Dag 11 Bisti Badlands - Gallup - Holbrook

Om 4 uur wordt ik wakker en besluit dat dat te vroeg is om op te staan. Ik lees wel even in mijn spannende Bouquet reeks boekje en ga dan weer liggen. Voor een veldbedje lig ik niet slecht, eigenlijk wel lekker. De Airco in de kamer staat ook precies goed, niet te koud of te hard. Om 6 uur ben ik weer wakker en dat is de tijd om op te staan om optijd in de Bisti's te zijn voor onze wandeling van ca 2 uur. Aangezien we eerder deze vakantie besloten hebben om te doen waar we zin in hebben en niet zo zeer " het plan" te volgen en ik lekker lig besluiten we de wandeling niet te gaan doen maar te blijven liggen. Om 8 uur staat Mike als eerste langs zijn bed. Als hij doucht ruim ik intussen mijn slaapgerei op en doe alvast een van de koffers dicht. We kunnen tot 9 uur ontbijten en komen keurig om 5 over half 9 aan tafel. Ik tank voor ons uit de automaat jus d'orange, appelsap en nog een sapje, neem maar weer wat eieren en vers fruit met een yogurte en gooi dan een hele beker sap over de tafel, stoel en vloer. Ik vraag de dame van het ontbijt om een doekje en krijg het zowaar aangereikt. He, waar is de Amerikaanse service nu? Normaal gesproken springen er 3 schoonmakers tevoorschijn die de boel op doen.... Ach, beetje poetsen en handen wassen en het leed is weer geleden. Dan maar melk. Voor een keer nemen we wat muffins en andere koeken mee van het ontbijt voor de lunch. We checken uit en rijden richting Bisti Badlands, wat zoiets betekend als slecht land. Slecht land klopt, maar slechte weg is ook van toepassing. Onze koffie vliegt zowat door de auto door het hobbelen. Als ik net de gordel af heb en naar voren buig vliegen we door een of andere kuil heen waardoor we beide gelanceerd worden uit de stoel. Aangezien ik geen gordel aan hebt, deze twee tellen anders altijd wel, vlieg ik met mijn hoofd tegen het dak. Au, au,vloek, vloek, baal, baal. Gelukkig niets ergs gebeurd en we draaien de dirt road van 3,5 mijlen op. Deze is echt gladder dan het asfalt dat we eerder reden. De parkeerplaats is zo gevonden want het wordt goed aangegeven. We parkeren en besluiten alleen een klein stukje te lopen naar een aantal mooi rotsfiguren. Die vinden we niet, wel vinden we een bovenbeen bot van een mens. Zouden er hier kanibalen zitten? Na een half uurtje wandelen door een "slecht landschap" zetten we koers richting het zuiden en daarmee Arizona en de Route 66. We stoppen eerst bij het El Rancho hotel waarin alle beroemde Western acteurs hebben overnacht als ze daar aan het filmen waren. We lopen de lobby en de gang boven rond en bewonderen de foto's en kunstwerken. Dan gaan we verder en belanden na een aantal mijl in een diner waar we wat eten. We hebben trouwens weer een uur extra vandaag omdat we nu vanuit New Mexico in Arizona zijn beland. Om 4 uur zijn we bij ons hotel in Holbrook. Dit is een authentiek motel aan de Route 66 en is recentelijk gerenoveerd. We maken een bedje op de grond voor mij en zitten nu heel gezellig bij het zwembad. Mike is stoer en duikt erin, ik doe pootje baden om af te koelen want het is ijskoud water. Deze blog heb ik in de stralende zon getypt, ik schat zo'n 25 graden wat echt lekker is na die dagen van boven de 35! Inmiddels hebben de eigenaars een potje thee bij het zwembad geserveerd en gaan we dadelijk uitzoeken of er een bioscoop is in het dorp. Lekker rustig, morgen weer een dag. Tot morgen.

Dag 10 Moab - Hole 'n the rock - shiprock - Bloomfield

BloVanochtend staan we maar weer een rustig op. We gaan een stukje rijden vandaag en na het ontbijtje gaan we op weg. Een paar mijl ten zuiden van Moab ligt een ontzettende kitsch winkel die uitgehouwen is in een rotswand. Ze pretenderen gelukkig ook niets anders te zijn. Begin negentienhonderd woonde er een Deens gezin in een hutje voor de rots. Het hutje was de klein voor alle kinderen en dus besloot de vader, mijnwerker van beroep, een stuk uit de rots te blazen en daar zijn zonen in te laten slapen. Later bleef de zoon er wonen die er nog een stuk uitblies en er samen met zijn vrouw een diner in begon. In de jaren veertig was het gruwelijk druk rondom Moab omdat er toen Uranium werd gewonnen voor de atoomwapens. Aangezien er geen electra was in de grot had hij een soort kuip uitgehouwen op ca 1 meter hoogte, daar deed hij dan frietvet in dat met een brander heet werd. Een koeling was gewoon een ander gat in de rots waar brokken ijs uit Moab lagen. Alles is nog in oorspronkelijke staat achter de souvenierwinkel terug te vinden. Ook de zeer uitgebreide woonkamer, slaapkamers en hobbykamers van het stel zijn nog te zien. In het stuk voor de grot/winkel hebben ze van alles en nog wat verzameld, gewoon een bonte kermis van spulletjes die op zich leuk zijn maar niet met elkaar te maken hebben. We hebben zelfs de bordjes gevolgd waarop stond dat er een zeldzame big foot te zien zou zijn. Dat was ook, het was een enorm grote gebeeldhouwd voet. Haha. We zijn verder gereden en via een mooi landschap zagen we in de verte op een vlakte een heel aparte rots. Dit is het plaatsje Shiprock, zo genoemd door de pioniers die in de vorm een boot zagen. De indianen hier noemen het de gevederde berg omdat zij geloven dat hun voor ouders op de rug van een enorme vogel in dit gebied te recht zijn gekomen. Wij zien het niet..... Wel een tankstation en een Sconic Burger. Lekker een hamburger voor Mike en een soort van gepaneerde groente hap, met gesmolten kaas natuurlijk voor mij. Allebei hebben we weer een milkshake met slagroom. Die zijn eigenlijk te lekker maar het is geen ijs met een siroopje maar gemoeste aarbeien of bananen met ijs. Wij vinden dat het veel van fruit weg heeft, strepen het af onder de noemer gezond en tutteren ze op terwijl we richting Farmington / Bloomfield rijden. De stadjes zijn eigenlijk niets aan maar hier vandaan is het het kortste rijden naar de Bisti Wilderness dat we morgen willen gaan bezoeken. Het hotel hebben we zo gevonden en we gaan direct weer een bedje voor mij op de grond maken. MIke wil gaan stporten en ik ga even liggen lezen maar merk al snel dat ik te hard lig. Als Mike doucht ga ik gauw nog twee dekens vragen bij de receptie en hiermee creeren we een prima nestje voor mij. Het stadje ligt in een indianen reservaat en die mensen hebben eigen wet geving. Veel van die stammen leven van de casino's die zij op eigen grondgebied bouwen. Aangezien wij graag de plaatselijke economie steunen besluiten we om hier maar wat geld aan te gaan doneren. We houden het lang vol en om half 9 gaan we wet eten in de sportbar van het casino. Op de menukaart staan twee dingen die ik graag eet. Kippevleugeltjes en nacho's. Het zijn allebei voorgerechten maar we weten dat dat eingelijk voldoende is als hoofdgerecht. Ik kijk Mike eens lief aan en gooi al mijn charmes in de strijd om hem zo ver te krijgen met mij een portie kippenvleugeltjes te delen zodat ik dan als hoofdgerecht de nacho's kan kiezen. Het lukt en Mike neemt Fish &Chips na het halve portie vleugeltjes. Ik krijg me een bord met een bult erop dat ik een stoelverhoger moet vragen om er over heen te kijken. De nacho's liggen begraven onder een berg stoofvlees, sla, tomaten, jalapeno pepers en natuurlijk gesmolten kaas. Ik vind het LEKKER maar stop met eten voor ik te vol zit. We gaan naar de kamer en kijken samen nog even TV. Om half 10 gaan we slapen omdat we vroeg op willen om te gaan wandelen in de Bisti Badlands. Tot morgen.

Dag 9 Moab - Thomson Springs - Dead Horse Point SP

We staan op ons gemakkie op en gaan lekker ontbijten in het hotel. Ik word al een paar dagen wakker van de krampen in mijn benen dus besluit ik voor de melk en de gekookte eieren te gaan. Na 3 eieren hou ik het voor gezien. Mike neemt braaf vers fruit met een bakkie corn flakes. Hij is niet ziek of zo maar die bruine bonen en zware aardappels van gisterenavond zijn nog niet gezakt. Na het ontbijt rijden we in 3 kwartier naar een plaatsje waar scenes van de film Thelma & Louise zijn opgenomen. We vinden alleen een spookstadje. Alle huizen en zelfs een motel en cafe staan er verlaten bij. Het gekke is dat er wel gewoon nog inboedel in staat en de gordijnen er ook nog gewoon hangen. Veel is het overigens niet meer want wij verdenken de "trailer" ofwel caravan bewoners ervan de huizen leeg te halen voor eigen gebruik. Het is gewoon een zooitje om het maar te zeggen en de filmscene huizen kunnen we er niet uit halen. We rijden via een andere oude weg terug naar de snelweg. We zien telkens beetjes over de weg heen schieten en moeten wel vaart minderen om ze niet plat te rijden. Ik ben ook erg benieuwd wat het zijn. Ze lijken niet op de grondeekhoorns die we telkens zien. Mike zet de auto stil en ik maak foto's van de beestjes. Het lijken wel cavia's met een staartje als ze rennen. Dan blijken het Prairiedogs te zijn, we herkenden ze toen ze rechtop stil gingen zitten. Echt een leuk gezicht, we blijven wel een kwartier stilstaan of langzaam rijden. Geen ander verkeer te zien hier dus het kan best. Als ik uitstap om foto's te maken horen we zo ook geluid maken. We rijden verder en terug richting Moab waar we overnachten. We slaan rechtsaf het Island in the sky gedeelte van het Canyonsland National Park in. Dit is het meerst ruige en onhergzame park van alle grote parken in Utah. Het eerste gedeelte rijden we snel doorheen, we hebben gisteren de hele dag dit soort landschap gezien en hoe mooi het ook is, zelfs dit went. We draaien af naar Dead horse point state park. Het verhaal hier gaat dat cowboys in 19de eeuw hier op een langtong, heel hoog gelegen, wilde paarden naar toe joegen en dan de enige uitweg versperden zodat ze konden kijken welke paarden zij konden temmen voor eigen gebruik. Als je op dit punt staat heb je aan drie kanten een ravijn waarin je de Colorado rivier ziet schitteren. De vierde kant was dan afgesperd. Het verhaal gaat dus dat die cowboys vergaten om de versperring weg te halen en de ongeschikte paarden hier achter lieten zonder mogelijkheden om water en of voedsel te krijgen. De paarden stierven dus met het uitzicht op water, de Colorado rivier. Het uitzicht is er prachtig en wordt vaak in films gebruikt alsof het de Grand Canon is. De eerste scene van de Mission Imposible II film en de finale van Thelma & Louise is hier opgenomen. Wij vinden het inderdaad op de Grand Canyon lijken en gaan weer naar de auto terug. We besluiten om dan, in plaats van een bezoek aan Island in the Sky, terug te rijden naar Moab om eens lekker te gaan eten en de natuur de natuur te laten voor vandaag. Op tripadvisor had ik een tentje gevonden dat al sinds 1954 de beste burgers van Moab serveert. Milt eat & go is wat moeilijk te vinden voor ons, maar als we het vinden blijkt het een schot in de roos. Een houten keet waar sinds 1954 niets aan is veranderd en een afgeladen vol terras heeft. Nou terras, gewoon wat tafeltjes en stoeltjes op een gras/rots veldje onder een boom. Binnen hebben we nog een plaatsje en worden fantastisch ontvangen en bediend door een leuke man. Niet zo'n lekker ding als mijn hunny maar hij had wel een leuk gezicht. Ze hebben keuze uit burgers, burgers en burgers. Ik neem een cowboy burger zonder sla en met friet, MIke een dubbele cheeseburger. Hij smaakt echt lekker en alles gaat toch het laatste snippertje op. Gelukkig kunnen we ons inhouden in likken de borden niet af... De Hollandse klompjes die we altijd meenemen worden direct aan de muur opgehangen en ze lijken onder de indrukt te zijn dat wel helemaal uit Nederlands, via tripadvisor bij hun terecht zijn gekomen. Na het eten gaan we naar de hotel kamer waar Mike een film kijkt en ik de koffers een opruim, wat ervaringen op Tripadvisor zet en mijn benen scheer. Dit laatste was echt nodig want er viel schaduw op mijn benen die niet veroorzaakt werd door exerne factoren. Hahaha. Mike z'n hoofd heb ik overigens vanochtend ook al in de douche geschoren dus de messen waren toch nog geslepen. Maar goed na dit alles zijn we naar de plaatselijke bioscoop geweest en hebben we de nieuwste film met Johnny Depp gezien, Dark Hollows of zo iets. Vreemde film maar wel lekker zullen we maar zeggen. We hebben er van genoten en de enorme buil popcorn ligt nog voor driekwart vol in de auto. Volgens de geleerde is de popcorn de tweede dag het lekkerste dus dat zullen dan wel eens zien. We gaan via de Mac drive met een misdadig lekker milkshake terug naar de hotel kamer. Hier zit er slagroom boven op de milkshake, geen wonder dat hij lekker is. We kijken naar history channel en ik typ intussen deze blog. Morgen gaan we weer een stukkie rijden en wellicht lezen jullie dat dan wel weer. Groetjes uit een zonovergoten, relaxt, bloedheet, lekker en gezellig Moab, Utah.

Dag 8 Kodachrome Basin naar Moab

We moesten vandaag vroeg op want we hadden een lange dag voor de boeg. We vertrekken om kwart over 7 uit het park en laten de sleutel van de mooie cabin achter in de brievenbus van het kantoor. Het is echt koud, het heeft vanacht tegen het vriespunt aan gezeten. We weten dat we een fantastisch mooie weg gaan rijden vandaag want die hebben we in 2008 ook gereden, alleen toen van noord naar zuid en nu dus van zuid naar noord, alle uitzichten zijn dus anders. Van de plaatsjes die we passeren heb ik wat op geschreven. Ook bijvoorbeeld dat in dit gebied tot midden vorige eeuw de post nog met per muilezel werd rond gebracht en dat dit het laatste gebied van de hele Verenigde Staten is dat op landkaarten is ingetekend. Tussen Boulder en Escalante heb je een gebied dat Hells Backbone heet, de echte Hells Backbone weg rijden we niet want dat is een niet onderhouden rotsweg met een hele gammele brug, maar hier heb je wel een stuk weg tussen alle afgronden en bergwanden waar je links en rechts van het asfalt een afgrond hebt. Geen vangrails, geen vluchtstrook, geen begroeiing, gewoon niets anders dan een afgrond recht naar beneden. Met aan alle kanten fantastische vergezichten, zo mooi en gaaf dat ik het niet kan beschrijven. We hebben er foto's van en die zullen nog niet alles laten zien... Ook hebben we hier in een tentje een ontbijtje gegeten. Ik heb keurig organische yogurt met honing zoete natuurlijke meusli en verse aardbeien. Mike besteld een warm Engels ontbijt waarop de serveerster vraag of hij worst, elanden burger of bison burger bij zijn eten wil, Mike zegt alleen ja, wat zoiets betekend als doe alles maar. Ik verklaar het antwoord naar de serveerster dat hij EN de worst En de bison burger wil, Eland vind ik te zielig om te eten want die zien er zo koddig uit als je die langs de kant van de weg ziet staan. Lekker hypocriet ik weet het... Maar goed dat 6000 calorieen ontbijt (waarvan 100 van mij zijn) kost me dan ook een lieve duit. Waarschijnlijk omdat de zaak een of andere status heeft binnen de organische culinaire sector, ook wel te zien aan de rest van de bezoekers. Geiten wollen kousen, fietsers, rokdragers, het is me een stelletje wij zijn echt de enige normale bezoekers. Ja, ik hoor het je denken maar kun je na gaan hoe de rest was..... We rijden door en vragen in een pompstation of de ferry over de Colorado rivier ca 80 mijlen verder op gaat. Ja, op het even uur of op het oneven uur maar hij gaat wel. We tellen even snel of we het kunnen halen of niet want we hebben vanavond naar een Chuchwagon dinner in Moab. We gaan het redden en beginnen aan een weg die zijn weerga niet kent. We dachten de mooiste weg net gereden te hebben maar deze is weer van een ander kaliber. Wat een landschap en wat een kleuren! Allemaal rotsen en bergen dan weer een tijdje roze, dan weer donker rood dan weer een landschap wat je van vreemde films kent, buitenaards. 3 Kwartier voor de boot vertrekt rijden we de oprit op naar de boot en staan in een klap weer midden tussen de mensen. Het is een uitloper van Lake Powell en het is druk met weekendmensen met hun eigen bootjes. Intussen moet ik weer een plassen en aangezien het druk is kan ik niet in het wild plassen en wacht braaf op de boot. Dat red ik wel, helaas voor mij op de boot geen WC, nog een half uur op het water, met meer dan mooie uitzichten voor we eraf kunnen en boven aan de afrit een eenzaam WC gebouwtje zien. Twee moterrijders stoppen voor ons. Blijkbaar is mijn nood zo hoog dat die mannen mij lachend voor laten gaan, dat is maar goed ook want het zou niet goed zijn afgelopen. Mike staat lekker met de mannen te kletsen en na een tijdje meen ik toch te moeten zeggen dat we ietwat moeten gaan om op tijd in Moab te zijn. Mike rijdt snel door weer een prachtig landschap met weer allerlei andere kleuren. Na een tijdje vraagt hij of ik even wil rijden en dat wil ik wel. Net voorbij de eerste bocht komt me er toch een helling aan met aan de rechterkant een afgrond zonder vangrails. Aangezien ik hoogtevrees heb trekken mijn ogen altijd naar de diepte wat tijdens het autorijden niet zo handig is. Ik rijd gewoon op de middenstreep want er is voor en achter mij geen verkeer te zien en wil ons toch wel heel huids in Moab krijgen. Na een half uur wil Mike alweer rijden maar ik wil nog even wat meters maken totdat ik merk dat hij zich te pletter zit te vervelen naast me. Ik ben altijd druk met kaart, tekst, koffie zetten, koekjes of chips uitdelen maar als ik rij kan ik toch niets eten of drinken en dus heeft Mike geen taakje. We stoppen bij een visitor center en wisselen van plaats. Een uur voor we bij de Chuckwagon moeten zijn zijn we bij het hotel. We checken en en maken en bedje op de grond voor mij met de spreien en eigen matrasjes. Dan is het tijd om te gaan. De eerste aan blik is het leuks, wat eigenlijk alles al zegt. De ticket office zit in een oude dichte kar op een stoffige zanderige parkeerplaats. Wij parkeren onze auto achter de onder aan de berg gelegen saloon en bekijken het 25 vierkante meter grote winkeltje. Dan stopt er een bus op het buitenterrein en er stappen ca 40 levende fossielen uit. Echt bij die hele groep had reanimatie geen zin, er zat geen leven in, maar goed als wij 103 zijn later zullen wij er ook wel zo uit zien. In ieder geval volgde er na een half uur in de brandende zon wachten een slechte, zonder enig enthousiasme uitgevoerde Wild West shoot out. De grappen waren eigenlijk wel goed maar het sloeg echt nergens op hoe ze het brachten. Wellicht wilden ze de andere gasten te laten schrikken of zo. Dan mogen we naar binnen waar we een uitleg krijgen van 5 minuten over hoe het eten gaat. Je pakt een bord en een servetje met bestek erin gerold, dat bestek doe je dan in je broekzak zodat je je handen vrij hebt. Op twee van de 3 vakken krijg je warm eten op het andere vak van je bord krijg je appelmoes, je moet je hand onder de appelmoes houden zodat je hand niet verbrand....echt ik verzin het niet, het is zo gezegd. Ook zegt hij dat een rij voor het podium langs naar de andere kant moet lopen en dan de andere tafels om de beurt volgen. Als de bel dan gaat voor het eten gaat Mr Dinosaurus braaf achteruit van zijn tafel af, totdat de anderen hem de juiste kant op richten. En dit was nog het begin, het eten was wel goed en de muziekale show die volgde was ook van goede kwaliteit maar de sfeer zat er echt helemaal niet in. Die ene groep was ingeslapen en uitgestorven en de andere bus bestond uit allemaal Duitsers die volgens ons het hele gebeuren niet konden volgen omdat het niet in het Duits werd nagesynchroniseerd. Kortom dit was geen succes maar achteraf kunnen we er wel om lachen. We gaan gauw terug naar het hotel en gaan lekker slapen. Morgen weer een dag.

Dag 7 Mesquite - Kodakchrome State park

We hebben een rustig dagje voor de boeg omdat we gisteren hebben besloten om niet via de Cottonwood Canyon road naar Kodakchrome SP te rijden. Omdat de bedden lekker liggen, ook al is die van mij dan op de grond, blijven we tot half 9 liggen. We douchen en gaan lekker ontbijten beneden. Mike laat zich verleiden tot een Engels warm ontbijt en ik neem een boterham en melk en appelsap en thee. Als we buiten komen is het lang niet zo heet als gisteren en er staat een stevige wind. We gaan naar de buurtsuper, die is hier net zo groot als de gemiddelde Makro in Nederland, en kopen water en wat te snoepen onderweg. We kunnen het waterdichte Tupperware bakje zo mooi uittesten met die donuts en puddingbroodjes. Het kleine stukje Arizona waar we door heen rijden is direct een van de mooiste wegen die wij kennen. Je rijdt tussen roodgele bergen en wagens lijken wel op mieren zo groot zijn de bergen. Als we Utah in rijden verliezen we een uur, het is hier dus een uur later dan 1 kilometer terug. Bij Zion National Park komen we in een filetje terecht omdat er grote campers door een smalle tunnel moeten, het tegemoetkomende verkeer wordt dan stil gezet. Na een paar minuten mogen wij al rijden en stoppen net voorbij de tunnel om de Canyon Overlook trail te gaan lopen. Het is anderhalve kilometer lopen, heen en terug dus dat is goed te doen. Het is rond de 25 graden dus ook lekker en de wind waait goed door de cayon wat ook lekker afkoelt. We lopen via uitgehouwen trappen tegen de rots naar boven en komen na een kwartiertje een paar Amerikanen tegen die ons uit horen over van alles en nog wat over Nederland. Dan nog een paar minuten verder komen we bij een paar planken die over de afgrond langs de berg hangen met een paar ijzenen stangen eronder. Voor Mike gaat het pad verder maar ik ga voor geen goud over drie planken boven een afgrond lopen en ga op de railing zitten genieten van het mooie uitzicht. Mike komt wat later terug en laat de foto's zien en is er inderdaad erg mooi. We lopen terug naar de auto en tutteren maar weer eens een half litertje water naar binnen en eten een van de lekker koeken. De Tupperware is goedgekeurd, het is waterdicht. We rijden door naar Kanab waar daar zou een piepklein film museumpje zitten. We zijn via de enorme souvenier winkel de plaats op gelopen waar de filmsets zouden zijn opgebouwd, er stonden inderdaar vervallen houten hutjes met korte omschrijvingen maar verder was er niet veel. De winkeljuffrouw is erg vriendelijk en die zegt tegen ons dat we nog zeker 2,5 uur moeten rijden naar Kodachrome. We besluiten dan maar snel te gaan rijden om voor het donker binnen te zijn. De lucht in de verte is de hele dag al donker en bewolkt, wie zien dat het in de verte vet aan het regenen is. We rijden op een gegeven moment ook over nat wegdek maar zien zelf geen spatje regen. Twintig mijl voor we er zijn wil Mike achter het stuur uit en neem ik het over. In het dorp (Esch is er een wereldstad bij) voor de afslag naar het park is geen restaurantje te vinden. We komen om 10 voor 6 aan bij de huisjes en de eigenaar ervan legt ons nog netjes een en ander uit voor hij om 6 uur de deur dicht doet. Hier is ook geen eten te krijgen alleen in zijn winkeltje heeft hij een plastic verpakking met 8 worsten en een zak broodjes. Bij het huisje hebben we een gasbarbecue dus kunnen we toch wat eten. Mike kookt buiten op de Barbie (zo noemen ze de gril hier) en ik kiep onze was in het bad en laat het alvast wat weken. Na de overheerlijke broodjes doen we de was. We hangen hem buiten over de reling van de veranda en binnen over de stang van het douchegordijn. Hierna wassen we het Tupperware bakje en 1 bordje af en gaan we effe zitten. Intussen voelt Mike aan het bed en zegt dat het voelt alsof er een Tempur matras op ligt. Ik trek gelijk de heleboel open en er ligt inderdaad 5 cm koudschuim op een gewoon matras. Dit trekken we op de grond en hopla mijn bed is ook alweer klaar. Nu zitten we TV te kijken en typ ik snel even de blog om iedereen op de hoogte te houden. Nu de was binnen halen en even koffie drinken en slapen want morgen is het weer vroeg dag. Dag.

Dag 6 Dirtroad naar Little Finland (Hogoblins playground)

Om zes uur gaat de wekker, we zijn al wakker maar blijkbaar moest de gast die voor ons in deze kamer zat om 6 uur op. We krijgen pas naar drie herhalingen de wekker echt uit. Om half 7 zitten we in de auto om zo voor de hitte in Little Finland te kunnen zijn. Het is ongeveer 2 uur rijden. Thuis heb ik een een beschrijving op papier gezet met GPScoordinaten, een speciale landkaart gekopieerd en de route in de nieuwe GPS geladen. Het wordt onze eerste ervaring met een GPS en wat voor een. Nadat we hebben getankt en ons van het nodige (vr)eetgerei te hebben voorzien gaan we op pad. Er stond dat we na de brug meteen naar rechts toe moesten, maar daar is geen weg. In de GPS zit de route maar ik kan hem niet meer vinden, ben een beetje blond want hij zit erin maar ik weet niet meer hoe ik hem eruit kan krijgen. O, o, o, ik weet wel hoe ik de coordinaten in kan geven en als ik dat doe voor het eerste punt bij de brug laat hij ook de tekst Little Finland zien terwijl ik die nu niet ingeef. Maar goed, we kunnen dat weggetje met kuilen en gaten niet vinden voorbij de brug aan de rechtse kant totdat ik op een helder moment op de kaart zie dat er twee afritten op de snelweg zijn die Mesquite heten en ik er klakkeloos vanuit ben gegaan dat deze route vanaf de noordelijkse is geschreven. Het blijkt dus vanaf de andere kant. De oplettende lezer weet dus dat we voor de brug links moeten gaan en dat doen we dan ook en we zitten direct op een ooit geasfalteerd weggetje maar wat slecht wordt onderhouden. Op een gegeven moment wordt dit een gravel weg die ook nog wel te doen is ondanks de kuilen en rotsen die her en der uitsteken. Bij het bordje Devil's Troath (keel van de duivel) moeten we rechtsaf. Dat lijkt inderdaad een weg maar wel alleen omdat je kunt zien dat er meer mensen over hebben gereden maar verder vinden wij dit niet als weg kwalificeren. We worden door elkaar gehotst en gebotst en harder dan stapvoets kan hier echt niet. Er liggen grote keien die met punten uitsteken en die je niet kunt ontwijken omdat de " weg" simpel we niet breder is. We krijgen zo onze twijfels over Litttle Finland. Het is een heel mooi gebied met geweldig mooie rotsformaties in allerlei spook en spookjes figuren. Aangezien het niet zo veel mijlen zijn en ik hier sinds 2007 al heen wil besluiten we door te ploeteren. We rijden op een grote berg af waar duidelijk een apenkop in te zien is, als we daar zijn veranderd de weg in rood zacht zand. De weg wordt wel wat breder, gelukkig maar want we schuiven aardig weg van de weg. Hier is de snelheid ook niet zo hoog want we moeten de stenen ontwijken en af en toe zorgen dat we de rotswand die vlak naast de weg ligt niet raken. We stoppen een aantal keer om te plassen en voelen dat het enorm warm is. Het zou 38 graden worden in Mesquite dus dat zal wel aardig kloppen. Na 4 uur hobbelen krijgen we dan eindelijk de twee eenzame palmbomen in het vizier waar overgeschreven wordt in de beschrijving. We zorgen ervoor dat onze rugzak vol water zit en nemen de outdoor spullen ook mee. We zitten niet ver van de auto maar we willen veilig rond kunnen lopen. Ik leg Mike nog even uit hoe onze gifzuiger werkt want dat er slangen zitten weten we zeker omdat we die op de reis er naar toe een hebben gezien en gefotografeerd ook nog. Maar goed we lopen via een hele steile stoffige helling omhoog en gaan door de afrastering. Het gebied bestaat uit hele kwetsbare rode stenen figuren. De overige rotsen lijken nog het meest op enorme rode leistenen schijven, alles is nogal breekbaar en dat is goed te voelen en te zien. Wat je nog meer kunt voelen is de enorme hitte. Mike besluit nog een stukje verder door het gebied te lopen achter een paar rotsen maar ik bljf wat rondkijken waar ik ben. Ik vind het echt te warm en al ik eerlijk ben ook wat tegenvallen. Misschien komt dat door het lange rijden of doordat we verwend zijn geraakt door andere natuurgebieden, in ieder geval ben ik blij als Mike weer terug is en we naar de auto kunnen. De airco gaat vol aan en we vinden allebei dat de route die we gereden hebben om hier te komen mooier is dan het gebied zelf. Dit is nogal een uitspraak en er zullen vast een hele hoop mensen van het forum niet meer eens zijn. We beginnen aan de terug reis en hobbelen in twee uur naar Mesquite terug. Veel sneller omdat Mike het helemaal heeft gehad en omdat we nu weten wat er komen gaat. We besluiten dat we zoiets nooit meer gaan doen. Ten eerste omdat we een huurauto hebben die niet van de verharde weg af mag, ten tweede omdat we de rest van Amerika dat je vanaf het asfalt kunt zien ook mooi vinden en ten derde omdat het veel werk vergt om alle organen weer terug op zijn plaats te krijgen! We hebben wel lol gehad vandaag en dat is het belangrijkste en we kunnen weer wat van ons lijstje afstrepen. Wat we ook kunnen gaan strepen is de route van morgen, want dat is een 100 km lange dirtroad dwars door Escalante heen. Nadat Mike gesport heeft en allebei fris gedoucht zijn gaan we bij een nieuwe fifties diner eten. (denk daar maar eens over na) De hamburger van Mike en mijn lever met uien waren bijzonder lekker. Volgen mij hebben ze een hele kudde koeien geslacht en alle levers op mijn bord gelegd, ik krijg de helft nog niet op! We nemen in de hal van het restaurant wat folders mee van dingen die we in de omgeving kunnen doen om de dag van morgen te vulllen. Eigenlijk weet ik het al maar ik ben gek op die folders en neem ze lekker mee om in rond te kijken. Dan gaan we weer naar het casino en nemen wraak op het pak slaag dat we gisteren hebben gehad. Om half elf lopen we met dikke vette winst naar buiten en zijn we dankzij het spaarkaartje van het casino twee mokken, 2 maal een kwart liter whiskey, een fleece dekentje en een speaker voor de nieuwe tablet PC rijker. Weer een leuke geslaagde dag achter de rug en het is nog steeds lekker warm buiten. We gaan nog even kijken of de Subway broodjes zaak nog open is maar die blijkt dicht te zijn. We is er een enorme supermarkt nog open, gewoon 24 uur per dag. We halen daar wat broodjes en een lekker sapje. We vragen ons af of het rendabel is voor die super om open te zijn want aan de andere kant van het dorp zit ook nog een enorm grote super die ook 25 uur per dag open is. Het stadje is toch echt niet groter dan Boxtel, lijkt meer op Kerkdriel zelfs. We zijn gisteren trouwens in de ander super geweest en daar hebben we gekeken naar thee voor Karin en bodyspray en kauwgom voor een collega van Mike. We hebben de kauwgom inmiddels in de auto liggen de ander twee dingen blijven we naar kijken als we weer ergens aan het winkelen zijn. Als we om 11 uur op de kamer terug zijn besluiten we morgen zo lang mogelijk van de lekkere bedden te blijven genieten en rustig op te staan en in te pakken. Tot overmorgen want de morgennacht liggen we in " the middle of nowhere" en zal er wel geen internet zijn.

Dag 5 van Anaheim naar Mesquite

Vandaag staan we rustig op en pakken samen de spullen weer in de koffers. We nemen nog een ontbijtje bij het winkeltje in het hotel en gaan op weg voor een aardige autorit naar woestijnstadje Mesquite. We verwachten eigenlijk vet in de ochtend spits vast te komen staan rondom Los Angeles maar dat valt op zich wel mee. De stad in is wel heel wat drukker. Na ongeveer een uur rijden zijn we uit de drukte en kunnen we uit onze thermoskan met gekookt water een lekker Hollands bakkie koffie zetten. Nog een koekje er bij en rijden maar. Na 2,5 uur ruilen we van plaats en ga ik achter het stuur van onze Hyundai Santa Fee zitten. Mike moet eigenlijk nog een korte broek en wat T shirts hebben want door al het sporten wat hij doet is hij uit zijn shirts gegroeid. Op de grens van Californie en Nevada ligt Primm, dit is echt een stadje gebouwd voor de toeristen. De eerste grote casino's en een mega groot outletcentrum. Als we uitstappen voelen we voor het eerst de droge warmte van de woestijn! Dat beloofd nog wat te worden, wat een hitte. Mike gaat naar Nike, niet omdat het rijmt maar omdat ze daar van die shirts hebben waarin je droog blijft als je zweet. Hij koopt de halve winkel leeg en na wat schoenen voor mij gekeken te hebben vertrekken we weer richting Mesquite. Mike rijdt dwars door Las Vegas en we rijden braaf door, niet eens gestopt om even wat te gokken. Niet zo heel erg stoer als het klinkt hoor, want weten dat in Mesquite ook casino's zijn! hahaha. We zien van verre op een berg een kei mooi hotel liggen met gelige muren en een rood dak. Het past helemaal in de natuurlijke omgeving. Aangezien ons hotel Falcon Ridge heet bedachten we al dat dat het wel zou zijn. We zijn eignelijk wel verbaasd als het echt zo is. Chique de friemel hoor, beetje golf hotel, maar we worden vriendelijk ontvangen ondanks onze merkloze vakantie kleding. Ach, zo zijn ze hier, service en vriendelijkheid boven alles. Het bed is ook luxe, dus dat wordt weer op de grond slapen voor mij. Ze hebben lekkere dekbedden en als we even zijn wezen sporten (ja, serieus! ) in de fitnessruimte vraag ik bij de receptie om een extra dekbed om onder mijn nieuwe matrasje te leggen zodat ik helemaal lekker kan liggen. De receptionist pakt haar walkie talkie en vraagt iemand om een dekbed te brengen. Waarop die antwoord (hij wist niet dat ik erbij stond) kunnen ze de airco dan niet gewoon uit zetten ipv twee dekbedden. Ik vond het wel gevat en moet lachen maar krijg natuurlijk wel excuses van die man als hij hoort dat ik het nodig heb om op de grond te slapen. In de kamer gaan we lekker douchen en koffie drinken tot we uitgerust genoeg zijn om naar de Sushi tent te rijden. Ik vind dat zo lekker en Mike gaat trakteren omdat ik in mijn uppie de schuur had opgeruimd voor we weggingen. LEKKER dat het was! En gezellig. Hierna gaan we naar het Eureka casino en verspelen ons geld tot op de laatste dollar maar we hebben lol gehad dat is het belangrijkste. We gaan lekker slapen onder onze dekbedjes en dat gaat erg goed moet ik zetten. We moeten morgen vroeg op om de hitte voor te bijven.

Dag 4 Disney Adventureland California

Zoooo, we zijn net terug op de kamer en het is kwart over negen 's avonds. Misschien gaan we pas om 10 uur slapen vanavond... Vanochtend heel relaxt opgestaan en een mini muffin in het hotel op met koffie op de kamer vooraf, die ik gehaald had bij de receptie. We gaan weer met de shuttle naar het park en komen rond kwart voor 10 in een heel ander park aan dan we kennen. Er zijn een aantal meertjes, hele mooie panden en attracties en een enorm reuzenrad met een grote Mickey Mouse kop erop. We rennen nog net niet met de meute mee naar de Toy Story attractie. Dit is mijn favoriet, en normaal gesproken versla ik Mike met dit spelletje, maar vandaag is een historische dag. Mike heeft voor het eerst mij verslagen bij Toy Story. Nadat ik mijn nederlaag had toegegeven zijn we de onderwater attractie van Ariel gaan doen, een kinderding maar mooi gemaakt en mooie muziek. Daarna had Mike honger en zijn we fatsoenlijk gaan ontbijten aan een van de meertjes en hebben we de mussen en de eendjes gevoerd. Mike zijn scrambled eggs zaten in een klein rond brood met een gat erin maar was niet lekker, het bleek zuurdesem maar die beestjes vonden het prima. Toen zijn we via een bakkerij demonstratie van die ronde broden naar de tekenafdeling gegaan. Volgende maand wordt er een groot gedeelte geopend in dit park dat alles te maken heeft met de films Cars. Ook krijgt het grote gebied bij de ingang een nieuwe look, die stond namelijk helemaal ommuurt met houten wanden. In de ruimte de we bezochtten stonden ontwerp tekeningen en maquettes van het geheel. Aangezien we dit gaan missen, die feestlijke opening, moeten we wel een keer terug bedachten we. Hierna zijn we het kinder-kinder gedeelte in gegaan en zijn via een hele kinderlijke attractie naar de Tower of Terror gegaan. De Tower of Terror is een hoog gebouw en van binnen in gericht als een hotel uit de jaren 30 van de vorige eeuw. Het verhaald is dat er een mankement in de lift zit en dat wij in die lift terecht zijn gekomen. De wachtrij ging via een gewone lift naar een loopgedeelte van ca 1,5 meter breed en een groot aantal meters boven de grond. Nu ben ik daar niet zo'n fan van en kreeg ik al een hartslag van 300 ofzo. Toen gingen we met 37 man die lift in waar je gewoon in zit met een riem om, zoals in een auto maar dan alleen dat stuk om je buik. Dan gaat de deur dicht en ga je een aantal verdiepingen omhoog. De deur gaat open en er komt een korte spookachtig verhaaltje. Het licht gaat ui en de lift valt een eind naar beneden. Stopt even en valt weer verder, schiet weer omhoog en de deuren gaan open. Jehebt in enen een fantastisch uitzicht over Anaheim, heb ik van horen zeggen. Ik ben inmddels zo geschrokken dat ik niet veel meer denk alleen; hoe kan ik zorgen dat ik niet nog hoger uit mijn stoel kom. Mike houdt inmiddels mijn armen vast want die zag dat ik mijn armen omhoog had toen we naar beneden vielen en dat is niet goed voor mij om dit ongecontroleerd zo hoog te doen. Dan gaat de liftdeur weer dicht, vallen weer een eind, stoppen even, vallen weer, gaan omhoog, deur weer open en vallen weer, vallen weer. Inmddels heb ik rechtS een of ander ijzeren handle vast (of was het een andere gast? ) en links Mike zijn broekspijpen, zijn been was bijna blauw zo hard heb ik geknepen. Echt ik was bijna in paniek en wilde direct de lift uit toen we eindelijk stil stonden, niets netjes op de beurt wachten of kinderen voor laten gaan. Gewoon douwen op zijn Hollands en de openlucht in. Ik snap echt niet dat er mensen zijn die dit leuk vinden! !!!!!! Gelukkig komen we nu langs leuke attracties zoals we die kennen van Orlando, de Muppets en Soarin. De Monster Inc hier is heel anders maar zo leuk dat we hem twee keer doen, er is toch bijna geen wachttijd. Via een vette lunch in een vliegtuighangaar nog even lekker nat geworden in een wldwaterbaan, althans Mike dan want ik zag in de verte een waterval van een aantal meter waar je weer vanaf ging en had het wel even gehad met los komen van de stoel enzo. Mike is tot op zijn ondergoed nat maar dat geeft niet want we zijn toch op weg naar het hotel. De shuttlebus is er snel en we gaan even opdrogen en liggen op de kamer. Daarna zijn we bij dezelfde tent als gisteren gaan eten omdat daar tegenover een grote supermarkt zit en we daar een koelbox en water moesten halen voor de lange autorit van morgen. We zorgen ook alvast voor het standaard autovoer; chips, koekjes, kauwgom, allemaal nodig om ons op peil te houden. Het is pas 7 uur als we wegrijden bij de supermarkt. OP internet had ik het adres van de grootste minigolfbaan van de Verenigde Staten gevonden, het lag op 7 mijl van ons hotel en we besluiten om daar nog even een rondje te gaan midgetgolfen. Helaas voor mij heeft Mike me alweer verslagen met een spelletje vandaag. Ik wil geen smoesjes verzinnen maar het komt vast door mijn tenniselleboog, mijn blonde haar of de lichtval op de baan. ...We zijn nu op de kamer terug en ik gebruik nog gauw even de code om dit te typen. Morgen wordt het een lange dag in de auto en bloedheet op de eindbestemming. Het is er 40 graden! We bloggen als we weer kunnen, groetjes uit de USA.

Dag 3 Disneyland Anaheim

Even een berichtje vooraf... Ik kon het internet niet eerder op omdat we een of andere code moesten hebben van het hotel. Het eerste signaal was blijkbaar van een andere gast hier die vertrokken is en ik was telkens te lui / moe om het " hele eind " naar de receptie te lopen. Vanacht was ik alweer om 5 uur wakker dus ben ik om half 7, fit als een hoentje (zijn niet zo fit als ze eruit zien) even een code wezen halen. Toen eerste de andere twee dagen met kunst en vliegwerk in de blog geplakt en nu dan de eerste vers van de pers in de blog... Dag 3, vandaag zijn we naar Disney in Anaheim geweest. Er zijn hier twee parken, eigenlijk dezelfde als die in Parijs. We kopen voor 4 dollar pp een kaartje voor de shuttle bus naar het park. Het is maar een stukkie maar we bedenken ons dat we vanavond als we klaar zijn vast geen puf of zin meer hebben om terug te lopen dus hup met de shuttle. Ook altijd leuk om met andere mensen in contact te komen. Bij het park blijkt dat Disneyland om 9 uur open gaat en Disneyadventures om 10 uur. Aangezien het 9 uur is, is de keuze snel gemaakt. We beginnen in het gedeelte dat Tomorrow Land heet, hier vind je de futuritische attracties. Buzz Lightyear en Star Tours lijken op die we kennen uit Orlando maar zijn toch wat anders. Dan scoren we een ontbjtje en blijken eerste rang te zitten voor de Jedi training voor kinderen (en vaders die eigenlijk ook nog wel mee hadden willen doen zo te zien) Met een hoop lawaai en fantastische muziek komen er een aantal mannen op met bruine capen, bekend van de film Star Wars. De kinderen worden uitgekozen en krijgen ook een cape en een plastic uitgeschuifbaar zwaard waarmee wordt geoefend op een duel tegen de slechteriken. We staan op en willen door lopen als plots het hele gebied als een groot podium omhoog gaat en er Warriors, een ons onbekende slechterik en Darth Vader naar boven komen. Er volgt een demonstratie zwaard vechten voor gevorderen en dan mogen de kinderen om de beurt tegen een van de mannen vechten. Het is mooi om te zien maar we lopen weer verder. De bobslee baan is helaas dicht, dat is jammer want dat zou een nieuwe attractie voor ons zijn geweest. Dan gaan we naar het kindergedeelte waar een groot gebied helemaal is vol gebouwd met panden die eruit zien zoals een striptekenaar het zou tekenen, het is echt voor kinderen maar wij vinden het kei leuk om te zien. Een hotdog stand die in een getekend hondenhok zit, auto's met slappebanden alsof ze getekend zijn, mooi kleuren en lekkere slush puppies in de stralende zon. De attractie hier had een lange wachtrij, maar binnen uit de zon dus die hebben we gedaan om af te koelen. Tijdens de lunch schuiven wij bij een moeder en een kind aan om in de schaduw te kunnen eten. We zijn wel goed in geschmeerd maar voelen dat we uit de zon moeten blijven. De rest van de dag zien we attracties die dezelfde naam hebben als die uit Orlando maar toch wat anders zijn. Kei leuk, we zien ook nog een nieuwe attractie (voor ons dan) Indiana Jones waarin we in een Jeep op en neer en heen en weer geschud worden (zou de vuile was zich zo voelen in de wasmachine? ) Alweer een extraatje voor mij want ook hier kan ik me niet vast houden, gelukkig kom ik er nu ook weer zonder blauwe plekken uit, het was echt geweldig! Een hele oude attractie is Mr Toad, die bestaat niet meer in Florida en de Disney fans op het forum hebben het altijd over deze attractie en dat ze het jammer vinden dat hij weg is.... Ach voor een keer was hij leuk. Als we aan zomaar een medewerker de weg vragen ergens naar toe in het park krijgen we een algemen fast pass, die is een kaartje dat je kunt gebruiken voor welke attractie dan ook om met hele grote voorrang ergens in te mogen, een soor VIP zeg maar. Wat zijn we weer verwend! En we genieten ervan. Om half 7 houden we het voor gezien en lopen we terug naar de shuttle bus. In het hotel vragen we een lekker eettentje en vinden uiteindelijk zelf wat een Outback steakhouse, een keten waar van we weten dat het eten goed is. De steak van Mike en kipfilet met chapignons, oja en natuurlijk gesmolten kaas, van Caroline was lekker. Het bier koud en de cola heerlijk zonder ijsklontjes. We staan met een goed half uur buiten en vertrekken naar het hotel. Ik zoek alweer niet naar de receptie te lopen voor een internet kaart dus gaan we samen even America got talent kijken. Apart om dat hier een te zien. Om 9 uur (toch weer een uurtje later dan gisteren) gaat bij mij het licht uit, op de kamer wat later. Afijn nu is het dus ochtend en weten jullie dat ik inmiddels wel direct op de blog kan doordat ik de code ben wezen halen. Vandaag gaan we de laatste dag naar Disney, nu naar Adventureland, ben heel erg benieuwd en wil heel graag de Toy Story attractie doen, ookal heb ik een tenniselleboog overgehouden van het gepoets voordat we op vakantie gingen. Kan iemand uitleggen waarom dat vrouwen het huis schoon willen hebben voor ze op vakantie gaan? ?? Tot vanavond.

Dag 2 VIP tour Universal Studio's Hollywood

Om 7 uur ging de wekker, niet dat we hem nodig hadden hoor, want ik was al om 4 uur klaar wakker. Lang leven het tijdsverschil! Of was het toch van enthousiasme voor de dagen die komen gaan? Ik weet het niet maar kon in ieder geval wel lekker even de eerste tekst van de vakantie typen, niet in de blog zelf want Mike heeft me pas om 5 uur s ochtends uitgelegd hoe ik contact kan maken met internet. Toen hij dat had gedaan ben ik gaan sorteren wat er uit de koffers naar de auto kon en wat waar in blijft zitten voor de rest van de vakantie. Tijdens het douchen moest ik heen en weer rennen om nat te worden, niet omdat ik plotsklaps enorm slank ben en anders geen waterstraal op mijn lijf krijg maar omdat de waterdruk nihil is. Echt lekker douchen is er in dit hotel niet bij maar dat maakt niet uit. Nadat we wat chocomel met een mini muffin op hadden zijn we om 8 uur richting Universal gereden. We komen eerst dwars door het centrum van Los Angeles en herkennen de wegen van Hollywood waar we twee jaar geleden naar toe zijn geweest. Bij Universal Studio's mogen we gratis Valet parking doen. Je rijdt de auto dan ongeveer voor de ingang en een medewerker neemt de auto dan mee om hem te parkeren, later geef je hem het bonnetje en komt hij de auto weer naar je terug brengen. Voor het park mogen we over een rode loper de bordjes VIP guests volgen en worden we in een aparte ruimte door drie mensen ontvangen. We krijgen een kaartje om gehangen en mogen met de lift naar boven waar een dame een ontbijtbuffet verzorgt met allerlei broodjes, goede koffie voor Amerikaanse begrippen, jus d orange en wegwerp regenjassen. Later wordt duidelijk dat dat voor een van de attracties is waar we ingaan. Onze gids voor de dag is Chris. Hij brengt ons samen met nog 14 mensen naar een prive "debielen busje" waar Ken de chauffer al in zit. Universal studio's is een pretpark maar ook de grootste werkende studio van LA. Ze zijn 4 keer groter dan de studio die daarna komt. We beginnen met een tour door het studio gedeelte. Mike en ik zitten eerste rang op de achterbank waar we acheruit gekeken mooie foto's kunnen nemen omdat daar geen glas zit. We zien de hotsets =werkende sets van Parenthood en Desperate housewifes, we mogen er in rondlopen en er worden veel dingen uitgelegd ove films en tv series. Mike vind het meer dan geweldig en is zo blij als een kind met de snoeptrommel. Chris legt in het buiten gedeelte uit dat er in een bepaalde straat of straatbeeld diverse films zijn opgenomen op de tv schermpjes in het busje wordt dat telkens afgespeeld, wat alles nog eens veel interessanter maakt. We zien een overstroming, auto's die racen en in brand vliegen, King Kong springt op en over ons busje, we maken een aardbeving mee als we onder de grond zijn en mogen rondneuzen in een magazijn waar alle filmattributen liggen. Van bolletje garen tot Egyptische beelden, van ET tot de dinosaurussen uit Jurassic park, alles ligt er er kan gehuurd of gebruikt worden door de studio of door andere studio's die hier een ruimte huren. Dan gaan we voor de luxe lunch met vers bereidde vlees en vis gerechten nog eerst in de Simpson's attractie. Je zit met zijn achten in soort auto die voor een enorm scherm omhoog gaat. Alles wat er gebeurd in de film voel je dan als beweging, een achtbaan en een vrije val, snel staan en heen en weer geschud worden, leuk, leuk, leuk, leuk. Na de lunch, waarbij Mike en ik de gezonde dingen hebben gegeten, zijn we eerst door het house of horrors heen gelopen. Hier zijn allerlei sets uit horrorfilms neergezet waar de slechterikken uit de films je de stuipen op het lijf jagen. Het zijn soms poppen maar vaak ook echte mensen met enorm goede make up die plots voor je springen. Het leuke is dat de spelers die je gewoon ziet je toch ook nog aan het schrikken krijgen, het is lachen gieren brullen, ook omdat de twee Deense meisjes bij ons in de groep niet meer verder durven op een bepaald moment. Nadat iedereen levend buiten is gaan we naar een show waarin de film Waterworld wordt nagespeeld met veel stunts, vuur en natuurlijk water!  De preshow hier is ook heel erg grappig en lekker Amerikaans met een hoop gegil en....water. Dan gaan we te voet het hele park door en met enorme overdekte roltrappen langs de heuvel af naar het lagere gedeelte van het park, waar ook de studio's zijn. Hier gaat iedereen in een wildwaterbaan en een achtbaan in het donker, ik blijf heel verstandig bij de tas en de camera. Eind mei gaat er een nieuwe attractie open, Transformers, als VIP gasten mogen we er toch in, twee keer achter elkaar zelfs. Je zit in een karretje met 8 personen en dat rijdt, zweeft en draait. Voor je is een enorm scherm dat rondom een stad projecteert waarin de Transformers oorlog aan het voeren zijn, jij bent ook een van de spelers die vernietigd moet worden, dus voel je als er wat op je springt, of als je wordt weggegooid. Helemaal geweldig, voor mij een extra beweging omdat ik de stangen, waaraan iedereen zich vasthoudt tijdens de rit, niet kan vasthouden dus ik ga met mijne lijf los van de stoel van links naar rechts en van achteren naar voren. Dan is de tour afgelopen, het is 4 uur. Chris legt uit dat we met het pasje de rest van de dag met voorrang overal in mogen. We doen alleen Shrek 4D nog. Vier D is 3D met water, rook, geur en bewegings effecten om net te doen als jij ook in de film zit. Nadat we nog wat drankjes hebbeb gekocht zijn we terug naar het hotel gegaan. We zijn moe van het tijdsverschil, de dag zelf maar ook vanwege het WARME WEER! Jippie, lekker zonnetje, heerlijk briesje van de oceaan erbij en je hebt gelijk almeen ag die niet meer stuk kan. Op de kamer eet Mike een halve pizza en ik 8 kippevleugeltjes. We zijn zo moe dat we niet meer lusten en gaan om 8 uur slapen. Om half een ben ik wakker en bedenk me dat ik mooi de blog bij kan werken, ik weet nu hoe internet aan moet.... Helaas, helaas, die ene die we gisteren oppikte is blijkbaar weg, dus begin ik weer in word te typen. Mike is ook nog een kwartiertje wakker om half twee en ziet mij achter de tablet zitten. Hij denkt dat het 4 uur is, wat wel zou kunnen kloppen als we, net als thuis, om 11uur waren gaan slapen. Maar goed, de cola smaakt best lekker nu en de kamertemperatuur is ook weer wat gezakt, het verhaal van vandaag is klaar dus ik denk dat ik maar eens een bouquet boekje ga lezen, altijd spannend weer. Tot morgen bij vast weer een leuke dag.

Dag 1 Amsterdam - Los Angeles

De reis is heel goed begonnen. We hebben eerst uitgeslapen tot half 9, en zijn toen op ons gemakkie naar Schiphol gegaan. De auto was snel geparkeerd op P3, de shuttle bus naar Schiphol zelf stond klaar en het inchecken ging best snel, ondanks dat het knetter druk was. Na een lekker broodje, vers geperste jus en een Cappucinootje hebben we nog een speciaal hoesje gekocht voor de nieuwe tablet pc. Hierna waren de € op en zat er niets anders op dan naar de USA te vertrekken om de zuurverdiende $ uit te gaan geven. De KLM vlucht was vol maar ging soepeltjes en goed op tijd. Op Londen Heatrow moesten we met een bus van de ene naar de andere terminal en nog naar de balie van Air NewZealand om in te checken. Ook hier zat weer alles mee en we zaten al snel te wachten met uitzicht op ons vliegtuig. De economy sky couch klasse biedt speciale voetsteunen en de mogelijkheid om alle soorten laptops, iPod, MP3 spelers etc op te laden. Heel handig, zeker als je er aan denkt om een juiste stekker verloop mee te nemen.... Gelukkig hadden ze een zeer uitgebreid entertainment systeem aan iedere stoel, dus hebben we ons op de 11 uur durende vlucht niet hoeven te vervelen. De service aan boord was erg goed en het eten ook, We landden keurig op tijd op LAX airport. Binnen een half uur zijn we door de homeland secrurity ondervraagd, door de douane gegaan, koffers van de band  gepakt en met de shuttle bus naar de Car rental gegaan. Het was naar ons gevoel half 5 s nachts en als twee veertigers voelden we dat aardig in de benen en de rest van het lijf. We moesten nog 35 minuten rijden naar het hotel maar we deden er 50 over, lees we reden fout en zaten gevangen in metropool Los Angeles waar een taxi chauffeur desgevraagd ons weer de goede kant op stuurde. Het hotel was daarna gelukkig snel gevonden. Disneyland had een speciaal vuurwerk voor ons afgestoken, toch leuk dat ze weten dat we komen en op nog geen 2 kilometer van het park afzitten. We hebben er maar kort na staan kijken en zijn ingecheckt. Na wat gerommeld te hebben op de kamer gingen we om 22.00 uur slapen, dat is dan 7uur s ochtends Nederlandse tijd. Na 6 uurtjes geslapen te hebben heb ik alvast deze tekst getypt in een word programma omdat niet weet waar het icoontje van de wifi internet zich bevindt op de nieuwe tablet :-). Hoef ik hem straks alleen maar in te plakken. Over twee gaan we opstaan om naar Universal Studio's te gaan. Tot later!

Voorbereiding Zuid West USA mei 2012

Nog 7 nachtjes slapen, één week voor vertrek voor onze 11-de reis naar de Verenigde Staten. Het moet niet gekker worden ! Dit keer beloofd het een leuke, mooie, spannende en interessante reis te worden. Tripple fun in the West. Eerst naar de pretparken van Universal en Disney, dan een dikke week in de natuur, rots, kei, woestijn, bomen, bergen om af te sluiten met Las Vegas. Waarbij we dan weer hopen op een financiële klapper zodat er weer snel een reis bij kan komen. Nog 7 nachtjes... tot op de vakantie ! Caroline & Mike