We staan op ons gemakkie op en gaan in de lobby een ontbijtje eten. We kletsen wat met andere gasten en de receptioniste en gaan dan op weg naar Ichetucknee state park in het noorden van Florida. Hier zijn twee bronnen die een riviertje vormen dat langzaam een aantal mijlen afzakt. Op de rivier mag je volgens de website met kayaks, plastic bootjes en grote plastic banden (tubes) de rivier afzakken en in de twee heldere bronnen waar het water blauw lijkt mag gezwommen worden. Mike wil graag nog een keer kayakken en dit is een geschikte plek om dat te doen.
We rijden de snelweg af en die is echt gewoon heel saai, het lijkt op de wegen die door Friesland gaan. Het is plat en groen, en plat en groen, en plat en groen. Dan gaan we eindelijk het weggetje op dat naar het park moet gaan maar we denken dat we te ver zijn door gereden. We gaan een mijl of 8 terug en vragen het bij een benzine pomp. We bleken toch goed te zitten en hadden nog een mijl door moeten rijden. Dat doen we en al gauw zien we de eerste aanbieder van banden, geen kayak te zien. Bij de tweede zien we ook geen kayaks maar bij de derde wel, we stoppen gelijk om te informeren naar de huurprijs en mogelijkheden. Mike gaat dan met de kayak de rivier af en ik rijd om om hem onder aan de rivier weer op te halen. Helaas, helaas, helaas, de hele toch blijkt voor niets te zijn geweest want na Memorial Day (afgelopen maandag) mag er geen kayak meer de rivier op. Een plastic bootje of band vind Mike niets dus gaan we het park in om alleen maar even de blauwe water bronnen te zien. De dame van de kiosk bij de ingang vindt het blijkbaar een zielig verhaal dat we vertellen en we mogen van haar gratis naar binnen. Nu was de toegang maar 6 dollar voor ons beide maar dat bespaart ons toch weer 2 goede bakjes koffie bij de Starbucks.
We lopen eerst het pad op naar de Blue Hole, het is een pad door de bossen dat in de verte eindigt bij de bron. De laatste 100 meter is er een soort wandelpad van houten planken gemaakt (boardwalk) en ik zie een " is dat nu een naakte dame ?" figuur halverwege dat houten pad. We lopen gewoon over de boardwalk en vlakbij aangekomen blijkt het een jonge gast te zijn met zijn vriendin in een "op z'n hondjes positie". Op het laatste moment horen ze ons pas en springen ze op waarna de jongen nog zegt; oeps that's awquart waarop Mike dan doodleuk zegt, no man, never mind. Ik denk alleen maar waarom hou je je boxershort voor je kroonjuwelen terwijl wij van de zijkant komen ? Maar goed, we lopen nog 10 passen verder en zien een werkelijk prachtige bron met helder water en vissen. Als we omdraaien om terug te lopen is het tweetal al weer druk aan het zoenen.
Terug gekomen lopen we naar de hoofdbron aan het begin van de rivier en deze is nog veel helderder. Er zijn bijna geen mensen in de bron en ik kan een paar hele mooie foto's nemen. We gaan het park uit en stoppen bij een Subway voor een lekker broodje en wederom een 3/4 liter cola light want drinken doe je hier veel omdat het zo warm is.
We rijden door naar ons overnachting hotel in Brunswick waar we wel weer een hele leuke kamer hebben. We maken mijn bed weer op de grond en gaan op weg naar een zaak waar ze kayaks verkopen. Mike wil er graag een hebben en hier zijn ze zo goedkoop dat deze nog steeds goedkoper is inclusief verzending dan als hij hem in Nederland zou kopen. De winkel is zo gevonden en de manager gaat met het hoofdkantoor bellen hoe dat de kayak opgestuurd kan worden. Dan blijkt dat via een andere firma te gaan en alleen via de telefoon, de dame gaat het regelen voor ons en wij wachten rustig af. Intussen helpt ze ook nog andere klanten. Zij doet nu iets voor ons waar zij of haar winkel helemaal niets wijzer mee wordt, dat is toch echt weer een staaltje Amerikaanse service. Zij komt er zelfs na 1 uur bellen niet verder mee en geeft ons alle artikelnummers en telefoonnummers waar wij het zelf via internet kunnen kunnen regelen.
Als we naar buiten gaan geeft ze ons nog een adres van een goede Mexicaan en daar rijden we naar toe. Het eten is goed maar de tent is een beetje vreemd en we zijn dan ook snel weer weg. In het hotel blijkt, nadat Mike de order 2 x via internet en 1 x via de telefoon heeft doorgegeven, dat de kayak niet verstuurd kan woren. Soms zit het mee, maar vandaag zit het Mike wel tegen.
Intussen zit ik deze blog te onderhouden en na even tv gekeken te hebben gaat Mike beneden een sigaretje roken. Hij blijft nogal lang weg en intussen strijk ik twee T shirtjes, zet ik thee en koffie, vul ik het bakje met oplos koffie voor in de auto bij en begin ik aan mijn laatste stukje blog waarna ik besluit om toch maar even te gaan kijken of alles goed is. Gelukkig staat hij buiten met wat mensen te kletsen en ga ik snel weer verder aan deze blog. Inmiddels is hij ook terug op de kamer en ben ik bijna klaar. Kunnen we nog even wat tv kijken en dan gaan slapen, morgen weer een lange dag voor de boeg.
vrijdag 3 juni 2011
1 juni Biloxi - Panama City Beach - Midway
we zitten om 7 uur in de auto om op weg te gaan naar Panama city, in Florida wel te verstaan. het is zo'n 300 mijlen rijden en we zouden er volgens de planning 4,5 uur op rijden. Dit klopt precies, we staan precies een uur te vroeg op een parkeerplaats naast de Mexciaanse Golf in Panama city beach. Bij een houten hutje moeten we ons melden en we krijgen te horen dat zij meestal precies op tijd aanleggen. Het is meer dan bloedheet (later horen we dat het 103 graden was dat is 39,5 graag Celcius) Het asfalt maakt alles nog eens extra warm.
Keurig op tijd melden we ons bij twee boten van de firma Waterplanet voor een dolfijnen toer waarbij je ook mag zwemmen in de Mexicaanse golf. Deze firma hanteert als een van de weinige de regel dat zij de dolfijnen niet voeren of aan laten raken en dat bevalt ons wel. We blijken met een kapitein en twee stagiaires te maken te krijgen. Er zijn drie andere gasten die oud medewerkers blijken te zijn, we voelen ons wat verloren tussen al die collega's wat dan ook nog wat versterkt wordt door het feit dat ze allemaal Frans spreken. We hebben het samen gezellig en al snel zien we de eerste dolfijnen zwemmen. Je mag dan op de voor boeg gaan zitten met je snorkel op en als de kapitein roept laat je je in het water zakken. Het is mooi helder groen of blauw water en inderdaad zie ik 4 dolfijnen onder me door zwemmen. Een ervan komt met een sierlijke draai omhoog en ik hoor ze geluiden maken onder water. Heel erg apart. Ik komt met veel moeite via de steile trap terug aan boord en na de derde keer merk ik dat mijn armen het gaan begeven en besluit ik niet meer in het water te gaan. Van boven af zie je veel meer dolfijnen dan in het water zelf en Mike besluit ook niet meer in het water te gaan. Hij heeft diverse keren dolfijnen onder water gezien en gehoord en heeft er een tegen zich aangevoeld toen hij zich omdraaide in het water.
We zitten eerste rand op de boeg van de boot, dat is dan weer het voordeel als de rest het allemaal als beroep ziet, en we zien zo'n 50 dolfijnen deze middag. (Als het er niet meer zijn) Als het is afgelopen hebben we nog zo'n twee en half uur rijden voor de boeg naar het volgende hotel. We stoppen net voor de snelweg op gaan bij een Sonic drive in hamburger tent. Mike heeft zich de afgelopen dagen ver van de hamburgers gehouden omdat ze veel te groot zijn. Deze tent kennen we nog van een andere vakantie en toen vonden we de burgers best te eten en gelukkig bleek dat nu ook te zijn. We gooien wel een gedeelte weg want te groot waren ze weer wel.
Als we zo'n drie kwartier hebben gereden gaat bij Mike zowat het licht uit en we wisselen we gauw van plaats. Hij valt best snel in een soort coma en ik toer al tutterend aan mijn 3/4 liter cola light door het vlakke landschap Florida door. Gevolg is wel dat ik op zo'n 20 mijlen van het hotel echt ontzettend moet plassen. Maar langs deze snelweg door het platteland geen benzinepomp te zien en telkens als ik denk dat ik langs de kant moet gaan zitten blijkt er of een huis of een barbecue-ende groep mensen langs de kant te staan. Dan eindelijk 10 mijlen verder een benzine pomp en zonder kijken draai ik de plaats op. Mike wordt wakker en we blijken bij een pomp te staan waar nogal wat mensen rondhangen en waar ik dan eindelijk naar de WC kan. Over het algemeen zijn de toiletten in de VS erg schoon maar nu tref ik er een waar ik de huubus koluubus van de pot, muuren en vloer moet negeren. Ach, ik zit toch nog helemaal onder het zoute water van het zwemmen dus dit kan er nog wel bij. De mensen zijn er wel super vriendelijk en dan besef je je maar weer eens hoe goed je het zelf hebt.
De receptioniste in het hotel is heel aardig en we kletsen wat. We krijgen een kamer met een jacuzzi en zijn vast van plan daar na het douchen gebruik van de maken. Dan ziet Mike dat het hier een uur later is dan in Panama, we blijken ongemerkt de tijdsgrens weer te zijn gepasseerd. Ach, we zijn toch al te moe dus gaan we snel slapen. Kunnen we toch zeggen dat we een keer in een kamer met een jacuzzi hebben geslapen.
Keurig op tijd melden we ons bij twee boten van de firma Waterplanet voor een dolfijnen toer waarbij je ook mag zwemmen in de Mexicaanse golf. Deze firma hanteert als een van de weinige de regel dat zij de dolfijnen niet voeren of aan laten raken en dat bevalt ons wel. We blijken met een kapitein en twee stagiaires te maken te krijgen. Er zijn drie andere gasten die oud medewerkers blijken te zijn, we voelen ons wat verloren tussen al die collega's wat dan ook nog wat versterkt wordt door het feit dat ze allemaal Frans spreken. We hebben het samen gezellig en al snel zien we de eerste dolfijnen zwemmen. Je mag dan op de voor boeg gaan zitten met je snorkel op en als de kapitein roept laat je je in het water zakken. Het is mooi helder groen of blauw water en inderdaad zie ik 4 dolfijnen onder me door zwemmen. Een ervan komt met een sierlijke draai omhoog en ik hoor ze geluiden maken onder water. Heel erg apart. Ik komt met veel moeite via de steile trap terug aan boord en na de derde keer merk ik dat mijn armen het gaan begeven en besluit ik niet meer in het water te gaan. Van boven af zie je veel meer dolfijnen dan in het water zelf en Mike besluit ook niet meer in het water te gaan. Hij heeft diverse keren dolfijnen onder water gezien en gehoord en heeft er een tegen zich aangevoeld toen hij zich omdraaide in het water.
We zitten eerste rand op de boeg van de boot, dat is dan weer het voordeel als de rest het allemaal als beroep ziet, en we zien zo'n 50 dolfijnen deze middag. (Als het er niet meer zijn) Als het is afgelopen hebben we nog zo'n twee en half uur rijden voor de boeg naar het volgende hotel. We stoppen net voor de snelweg op gaan bij een Sonic drive in hamburger tent. Mike heeft zich de afgelopen dagen ver van de hamburgers gehouden omdat ze veel te groot zijn. Deze tent kennen we nog van een andere vakantie en toen vonden we de burgers best te eten en gelukkig bleek dat nu ook te zijn. We gooien wel een gedeelte weg want te groot waren ze weer wel.
Als we zo'n drie kwartier hebben gereden gaat bij Mike zowat het licht uit en we wisselen we gauw van plaats. Hij valt best snel in een soort coma en ik toer al tutterend aan mijn 3/4 liter cola light door het vlakke landschap Florida door. Gevolg is wel dat ik op zo'n 20 mijlen van het hotel echt ontzettend moet plassen. Maar langs deze snelweg door het platteland geen benzinepomp te zien en telkens als ik denk dat ik langs de kant moet gaan zitten blijkt er of een huis of een barbecue-ende groep mensen langs de kant te staan. Dan eindelijk 10 mijlen verder een benzine pomp en zonder kijken draai ik de plaats op. Mike wordt wakker en we blijken bij een pomp te staan waar nogal wat mensen rondhangen en waar ik dan eindelijk naar de WC kan. Over het algemeen zijn de toiletten in de VS erg schoon maar nu tref ik er een waar ik de huubus koluubus van de pot, muuren en vloer moet negeren. Ach, ik zit toch nog helemaal onder het zoute water van het zwemmen dus dit kan er nog wel bij. De mensen zijn er wel super vriendelijk en dan besef je je maar weer eens hoe goed je het zelf hebt.
De receptioniste in het hotel is heel aardig en we kletsen wat. We krijgen een kamer met een jacuzzi en zijn vast van plan daar na het douchen gebruik van de maken. Dan ziet Mike dat het hier een uur later is dan in Panama, we blijken ongemerkt de tijdsgrens weer te zijn gepasseerd. Ach, we zijn toch al te moe dus gaan we snel slapen. Kunnen we toch zeggen dat we een keer in een kamer met een jacuzzi hebben geslapen.
31 mei Biloxi
We hebben uitgeslapen en de was die ik in het bad had gedaan in de droger gedroogd en zijn toen naar het outlet centrum gereden in Gulfport wat tegen Biloxi aan ligt.
Daar zien we een roze yankee petje voor nichtje Jans, maar helaas niet in de juiste maat. Ik koop een T shirtje voor weinig geld en we worden eigenlijk door de hitte richting auto gedreven. Gisteren zagen we langs de snelweg een billboard met reclame voor een outlet van de marine en daar wilde Mike gewoon eens even rond kijken. Het enige dat we wisten was dat het van afrit nr huppelepup noordwaarts was. Nadat we zo'n 20 minuten over een mooie weg hadden gereden en nog geen outlet hadden gezien besloten we terug te gaan naar Biloxi. Hier zijn we naar de mall gegaan om op zoek te gaan naar thee die Karin graag wil hebben en het petje voor Jans. We konden het allebei niet vinden maar vonden wel een leuk cadeautje voor ons mam. Mike heeft bijna een half uur staan kletsen met een man die daar in een standje wapens verkocht. De vergelijkingen tussen de VS en Nederland over van alles en nog wat vlogen over en weer en het was weer heel erg interessant.
Mike had hierna genoeg van het winkelen maar we passeerden nog wat grote supermarkten op weg naar het hotel. Ik besluit er nog even alleen op uit te gaan om de thee voor Karin te bemachtigen maar slaag daar niet in. Ik koop wat donuts, muffins, soort puddingbroodjes voor morgen onderweg en ga dan terug naar Mike in het hotel. Die is helemaal verslingerd aan de History channel maar vind mijn idee om naar een ander casino te gaan toch wel interessanter en gaat mee. We gaan eens kijken bij een klein casino waar ze een soort poker aanbieden die wij in Nederland niet kennen maar die ik heel erg leuk vind. Mijn budgetje is binnen een uur op 10 dollar na uit de zakken geklopt en ik ga samen met Mike automaten spelen, dan zit het eindelijke mee en samen spelen we nog een paar uur.
Daarna gaan we naar het andere casino omdat we daar weer bijna gratis kunnen eten en we hier mee keuze in automaten hebben. Om 10 uur stappen we op en blijken we allebei nog voor 7,5 dollar te kunnen bestellen bij de Starbucks (de enige plaats in de VS waar de koffie wel te drinken is) Van het overschot kopen we nog lekkere fruitsapjes voor morgen onderweg.
Bij het hotel reorganiseren we de achterbank en de koelboxen zodat we morgen vroeg vroeg wegkunnen.
Daar zien we een roze yankee petje voor nichtje Jans, maar helaas niet in de juiste maat. Ik koop een T shirtje voor weinig geld en we worden eigenlijk door de hitte richting auto gedreven. Gisteren zagen we langs de snelweg een billboard met reclame voor een outlet van de marine en daar wilde Mike gewoon eens even rond kijken. Het enige dat we wisten was dat het van afrit nr huppelepup noordwaarts was. Nadat we zo'n 20 minuten over een mooie weg hadden gereden en nog geen outlet hadden gezien besloten we terug te gaan naar Biloxi. Hier zijn we naar de mall gegaan om op zoek te gaan naar thee die Karin graag wil hebben en het petje voor Jans. We konden het allebei niet vinden maar vonden wel een leuk cadeautje voor ons mam. Mike heeft bijna een half uur staan kletsen met een man die daar in een standje wapens verkocht. De vergelijkingen tussen de VS en Nederland over van alles en nog wat vlogen over en weer en het was weer heel erg interessant.
Mike had hierna genoeg van het winkelen maar we passeerden nog wat grote supermarkten op weg naar het hotel. Ik besluit er nog even alleen op uit te gaan om de thee voor Karin te bemachtigen maar slaag daar niet in. Ik koop wat donuts, muffins, soort puddingbroodjes voor morgen onderweg en ga dan terug naar Mike in het hotel. Die is helemaal verslingerd aan de History channel maar vind mijn idee om naar een ander casino te gaan toch wel interessanter en gaat mee. We gaan eens kijken bij een klein casino waar ze een soort poker aanbieden die wij in Nederland niet kennen maar die ik heel erg leuk vind. Mijn budgetje is binnen een uur op 10 dollar na uit de zakken geklopt en ik ga samen met Mike automaten spelen, dan zit het eindelijke mee en samen spelen we nog een paar uur.
Daarna gaan we naar het andere casino omdat we daar weer bijna gratis kunnen eten en we hier mee keuze in automaten hebben. Om 10 uur stappen we op en blijken we allebei nog voor 7,5 dollar te kunnen bestellen bij de Starbucks (de enige plaats in de VS waar de koffie wel te drinken is) Van het overschot kopen we nog lekkere fruitsapjes voor morgen onderweg.
Bij het hotel reorganiseren we de achterbank en de koelboxen zodat we morgen vroeg vroeg wegkunnen.
30 mei Memorial Day Biloxi - Slidell - New Orleans - Biloxi
Er staat in onze kamer een heel modern bed, normaal matras maar daaronder is een soort plank gemaakt met pootjes. Ik heb dan ook heerlijk hard gelegen maar Mike heeft de toevlucht genomen tot een van de fleece dekentjes omdat het matras zo hard is. Het is ook nooit goed voor ons tweetjes ;). De casino gang was erg gezellig en we hebben goed gegeten in een leuk tentje in het casino. Ook hebben we een leuk gesprek gehad met een leraar voor moeilijk lerende kinderen. Het is hier bij de wet verboden om een leerling te weigeren wat voor handicap of mogelijkheden die ook heeft, dit om hem of haar zo later makkelijker toegang te laten krijgen tot " normale " werkplekken.
Vanochtend heel vroeg opgestaan om naar onze gisteren geboekte swamptour te gaan. We vinden het direct en kunnen nog wat rond lopen en wat we zien hebben we nog nooit eerder gezien. Water met een hele hoop groen spul erop wat op kikkerdril lijkt met daarin bomen die onderin heel dik zijn en steeds smaller worden. De zon schijnt tussen de bomen door en het is heel bijzonder om een swamp te zien. Volgens onze gids is een swamp moeras met bomen en marshland een moeras zonder bomen wat zij hier dan weer een savanne noemen maar waar wij volgens mij in Nederland geen onderscheid tussen maken. Maar goed.
We gaan in de boot en gaan naast de stoel van de gids zitten achterin de boot. Hier kunnen we de gids goed horen en worden we zeker niet nat. Want wij denken dat dat stinkt, het water uit het moeras en dat het vergeven zal zijn met muggen. Maar provinciaaltjes uit Holland dat we zijn..... het water stinkt niet want het wordt schoon gefilterd door de bomen die erin staan en de muggen vinden het overdag te heet dus die laten zich niet zien. De toer start in het dichte gedeelte van het moeras en als we stil liggen en uitleg krijgen over alles wat we vooral binnen boord moeten houden aan ledematen komt er toch een enorme grote alligator aan zwemmen die dan ook nog prachtig aan de zijkant van de boot stil gaat liggen kijken naar ons. Mooi voor de foto's maar ik zit precies daar waar die grote bek zit met al die tanden. Mike houdt mij een beetje weg van de railing, zeker wanneer de alligator een stukkie worst krijgt van de gids. Zoiets is leuk in Disney World maar in het echt toch wel eng zo'n beest van 5 meter op 50 cm afstand. Uiteindelijk gaan we weg en varen hard door de hoofdrivier, ook gaaf en lekker koel want het is ontzettend heet. We stoppen nog bij wat moeras woningen en vogelnesten en gaan dan terug naar de blokhut waarvan we zijn vertrokken.
We rijden via de snelweg richting in New Orleans en besluiten om de drukte uit te kunnen om via een soort provinciale weg de stad in te rijden. We gaan New Orleans speciaal bezoeken omdat ik wil weten hoe een orkaan hier ontstaat, hoe ervoor gewaarschuwd wordt en hoe dat het zo gekomen is dat Hurricane Katrina in 2005 bijna de hele stad heeft blank gezet. Als we over de provinciale weg rijden zien we veel lege gebouwen, veel oude parkeerplaatsen waar plukken gras op groeien en ook vervallen huizen. We vragen ons al af of dit door Katrina is veroorzaakt of dat we toevallig door een heel arm stukje rijden waar de economische crisis hard heeft toegeslagen.
Bij het boeken van deze toer werd ons geadviseerd om onze auto bij het Hilton hotel te parkeren. Als we dat willen doen zien we dat dat 10 dollar per uur kost en dat vinden we zonde. Naast het hotel is namelijk een O'Harrahs casino en casino's hebben altijd gratis parkeren. Helaas nu dus niet en vinden we onszelf in eens op de valet parkeerplaats van het casino. Bij de valet betaal je zowiezo al meer omdat dan iemand anders je auto wegzet en hem je later weer voor de deur teruggeeft. Dit geintje kost maar liefst 15 dollar per uur. Normaal gesproken rijden we altijd rond met mijn handicapte parkeerkaart en vaak als we parkeergeld willen gaan betalen wordt er gezegd dat gehandicapte gratis zijn dus nu we bij de valet staan vraag ik met al mijn charmes of er geen speciaal tarief geldt voor "mij de zielige" en jawel hoor, we kunnen voor 10 dollar de hele middag parkeren ! Heeeeeeel soms maak ik er misbruik van, zeker als het een besparing op kan leveren, we blijven wel hollanders natuurlijk.
We worden keurig op tijd bij de afgesproken plaats opgehaald en dat is dan ook gelijk het laatste positieve over de toer dat ik kan melden. we hebben toch al aardig wat tours gedaan, duur goedkoop, lang kort, privé of in een groep maar dit was met voorsprong echt de meest slechte tour die we ooit hebben gedaan. het busje was te klein en krap voor het aantal mensen dat mee ging. De gids zat ook aan het stuur, hield kaarten omhoog, vertelde van alles en gaf nog stapels kranten berichten door. Dus dat gaf wat gevaarlijke situaties op de weg. De informatie was ongestructureerd en vooral over mevrouw haar gezin en eigen ervaringen tijdens Katrina. De airco stond telkens op invriezen en stoppen op plaatsen waar de gevolgen van de orkaan te zien waren werd niet gedaan. De enige stop was op de parkeerplaats van een supermarkt om onze Visa kaart te plunderen. Voor diegene die benieuwd zijn het is uitgevoerd door Isabelle tours. Wat een ontzettend slechte tour......en lang dat hij duurde.... maar goed nadat we dan eindelijk terug waren hebben we snel onze auto opgehaald en zijn we terug gereden naar Biloxi. (*** bij thuiskomst in Nederland heb ik Isabelle Tours gemaild en mijn mening over de tour gegeven. De eigenaresse verklaarde dat dit een nieuwe medewerkster haar eerste tour was en dat zij zelf ook al haar twijfels had over de gids. Ze bedankte me voor mijn eerlijke mail en heeft het geld van de tour teruggestort **)
In Biloxi zijn we in het casino gaan eten want Mike had een gratis buffet gewonnen de avond ervoor. Het buffet lag afgeladen vol met kreeft, krab en garnalen en er waren mensen die 7 ! grote kreeften op hun bord legden. Wij houden niet van krab of kreeft maar hebben genoten van de verse groentes, maisbrood en toetje.
'S Avonds beslissen we dat we morgen een rust en winkel dag in lassen.
Vanochtend heel vroeg opgestaan om naar onze gisteren geboekte swamptour te gaan. We vinden het direct en kunnen nog wat rond lopen en wat we zien hebben we nog nooit eerder gezien. Water met een hele hoop groen spul erop wat op kikkerdril lijkt met daarin bomen die onderin heel dik zijn en steeds smaller worden. De zon schijnt tussen de bomen door en het is heel bijzonder om een swamp te zien. Volgens onze gids is een swamp moeras met bomen en marshland een moeras zonder bomen wat zij hier dan weer een savanne noemen maar waar wij volgens mij in Nederland geen onderscheid tussen maken. Maar goed.
We gaan in de boot en gaan naast de stoel van de gids zitten achterin de boot. Hier kunnen we de gids goed horen en worden we zeker niet nat. Want wij denken dat dat stinkt, het water uit het moeras en dat het vergeven zal zijn met muggen. Maar provinciaaltjes uit Holland dat we zijn..... het water stinkt niet want het wordt schoon gefilterd door de bomen die erin staan en de muggen vinden het overdag te heet dus die laten zich niet zien. De toer start in het dichte gedeelte van het moeras en als we stil liggen en uitleg krijgen over alles wat we vooral binnen boord moeten houden aan ledematen komt er toch een enorme grote alligator aan zwemmen die dan ook nog prachtig aan de zijkant van de boot stil gaat liggen kijken naar ons. Mooi voor de foto's maar ik zit precies daar waar die grote bek zit met al die tanden. Mike houdt mij een beetje weg van de railing, zeker wanneer de alligator een stukkie worst krijgt van de gids. Zoiets is leuk in Disney World maar in het echt toch wel eng zo'n beest van 5 meter op 50 cm afstand. Uiteindelijk gaan we weg en varen hard door de hoofdrivier, ook gaaf en lekker koel want het is ontzettend heet. We stoppen nog bij wat moeras woningen en vogelnesten en gaan dan terug naar de blokhut waarvan we zijn vertrokken.
We rijden via de snelweg richting in New Orleans en besluiten om de drukte uit te kunnen om via een soort provinciale weg de stad in te rijden. We gaan New Orleans speciaal bezoeken omdat ik wil weten hoe een orkaan hier ontstaat, hoe ervoor gewaarschuwd wordt en hoe dat het zo gekomen is dat Hurricane Katrina in 2005 bijna de hele stad heeft blank gezet. Als we over de provinciale weg rijden zien we veel lege gebouwen, veel oude parkeerplaatsen waar plukken gras op groeien en ook vervallen huizen. We vragen ons al af of dit door Katrina is veroorzaakt of dat we toevallig door een heel arm stukje rijden waar de economische crisis hard heeft toegeslagen.
Bij het boeken van deze toer werd ons geadviseerd om onze auto bij het Hilton hotel te parkeren. Als we dat willen doen zien we dat dat 10 dollar per uur kost en dat vinden we zonde. Naast het hotel is namelijk een O'Harrahs casino en casino's hebben altijd gratis parkeren. Helaas nu dus niet en vinden we onszelf in eens op de valet parkeerplaats van het casino. Bij de valet betaal je zowiezo al meer omdat dan iemand anders je auto wegzet en hem je later weer voor de deur teruggeeft. Dit geintje kost maar liefst 15 dollar per uur. Normaal gesproken rijden we altijd rond met mijn handicapte parkeerkaart en vaak als we parkeergeld willen gaan betalen wordt er gezegd dat gehandicapte gratis zijn dus nu we bij de valet staan vraag ik met al mijn charmes of er geen speciaal tarief geldt voor "mij de zielige" en jawel hoor, we kunnen voor 10 dollar de hele middag parkeren ! Heeeeeeel soms maak ik er misbruik van, zeker als het een besparing op kan leveren, we blijven wel hollanders natuurlijk.
We worden keurig op tijd bij de afgesproken plaats opgehaald en dat is dan ook gelijk het laatste positieve over de toer dat ik kan melden. we hebben toch al aardig wat tours gedaan, duur goedkoop, lang kort, privé of in een groep maar dit was met voorsprong echt de meest slechte tour die we ooit hebben gedaan. het busje was te klein en krap voor het aantal mensen dat mee ging. De gids zat ook aan het stuur, hield kaarten omhoog, vertelde van alles en gaf nog stapels kranten berichten door. Dus dat gaf wat gevaarlijke situaties op de weg. De informatie was ongestructureerd en vooral over mevrouw haar gezin en eigen ervaringen tijdens Katrina. De airco stond telkens op invriezen en stoppen op plaatsen waar de gevolgen van de orkaan te zien waren werd niet gedaan. De enige stop was op de parkeerplaats van een supermarkt om onze Visa kaart te plunderen. Voor diegene die benieuwd zijn het is uitgevoerd door Isabelle tours. Wat een ontzettend slechte tour......en lang dat hij duurde.... maar goed nadat we dan eindelijk terug waren hebben we snel onze auto opgehaald en zijn we terug gereden naar Biloxi. (*** bij thuiskomst in Nederland heb ik Isabelle Tours gemaild en mijn mening over de tour gegeven. De eigenaresse verklaarde dat dit een nieuwe medewerkster haar eerste tour was en dat zij zelf ook al haar twijfels had over de gids. Ze bedankte me voor mijn eerlijke mail en heeft het geld van de tour teruggestort **)
In Biloxi zijn we in het casino gaan eten want Mike had een gratis buffet gewonnen de avond ervoor. Het buffet lag afgeladen vol met kreeft, krab en garnalen en er waren mensen die 7 ! grote kreeften op hun bord legden. Wij houden niet van krab of kreeft maar hebben genoten van de verse groentes, maisbrood en toetje.
'S Avonds beslissen we dat we morgen een rust en winkel dag in lassen.
zondag 29 mei 2011
29 mei Atlanta - Biloxi
We checken uit bij ons hotel, we hebben weer niet zo goed geslapen wat vreemd is want het ligt toch echt niet aan het bed. Wellicht was het toch de airco die het niet geweldig deed of het park achter het hotel, de Decatur cemetery. Afijn om precies 9 uur gaan we op weg voor onze 400 mijlen die we moeten rijden vandaag. We rijden om en om en stoppen om wat te eten en tanken. Intussen passeren we drie staten (Georgia, Alabama, Mississippi) en een tijdzone wat ons nu 7 uur vroeger maakt dan de tijd in Nederland. Om strak 3 uur staan we in Biloxi. We hebben er dus 7 uur over gedaan en dat zegt iets over de drukte op de weg. Zo druk als het gisteren was zo rustig is het nu. Blijkbaar is iedereen op de plaats van bestemming voor het lange Memorial weekend.
We hebben een strakke kamer met harde matrassen (jippie) en laminaat op de vloer. De badkamer heeft een dubbele klapdeur wat een beetje een saloon idee geeft. De hele boulevard langs de Mexicaanse Golf kust hier is door Hurricane Katrina in 2005 weggevaagd. Er staan maar een paar hotels en de rest van de strook heeft alleen grote betonnen funderingen van oude hotels te bieden. Een vreemd gezicht maar we vinden het toch een geweldig leuke plaats. De mensen zijn ontzettend blij met toeristen, dat is duidelijk te merken.
Voor morgen hadden we twee tours gepland staan maar ik moest nog bellen of die door zouden gaan en helaas is de swamptour geannuleerd. Via internet boeken we snel een nieuwe tour voor morgenochtend. Voor overmorgen hadden we een tour over de Mississippi geboekt staan maar door de overstromingen wordt die ingekort. Gelukkig voor ons mogen we die tour nu kosteloos annuleren want nadat ik deze tour had geboekt hoorde ik dat deze alleen maar langs industrie zou gaan en daar zitten we niet op te wachten. Wat we overmorgen gaan doen is dan ook nog een verrassing. Wat we nu gaan doen is wel bekend... op naar een van de tig casino's ! Met een beetje geluk verdienen we onze vakantiegeld terug maar het zelf wel weer doneren worden vrees ik ;).
We hebben een strakke kamer met harde matrassen (jippie) en laminaat op de vloer. De badkamer heeft een dubbele klapdeur wat een beetje een saloon idee geeft. De hele boulevard langs de Mexicaanse Golf kust hier is door Hurricane Katrina in 2005 weggevaagd. Er staan maar een paar hotels en de rest van de strook heeft alleen grote betonnen funderingen van oude hotels te bieden. Een vreemd gezicht maar we vinden het toch een geweldig leuke plaats. De mensen zijn ontzettend blij met toeristen, dat is duidelijk te merken.
Voor morgen hadden we twee tours gepland staan maar ik moest nog bellen of die door zouden gaan en helaas is de swamptour geannuleerd. Via internet boeken we snel een nieuwe tour voor morgenochtend. Voor overmorgen hadden we een tour over de Mississippi geboekt staan maar door de overstromingen wordt die ingekort. Gelukkig voor ons mogen we die tour nu kosteloos annuleren want nadat ik deze tour had geboekt hoorde ik dat deze alleen maar langs industrie zou gaan en daar zitten we niet op te wachten. Wat we overmorgen gaan doen is dan ook nog een verrassing. Wat we nu gaan doen is wel bekend... op naar een van de tig casino's ! Met een beetje geluk verdienen we onze vakantiegeld terug maar het zelf wel weer doneren worden vrees ik ;).
28 mei Stone Mountain Park - Atlanta
we hebben allebei slecht geslapen terwijl het bed en het hotel toch goed zijn. Na een ontbijtje gaan we naar het Stone Mountain Park vlakbij Decatur in Atlanta. Een kwartiertje rijden later zijn we al bij de ingang. Via internet had ik al een Adventure pass besteld maar we moesten toch via het ticketing loketje waar zich inmiddels al zo'n 100 andere gasten hadden opgesteld. Om 10 uur mochten we het park in maar alle attracties gingen pas om half 11 open, dus eerst even een grote souvenier beker gekocht waar we de hele dag door voor 1 dollar verse frisdrank in mochten laten lopen. Dat bleek ook wel nodig want het was snikheet.
Het park bestaat uit de grootste graniet berg ter wereld. Er staat slechts een stukje van boven de grond maar dat is dan wel gelijk 1 km boven zeeniveau. Op de erg is een enorm reliëf uitgehouwen van president Jefferson, generaal Lee en Stone Mountain Jackson, dit reliëf schijnt groter te zijn dan de president hoofden van Mount Rushmore. Je kunt de berg op lopen of met een Zwitserse skilift omhoog gaan. Wij kiezen voor het laatste en genieten even van het uitzicht over de omgeving, het zijn bomen, bomen, bomen en nog eens bomen, de hele stad Atlanta is slechts een stipje in de verte. Dan nemen we een radboot (Mississippi radarboot) over het meertje in het park waar we van te voren ook al een Duck tour over hebben gehad. Een Duck tour is een rondrit/vaart met een amfibievoertuig uit 1940. Hier moest je wat voor bij betalen de rest zat alles bij de entree prijs in. We gaan ook naar een 4D film van Yogi Bear in Jellystone kijken en die is echt leuk. Het treinritje rondom de berg is erg suf en vooral oncomfortabel voor de ruggen en kontjes. Er is ook nog een mini golfbaan maar die is loei druk en het museum bleek jammer genoeg om 5 uur dicht te zijn ontdekte we toen we om 6 uur aan de deur stonden.
'S Avonds is er een enorme laser en vuurwerk show. Deze wordt op de berg geprojecteerd en boven de berg afgestoken. Op dit evenement komen echt onnoemelijk veel mensen op af, de meeste parkeerplaatsen in het park staan helemaal vol een veel mensen zitten al vanaf de ochtend op het veld om de beste plek te hebben. Wij zijn om half 7 helemaal rond en klaar in het park en vinden het gekken werk om 3 uur in de hitte te wachten op de show dus besluiten we te gaan.
De eerste avond hebben we tijdens de storm gezocht naar een tapas eettent maar die konden we toen niet vinden. Nu vragen we het aan iemand en we blijken in een heel erg gezellig straatje aan te komen met allerlei eettentjes en terrasjes (in de schaduw). De tapas tent heeft een wachttijd van 1,5 uur ! Lang leve het Memorial Day weekend, veel Amerikanen zijn nu op pad vanwege het lange weekend en dat is overal goed te merken. De Sushi tent twee deuren verder op heeft nog wel een tafeltje buiten vrij en daar gaan we zitten peuzelen en mensen kijken. Veel verschillende maten, soorten en kleuren. Op de kamer kijken we naar History Channel, een ander dan die de UPC in Nederland biedt maar wel een hele leuke, vanavond gaat het over mensen die in het van het moeras in het zuiden leven.
Het park bestaat uit de grootste graniet berg ter wereld. Er staat slechts een stukje van boven de grond maar dat is dan wel gelijk 1 km boven zeeniveau. Op de erg is een enorm reliëf uitgehouwen van president Jefferson, generaal Lee en Stone Mountain Jackson, dit reliëf schijnt groter te zijn dan de president hoofden van Mount Rushmore. Je kunt de berg op lopen of met een Zwitserse skilift omhoog gaan. Wij kiezen voor het laatste en genieten even van het uitzicht over de omgeving, het zijn bomen, bomen, bomen en nog eens bomen, de hele stad Atlanta is slechts een stipje in de verte. Dan nemen we een radboot (Mississippi radarboot) over het meertje in het park waar we van te voren ook al een Duck tour over hebben gehad. Een Duck tour is een rondrit/vaart met een amfibievoertuig uit 1940. Hier moest je wat voor bij betalen de rest zat alles bij de entree prijs in. We gaan ook naar een 4D film van Yogi Bear in Jellystone kijken en die is echt leuk. Het treinritje rondom de berg is erg suf en vooral oncomfortabel voor de ruggen en kontjes. Er is ook nog een mini golfbaan maar die is loei druk en het museum bleek jammer genoeg om 5 uur dicht te zijn ontdekte we toen we om 6 uur aan de deur stonden.
'S Avonds is er een enorme laser en vuurwerk show. Deze wordt op de berg geprojecteerd en boven de berg afgestoken. Op dit evenement komen echt onnoemelijk veel mensen op af, de meeste parkeerplaatsen in het park staan helemaal vol een veel mensen zitten al vanaf de ochtend op het veld om de beste plek te hebben. Wij zijn om half 7 helemaal rond en klaar in het park en vinden het gekken werk om 3 uur in de hitte te wachten op de show dus besluiten we te gaan.
De eerste avond hebben we tijdens de storm gezocht naar een tapas eettent maar die konden we toen niet vinden. Nu vragen we het aan iemand en we blijken in een heel erg gezellig straatje aan te komen met allerlei eettentjes en terrasjes (in de schaduw). De tapas tent heeft een wachttijd van 1,5 uur ! Lang leve het Memorial Day weekend, veel Amerikanen zijn nu op pad vanwege het lange weekend en dat is overal goed te merken. De Sushi tent twee deuren verder op heeft nog wel een tafeltje buiten vrij en daar gaan we zitten peuzelen en mensen kijken. Veel verschillende maten, soorten en kleuren. Op de kamer kijken we naar History Channel, een ander dan die de UPC in Nederland biedt maar wel een hele leuke, vanavond gaat het over mensen die in het van het moeras in het zuiden leven.
Abonneren op:
Posts (Atom)