19 juni - New Iberia

We hebben voor ons doen een luxe hotel maar toch slapen we allebei zo beroerd dat ik om half 9 een ontbijt ga halen om op de kamer op te eten. Peanut butter en jellie sandwich jeugdsentiment voor mijn hunny en een gewone boterham met jam voor mij. Jusje, melkje en hoppa ontbijt is op. We gaan douchen en vertrekken naar New Iberia, nog steeds Cajun Country en nog steeds geen of vreemd geplaatse naambordjes...maar dit keer was het maar een omritje van twee minuten! We gaan naar de oudste rijstfabriek van de Verenigde Staten. De fabriek stamt uit 1912 en zij geven gratis rondleidingen door de nog werkzame fabriek. In het winkeltje is weer een gezellige dame en na 20 minuten wachten start de introductie film. Die vinden wij altijd leuk, haar snelle uitleg over het zaaien, planten en oogsten van rijst maakt ons duidelijk dat de enorme lege velden in Arkansas toch echt rijstvelden waren! De fabriek is helemaal authentieken leuk om te zien. Er is een soort kijkkast gemaakt waarin de fabriek stap voor stap wordt uitgelegd. Nu heb ik nooit geweten hoe rijst groeit maar als je het ziet zijn het net korenaren...zou nu nog denken dat het gewoon koren is hoor. Die korrels worden gewerven waardoor de buitenkant eraf gaat. Die buitenkantjes leggen ze buiten neer en die mag iedereen gratis meenemen als bedekker in tuinen of wat dan ook. De rijst die je dan hebt is bruine rijst. Dan schrapen ze het bruine eraf, dat bruine is bran en is het gezonde spul in allerlei producten. Zij verkopen het aan een fabriek omdat zij het niet kunnen opslaan, het is vettig en bederft heel snel. Wat je overhoudt is witte rijst en uiteraard verkopen ze die ook. De hele stukjes als rijst, de gebroken stukjes als dierenvoeder. Alle zakken die ze voor intern transport of voor die velletjes gebruiken zijn zakken van fabrieken die niet meer bestaan. Over efficient gesproken, geen afval en gratis verpakkings materialen! We kopen een pannenlap in de vorm van een krokodillen, uh aligator bek en een beker voor ons rek. We gaan dan op zoek naar een eet tentje dat ze ons uitlegt maar ook die kunnen we niet vinden. We gaan terug en volgen mijn route naar de Tabasco fabriek, je die van die kleine rode pepersaus flesje. Onderweg zien we een fifties diner waar ze met de benen buiten hangen...daar moeten wij ook eten dus terug! Druk, druk, niet normaal volgens ons zitten er zeker 200 man binnen. Wij bestellen en klokken 14 minuten voor we ons eten hebben. Nou, het is niks apparts....maar goed we hebben gegeten. We rijden verder en we rijden zowaar meteen goed! We rijden een eilandje op en moeten tol betalen. Een hele dollar! We rijden verder over een enorm terrein met fantastisch mooie oude bakstenen panden en zien een oud houten winkeltje, of beter bezegt winkel. Als we opschieten kunnen we nog met de volgende tour mee, nou dat doen we maar. Een jonge dame dreunt een verhaal op en in de zelfde adem vraagt ze of we vragen hebben. Nee? Dan door naar de volgende ruimte, weer een verhaal, weer geen vragen. Nou dan start ze de film en als die klaar is mogen we zelf de deur door naar de fabriek. De film is erg informatief en duurt niet te lang. Dan lopen we de deur uit en zien achter glas eigenlijk dezelfde machines staan als vorige week bij de Panola pepper plant. Alleen is dit de meer bekendere Tabosco.... Leuk maar ook niet meer dan dat. De winkel is wel leuk, we lopen wat rondjes voor we beslissen wat het souvenier wordt.Het wordt een magneet voor op onze landkaart. Ook leuk is het opschrijf boekje. Als we weggaan blijkt het te laat om nog wat te gaan doen vanmiddag en en gaan we terug naar het hotel. De hele auto moet leeg en het wordt een aardige berg met spullen als we het op de kamer uitstallen. We koelen eerst af met de airco, sorteren alles uit, bellen intussennog met KLM de stoelen, printen de boardingpasses uit, kijken tv en intussen typ ik de laatse dagen van het verslag. Nu is de vakantie bijna over maar we gaan eerst wat eten....en misschien nog wat spelen we zien wel....tot in Nederland in ieder geval!

18 juni - Tibodeaux - Morgan City - Lafayette

We staan op ons gemakkie op en gaan eerst bellen zodat we verzekerd zijn van een plaats op een rondleiding vanmiddag. Dat lukt dus we kunnen opgewekt naar een oude suikerriet plantage. De omschrijving in mijn vakantieboek is duidelijk maar daar gaan we weer, er ontbreken naambordjes dus moeten we het weer vragen. Volgens de die man moeten we heel ergens anders zijn maar ik ben toch wat eigenwijs en zeg tegen Mike dat ik weet dat het moeilijk te vinden zou zijn en niet veel mensen het zouden weten te vinden. We besluiten terug te gaan naar de ene weg zonder naam en dan verder te rijden zoals ik het had opgeschreven....en jawel hoor! Daar staat een winkeltje met een helehoop oude spulletje erom heen midden op een veld. Verder op zijn alleen maar suikerriet velden. Het is al bijna 11 uur dus de winkel zou open moeten zijn....niemand te zien dus bel ik maar eens. O, is er niemand? Hoe laat is het eigenlijk? O, dan had er iemand moeten zijn... Nou loop maar lekker rond en als je de oude slavenverblijven wilt zien rij dan maar het veld in dan zie je ze wel! hahahaha, hier maak je ze niet gek hoor, relaxt volkje. We lopen wat rond het pand en zien in de struiken oude auto's helemaal verrot en overwoekerd. Ook een aantal oude tractoren staan hier zomaar buiten.... We worden al de hele tijd achtervolgt door twee katten, tien kippen, een haan en een enorme kalkoen trouwens. Wat die willen wordt duidelijk als er een automaat aan de muur hangt waar je een kwartje in moet doen. Zon ding waar bij ons snoepjes of speelgoedjes uitkomen maar hier komt er mais uit om de kippen te voeren. We voeren en lustig op los,lachen met die beesten en ook het hangbuikzwijn en de geitjes die nog achter een hek zitten vinden het lekker. We gaan weg en rijden een rustige weg tussen de suikerrietvelden. Dan zien we aan weerskanten van de weg houten hutten. Dit is het grootste nog in tact zijn suikerplantage uit de 19de en 20ste eeuw, het zijn ongeveer 60 gebouwen. We stoppen langs de weg en wandelen terug om ze op de foto vast te leggen. Het is kei mooi om te zien, het maakt zeker indruk omdat het er zoveel zijn. Het is ook weer bloedheet overigens en we zijn dan ook blij om weer de airco van de auto te voelen als we op weg gaan naar Morgan City. We hebben anderhalf uur extra tijd gerekend omdat we weten dat we fout gaan rijden! Nou, lang verhaal kort, we zijn op een gegeven moment maar ergens gestopt om te eten omdat we het niet konden vinden! De serveerster wist ons echter te vertellen dat we op nog geen vijf minuten zaten dus snel eten dan maar om de twee uur tourtijd alsnog te halen. We gaan naar een olieboorplatform en we zien de toren gewoon boven de woningen uitsteken maar denk maar niet dat we er komen, althans niet in een keer! We halen het precies, het is vijf voor 2 als we op 10 meter van nog werkende platform staan. Wauw, wat een immens ding zeg! En hoog! Er komt een man aan in een overall en daar vraag ik aan of er ergens een toilet is, zeker wel, loop maar alvast mee. Hij loopt over de loopplank, via trappen omhoog naar het platform. Enthousiast volgen wij. Ik krijg echter de schrik van mijn leven als ik door de gaten van de roosters heen kijk, we zijn hoog en we gaan dus buiten om via ijzeren trappen naar dat platform. Nou als ik al niet hoefde te plassen moet ik nu toch wel en wat anders ook! ahahahaha, ik hou het maar net droog en sta te bibberen op mijn benen als we boven naar binnen mogen. Maar goed dat ik dat niet wist want dan had ik misschien wel niet gegaan! Als hij terug komt kijkt hij over de railing over er wellicht nog andere mensen zijn. Maar nee, we zijn weer de enige twee! Hij let ons het verschil uit tussen een platform en een rig. Die met zo'n toren erop is een rig en wordt gebruikt om olie te zoeken door proefboringen te doen. Een olieplatform heeft helemaal niet zon toren en staat er permanent en pompt de olie op. Oke, wij zitten op een rig, de eerste verplaatsbare rig ooit en die doet nu nog dienst als opleidingscentrum voor allerlei banen op rigs en platforms. Hij werkt dus nog wel maar pompt niets meer op. We krijgen eerste de verblijven te zien, het recreatie verblijf en de keuken toedat we naar buiten gaan. Yaiks, we staan echt hoog! en gaan nog wat hoger om bij het dek te komen waar de pijpen liggen en waar de derrick, de toren op staat. Het is erg indrukwekkend om te zien. Er is ook een groep mannen bezig die les krijgen in het besturen van een onderzee-ertje waarmee ze p de bodem van de zee reparaties kunnen uitvoeren. De man is vriendelijk en we buurten wat af, over van alles en nog wat stellen we vragen, hij weet ons heel wat te leren hoor! De tour zou een uur duren maar pas na twee uur nemen we afscheid. Kosten $ 12,00 voor ons tweeen! We rijden nog een dik uur, en ja ook weer verkeerd, voor we bij ons volgende hotel zijn. Het laatste ook. We installeren ons en gaan toch maar weer proberen om miljonair te worden in een casino op een half uur rijden. We eten wat in het casino maar dat valt niet zo goed bij mij wat de pret een beetje drukt maar niet veel hoor! We gaan om half 1 slapen na weer een mooie dag!

17 juni - Natchez - Baton Rouge - Houma

We gaan vroeg op pad, natuurlijk niet nadat we van ons luxe uitgeserveerd ontbijt hebben genoten. Ik vraag of dat ik enkel toost kan krijgen omdat ik nu eenmaal geen warm ontbijt weg krijg. Dat kan natuurlijk. Mike krijgt zijn warm ontbijtje. Blijkbaar zie ik er ondervoed uit want hij brengt nog een bordje met voorgesneden gesneden banaan en sinasappel. Of ik toch echt niet nog meer wil...We rijden met een stralend zonnetje Natchez uit en pakken een lekker bakkie koffie in de auto. We gaan naar het Rural life museum op het terrein van de Louisiana University in Baton Rouge. Wauw, wat een drukte ineens weer bij de stad! Dat zijn we niet meer gewend maar gelukkig rijden we in een keer goed naar het museum. Het is er stil, warm en prachtig. Het schijnt in de top 10 van beste musea ter wereld te staan. Binnen zien we een film en lopen we gekoeld langs een hele grote collectie oude spullen. Eigenlijk alles van speelgoed tot gebruiksvoorwerpen, rolstoelen, koetsen, orgels, kleding etc etc. Er zijn ook archeologe achter glas te bewonderen. Buiten lopen we langs hele oude woningen en andere pandjes. Het is heet en enorm benauw maar we laten ons niet kennen. Een voor een bekijken we de huizen en de ene maakt wat meer indrukdan de andere. Het gebied waar we in terecht komen vandaag is Cajun country, het zuiden van Louisiana dat zich kenmerkt door veel moerassen en kleine waterwegen. Misschien ken je het van Discovery channel, die aligator jagers of de swamploggers. Maar goed, de huizen van de Cajuns zijn te herkennen aan een heel spits dak en een trap buiten om in plaats van binnen in het huis. Mooie veranda's hebben de meeste ook. We komen nog langs een kerkje met geschilderde ramen omdat glas in lood te duur was, een schooltje waar alle leeftijden tegelijk les kregen en een oud kerkhofje. Inmiddels is het zo heet dat we bijna blij zijn dat we alles gezien hebben. Binnen koelen we een beetje af voor we gaan bellen over we vanmiddag nog meekunnen op een swamptour. Nou dat kan maar pas om half vijf. Na dat is werkelijk prachtig want we moeten nog een dik uur rijden en zo hebben we nog tijd om wat te eten en de spullen eerste in het hotel te leggen. Het hotel is prima, maar voor we dat gevonden hadden! Ik had al gelezen dat de wegwijzering in Louisiana nogal wat te wensen over laat en eigenwijze ik dacht, dat zal wel meevallen. Nou, nee, dat valt niet mee! hahahaha, maar goed we zijn er gekomen en we konden zowaar nog een kwartier relaxen voor we naar de tour gingen. De route daar naar toe is eenvoudig. We parkeren bij een restaurant en samen met nog 8 andere stappen we in een pontoon boot waarop de eigenaar ons rondgaat varen. Het is op een soort veredelde sloot, een bayou. Dit is een uitloop van het moeras waarop je wel kunt varen. Misschien kun je je dat ook van de tv herinneren. Nou, de man is leuk. Vertelt alles en veel over de natuur en de beesten die we zien. Het is heel boeiend. De bayou gaat via een sluis over in een kanaal en dan gaat het gas erop. Heerlijk! Het is een boot zonder overkapping en het is zeker nog 33 graden! We scheuren verder totdat hij stop en Lucille en Lou gaat roepen. Dan komt er een aligator aan. Blijkbaar kunnen die beesten goed horen. Hij heeft stukken rauwe kip bij zich die hij op een pin doet die op een hout zit. zo voert hij de aligator en kunnen wij het beest goed zien. We zien ook nog schildpadden, reigers, roofvogels en slakken eieren. Een soort knal roze dikke naakt slak die ergens tegen een boom of iets vertikaals zit geplakt...alleen is het geen slak maar is het een grote hoeveelheid eitjes, getver. Een aantal dames bij ons aan boord vinden ze echter prachtig en maken er veel foto's van. We gaan door swampland, moeras met bomen en marsh gebied, een moeras zonder bomen. Hij lokt intussen ook nog een andere aligator het land op zodat wij foto's kunnen maken. Deze man doet alles voor zijn gasten, het is echte zuidelijke vriendelijkheid. Dan gaan we vol gas terug de bayou in moeten we weer bukken om onder de diverse bruggen door te gaan. Het was fantastisch! Echt een aanrader. Als avond vertier gaan we voor de verandering een stukkie rijden.....naar een casino waar we bij binnen komst gelijk een gratis buffet verdienen! Ook nog een Cajun buffet waar ik de saladebar leeg haal en Mike zich te goed doet aan een hele koe. Het spelen is leuk en we rijden opgewerkt terug naar het hotel. Een fantastische dag in Cajun Country zit erop.

16 juni - Natchez

Als we in ons te koop staande hotel naar beneden lopen lijkt het wel uitgestorven. We horen geen stemmen en lopen naar het restaurant waar het ontbijt zou zijn. We zien keurig opgediende tafels en horen dan iemand roepen kom maar verder. Met een schitterend uitzicht op de Mississippi rivier worden we bediend en krijgen we allebei een warm ontbijt met toast. Chique de friemel hier, dat hele hotel maar zoals gezegd staat het te koop en is er weinig aktiviteit. Het ontbijt is lekker en we vertrekken naar het bezoekerscentrum om een kaartje te kopen om drie Antebellum plantage woningen te gaan bekijken en een koetstochtje te doen door het centrum. We rekenen af en rijden naar het eerste huis toe. Antebellum is de tijd voor de Burgeroorlog hier en de huizen zijn eigenlijk bekende plaatjes, witte huizen al dan niet met zuilen en een mooi parkje ervoor en ernaast en een mooi oprit. Het eerste huis dat we bezoeken zou het grootste achthoekige huis van de Verenigde staten worden maar de bouw werd onderbroken doordat de Burgeroorlog uitbrak en de werklui gingen vechten en de oorlog. Ook de eigenaren vertrokken. Longwood staat symbool voor de schade die de oorlog heeft aangericht en is nooit afgebouwd. De dames die ons ontvangen zijn zuidelijk gezellig en we krijgen zin in de toer. Het is ook een prachtig huis met een schitterende oprit. Dan komt er een man binnen die de dames zon beetje aan de kant duwt en doorloopt naar een andere deur. Dan zegt hij tickets! We lopen braaf met het andere stel mee en komen een paar hele mooie ruimtes binnen. Een woonkamer, een kinder en diverse slaapkamers. Allemaal mooi ingericht en inderdaad kun je duidelijk zien dat het huis in een achthoek gebouwd is. In het midden is " de rotonde" hier zijn gaten in het plafond gemaakt en als je daar doorheen kijkt kun je dus inderdaad zo door de vier andere vierdiepingen heen kijken naar het dak. De gehele constructie en de begane grond was klaar in 1860 maar de rest dus niet. De volmaakt saaie en oninteressante gids dreunt zijn verhaal af als we naar boven gaan. Je kunt nu mooi de constructie van de woning zien. Ook zijn de bouwmaterialen zoals die klaar stonden voorgebruik te bezichtigen. Voor we het weten staan we weer buiten bij de voordeur. Mooi huis, jammer van de gids. We rijden naar het tweede huis wat we willen zien en dat is Staton Hall. Dit ligt midden in het centrum en we krijgen het heen en weer van de eenrichtingsstraatjes, rondjes rijden tot we eindelijk de oprit van het pand op kunnen. We hebben geluk met 5 minuten begint de volgende tour. We zijn nu de enige die het huis bezoeken. Alhoewel het kleiner is oogt het veel groter omdat de plafonds hier erg hoog zijn er de kamers minder in aantal maar groter zijn. De dame die rondleidt weet alles over materialen en schilderijen te vertellen maar wij willen altijd graag anekdotes of lekkere roddel verhalen horen, helaas ook hier niet. Maar zij is wel heel aardig en het huis kan ons dan ook meer boeien. Ook hier staan we keurig na 28 minuten weer buiten zodat zij beneden de nieuwe tour kan starten. De dame in het winkeltje verteld ons over een goed eettentje dus daar gaan we naar toe. Het is Cotton Alley en ziet er leuk uit van buiten, van binnen een beetje vreemd maar wel lekker. Beetje kakkie blijkt het te zijn. Het eten is ook niet je dat dus zijn we zo weer onderweg. We willen even relaxen en gaan richting koetsjes. Er staat er een klaar met een jong jongen als gids. Mike is wat vergeten uit de auto en dan stopt er nog een koetsje met een mager bikertype als koetsier. Die zie ik meer zitten en vraag aan Mike of hij dat niet kan regelen. Die doet dat natuurlijk ook nog voor me en zo stappen we in het achterste koetsje in. Er komt nog een ander stel bij en we gaan op toer. Deze man is ex marinier en weet alle smakelijke verhalen en geschiedenis van Natchez te vertellen. Het is ook echt een prachtig stadje. Vroeger stinkend rijk doordat hier alle katoen vanuit de staat Mississippi werd verscheept naar het zuiden. Nu arm want de Mississippi rivier is niet meer te bereiken met oceaanboten omdat de gouveneur van het zuidelijk gelegen Louisana een brug heeft laten bouwen net voor de grens die te laag is voor grote boten. Zo zijn de steden in Louisana verzekerd van grote schepen en kunnen ze niet meer verder naar Mississippi. De tour was erg leuk en we hebben ook weer zin in ons laatste huis. We kiezen voor Melrose omdat deze ook weer uit de stad ligt zodat we een leuk ritje in het groen hebben. Helaas staat Melrose in de steigers maar de parkrangers zijn erg vriendelijk en de tour is ook interessant omdat dit een van de meest aangeklede woningen is die we zagen. Buiten het huis zijn nog twee slaven verblijven en een keuken gebouw te bekijken dat doen we nog en dan gaan we terug naar het hotel om even te relaxen. 's avonds gaan we naar een enorme boot in de haven waar een casinootje in gevestigd is. Het zijn leuke kastjes maar het is er zo koud dat wij ondanks onze fleece vesten zo weer buiten staan. Brrrrr.....wel goed voor het budget overigens hahahha

15 juni - Vicksburg - Natchez

We staan op ons gemakkie op en laden de koffers in. De ongestreken was wordt zo in de koffer gedaan dat gaan we vanavond doen. We ontbijten, checken uit en rijden in 5 minuten naar de bekende slagvelden van de Amerikaanse Burgeroorlog in Vicksburg. De ranger buiten bij het bezoekerscentrum verteld ons dat we het beste eerst rechts kunnen kijken naar een fiberoptics uitleg en dan naar de videofilm over Vicksburg kunnen gaan. Dat doen we dan maar braaf. De eerste presentatie is een groot bord op een wand waar lichtjes aan en uit gaan. De lichtjes stellen de noordelijke en de zuidelijke troepen voor in de Burgeroorlog. Het beleg en de overgave van Vicksburg (rebels, zuidelijke staten, geconfedereerde) aan General Ulyssus Grant van de noordelijke troepen (federates, union) wordt hier prima in beeld gebracht en uitgelegd. Als je iets ziet is het veel gemakkelijker te onhouden dan als ze je wat vertellen vinden wij. Hierna lopen we via de winkel naar de video. Deze is ook wel duidelijk maar ik vond die fiberoptics toch beter. Hierna komen we buiten en gaat er een kanon afgeschoten worden door een groep mensen in "klederdracht uit de Burgeroorlog" Ik sta strategisch opgesteld in de palle zon, Mike gaat even in de auto zitten want die heeft wat minder bescherming op zijn hoofd. Als ze bijna zo ver zijn wenk ik hem en samen genieten we van een enorme knal! Niet normaal je voelt het door je hele lijf! En dit is dan een nepper die 5 x kleiner is dan een echte! Gaaf! We pakken de auto en beginnen aan de 16 mijl lange rondrit over de slagvelden. Per staat staat er een gedenkteken, voor ons wat minder interessant. Ook staan er borden met wie waar en wanneer heeft gevochten en tegen wie. We stoppen bij de wat mooiere monumenten. Verder op een heuvel staat een algemeen monument voor iedereen en alles van de Burgeroorlog. Dit marmere monument kunnen we van binnen bekijken en het is prachtig. Als we de lange trappen terug naar beneden lopen merken we dat het snikheet is, de zon steekt gewoon op onze armen. Lang leve de airco in de auto. We tutteren het zoveelste flesje water leeg en tuffen op ons gemakkie verder. Halverwege de route ligt een opgegraven boot. Deze boot is de eerste boot ter wereld die door een torpedo is gezonken. Het is een houten boot van de Union die versterkt werd door een soort ijzeren treinrails aan de zijkant als bewapening te gebruiken. Er is ook een museumpje bij dat we gaan bekijken. Als we buiten komen zien we het grote kerkhof waar 20.000 slachtoffers liggen van die oorlog, 13.000 van hen zijn nooit geidentificeerd. We maken wat foto's vanaf de weg want we vinden het te warm om er over heen te gaan dwalen. We tuffen door en aan het einde van de weg gaan we nog een souveniertje kopen in het bezoekerscentrum. Als we wegrijden uit Vicksburg hebben we een dik uur te rijden over de Natchez Parkway voor we bij het Jefferson College aankomen. Dit is een oude militaire school die eigenlijk de zuidelijke tegenhanger van de noordelijke (en bekendere) Westpoint militaire academie. Hier werd een film van John Wayne opgenomen en gedeeltes van de TV serie North & South. Het is er prachtig en compleet uitgestorven als we aankomen. Als we ergens binnen lopen worden we (uiteraard)weer vriendelijk door iemand begroet. Ze doet kort een uitleg over dit ene pand. Drukt ons een plattegrondje en een uitleg in de hand en zegt dat we overal mogen lopen en fotograferen. Het heeft jaren leeg gestaan maar vanwege het twee honderd jarig bestaan is er besloten dit gehele terrein te gaan renoveren. Het is nu gratis maar dat gaat dus waarschijnlijk wel veranderen. Via een padje lopen we naar het eerste pand. Dit was een kantoor en een eet ruimte. Het is niet ingericht, buiten de uittafels na, het ruikt er muf en oud. Er zijn duidelijk mensen bezig om het op te knappen, maar niet vandaag want het is vaderdag! . Achter dit pand liggen twee pandjes die werden gebruikt als keuken en voedsel opslag. Deze gebouwen lijken we inderdaad te kennen van TV. We lopen wat rond en weer verder naar het volgende pand. Dit is helemaal dicht. Als je door de ramen naar binnen kijkt is het een grote bouwput, ook het pand daarnaast zit dicht. De omgeving is wel heel mooi, er staan enorme mooie en oude bomen die lekker schaduw geven. We lopen weer terug naar het eerste pand want daar achter, in een bos, zouden twee oude graven liggen van mensen die op de school zijn gestorven. We vinden ze inderdaad, we genieten van de stilte in het bos, de schaduw en gewoon van het feit dat we hier kunnen zijn. Als we terug lopen naar het pand waar de dame was blijkt er nog een soort tentoonstelling te zijn die we ook nog uitvoerig bekijken. We hebben nog een leuk gesprekje met de dame, kopen een souvenier en gaan terug naar de auto. Het is een kwartiertje rijden naar ons nieuwe hotel. Volgens mijn beschrijving ligt het net voor de brug over de Mississippi links. Het enige wat we kunnen is rechts dus dat doen we maar. We staan nu op het terrein van het bezoekerscentrum van Natchez en dus ga ik daar maar de weg vragen. Ik zie dat ze een introductie filmpje hebben en ga Mike roepen. We kijken het filmpje van 20 minuten, pakken wat folders mee en steken de weg over naar ons hotel. Het ligt boven op een berg, of beter gezegd een bult. We krijgen een balzaal van een kamer met uitzicht over de Mississippi rivier. Wauw! We pakken onze spullen uit en relaxen wat. Nadat we hebben gestreken gaan we bij de buren eten. Het is een Mexicaan en die zijn hier eigenlijk altijd wel goed. De rest van de avond liggen we uit te buiken en wat te tabletten. Heerlijk!

14 juni - Vicksburg - Canton MS - Vicksburg

We hebben een wake up call geregeld vvoor vandaag want we moeten om half 9 gedoucht en gegeten hebben om een uur en een kwartier naar Canton te rijden. In februari heb ik gebeld met het bezoekerscentrum van dit dorp en een rondleiding afgesproken door een ruimte waarin 3 filmsets staat opgesteld. De oplettende lezer weet nu dat vooral Mike hier erg naar uit kijkt. We rijden een stukje snelweg en een stukje over de Natchez Parkway, dit is een landschappelijk mooi gelegen weg waar je gewoon niet hard mag rijden. Je kunt er toeren en op je gemakt van de mooie natuur genieten. Zo hebben we twee vliegen in een klap. Als we het dorp (zeg maar dorpje) binnen rijden is het plein zo gevonden. We staan tussen een enorm stadhuis en het bezoekerscentrum in. Als we binnen lopen en zeggen dat we voor de movietour komen zegt de dame dat die nu gerenoveerd wordt en niet open is....tja, we hebben toch echt gereserveerd en gelukkig had ik de naam in februari opgeschreven. De dame gaat de desbetreffende persoon bellen want die is op dat moment buiten het dorp. Zij weet van niets! Nou, lekker dan....zegt de dame ook nog dat je altijd een week van te voren moet bellen of zoiets wel doorgaat, nou we hebben toch al wat van dit soort afspraken gemaakt en bij mij weten zijn die altijd gewoon doorgegaan. (muv diein Franklin maar dat kwam door de regen) Als ze ziet dat we toch wel teleurgesteld zijn zegt ze ook nog dat ze nu geen gids heeft die ons zou kunnen rondleiden. Ja, wat is het nu, wordt het gerenoveerd of is er gewoon wat vergeten! Ze wil ons wel in het gebouw waar het centrum in zit rondleiden. Dit is ook gebruikt in de film. We lopen met haar mee maar kunnen het zo niet herkennen. Ze doet wel haar best en ze haalt ook nog een plattegrond tevoorschijn waar ze diverse panden aankruist die in films zijn gebruikt. Als we buiten staan is het inmiddels bloedheet maar we besluiten toch even een rondje rondom het plein te lopen. Het is een sfeervol, oud dorpje met een zuidelijke uitsraling. Erg charmant. We pakken de auto rijden een paar honder meter en parkeren in een weggetje waarna we diverse panden zien die in film zijn gebruikt. Er komt een dame langs met een hond die ons aanspreekt, we hebben een babbeltje met haar over het gezellige en gastvriendelijke zuiden. Intussen komt er nog een dame met een hond en dit is de eigenaaresse van het huis dat we fotograferen waarnaast we geparkeerd staan. Zij dacht dat er familie uit Texas was, onze huur auto heeft namelijk een nummerbord uit Texas. We leggen uit wie we zijn en dat we dus eigenlijk een tour wilde doen etc etc. Ze vraagt ons wie we hebben gesproken en als we Marta zeggen komt er zon zuchtje van o,o Martha.....Ze pakt haar GSM en probeert iemand te bellen die ons kan rondleiden. Helaas pakt die niet af waarna zij zich verontschuldigd voor Martha. We mogen zelfs in haar huis kijken als we willen maar dat slaan we vriendelijk af. Het blijkt dat de filmproducenten haar huis in 7 maanden compleet hebben gerenoveerd zodat zij daar mochten en konden filmen. Dat had de dame liever dan contant geld. Aha, zo werkt dat dus. Er komt nog een dame langs met wee hondjes, we zijn gezien en worden door iedereen even " out ge checkt" . we bedanken haar en rijden weer een stukje naar een kerkhofje en een oude gevangenis die ook zijn gebruikt in films en maken foto's. We besluiten via een mooie route, over de Natchez parktrail, weer terug te rijden naar Vicksburg. We stoppen bij een Subway om een broodje te eten en rijden dan het centrum in om de Biederbarn Coca Cola bottelarij te bezoeken. In dit oude historische pandje werd het eerste flesje Coca Cola gebotteld. De displays hier zijn gelijk aan die van het Dr Peppermuseum dat we eerder bezochten alleen is dit veel herkenbaarder voor ons. We zijn weer de enige die er rondlopen en kunnen alles op ons gemakt bekijken en van commentaar voorzien. We kopen uiteraard een Coca Cola souvenier en besluiten naar het hotel terug te gaan. We moeten even wat T shirtjes wassen. Helaas heeft dit hotel geen wasmachine dus hoppa even met hand dan maar. Mike wassen in de wastafel, ik spoel alles uit in het bad en wring het zo goed mogelijk uit. Na mijn droog actie van gisteren hangen we deze was ook maar buiten aan de galerijleuning....het ziet er niet uit! hahaha, maar snel drogen doet het wel. Mike gaat tabletten en ik ga uitgebreid tutten. Gezichspeeling, waxen, voetjes vijlen en insmeren met een cremepje, tanden uitgebreid verzorgen en spoelen met Listerine, benen en oksels scheren, haren in een masker en lichaam schrubben. Toch zomaar een anderhalf uur mee bezig geweest. Tussendoor hangen we onze droog was telkens met een andere kant in de zon en als ik het naar binnen haal na twee uur buiten te hebben gehangen is het eigenlijk wel droog op wat naadjes na! We besluiten ons geluk maar weer eens te gaan beproeven in een casino. Als we daar aankomen blijkt dat ze een lekker restaurant hebben. De salade is prima en Texaans groot. Mike zijn chilisoep is lekker maar weer te veel zodat zijn hamburger niet op komt. We houden het lekker lang vol en Mike zorgt er zelfs voor dat we morgen weer kunnen door een aardig bedragje te winnen. We gaan lekker slapen en ik kan zelfs in het bed liggen hier! Dus niet op de grond, dat is dan de tweede nacht van deze vakantie yeeeeehaaaa