leven. Veel arme blanken werden ook sharecroppers na de burgeroorlog. Zij waren alle bezittingen kwijt geraakt, leende geld van de pachter en pachtte grond van hem. Hoe hard ze ook werkten ze kwamen nooit hoger op in het leven. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak gingen veel mannen graag in het leger om te vechten in Europa. Als zij terugkwamen zouden zij gratis opleidingen krijgen zodat zij uit de sharecroppers situatie zouden kunnen komen. Het was een leuk verhaal. Verder op stond het huis van de pachter, ook hier zijn we rondgeleid door iemand die zich voor deed als een persoon uit 1890. Het huis was uiteraard pracht en praal maar nog altijd zonder electra of stromend water. De dames droegen 7! lagen kleding in die tijd en de heren wollen pakken. Voor iedere maaltijd gingen zij zich omkleden en aten ze in vol ornaat. Niet te geloven het is hier echt heel heet, en de luchtvochtigheid is net zo hoog als in Nederlands. Zo drukkend en benauwd en dan al die kleiding aan...ik moet er niet aan denken. Hierna stappen we weer in de "tram" om naar de ranch te gaan zoals die er uit ziet vanaf begin 20ste eeuw. De tram is een tractor met daarachter een kar met banken erop. Het voldoet prima en past helemaal in het plaatje en het scheelt kilometers lopen dus maken we er graag de hele tijd gebruik van. Het woonhuis is mooi en had wel stromend water in de jaren twintig maar nog steeds geen electra. Er is ook een cowboy demonstratie waarin ze een long horn kalf neerleggen en laten ze een aantal runderen door "het zwembad" heen gaan. Die beesten springen dus echt gewoon zo een soort zwembad in en klimmen er aan de andere kant uit. Het heeft intussen zeker een kwartier gestortregend (jaja, hoe schrijf je dat ge stort regend) het is flink warm als we wegrijden in Richmond en vertrekken voor een ritje van 3 uur naar San Antonio. Met een paar kleine stops komen we rond 6 uur aan bij ons hotel. Letterlijk tegen over ons hotel zit het bekendste restaurant van heel San Antonio en we besluiten dat we daar dan maar gaan eten. Als we binnen komen zien we al meteen wat de bijzonderheid is. ....het hele plafond hangt vol met kleurige slingers, pinata's, lichtjes, kerstverlichting, guirlandes, vlaggenlijntjes etc etc. Het is een Mexicaans restaurant waar ook nog van die muzikanten rondlopen om te komen zingen. Mike koopt een liedje bij de mannen voor mij en zo krijg ik zomaar van twee guitaarspelende Marahachi bandleden een liefdesliedje voor gedragen. Het eten is wel lekker maar we zijn moe en willen zo snel mogelijk naar de kamer. Daar kijken we nog wat TV en ik hou mijn wordfeudjes een beetje bij voor we weer vroeg gaan slapen. Tien uur om precies te zijn, iedere dag een half uurtje later naar bed....