13 juni - Greenville - Lake Providence Louisiana - Vicksburg Mississippi

We zijn er vroeg uit omdat het een vochtige kamer is. Als ik de badkamer kraan open draai komt er bruin water uit. Ik laat het even lopen in de hoop dat het wegtrekt. Maar helaas dat doet het niet. Ook het toilet en de wastafel kraan geven bruin water. We wassen ons met flesje bronwater, gooien de spullen in de auto en gaan ontbijten. Dat ontbijt is verder prima hoor en aan de vriendelijkheid van het personeel ligt het ook niet maar die kamer....brrrr. We vertellen rustig aan de balie over het bruine water. Er komt een geprint bordje tervoorschijn waarop staat dat het uit een ondergrondse bron komt en dat het gewoon te drinken is! hmmm, als ze dat nu bij het inchecken vertellen! Maar goed, we rijden het dorp uit, over de brug naar Arkansas en maken lekker wat kilometers door een vlakgebied met eindeloze velden met (naar later zal blijken)katoen, soyabonen, mais en rijst. En als ik zeg eindeloos dan meen ik dat ook, alle kanten enkel landbouw. We zien telkens 5 ijzeren silo's met daarboven pijpen en dan een pijp die voor de silo's uit op de grond hangt. We vragen ons af wat dat is zo midden in de velden. Ook zien we lege akkers met een soort kleine heuveltjes erin, formaat stoepband, die het veld in vlakken verdeeld. Het is leuk om te raden waarvoor het allemaal dient. Na een tijdje moeten we afslaan naar Panola Pepper Plant. Dit is een klein fabriekje midden in een van de velden waar ze van die kleine flesjes tobasco saus en allerlei andere hete pepersauzen maken. Ze geven er gratis rondleidingen en in het winkeltje kun je allerlei producten kopen. We lopen naar binnen en daar verteld een dame dat er op vrijdag niet wordt gewerkt en dus geen rondleidingen zijn. Helaas, helaas....als we in het winkeltje staan zegt zo zoiets van maybe next time waarop ik heel vriendelijk zeg dat dit toch echt een once in our lifetime zou zijn. Even later komt er een stoere meid (manager) vertellen dat zij ons wel even rond wil leiden alhoewel de fabriek dicht is. Kijk, dat is nu wat ze noemen Southern Hospitality! Het is een "rauw douwer" en heeft een fantastisch accent, we kunnen het wel volgen maar je moet wel goed opletten want ze praten hier sneller dan snel. Durft ze effe later ook nog te zeggen dat ze Mike beter kan verstaan dan mij!! Hahahaha. We krijgen de hal te zien met gereedproduct en dan de productiehal met drie productielijnen. Ze krijgen tonnen met pepermoes uit Mexico, Midden en Zuid Amerika en verwerken die hier tot Panola Pepper saus. Het blijkt dat er hier per dag 3 tot 5 volle truck ladingen van die kleine flesjes worden geproduceerd door ca 25 mensen. En voorheen was dat nog meer toen er minder kwaliteitscontroles waren! Niet te geloven, het hele pand is niet veel groter dan een gemiddelde lagere school in Nederland! We geven haar wat voor de moeite en kopen een flesje Dracula hot sauce om mee te nemen. Intussen komt zij terug en stopt ons nog wat saus in de handen. Hebben wij geluk of wat vandaag op de vrijdag de dertiende! Het is nu niet lang rijden naar het Louisiana State Cotton Museum, waar ik het gevonden heb weet ik niet meer maar in ieder geval niet op mijn bijbelsite tripadvisor. We komen aanrijden en zien een mooi wit oud houten plantage huisje, daarbij diverse houten hutten een grote hal waar museum op staat en nog een hal waar niets op staat. Er is niemand te bekennen en uiteindelijk komt er een man (de sheriff) die verteld dat het gratis is maar dat er binnen twee dames zitten die ons een rondleiding kunnen geven. We gaan het mooie huis naar binnen en worden hartelijk ontvangen door een wat oudere dame. Ze is gelijk enthousiast en zeer verrast als we haar vertellen dat we nog nooit katoen hebben zien groeien en graag wat uitleg willen over de verwerking ervan. In een kamer van het huis staat alles op foto's vast gelegd, iedere stap van zaden, oogsten, ginnen en bundelen. Ginnen is het ontpitten en schoonmaken van de katoenbolletjes. Er staat ook een baal katoen in de hoek, wauw, wat een ding zeg een bordje erboven verteld dat ze er 700 lit jumeaux bedden lakens van kunnen maken. Of een enorme hoeveelheid luiers maar ook in make up, boter, papier etc zit katoen verwerkt. De kamer ernaast verteld over de burgeroorlog want die heeft natuurlijk veel te maken met de slaven arbeid die werd verricht op de katoenplantages. Dan gaat ze met ons naar buiten en laat ze ons een veld met katoen plantjes zien, ze lijken veel op de soyabonen plantjes van een veld verder op maar zijn wat lichter van kleur. Ze laat ons binnen in het museum even ronddwalen en een andere man zet voor ons de videofilm op. Het wordt allemaal heel helder en duidelijk verteld hoe dat gaat met katoen oogsten en verwerken. Dan is de dame er weer en neemt ons mee naar de Gin. Dit is een enorme machine waar door een dikke pijp katoen naar boven wordt gezogen, deze wordt boven in een bak gedaan en de machine haalt er dan de zaden en takjes uit. Eigenlijk zoals ze wol karen in Nederland. Als de katoen schoon is wordt het weer naar boven gezogen en komt het bij een werker terecht die er een baal van maakt. Er waren drie sterke mannen nodig om die balen rond te rollen! Buiten gekomen verteld ze van alles en nog wat interessants over plantages en landbouw, wij vertellen ook wat over Nederland en dat vind ze er g leuk. Ze laat ons alleen om rond te dwalen door het museum en de bij gebouwen. Dat doen we dik een uur en inmiddels is de Sherrif ook weer in de buurt. We raken aan de praat met hem en staan buiten in de schaduw, met uitzicht over de velden en het katoenmuseum wel een uur te kletsen. Vooral over het gebrek aan gezag van Nederlandse politie en het dragen van wapens in de VS komen aan bod. We nemen afscheid en gaan in het huis nog een souvenier kopen en wat in de donatie pot doen van het museum. De leidinggevende komt ons nu water aanbieden en vertellen over de rest van het drop. Ze raadt ons aan om een mijl verder op bij de Dock te gaan eten. Nou, het is inmiddels 1 uur geweest dus dat lusten we wel. In Louisiana en Mississippi wordt veel meerval gegeten. We besluiten het bij dit tentje te bestellen, samen met wat garnalen en de verplichtte friet. Als we zitten zie ik dat ze ook Aligator serveren en dat moeten we natuurlijk ook proberen, dus ga ik snel een portie bij de balie bij bestellen. De meerval is eigenlijk gewoon een gebakken visje. Wij proefden in ieder geval geen verschil Die garnalen vond ik niet lekker dus die at Mike op en de Aligator....tja het proefde naar niets maar de structuur was toch echt gelijk aan tuinslang...rubber achtig en bijna niet door te slikken. Die ging naar vier kleine stukje helaas de afval bak in. Sorry Gator.... Het is intussen bloed heet en als we net rijden kak ik helemaal in. Mike rijdt een land weggetje in en laat mij even in de auto slapen. Hij gaat tussen de velden met zijn nieuwe mondharmonica spelen en een sigaartje roken. Een half uurtje later rijden we richting Mississippi om daar bij het bezoekerscentrum (VVV) even wat informatie en een detail kaartje van Vicksburg te halen. We hopen allebei dat het hotel waar we nu naar toe gaan beter is, we spreken af als het vochtig is te vertrekken en wat anders te zoeken. Gelukkig voelt de kamer droog! Als we mijn bed op de grond willen maken blijkt dat mijn matras goed vochtig is. Die leggen we in de auto te drogen. We gaan op de kamer wat relaxen en intussen droog ik de rest van mijn slaapspullen over de galerijleuning. Het is net Marokko voor onze kamer nu maar de hete zon staat pal op de leunig dus met een half uur is alle zooi weer lekker droog! Zullen wij vanacht lekker slapen. Nu gaan we lekker douchen en uit eten maar weer eens....kijken of we zonder friet kunnen!

12 juni - Tunica - Clarksdale - Leland - Greenville

Nou, na vier nachten in alle luxe te hebben geslapen moeten we vanochted alles bij elkaar zoeken en weer inpakken. Het gaat snel hoor, alles heeft zijn plaats en we zijn het inmiddels wel gewend. De thermoskan met heet water is ook weer gevuld. We gooien de koffers in de auto en gaan terug om het spaargeld van onze casinospeelkaartjes te verzilveren. We kunnen er twee muffins, twee halve liters chocomel en een sticky bun van kopen. Een sticky bun...nou een soort bolus maar dan van witbrood met heerlijke walnoten en honing...sticky dus ofwel plakkerig, erg plakkerig maar gelukkig niet zo zoet als hij er uit zag. De noten en de honing zijn heerlijk samen met de eigen gemaakte koffie in de auto. De zon schijnt, de weg is lang, rechts en omgeven door mais en katoen velden. Op enig moment stoppen we bij een bezoekerscentrum, een soort VVV aan het begin van een staat. We zitten allang in Mississippi maar hier is een brug over de rivier naar Arkansas en daar is dan het bezoekerscentrum voor bedoeld. Ook leuk voor mij om weer een zooitje folders in te slaan. Als ik terug kom van de WC staat Mike met een oudere man te kletsen en te kletsen en te kletsen en te kletsen. Over van alles en nog wat te kletsen. Heel gezellig hoor en ik vind het prima, we hebben alle tijd! De vrouw van de man vindt het echter wel welletjes en we nemen afscheid. We rijden verder en na een half uurtje bereiken we Clarksdale. Het centrum en de geboorteplaats van de soulmuziek. De sfeer van Memphis komt weer een beetje terug, over al troep en vervallen of dichtgetrimmerde huizen en gebouwen. We zoeken naar het blues museum dat opgezet en gerund wordt door een Nederlander. We brengen er een uurtje in door en praten wat met de man. Hij stimuleert de live muziek van die avond en heeft het over een jongen van 15 jaar die de soulmuzikant van de toekomst is. Hij vertelt ook veel over wat hij te koop heeft en over zijn eigen muziek. We nemen afscheid en lopen de hoek om om naar een bijzondere winkel te gaan. De Cat Head is een soort winkel van Sinkel met van alles en nog wat te koop op Blues en Mississippi Delta gebied. We neuzen er wat rond en vragen of hij een mondharmonica te koop heeft. Mike wil graag een harmonica als souvenier en misschien om er wat op te spelen. Hij heeft er geen maar wijst ons een winkel van Deak Harp om de hoek. Hier hangt een briefje op de deur dat hij binnen 20 minuten terug is. We gaan op het bankje voor de winkel zitten wachten. Intussen roept een andere winkelier aan de overkant van de straat dat we zijn muur moeten komen tekenen. Hij heeft een dikke stift en we zetten er onze namen op met the Netherlands. Mike en hij beginnen te praten over zijn kunst, de afwezigheid van de winkelier etc etc. Inmiddels zijn we al binnen in zijn winkel geweest en weer buiten. Er komen nog twee mensen bij. Ook allebei muzikanten want de winkelier is ook muziekant. Allemaal soul muziekanten die allemaal proberen CD's te slijten. Een hoop mannenpraat en een van de twee nieuwkomers gaat de mondharmonica winkelier uit zijn bed bellen. Ook hij blijkt een muziekant te zijn maar die heeft gisterenavond opgetreden en zal wel hebben willen slapen.... De twee andere gaan weg en ik zit prima op een picknick bank terwijl Mike en de man nog steeds druk praten. Als het te warm wordt ga ik naar binnen bij hun staan. Vijf minuten later is de mondharmonica man bij zijn winkel en laat ons binnen. Ik ga lekker op een stoel zitten en bekijk de zaak en de man die met Mike aan het praten is. Intussen komt er weer iemand binnen die we eerder aan de overkant hebben gezien, hij gaat ook op een stoel in de winkelzitten en praat gewoon weer mee. Mike koopt een mondharmonica en winkelier Deak Harp gaat hem apart voor hem tweaken voor een eigen geluid. Als we buiten staan is het erg heet en sprinten we zon beetje naar de auto. We rijden naar een ander bekend punt van Clarksdale, Crossroads. Hier zou iemand zijn ziel aan de duivel hebben verkocht in ruil voor een uitzonderlijk talent voor gitaar spelen. Het valt Mike wat tegen. Gelukkig is de Chickenchurch er vlakbij en kunnen we wat eten. De kip is heerlijk en de cola koud dus we kunnen er weer tegen. Gezien de tijd besluiten we nu in een stuk over de snelste weg naar Greenville te rijden voor het Jim Henson museum/birthplace of the Frog. Mike geeft gas en ik gooi mijn voeten maar weer eens op het dashboard en mag zelfs even mijn ogen dichtdoen. Dat doe ik niet vaak want dat is niet gezellig maar de zon maakt me loom en ik vind het nu wel effe lekker. We moeten ergens de weg af om nog 12 km naar Greenville te rijden waar het museum is. Als we afslaan komen we over een brug en zie ik een groot bord met Jim Henson staan. Ga hier maar rechts en met een aardige vaart gaan we de bocht om en staan we voor een houten pand met daarin de geboorteplaats van de kikker....Kermit de Kikker. We gaan naar binnen en worden ontvangen door een stok oud dametje dat de drijvende kracht achter het museum blijkt te zijn. Enthousiast en zeer uitvoerig verteld ze over Jim Henson en zijn tijd hier in Leland. Dat blijkt 12 jaar in zijn jeugd te zijn geweest en een van zijn vrienden heette Kermit. Er is een felle discussie gaande of dat die vriend is vernoemd in de Kikker ja dan nee. We blijven een half uurtje en rijden dan door naar Greenville, een stadje aan de Mississippi rivier. Buiten horeca gelegenheden en een casino is hier niet veel te doen. We checken in het hotel in en hebben gelijk onze twijfels over de kamer, maar ja het is maar voor een nacht dus niet zeuren en het bed op de grond gemaakt. Als we wat relaxen op de kamer voel ik al dat de vloer nat is en de rest van de kamer ook. We leggen platic onder mijn matras en gaan gezellig uit die avond. Als we terug komen krijgen we een van de slechtste nachten ooit. De kamer is zo vochtig dat alles klam is, het lijkt wel of we in een tent slapen waar een enorme regenbui overheen gaat. Het enige voordeel is wel dat we heel vroeg ons bed uit gaan. Mijn kussen en matras is meer nat dan klam en we hopen dat we die in de volgende kamer wat droog kunnen krijgen.

11 juni - Memphis

Nou, we worden met de dag trager en relaxter. We staan rond 10 pas bij de auto om via een aantal snelwegen naar de Memphis zoo te gaan. De zon is nog niet te zien maar met 22 graden is het al wel lekker weer. Als ik mijn route omschrijving volg snap ik niet wat er staat. Hier staan de snelwegen op nummer en dan op oost of west en noord of zuid. Van de ene Interstate noord moeten we binnen 300 meter op de autosnelweg naar een andere Interstate Noord maar die bestaat niet, enkel west of oost. In de snelheid stuur ik Mike naar de enige Interstate met Noord. Na een kwartier zijn we weer terug bij af, het kan niet klopt niet, gaat niet maar we gaan het gewoon nog een keer proberen. Intussen zie ik op de kaart dat het ook oost zou kunnen zijn dus rijden we de eerste Interstate noord en gaan dan de volgende interstate maar oost nemen, goede gok want na 160 meter staat daar ook ineens weer noord op in plaats van oost. Als je van dit verhaal niets snapt, komt het precies zo over zoals wij hier de snelwegen rondom Memphis hebben ervaren! Het lijkt wel of ze hier geen rekening houden met de toeristen die de stad komen bezoeken. Nergens staat een bordje Zoo. Niet op de Interstate en ook niet op de wegen naar de Zoo toe. Tot we op een straat afstand zijn! Als we aankomen bij de enorme entree staan we te dubben of de jassen meegaan, het dreigt te gaan regenen maar de voorspelling zegt dat het droog blijft. We gokken op droog weer en lopen tussen een soort Egyptische tempel de dierentuin in. Direct links ligt een pad tussen een oerwoud achtig stuk en daar zijn diverse mooie verblijven voor grote katten. Ze zijn aardig aktief met dit weer en er zijn een paar prachtige exemplaren te zien. Dan lopen we via een Chinese tempel entree naar de panda's. Een van de twee ligt te pitten maar zit er schattig uit, net een grote teddybeer. De andere zit op zijn kont met zijn buik vooruit. Zijn snuit is maar magertjes en ook niet zo mooi wit maar hij is wel een leuk plaatje op de foto. Dan gaan we wat eten en krijgen vers gemaakte chips bij ons broodje. Die nemen we in een zakje mee voor een keertje onderweg want het broodje is weer groot genoeg om een gezin met 4 kinderen te voeden. Een stukje verder op hebben ze een soort Yellowstone gedeelte nagemaakt. Hier is een geiser en een enorme houten blokhut (formaat groot hotel) hier zien we bruine beren, elanden en Grizzly beren. Die grizzlys zijn nogal lui en bewegen net op het moment dat ik een foto wil maken dus daar ben ik ze dankbaar voor. We zijn al moe in de benen en besluiten met de tram mee te gaan om een rondje dierentuin vanuit de tram te zien. We wachten wel een half uur voor we besluiten toch maar verder te lopen. Als we net opstaan gaat het miezeren, regenen en zo hard regenen dat we onder een stel bomen gaan schuilen. Na 5 minuten is het weer voorbij en lopen we verder. Onafgespoken lopen we naar de uitgang en houden het voor gezien. We rijden naar het centrum en dan blijkt dat onze dwaaltocht van gisteren zijn vruchten afwerpt want we herkennen veel straten en rijden dwars door het centrum naar de Gibson gitaar fabriek waar we om 3 uur een rondleiding krijgen. We zijn er een paar minuten voor 2 en hopen met de groep van 2 uur mee te kunnen maar dat gaat niet want alle groepen zitten vol. We besluiten even in de auto te gaan liggen relaxen en zien voor ons een enorme stortbui naar beneden vallen. We ruimen de auto wat op en gaan dan naar Starbucks als weer droog is. Inmiddels is het bijna 3 uur en melden we ons voor de tour. We worden met 18 andere mensen op sleeptouw genomen door een zonderling type. De productiehal is heel erg stoffig. Dit hadden we niet verwacht. Het is heel erg interessant om te zien hoe een gitaar gemaakt wordt. Hier maakt Gibson de electrische gitaren, in Boise Idaho de akoestische en elders alle aparte types. De Lucille electrische gitaar die in samenwerking met B.B. King is gemaakt wordt ook hier geproduceerd. De tourgids is helaas niet te verstaan maar er zijn veel mensen aan het werk en daar kunnen we prima uit opmaken hoe het product in elkaar wordt gezet. Het meeste indruk maakt een ruimte waarin 4 dames met de hand met een scheermesje stukjes verf weghalen om een kleurschakering op de gitaar te krijgen. Na een uurtje staan we buiten en zijn we weer een ervaring rijker. Op ons gemakkie rijden we de drie kwartier terug naar ons hotel, Memphis heeft geen geheimen meer voor ons. Wij vinden het een stad met vergane glorie, teren op het succes van lang geleden maar geen investeringen doen om te vernieuwen of het oude te behouden. In het hotel hebben we weer een avondje lol in het casino. We hebben trouwens ook nog genoten van het uitgebreide buffet. Het was erg gevarieerd en lekker. Zelfs Mike heeft ervan genoten en dat wil wat zeggen!

10 juni - Memphis

Heel rustig wakker geworden en opgestaan. Het ontbijt slaan we over en gezien de grote kans op regen gaan we vandaag veel dingen binnen doen. Als eerste rijden we naar het Lorraine Hotel. Op het balkon van dit hotel is Dr Marten Luther King vermoord in 1968. Het hotel en auto's zijn zo gelaten en via een soort palen met een klein videoschermpje er in kun je het verhaal horen over de moord en de tijdsperiode waarneer het gebeurd is. Het maakt veel indruk op ons, niet in de laatste plaats omdat er veel donkere mensen helemaal in pak of mooie jurken voor ons langs lopen naar het naast gelegen Civil Rights museum. Het is niet geloven dat mensen in begin jaren zestig nog zo ontzettende gediscrimineerd werden. We weten dat het museum vandaag dicht is en dus lopen we weer richting auto. Dan zien we aan de overkant van de weg een bordje op een lantaarnpaal hangen met 26 jaar en zoveel dagen. Er zijn een paar grote spandoeken en op een bankje zit een dame dus al die jaren al te protesteren tegen het museum. We steken over en vragen aan haar wat haar beweegredenen zijn. Het blijkt dat zij in het hotel woonde en er uit is gezet om de buurt te verbeteren om zo het toerisme te stimuleren. Het geld dat hierdoor binnen kwam en komt wordt naar haar mening te weinig besteed aan de armen uit de buurt terwijl dat toch de echte Dr M L King gedachtes waren, zorgen dat de zwarte bevolking zich op kon werken naar gelijkheid. Er schijnt 26 miljoen dollar uit getrokken te zijn voor het museum en een aantal appartement blokken waar arme mensen woonden zijn ontruimd en hebben plaats gemaakt voor chiquere appartementen en een duur restaurant. Dit druist tegen de ideeen van King in volgens haar. Ergens heeft ze wel een punt natuurlijk maar aan de andere kant zouden er weinig toeristen komen als het niet een beetje netjes zou zijn. We bedanken haar en gaan naar de auto. We rijden nu naar een huis waarin weggelopen slaven werden verstopt zodat ze konden vluchten naar Canada en vrij zouden zijn. Ook dit kost weer enige moeite om te vinden. Geen enkele aanwijzing of bord die ons de goede weg wijst. We lopen weer in een buurtje rond voor we iemand de weg vragen. We zitten zeker een mijl van de plaats af waar we moeten zijn. Als we terug lopen naar het hotel begint het te regenen, beetje rennen dus om niet klieder nat te worden. We vinden de Slave Have snel nu en als we binnen lopen is de tour net begonnen. De dame praat ons snel bij en we kunnen bij de andere dame aansluiten, nu zijn we dus met drieen een tourgroep. We lopen het huisje rond en horen een feitelijk verhaal over hoe slaven werden gevonden, vervoerd, verkocht en behandeld. Vaak werden er vluchtplannen gemaakt en ondernomen en vaak liepen die niet goed af, totdat een aantal blanken een Underground railroad begonnen, dit is een vluchtroute voor slaven die via bepaalde seincodes en tekens werd duidelijk gemaakt. De trommels werden eerste als communicatie middel gebruikt maar dat werd snel verboden door de slavendrijvers die door hadden dat dit meer was dan wat trommelen. Later werden er via bepaalde tekens in quilts/lappendekens duidelijk gemaakt wanneer, hoe en waar naar toe er gevlucht kon worden. Het huis waarin wij zijn was een huis waar weggelopen slaven konden schuilen voor ze via de Mississippi rivier onderin boten verder noordelijk gingen. Het is een goed verhaal, niet zielig of aangedikt. Ook niet beschuldigend naar de blanken maar gewoon droog de feiten. Het blijft toch gek dat dit nog geen 150 jaar geleden heel gewoon was. Nu rijden we weer naar het centrum waar we dan om 1 uur de tour door de Gibson Guitaar fabriek willen maken. Als we aankomen blijken alle toers van die dag vol te zitten. Das balen maar ja, soms zit het mee, soms zit het tegen. We maken een afsrpaak voor de toer van morgen 3 uur en gaan in de beroemde Bealestraat wat eten. Hier zitten bekende barren en restaurants en wij gaan eten bij de bar van B.B. King. Mike zijn hamburger is lekker maar niet zo goed als mijn salade! Heerlijk! Inmiddels breekt de zon door en nemen we het risico om buiten wat te gaan doen. In de Mississippi rivier ligt een eiland waarop ze de loop van de gehele rivier hebben nagemaakt in diepte, breedte en hoogte verschil. Ieder pas die je neemt stelt 1 mijl voor. De rivier is 1000 mijl lang. Het eiland is te bereiken met een weg of een soort gondel die aan een balk hangt en over de rivier gaat. Aangezien ik dat niet zo zie zitten kiezen we voor de weg. Het wordt weer nergens aangegeven en voor we het weten zitten we op de brug overde rivier en rijden we Arkansas weer binnen. Even draaien maar en parkeren in Tennessee vlakbij de rivier om met de gondel naar het eiland te gaan. Het is minder eng dan ik dacht en als we er zijn lopen we in het stralende zonnetje langs de miniatuur rivier. We relaxen wat in het zuiden met uitzicht over de echte rivier en gaan dan met de gondel terug. We rijden net in Memphis rond alsof we thuis zijn inmiddels en na een 40 minuten zijn we weer in ons luxe hotel. Effe relaxen op de kamer en dan weer naar beneden proberen de vakantie terug te verdienen. Het feit dat we nu al terug zijn zou duidelijk moeten maken dat dat niet gelukt is of beter gezegd dat we blut zijn! Maar lol hebben we weer gehad!

9 juni Memphis

We staan rustig op en gaan in de foodcourt van ons hotel & casino een koffie met muffin scoren voor we gaan. Normaal gesproken ben je dan nog geen acht dollar kwijt maar hier kostte het meer dan 12 dollar! Maar goed, we moesten toch effe wat eten niet waar. We rijden voor het eerst richting Memphis stad en zien dat de stad eigenlijk bijna geen hoogbouw heeft, sterker nog het voelt zelfs niet aan als stad. We zijn op weg naar Graceland, het huis van Elvis Presley. Het wordt niet aangegeven maar dankzij mijn voorwerk rijden we er rech naar toe. Vanaf de parkeerplaats zien we twee vliegtuigen staan, de prive vliegtuigen van Elvis. Als we een pand binnen lopen blijkt het een geoliede machine te zijn om alle gasten snel te kunnen helpen. We nemen de tour door het huis en langs de auto's en vliegtuigen van Elvis. Buiten staat een rij wachtende mensen en we sluiten aan. De tas wordt helemaal leeg gehaald en gecheckt, we gaan op de foto voor een foto van het toegangshek van Graceland en krijgen een audiosetje uitgereikt. Dan komt er een busje dat ons de straat over en hondermeter verder op voor Graceland afzet. We moeten direct doorlopen en krijgen de opdracht om op cijfertje twee van ons audiosetje te drukken. Dan gaat de deur open en staan we in de hal van Elvis zijn huis. Rechts af zegt het setje daar is de woonkamer, links om, rechts om, trap af, trap op, etc etc. Doordag het setje een verhaal vertelt loopt iedereen op hetzelfde tempo door het huis en kun je eigenlijk alles heel goed zien. Dat het snel is komen we achter af pas achter...je mag volgens het setje wel weer bij de voordeur gaan staan en weer naar binnen gaan. Maar we hebben alles gezien, de junglekamer, de kelder met muziek ruimte, de keuken, de woonkamer. Alles behalve boven want Elvis liet daar niemand toe dus doen ze dat uit respect nu ook niet. We hebben verder niet zoveel met Elvis maar zijn allebei erg onder de indruk, het doet ons toch wel wat.Buiten wordt je door de audioset door diverse bijgebouwen geloodst,alles is kort maar krachtig verteld. Gelukkig schijnt de zon en lopen we te genieten van onze tour. De plaats waar hij is overleden is een ruimte waarin nu honderden goudenplaten zijn tentoongesteld en een aantal van zijn pakken. Buiten zien we het graf van Elvis en zijn vrouw, vader en moeder. Een kleine plaquette gedenkt ook zijn tweeling broer. We gaan met het busje weer terug en lopen naar het automuseum. Hier staan tientallen van zijn auto's die al dan niet bekend zijn uit films. Ze staan bijzonder mooi tentoongesteld, leuk om te zien en je verstand aan te vergapen. Dan lopen we via diverse tentoonstellingen en uiteraard souveniers winkeltjes naar de vliegtuigen. Een klein straalvliegtuigje is niet echt bijzonder maar de Jet wel. Die zou in deze tijd nog steeds als luxueus door kunnen gaan. Met complete eet tafels, slaapkamers, badkamertjes. Erg mooi om te zien en de teeveetjes die er staan vertellen er een verhaal bij. Als we buiten staan hebben we het wel gezien. Op internet las ik van een oud kerkhof waar je via een audiotour diverse spannende verhalen zou horen over de mensen die er lagen. We rijden er naartoe....althans dat willen we doen. We komen in een niet al te frisse wijk of eerlijk gezegt is het gewoon een ghetto. We zijn overduidelijk de enige blanken en de enige mensen met geld. Wat een troep en zooi en viezigheid overal! We zien het kerkhof maar kunnen er niet opkomen. Volgens mijn beschrijving zou het tussen twee pandjes in moeten zijn.....inmiddels bliek ik van de honger en dwing ik Mike zo ongeveer terug de wijk in te rijden. Bij een soort buurtsuper stoppen we en daar staat iemand verse sandwiches en pizza's te maken. We bestellen een pizza en uiteindelijk maken we een praatje en zijn we volgens mij geintegreerd met de Mephisianen, volgens Mike worden we hooguit getolereerd.... In de auto schuift de pizza hoppa onze magen in, echt onder het motto veul, vet en lekker. Ik bel met het kantoor van het kerkhof en die vertellen dat we in de goede straat zitten en bij de barn rechts af moeten. Als we dat doen staan we tussen een vervallen huis op een soort van parkeerruimte tussen het huis en een soort schuur. Het is een bende....Mike stapt uit en klopt aan bij het huis. Gelukkig is er iemand thuis. Een pezig vrouwtje of mannetje dat kunnen we niet onderscheiden, heel vriendelijk wijst die ons de weg door zelfs het trappetje naar beneden te lopen en tussen de schuur en een schutting te wijzen. We bedanken vriendelijk en stellen vast heel gelukkig te zijn dat we hier niet geboren zijn. In een klap staan we nu op het oude kerkhof, het kantoortje is snel gevonden en het is een heel mooie, oude ruimte. Het beloofd heel wat...de CD met audio rondrit is snel gekocht en we gaan op pad. Een niet erg interessante mannenstem klinkt in de auto en we beginnen te rijden. De eerste verhalen zijn niet echt boeiend en na een half uur, halve tocht houden we het voor gezien. Het viel gewoon tegen. Bij het kantoor is een soort brug over een weg, heel smal maar blijkbaar wel geschikt voor een auto want volgens de dames in het kantoor is dit de enige toegang tot het kerkhof...het is ons nu duidelijk dat wij in een wijk zijn geweest waar je als toerist gewoon niet moet komen, wetende dat Memphis de vijfde crimineelste stad van heel de Verenigde Staten is heeft Mike dus wel een punt gehad. Zo het is officieel, ik geef hem gelijk! We rijden nu naar de Sun Studio. Hier namen diverse grote artiesten hun elpees op. Ook Elvis heeft hier zijn eerste plaat opgenomen. Het is een klein hoekpandje waaraan een grote gitaar is bevestigd. Net als veel andere straten in Memphis zijn de ramen hier ook niet schoon en oogt alles griebelig. We nemen buiten wat foto's en gaan dwars door het centrum van de stad naar de Gibson guitaar fabriek. Het is bijna drie uur als we er aan komen en helaas is die toer volgeboekt. Een uur wachten zien we niet zitten en zeker niet omdat om 4 uur geen werkers meer aanwezig zijn. We halen de auto op uit de garage en rijden naar ons hotel terug. Memphis is een vreemde stad, zeker niet dat wat we ervan verwacht hadden. We eten wat in de foodcourt van ons hotel en brengen de avond al spelend in het casino door totdat we er genoeg van hebben en naar bed gaan.

8 juni - Franklin - Lynchburg - Tunica/Memphis

Het ontbijt was niet veel dus snel wat sap achterover gegooid en gaan rijden. We hebben best nog een rit voor de boeg in de middag. In het uurtje dat we van Franklin naar Lynchburg Tennessee rijden zet ik lekker koffie in de auto. We hebben altijd een thermoskan heet water bij ons met Hollandse koffie. Ik ben echt niet verwend maar die koffie hier is niet te drinken hoor....We rijden eigenlijk een soort binnendoor wegen. Het landschap is mooi groen, open en nog steeds heuvelachtig. De zon zien we niet want het is nog erg bewolkt ondanks de enorme onweersbui van gisteren avond. Als we in Lynchburg aankomen is de Jack Daniels distelleerderij snel gevonden. Een mooi sfeervol pand met een enorme parkeerplaats. We lopen naar binnen en worden hartelijk welkom geheten. De volgende toer is om 10.00 uur maar die is zonder proeven. Om 12 uur is een toer met proeven maar Mike zei van te voren al niet te willen drinken omdat hij dan niet meer zou kunnen rijden in de middag. Dus gaan we om 10 uur mee. Proeven voor 12 uur mag door de week wel maar niet op zondag, sterker nog er mag in deze county (streek) helemaal geen alcohol worden verkocht! Nooit! Dus dat Jack Daniels het wel mag laat al zien dat zij aardig wat in de pap te brokkelen hebben in deze omgeving. Zij mogen ook geen alcohol verkopen maar verkopen wettelijk gezien flessen....ja en dat die dan gevuld zijn....hahahaha. We worden met een busje naar het einde van de brouwerij gebracht, ongeveer een kilometer verder op. We lopen buiten en binnen diverse gebouwen en zien het hele productie proces van de Whiskey. Het verschilt toch nogal van dat van de Schotse of Ierse whiskey en dus is het weer interessant. Na een dik uur zijn we weer beneden in het bezoekers centrum en kunnen we een gratis glaasje limonade krijgen dat van het zelfde water wordt gemaakt als waarvan de Whiskey wordt gemaakt. Het is gewoon limonade constateren we :-). Als we weg rijden gaan we eerst even in het dorp wat eten. Bij het stoplicht links...in het dorp is maar een stoplicht dus dat is het dan...HET stoplicht. We komen op een pleintje formaat Essche markt met hierom heen verschillende, hoe kan het ook anders, Jack Daniels souveniers winkeltjes en eet tentjes. Beneden in een van de zij straatjes zien we een klein onoogelijk bordje waarop staat " good food". We besluiten daar wat te gaan eten en gelukkig kunnen we buiten op de veranda zitten. Hier blijkt de vader van de eigenaar te zitten en voor, tijdens en na het eten kletsen we er aardig op los. De zon schijnt, het eten is goed, de sfeer is gemoedelijk.Meer heeft een mens niet nodig. Als we gaan rijden is het half 1. Volgens de berekening zou de landschappelijk fraaie route van 450 km ons in 5 uur naar Tuncia/zuid Memphis moeten brengen. Het is inderdaad een mooie route, ware het niet dat diverse stukken snelweg nog niet af zijn en we dus met een sukkel gangetje door diverse dorpjes moete rijden. Als we een uur voor Tunica zitten slaat het weer om en wordt het weer lekker donker bewolkt. We zijn al 6 uur aan het rijden en besluiten eerst wat te gaan eten. We stoppen bij een Huddle House. Hier treffen we een serveerster die niet alleen weet waar Nederland ligt maar die zelfs zegt dat ze niet weet waar Europa te vinden is. Maar een leuk mens is het wel! En de service is goed. Mike besteld een enorm ontbijt, ja dat kan hier gewoon om half 7 s avonds! Alles gaat op tot en met de sneetjes brood toe. Inmiddels vogel ik een snellere route uit over de snelweg en als we wegrijden zijn we met een goed half uur in ons superdeluxe hotel met casino. Als we de kamer inrichten breek de hel los buiten, weer een enorm onweer trekt over de Mississippi. We zitten op 1 km van de rivier en kunnen die zien liggen vanuit onze kamer. We doen het licht uit en gaan ons geluk beproeven in het casino. Als we bijna blut zijn, spelen we samen ons laatste tientje op een heel modern kastje....we halen vrije spellen en een bonus spul en hoppa! De helft van ons geld terug! Tijd om te gaan slapen, morgen weer een dag!

7 juni - Bowling Green - Nashville - Franklin

Het hotel waar we inzaten was echt wel goed alleen bleek de douche niet echt goed te zijn, mijn haren wassen was een hele opgave met de lage waterdruk hier. Het ontbijt was standaard, ik yogurt met fruit, Mike wat brood of donuts/muffins. We drinken wel braaf iedere ochtend een beker melk en een beker sap om het vocht, vitamines en kalk niveau goed te houden. We hebben een uurtje te rijden naar downtown Nashville waar ik een rondwandeling heb uitgezocht. Als we van de snelweg afgaan staan we in een keer in een heel rustige straat, in zowat lege straten rijden we naar de parkeergarage. Die vragen voor de twee uur dat wij hier zijn 20 dollar! Dat gaan we niet doen, dan maar buiten in de hitte en brandende zon parkeren...ook twintig dollar! De volgende garage dan maar parkeren, blijkt hij 35 dollar te vragen vanwege het evenement dat hier gaande is. Dan toch maar terug naar de eerste garage waarna daar de man mijn gehandicapten parkeerkaart ziet liggen. Hij wijst door de garage heen naar een volgende garage en zegt dat we daar met korting kunnen parkeren. En aangezien we Hollanders blijven steken we over en daar mogen we zelfs gratis parkeren! Hahaha, onze lunch is weer betaald. Als we buiten komen willen we eerst een WC bezoeken want met die melk en sap en ook nog koffie in de auto.....je weet het wel. Goed, we lopen de bibliotheek binnen en jawel hoor, een gigantische hal met op de kopse kant een trap die zich dan weer naar links en rechts uitsplits... Mooie vloer, mooi plafond en allerlei deuren die naar diverse soorten boeken leiden. Zo, dat noemen we het nuttige met het aangename combineren. Het is ongeveer 20 minuten lopen naar Printers Alley, in de smalle steegje zaten in de jaren twintig van de twintigste eeuwe vele uitgevers, drukkerijen en kranten. De oude pandjes zijn er nog maar zijn nu allemaal horeca gelegenheden. Het is een mooi straatje voor de foto's. We lopen weer heuvel op naar het Ryans Auditorium, dit was the Grand Ole Opry, hier traden alle grote artiesten op. Maar de zaal kon maar 5000 bezoekers plaatsen dus werd er buiten de stad een wat groter pand gebouwd, daar kunnen er 20000 in! We horen overal muziek over de straten en het begint knetter druk te worden, we lopen duidelijk richting het evenment. Veel straten zijn afgezet en er zijn veel stands die gratis producten weggeven. We vinden diverse historische panden, de Orchid Bar bijvoorbeeld. Dit is een oude bar die aan de buitenkant paars is geschilderd. De Ernest Tubb record shop, zoek je een country plaat dan heeft deze oude winkel hem voor je. Dwars door het evenement heen gaan we naar het Country museum en blijven we even kijken bij live muziek. Het blijkt een vierdaags evenement te zijn met alle grote en kleine country namen. 's Avonds zal er in het footballstadion optreden zijn van een grote artiest voor zon 70000 mensen! Het is snik heet en erg drukkend inmiddels maar we lopen dwars door de menigte naar de sigaren stand voor het Hard Rock restaurant...hele dure dikke sigaren verkopen ze daar. Mike vindt die niet lekker dus lopen we via het Johnny Cash Museum en souveniers winkeltje terug naar de parkeergarage. We pikken het af van de hitte inmiddels als we een twintig minuten rijden naar een restaurant in het buitengebied van Nashville waar we vanmiddag op de parkeerplaats worden opgepikt door Bobby Green voor een tour rondom het buiten gebied van Nashville. We eten voor het gemak bij het Shoney's restaurant en pakken een misdadig lekkere aardbeien milkshake, geen ijs met een siroopje zoals wij dat kennen maar ijs met geplette aardbeien. Mijn salade is ook erg lekker en Mike krijgt een burger voor zijn neus waar hij de broodjes maar vanaf haalt om het nog enigzins te kunnen snijden. Als we het op hebben blijken we de enige te zijn die vanmiddag die tour willen doen en pikt Bobby ons op met zijn eigen auto. Ook leuk, we rijden eerst naar het centrum maar al snel blijkt dat dat bijna niet meer te doen is met de drukte en wij geven aan dat we dat al gezien hebben. Hij laat ons het Bicentennial park zien met het middenpunt van de staat Tennessee.Het is een knop in de grond maar wel leuk om te zien. Verder zien we een replica van het Parthenon van Rome op ware grootte. Ik stap uit en maak foto's en MIke en Bobby kletsen de oren van elkaars hoofd af. Hij rookt en we vragen of hij misschien een plaats weet waar ze sigaren verkopen. Ja, dat wist hij en dat is dan weer het voordeel van een onbedoelde prive tour...de sigaren worden gevonden en gekocht samen met lucifers want anders heb je er nog niets aan...dat is ook weer geregeld. Dan rijden we naar een wijk waar alle grote countrysterren huizen hebben. Wij kennen niet alle namen maar genieten wel van zijn verhalen, zijn accent en gewoon de omgeving. Als we terug zijn bij de parkeerplaats en afgerekend hebben gaan we nog een milkshake scoren in het restaurant voor we richting Franklin vertrekken. Intussen is de lucht weer betrokken en als we goed en wel in het hotel zijn begint het weer te gieten. Een enorm onweer barst los om 6 uur s avonds. Om 8 uur hebben we een rondwandeling in het mooie dorpje hier maar met dit weer vragen we ons af of die wel doorgaat. De dame zegt dat de Murder en Mayhem tour niet doorgaat maar dat we wel de Ghosttour kunnen doen met een paraplu. Daar zien we van af en besluiten ergens te gaan eten. Op nog geen 500 meter van ons hotel is een Cracker Barrel. Een ketenrestaurant en voorheen een favoriet van ons. Het is een country keuken, grootmoeders eten zet maar. We gaan er eten en het bevalt ons goed. We nemen de maisbroodjes in een doggybag mee terug naar het hotel.....lekker Amerikaans! Hier kijken we wat TV en spelen weer wat met de tablet. De kamer is klam of eigenlijk gewoon heel erg vochtig, hij is wel schoon en groot, mijn bedje ligt weer op de grond en nu is het tijd om de maisbroodjes op te eten. Morgen weer een leuke dag en een aardige rit voor de boeg.