19 juni - New Iberia

We hebben voor ons doen een luxe hotel maar toch slapen we allebei zo beroerd dat ik om half 9 een ontbijt ga halen om op de kamer op te eten. Peanut butter en jellie sandwich jeugdsentiment voor mijn hunny en een gewone boterham met jam voor mij. Jusje, melkje en hoppa ontbijt is op. We gaan douchen en vertrekken naar New Iberia, nog steeds Cajun Country en nog steeds geen of vreemd geplaatse naambordjes...maar dit keer was het maar een omritje van twee minuten! We gaan naar de oudste rijstfabriek van de Verenigde Staten. De fabriek stamt uit 1912 en zij geven gratis rondleidingen door de nog werkzame fabriek. In het winkeltje is weer een gezellige dame en na 20 minuten wachten start de introductie film. Die vinden wij altijd leuk, haar snelle uitleg over het zaaien, planten en oogsten van rijst maakt ons duidelijk dat de enorme lege velden in Arkansas toch echt rijstvelden waren! De fabriek is helemaal authentieken leuk om te zien. Er is een soort kijkkast gemaakt waarin de fabriek stap voor stap wordt uitgelegd. Nu heb ik nooit geweten hoe rijst groeit maar als je het ziet zijn het net korenaren...zou nu nog denken dat het gewoon koren is hoor. Die korrels worden gewerven waardoor de buitenkant eraf gaat. Die buitenkantjes leggen ze buiten neer en die mag iedereen gratis meenemen als bedekker in tuinen of wat dan ook. De rijst die je dan hebt is bruine rijst. Dan schrapen ze het bruine eraf, dat bruine is bran en is het gezonde spul in allerlei producten. Zij verkopen het aan een fabriek omdat zij het niet kunnen opslaan, het is vettig en bederft heel snel. Wat je overhoudt is witte rijst en uiteraard verkopen ze die ook. De hele stukjes als rijst, de gebroken stukjes als dierenvoeder. Alle zakken die ze voor intern transport of voor die velletjes gebruiken zijn zakken van fabrieken die niet meer bestaan. Over efficient gesproken, geen afval en gratis verpakkings materialen! We kopen een pannenlap in de vorm van een krokodillen, uh aligator bek en een beker voor ons rek. We gaan dan op zoek naar een eet tentje dat ze ons uitlegt maar ook die kunnen we niet vinden. We gaan terug en volgen mijn route naar de Tabasco fabriek, je die van die kleine rode pepersaus flesje. Onderweg zien we een fifties diner waar ze met de benen buiten hangen...daar moeten wij ook eten dus terug! Druk, druk, niet normaal volgens ons zitten er zeker 200 man binnen. Wij bestellen en klokken 14 minuten voor we ons eten hebben. Nou, het is niks apparts....maar goed we hebben gegeten. We rijden verder en we rijden zowaar meteen goed! We rijden een eilandje op en moeten tol betalen. Een hele dollar! We rijden verder over een enorm terrein met fantastisch mooie oude bakstenen panden en zien een oud houten winkeltje, of beter bezegt winkel. Als we opschieten kunnen we nog met de volgende tour mee, nou dat doen we maar. Een jonge dame dreunt een verhaal op en in de zelfde adem vraagt ze of we vragen hebben. Nee? Dan door naar de volgende ruimte, weer een verhaal, weer geen vragen. Nou dan start ze de film en als die klaar is mogen we zelf de deur door naar de fabriek. De film is erg informatief en duurt niet te lang. Dan lopen we de deur uit en zien achter glas eigenlijk dezelfde machines staan als vorige week bij de Panola pepper plant. Alleen is dit de meer bekendere Tabosco.... Leuk maar ook niet meer dan dat. De winkel is wel leuk, we lopen wat rondjes voor we beslissen wat het souvenier wordt.Het wordt een magneet voor op onze landkaart. Ook leuk is het opschrijf boekje. Als we weggaan blijkt het te laat om nog wat te gaan doen vanmiddag en en gaan we terug naar het hotel. De hele auto moet leeg en het wordt een aardige berg met spullen als we het op de kamer uitstallen. We koelen eerst af met de airco, sorteren alles uit, bellen intussennog met KLM de stoelen, printen de boardingpasses uit, kijken tv en intussen typ ik de laatse dagen van het verslag. Nu is de vakantie bijna over maar we gaan eerst wat eten....en misschien nog wat spelen we zien wel....tot in Nederland in ieder geval!

18 juni - Tibodeaux - Morgan City - Lafayette

We staan op ons gemakkie op en gaan eerst bellen zodat we verzekerd zijn van een plaats op een rondleiding vanmiddag. Dat lukt dus we kunnen opgewekt naar een oude suikerriet plantage. De omschrijving in mijn vakantieboek is duidelijk maar daar gaan we weer, er ontbreken naambordjes dus moeten we het weer vragen. Volgens de die man moeten we heel ergens anders zijn maar ik ben toch wat eigenwijs en zeg tegen Mike dat ik weet dat het moeilijk te vinden zou zijn en niet veel mensen het zouden weten te vinden. We besluiten terug te gaan naar de ene weg zonder naam en dan verder te rijden zoals ik het had opgeschreven....en jawel hoor! Daar staat een winkeltje met een helehoop oude spulletje erom heen midden op een veld. Verder op zijn alleen maar suikerriet velden. Het is al bijna 11 uur dus de winkel zou open moeten zijn....niemand te zien dus bel ik maar eens. O, is er niemand? Hoe laat is het eigenlijk? O, dan had er iemand moeten zijn... Nou loop maar lekker rond en als je de oude slavenverblijven wilt zien rij dan maar het veld in dan zie je ze wel! hahahaha, hier maak je ze niet gek hoor, relaxt volkje. We lopen wat rond het pand en zien in de struiken oude auto's helemaal verrot en overwoekerd. Ook een aantal oude tractoren staan hier zomaar buiten.... We worden al de hele tijd achtervolgt door twee katten, tien kippen, een haan en een enorme kalkoen trouwens. Wat die willen wordt duidelijk als er een automaat aan de muur hangt waar je een kwartje in moet doen. Zon ding waar bij ons snoepjes of speelgoedjes uitkomen maar hier komt er mais uit om de kippen te voeren. We voeren en lustig op los,lachen met die beesten en ook het hangbuikzwijn en de geitjes die nog achter een hek zitten vinden het lekker. We gaan weg en rijden een rustige weg tussen de suikerrietvelden. Dan zien we aan weerskanten van de weg houten hutten. Dit is het grootste nog in tact zijn suikerplantage uit de 19de en 20ste eeuw, het zijn ongeveer 60 gebouwen. We stoppen langs de weg en wandelen terug om ze op de foto vast te leggen. Het is kei mooi om te zien, het maakt zeker indruk omdat het er zoveel zijn. Het is ook weer bloedheet overigens en we zijn dan ook blij om weer de airco van de auto te voelen als we op weg gaan naar Morgan City. We hebben anderhalf uur extra tijd gerekend omdat we weten dat we fout gaan rijden! Nou, lang verhaal kort, we zijn op een gegeven moment maar ergens gestopt om te eten omdat we het niet konden vinden! De serveerster wist ons echter te vertellen dat we op nog geen vijf minuten zaten dus snel eten dan maar om de twee uur tourtijd alsnog te halen. We gaan naar een olieboorplatform en we zien de toren gewoon boven de woningen uitsteken maar denk maar niet dat we er komen, althans niet in een keer! We halen het precies, het is vijf voor 2 als we op 10 meter van nog werkende platform staan. Wauw, wat een immens ding zeg! En hoog! Er komt een man aan in een overall en daar vraag ik aan of er ergens een toilet is, zeker wel, loop maar alvast mee. Hij loopt over de loopplank, via trappen omhoog naar het platform. Enthousiast volgen wij. Ik krijg echter de schrik van mijn leven als ik door de gaten van de roosters heen kijk, we zijn hoog en we gaan dus buiten om via ijzeren trappen naar dat platform. Nou als ik al niet hoefde te plassen moet ik nu toch wel en wat anders ook! ahahahaha, ik hou het maar net droog en sta te bibberen op mijn benen als we boven naar binnen mogen. Maar goed dat ik dat niet wist want dan had ik misschien wel niet gegaan! Als hij terug komt kijkt hij over de railing over er wellicht nog andere mensen zijn. Maar nee, we zijn weer de enige twee! Hij let ons het verschil uit tussen een platform en een rig. Die met zo'n toren erop is een rig en wordt gebruikt om olie te zoeken door proefboringen te doen. Een olieplatform heeft helemaal niet zon toren en staat er permanent en pompt de olie op. Oke, wij zitten op een rig, de eerste verplaatsbare rig ooit en die doet nu nog dienst als opleidingscentrum voor allerlei banen op rigs en platforms. Hij werkt dus nog wel maar pompt niets meer op. We krijgen eerste de verblijven te zien, het recreatie verblijf en de keuken toedat we naar buiten gaan. Yaiks, we staan echt hoog! en gaan nog wat hoger om bij het dek te komen waar de pijpen liggen en waar de derrick, de toren op staat. Het is erg indrukwekkend om te zien. Er is ook een groep mannen bezig die les krijgen in het besturen van een onderzee-ertje waarmee ze p de bodem van de zee reparaties kunnen uitvoeren. De man is vriendelijk en we buurten wat af, over van alles en nog wat stellen we vragen, hij weet ons heel wat te leren hoor! De tour zou een uur duren maar pas na twee uur nemen we afscheid. Kosten $ 12,00 voor ons tweeen! We rijden nog een dik uur, en ja ook weer verkeerd, voor we bij ons volgende hotel zijn. Het laatste ook. We installeren ons en gaan toch maar weer proberen om miljonair te worden in een casino op een half uur rijden. We eten wat in het casino maar dat valt niet zo goed bij mij wat de pret een beetje drukt maar niet veel hoor! We gaan om half 1 slapen na weer een mooie dag!

17 juni - Natchez - Baton Rouge - Houma

We gaan vroeg op pad, natuurlijk niet nadat we van ons luxe uitgeserveerd ontbijt hebben genoten. Ik vraag of dat ik enkel toost kan krijgen omdat ik nu eenmaal geen warm ontbijt weg krijg. Dat kan natuurlijk. Mike krijgt zijn warm ontbijtje. Blijkbaar zie ik er ondervoed uit want hij brengt nog een bordje met voorgesneden gesneden banaan en sinasappel. Of ik toch echt niet nog meer wil...We rijden met een stralend zonnetje Natchez uit en pakken een lekker bakkie koffie in de auto. We gaan naar het Rural life museum op het terrein van de Louisiana University in Baton Rouge. Wauw, wat een drukte ineens weer bij de stad! Dat zijn we niet meer gewend maar gelukkig rijden we in een keer goed naar het museum. Het is er stil, warm en prachtig. Het schijnt in de top 10 van beste musea ter wereld te staan. Binnen zien we een film en lopen we gekoeld langs een hele grote collectie oude spullen. Eigenlijk alles van speelgoed tot gebruiksvoorwerpen, rolstoelen, koetsen, orgels, kleding etc etc. Er zijn ook archeologe achter glas te bewonderen. Buiten lopen we langs hele oude woningen en andere pandjes. Het is heet en enorm benauw maar we laten ons niet kennen. Een voor een bekijken we de huizen en de ene maakt wat meer indrukdan de andere. Het gebied waar we in terecht komen vandaag is Cajun country, het zuiden van Louisiana dat zich kenmerkt door veel moerassen en kleine waterwegen. Misschien ken je het van Discovery channel, die aligator jagers of de swamploggers. Maar goed, de huizen van de Cajuns zijn te herkennen aan een heel spits dak en een trap buiten om in plaats van binnen in het huis. Mooie veranda's hebben de meeste ook. We komen nog langs een kerkje met geschilderde ramen omdat glas in lood te duur was, een schooltje waar alle leeftijden tegelijk les kregen en een oud kerkhofje. Inmiddels is het zo heet dat we bijna blij zijn dat we alles gezien hebben. Binnen koelen we een beetje af voor we gaan bellen over we vanmiddag nog meekunnen op een swamptour. Nou dat kan maar pas om half vijf. Na dat is werkelijk prachtig want we moeten nog een dik uur rijden en zo hebben we nog tijd om wat te eten en de spullen eerste in het hotel te leggen. Het hotel is prima, maar voor we dat gevonden hadden! Ik had al gelezen dat de wegwijzering in Louisiana nogal wat te wensen over laat en eigenwijze ik dacht, dat zal wel meevallen. Nou, nee, dat valt niet mee! hahahaha, maar goed we zijn er gekomen en we konden zowaar nog een kwartier relaxen voor we naar de tour gingen. De route daar naar toe is eenvoudig. We parkeren bij een restaurant en samen met nog 8 andere stappen we in een pontoon boot waarop de eigenaar ons rondgaat varen. Het is op een soort veredelde sloot, een bayou. Dit is een uitloop van het moeras waarop je wel kunt varen. Misschien kun je je dat ook van de tv herinneren. Nou, de man is leuk. Vertelt alles en veel over de natuur en de beesten die we zien. Het is heel boeiend. De bayou gaat via een sluis over in een kanaal en dan gaat het gas erop. Heerlijk! Het is een boot zonder overkapping en het is zeker nog 33 graden! We scheuren verder totdat hij stop en Lucille en Lou gaat roepen. Dan komt er een aligator aan. Blijkbaar kunnen die beesten goed horen. Hij heeft stukken rauwe kip bij zich die hij op een pin doet die op een hout zit. zo voert hij de aligator en kunnen wij het beest goed zien. We zien ook nog schildpadden, reigers, roofvogels en slakken eieren. Een soort knal roze dikke naakt slak die ergens tegen een boom of iets vertikaals zit geplakt...alleen is het geen slak maar is het een grote hoeveelheid eitjes, getver. Een aantal dames bij ons aan boord vinden ze echter prachtig en maken er veel foto's van. We gaan door swampland, moeras met bomen en marsh gebied, een moeras zonder bomen. Hij lokt intussen ook nog een andere aligator het land op zodat wij foto's kunnen maken. Deze man doet alles voor zijn gasten, het is echte zuidelijke vriendelijkheid. Dan gaan we vol gas terug de bayou in moeten we weer bukken om onder de diverse bruggen door te gaan. Het was fantastisch! Echt een aanrader. Als avond vertier gaan we voor de verandering een stukkie rijden.....naar een casino waar we bij binnen komst gelijk een gratis buffet verdienen! Ook nog een Cajun buffet waar ik de saladebar leeg haal en Mike zich te goed doet aan een hele koe. Het spelen is leuk en we rijden opgewerkt terug naar het hotel. Een fantastische dag in Cajun Country zit erop.

16 juni - Natchez

Als we in ons te koop staande hotel naar beneden lopen lijkt het wel uitgestorven. We horen geen stemmen en lopen naar het restaurant waar het ontbijt zou zijn. We zien keurig opgediende tafels en horen dan iemand roepen kom maar verder. Met een schitterend uitzicht op de Mississippi rivier worden we bediend en krijgen we allebei een warm ontbijt met toast. Chique de friemel hier, dat hele hotel maar zoals gezegd staat het te koop en is er weinig aktiviteit. Het ontbijt is lekker en we vertrekken naar het bezoekerscentrum om een kaartje te kopen om drie Antebellum plantage woningen te gaan bekijken en een koetstochtje te doen door het centrum. We rekenen af en rijden naar het eerste huis toe. Antebellum is de tijd voor de Burgeroorlog hier en de huizen zijn eigenlijk bekende plaatjes, witte huizen al dan niet met zuilen en een mooi parkje ervoor en ernaast en een mooi oprit. Het eerste huis dat we bezoeken zou het grootste achthoekige huis van de Verenigde staten worden maar de bouw werd onderbroken doordat de Burgeroorlog uitbrak en de werklui gingen vechten en de oorlog. Ook de eigenaren vertrokken. Longwood staat symbool voor de schade die de oorlog heeft aangericht en is nooit afgebouwd. De dames die ons ontvangen zijn zuidelijk gezellig en we krijgen zin in de toer. Het is ook een prachtig huis met een schitterende oprit. Dan komt er een man binnen die de dames zon beetje aan de kant duwt en doorloopt naar een andere deur. Dan zegt hij tickets! We lopen braaf met het andere stel mee en komen een paar hele mooie ruimtes binnen. Een woonkamer, een kinder en diverse slaapkamers. Allemaal mooi ingericht en inderdaad kun je duidelijk zien dat het huis in een achthoek gebouwd is. In het midden is " de rotonde" hier zijn gaten in het plafond gemaakt en als je daar doorheen kijkt kun je dus inderdaad zo door de vier andere vierdiepingen heen kijken naar het dak. De gehele constructie en de begane grond was klaar in 1860 maar de rest dus niet. De volmaakt saaie en oninteressante gids dreunt zijn verhaal af als we naar boven gaan. Je kunt nu mooi de constructie van de woning zien. Ook zijn de bouwmaterialen zoals die klaar stonden voorgebruik te bezichtigen. Voor we het weten staan we weer buiten bij de voordeur. Mooi huis, jammer van de gids. We rijden naar het tweede huis wat we willen zien en dat is Staton Hall. Dit ligt midden in het centrum en we krijgen het heen en weer van de eenrichtingsstraatjes, rondjes rijden tot we eindelijk de oprit van het pand op kunnen. We hebben geluk met 5 minuten begint de volgende tour. We zijn nu de enige die het huis bezoeken. Alhoewel het kleiner is oogt het veel groter omdat de plafonds hier erg hoog zijn er de kamers minder in aantal maar groter zijn. De dame die rondleidt weet alles over materialen en schilderijen te vertellen maar wij willen altijd graag anekdotes of lekkere roddel verhalen horen, helaas ook hier niet. Maar zij is wel heel aardig en het huis kan ons dan ook meer boeien. Ook hier staan we keurig na 28 minuten weer buiten zodat zij beneden de nieuwe tour kan starten. De dame in het winkeltje verteld ons over een goed eettentje dus daar gaan we naar toe. Het is Cotton Alley en ziet er leuk uit van buiten, van binnen een beetje vreemd maar wel lekker. Beetje kakkie blijkt het te zijn. Het eten is ook niet je dat dus zijn we zo weer onderweg. We willen even relaxen en gaan richting koetsjes. Er staat er een klaar met een jong jongen als gids. Mike is wat vergeten uit de auto en dan stopt er nog een koetsje met een mager bikertype als koetsier. Die zie ik meer zitten en vraag aan Mike of hij dat niet kan regelen. Die doet dat natuurlijk ook nog voor me en zo stappen we in het achterste koetsje in. Er komt nog een ander stel bij en we gaan op toer. Deze man is ex marinier en weet alle smakelijke verhalen en geschiedenis van Natchez te vertellen. Het is ook echt een prachtig stadje. Vroeger stinkend rijk doordat hier alle katoen vanuit de staat Mississippi werd verscheept naar het zuiden. Nu arm want de Mississippi rivier is niet meer te bereiken met oceaanboten omdat de gouveneur van het zuidelijk gelegen Louisana een brug heeft laten bouwen net voor de grens die te laag is voor grote boten. Zo zijn de steden in Louisana verzekerd van grote schepen en kunnen ze niet meer verder naar Mississippi. De tour was erg leuk en we hebben ook weer zin in ons laatste huis. We kiezen voor Melrose omdat deze ook weer uit de stad ligt zodat we een leuk ritje in het groen hebben. Helaas staat Melrose in de steigers maar de parkrangers zijn erg vriendelijk en de tour is ook interessant omdat dit een van de meest aangeklede woningen is die we zagen. Buiten het huis zijn nog twee slaven verblijven en een keuken gebouw te bekijken dat doen we nog en dan gaan we terug naar het hotel om even te relaxen. 's avonds gaan we naar een enorme boot in de haven waar een casinootje in gevestigd is. Het zijn leuke kastjes maar het is er zo koud dat wij ondanks onze fleece vesten zo weer buiten staan. Brrrrr.....wel goed voor het budget overigens hahahha

15 juni - Vicksburg - Natchez

We staan op ons gemakkie op en laden de koffers in. De ongestreken was wordt zo in de koffer gedaan dat gaan we vanavond doen. We ontbijten, checken uit en rijden in 5 minuten naar de bekende slagvelden van de Amerikaanse Burgeroorlog in Vicksburg. De ranger buiten bij het bezoekerscentrum verteld ons dat we het beste eerst rechts kunnen kijken naar een fiberoptics uitleg en dan naar de videofilm over Vicksburg kunnen gaan. Dat doen we dan maar braaf. De eerste presentatie is een groot bord op een wand waar lichtjes aan en uit gaan. De lichtjes stellen de noordelijke en de zuidelijke troepen voor in de Burgeroorlog. Het beleg en de overgave van Vicksburg (rebels, zuidelijke staten, geconfedereerde) aan General Ulyssus Grant van de noordelijke troepen (federates, union) wordt hier prima in beeld gebracht en uitgelegd. Als je iets ziet is het veel gemakkelijker te onhouden dan als ze je wat vertellen vinden wij. Hierna lopen we via de winkel naar de video. Deze is ook wel duidelijk maar ik vond die fiberoptics toch beter. Hierna komen we buiten en gaat er een kanon afgeschoten worden door een groep mensen in "klederdracht uit de Burgeroorlog" Ik sta strategisch opgesteld in de palle zon, Mike gaat even in de auto zitten want die heeft wat minder bescherming op zijn hoofd. Als ze bijna zo ver zijn wenk ik hem en samen genieten we van een enorme knal! Niet normaal je voelt het door je hele lijf! En dit is dan een nepper die 5 x kleiner is dan een echte! Gaaf! We pakken de auto en beginnen aan de 16 mijl lange rondrit over de slagvelden. Per staat staat er een gedenkteken, voor ons wat minder interessant. Ook staan er borden met wie waar en wanneer heeft gevochten en tegen wie. We stoppen bij de wat mooiere monumenten. Verder op een heuvel staat een algemeen monument voor iedereen en alles van de Burgeroorlog. Dit marmere monument kunnen we van binnen bekijken en het is prachtig. Als we de lange trappen terug naar beneden lopen merken we dat het snikheet is, de zon steekt gewoon op onze armen. Lang leve de airco in de auto. We tutteren het zoveelste flesje water leeg en tuffen op ons gemakkie verder. Halverwege de route ligt een opgegraven boot. Deze boot is de eerste boot ter wereld die door een torpedo is gezonken. Het is een houten boot van de Union die versterkt werd door een soort ijzeren treinrails aan de zijkant als bewapening te gebruiken. Er is ook een museumpje bij dat we gaan bekijken. Als we buiten komen zien we het grote kerkhof waar 20.000 slachtoffers liggen van die oorlog, 13.000 van hen zijn nooit geidentificeerd. We maken wat foto's vanaf de weg want we vinden het te warm om er over heen te gaan dwalen. We tuffen door en aan het einde van de weg gaan we nog een souveniertje kopen in het bezoekerscentrum. Als we wegrijden uit Vicksburg hebben we een dik uur te rijden over de Natchez Parkway voor we bij het Jefferson College aankomen. Dit is een oude militaire school die eigenlijk de zuidelijke tegenhanger van de noordelijke (en bekendere) Westpoint militaire academie. Hier werd een film van John Wayne opgenomen en gedeeltes van de TV serie North & South. Het is er prachtig en compleet uitgestorven als we aankomen. Als we ergens binnen lopen worden we (uiteraard)weer vriendelijk door iemand begroet. Ze doet kort een uitleg over dit ene pand. Drukt ons een plattegrondje en een uitleg in de hand en zegt dat we overal mogen lopen en fotograferen. Het heeft jaren leeg gestaan maar vanwege het twee honderd jarig bestaan is er besloten dit gehele terrein te gaan renoveren. Het is nu gratis maar dat gaat dus waarschijnlijk wel veranderen. Via een padje lopen we naar het eerste pand. Dit was een kantoor en een eet ruimte. Het is niet ingericht, buiten de uittafels na, het ruikt er muf en oud. Er zijn duidelijk mensen bezig om het op te knappen, maar niet vandaag want het is vaderdag! . Achter dit pand liggen twee pandjes die werden gebruikt als keuken en voedsel opslag. Deze gebouwen lijken we inderdaad te kennen van TV. We lopen wat rond en weer verder naar het volgende pand. Dit is helemaal dicht. Als je door de ramen naar binnen kijkt is het een grote bouwput, ook het pand daarnaast zit dicht. De omgeving is wel heel mooi, er staan enorme mooie en oude bomen die lekker schaduw geven. We lopen weer terug naar het eerste pand want daar achter, in een bos, zouden twee oude graven liggen van mensen die op de school zijn gestorven. We vinden ze inderdaad, we genieten van de stilte in het bos, de schaduw en gewoon van het feit dat we hier kunnen zijn. Als we terug lopen naar het pand waar de dame was blijkt er nog een soort tentoonstelling te zijn die we ook nog uitvoerig bekijken. We hebben nog een leuk gesprekje met de dame, kopen een souvenier en gaan terug naar de auto. Het is een kwartiertje rijden naar ons nieuwe hotel. Volgens mijn beschrijving ligt het net voor de brug over de Mississippi links. Het enige wat we kunnen is rechts dus dat doen we maar. We staan nu op het terrein van het bezoekerscentrum van Natchez en dus ga ik daar maar de weg vragen. Ik zie dat ze een introductie filmpje hebben en ga Mike roepen. We kijken het filmpje van 20 minuten, pakken wat folders mee en steken de weg over naar ons hotel. Het ligt boven op een berg, of beter gezegd een bult. We krijgen een balzaal van een kamer met uitzicht over de Mississippi rivier. Wauw! We pakken onze spullen uit en relaxen wat. Nadat we hebben gestreken gaan we bij de buren eten. Het is een Mexicaan en die zijn hier eigenlijk altijd wel goed. De rest van de avond liggen we uit te buiken en wat te tabletten. Heerlijk!

14 juni - Vicksburg - Canton MS - Vicksburg

We hebben een wake up call geregeld vvoor vandaag want we moeten om half 9 gedoucht en gegeten hebben om een uur en een kwartier naar Canton te rijden. In februari heb ik gebeld met het bezoekerscentrum van dit dorp en een rondleiding afgesproken door een ruimte waarin 3 filmsets staat opgesteld. De oplettende lezer weet nu dat vooral Mike hier erg naar uit kijkt. We rijden een stukje snelweg en een stukje over de Natchez Parkway, dit is een landschappelijk mooi gelegen weg waar je gewoon niet hard mag rijden. Je kunt er toeren en op je gemakt van de mooie natuur genieten. Zo hebben we twee vliegen in een klap. Als we het dorp (zeg maar dorpje) binnen rijden is het plein zo gevonden. We staan tussen een enorm stadhuis en het bezoekerscentrum in. Als we binnen lopen en zeggen dat we voor de movietour komen zegt de dame dat die nu gerenoveerd wordt en niet open is....tja, we hebben toch echt gereserveerd en gelukkig had ik de naam in februari opgeschreven. De dame gaat de desbetreffende persoon bellen want die is op dat moment buiten het dorp. Zij weet van niets! Nou, lekker dan....zegt de dame ook nog dat je altijd een week van te voren moet bellen of zoiets wel doorgaat, nou we hebben toch al wat van dit soort afspraken gemaakt en bij mij weten zijn die altijd gewoon doorgegaan. (muv diein Franklin maar dat kwam door de regen) Als ze ziet dat we toch wel teleurgesteld zijn zegt ze ook nog dat ze nu geen gids heeft die ons zou kunnen rondleiden. Ja, wat is het nu, wordt het gerenoveerd of is er gewoon wat vergeten! Ze wil ons wel in het gebouw waar het centrum in zit rondleiden. Dit is ook gebruikt in de film. We lopen met haar mee maar kunnen het zo niet herkennen. Ze doet wel haar best en ze haalt ook nog een plattegrond tevoorschijn waar ze diverse panden aankruist die in films zijn gebruikt. Als we buiten staan is het inmiddels bloedheet maar we besluiten toch even een rondje rondom het plein te lopen. Het is een sfeervol, oud dorpje met een zuidelijke uitsraling. Erg charmant. We pakken de auto rijden een paar honder meter en parkeren in een weggetje waarna we diverse panden zien die in film zijn gebruikt. Er komt een dame langs met een hond die ons aanspreekt, we hebben een babbeltje met haar over het gezellige en gastvriendelijke zuiden. Intussen komt er nog een dame met een hond en dit is de eigenaaresse van het huis dat we fotograferen waarnaast we geparkeerd staan. Zij dacht dat er familie uit Texas was, onze huur auto heeft namelijk een nummerbord uit Texas. We leggen uit wie we zijn en dat we dus eigenlijk een tour wilde doen etc etc. Ze vraagt ons wie we hebben gesproken en als we Marta zeggen komt er zon zuchtje van o,o Martha.....Ze pakt haar GSM en probeert iemand te bellen die ons kan rondleiden. Helaas pakt die niet af waarna zij zich verontschuldigd voor Martha. We mogen zelfs in haar huis kijken als we willen maar dat slaan we vriendelijk af. Het blijkt dat de filmproducenten haar huis in 7 maanden compleet hebben gerenoveerd zodat zij daar mochten en konden filmen. Dat had de dame liever dan contant geld. Aha, zo werkt dat dus. Er komt nog een dame langs met wee hondjes, we zijn gezien en worden door iedereen even " out ge checkt" . we bedanken haar en rijden weer een stukje naar een kerkhofje en een oude gevangenis die ook zijn gebruikt in films en maken foto's. We besluiten via een mooie route, over de Natchez parktrail, weer terug te rijden naar Vicksburg. We stoppen bij een Subway om een broodje te eten en rijden dan het centrum in om de Biederbarn Coca Cola bottelarij te bezoeken. In dit oude historische pandje werd het eerste flesje Coca Cola gebotteld. De displays hier zijn gelijk aan die van het Dr Peppermuseum dat we eerder bezochten alleen is dit veel herkenbaarder voor ons. We zijn weer de enige die er rondlopen en kunnen alles op ons gemakt bekijken en van commentaar voorzien. We kopen uiteraard een Coca Cola souvenier en besluiten naar het hotel terug te gaan. We moeten even wat T shirtjes wassen. Helaas heeft dit hotel geen wasmachine dus hoppa even met hand dan maar. Mike wassen in de wastafel, ik spoel alles uit in het bad en wring het zo goed mogelijk uit. Na mijn droog actie van gisteren hangen we deze was ook maar buiten aan de galerijleuning....het ziet er niet uit! hahaha, maar snel drogen doet het wel. Mike gaat tabletten en ik ga uitgebreid tutten. Gezichspeeling, waxen, voetjes vijlen en insmeren met een cremepje, tanden uitgebreid verzorgen en spoelen met Listerine, benen en oksels scheren, haren in een masker en lichaam schrubben. Toch zomaar een anderhalf uur mee bezig geweest. Tussendoor hangen we onze droog was telkens met een andere kant in de zon en als ik het naar binnen haal na twee uur buiten te hebben gehangen is het eigenlijk wel droog op wat naadjes na! We besluiten ons geluk maar weer eens te gaan beproeven in een casino. Als we daar aankomen blijkt dat ze een lekker restaurant hebben. De salade is prima en Texaans groot. Mike zijn chilisoep is lekker maar weer te veel zodat zijn hamburger niet op komt. We houden het lekker lang vol en Mike zorgt er zelfs voor dat we morgen weer kunnen door een aardig bedragje te winnen. We gaan lekker slapen en ik kan zelfs in het bed liggen hier! Dus niet op de grond, dat is dan de tweede nacht van deze vakantie yeeeeehaaaa

13 juni - Greenville - Lake Providence Louisiana - Vicksburg Mississippi

We zijn er vroeg uit omdat het een vochtige kamer is. Als ik de badkamer kraan open draai komt er bruin water uit. Ik laat het even lopen in de hoop dat het wegtrekt. Maar helaas dat doet het niet. Ook het toilet en de wastafel kraan geven bruin water. We wassen ons met flesje bronwater, gooien de spullen in de auto en gaan ontbijten. Dat ontbijt is verder prima hoor en aan de vriendelijkheid van het personeel ligt het ook niet maar die kamer....brrrr. We vertellen rustig aan de balie over het bruine water. Er komt een geprint bordje tervoorschijn waarop staat dat het uit een ondergrondse bron komt en dat het gewoon te drinken is! hmmm, als ze dat nu bij het inchecken vertellen! Maar goed, we rijden het dorp uit, over de brug naar Arkansas en maken lekker wat kilometers door een vlakgebied met eindeloze velden met (naar later zal blijken)katoen, soyabonen, mais en rijst. En als ik zeg eindeloos dan meen ik dat ook, alle kanten enkel landbouw. We zien telkens 5 ijzeren silo's met daarboven pijpen en dan een pijp die voor de silo's uit op de grond hangt. We vragen ons af wat dat is zo midden in de velden. Ook zien we lege akkers met een soort kleine heuveltjes erin, formaat stoepband, die het veld in vlakken verdeeld. Het is leuk om te raden waarvoor het allemaal dient. Na een tijdje moeten we afslaan naar Panola Pepper Plant. Dit is een klein fabriekje midden in een van de velden waar ze van die kleine flesjes tobasco saus en allerlei andere hete pepersauzen maken. Ze geven er gratis rondleidingen en in het winkeltje kun je allerlei producten kopen. We lopen naar binnen en daar verteld een dame dat er op vrijdag niet wordt gewerkt en dus geen rondleidingen zijn. Helaas, helaas....als we in het winkeltje staan zegt zo zoiets van maybe next time waarop ik heel vriendelijk zeg dat dit toch echt een once in our lifetime zou zijn. Even later komt er een stoere meid (manager) vertellen dat zij ons wel even rond wil leiden alhoewel de fabriek dicht is. Kijk, dat is nu wat ze noemen Southern Hospitality! Het is een "rauw douwer" en heeft een fantastisch accent, we kunnen het wel volgen maar je moet wel goed opletten want ze praten hier sneller dan snel. Durft ze effe later ook nog te zeggen dat ze Mike beter kan verstaan dan mij!! Hahahaha. We krijgen de hal te zien met gereedproduct en dan de productiehal met drie productielijnen. Ze krijgen tonnen met pepermoes uit Mexico, Midden en Zuid Amerika en verwerken die hier tot Panola Pepper saus. Het blijkt dat er hier per dag 3 tot 5 volle truck ladingen van die kleine flesjes worden geproduceerd door ca 25 mensen. En voorheen was dat nog meer toen er minder kwaliteitscontroles waren! Niet te geloven, het hele pand is niet veel groter dan een gemiddelde lagere school in Nederland! We geven haar wat voor de moeite en kopen een flesje Dracula hot sauce om mee te nemen. Intussen komt zij terug en stopt ons nog wat saus in de handen. Hebben wij geluk of wat vandaag op de vrijdag de dertiende! Het is nu niet lang rijden naar het Louisiana State Cotton Museum, waar ik het gevonden heb weet ik niet meer maar in ieder geval niet op mijn bijbelsite tripadvisor. We komen aanrijden en zien een mooi wit oud houten plantage huisje, daarbij diverse houten hutten een grote hal waar museum op staat en nog een hal waar niets op staat. Er is niemand te bekennen en uiteindelijk komt er een man (de sheriff) die verteld dat het gratis is maar dat er binnen twee dames zitten die ons een rondleiding kunnen geven. We gaan het mooie huis naar binnen en worden hartelijk ontvangen door een wat oudere dame. Ze is gelijk enthousiast en zeer verrast als we haar vertellen dat we nog nooit katoen hebben zien groeien en graag wat uitleg willen over de verwerking ervan. In een kamer van het huis staat alles op foto's vast gelegd, iedere stap van zaden, oogsten, ginnen en bundelen. Ginnen is het ontpitten en schoonmaken van de katoenbolletjes. Er staat ook een baal katoen in de hoek, wauw, wat een ding zeg een bordje erboven verteld dat ze er 700 lit jumeaux bedden lakens van kunnen maken. Of een enorme hoeveelheid luiers maar ook in make up, boter, papier etc zit katoen verwerkt. De kamer ernaast verteld over de burgeroorlog want die heeft natuurlijk veel te maken met de slaven arbeid die werd verricht op de katoenplantages. Dan gaat ze met ons naar buiten en laat ze ons een veld met katoen plantjes zien, ze lijken veel op de soyabonen plantjes van een veld verder op maar zijn wat lichter van kleur. Ze laat ons binnen in het museum even ronddwalen en een andere man zet voor ons de videofilm op. Het wordt allemaal heel helder en duidelijk verteld hoe dat gaat met katoen oogsten en verwerken. Dan is de dame er weer en neemt ons mee naar de Gin. Dit is een enorme machine waar door een dikke pijp katoen naar boven wordt gezogen, deze wordt boven in een bak gedaan en de machine haalt er dan de zaden en takjes uit. Eigenlijk zoals ze wol karen in Nederland. Als de katoen schoon is wordt het weer naar boven gezogen en komt het bij een werker terecht die er een baal van maakt. Er waren drie sterke mannen nodig om die balen rond te rollen! Buiten gekomen verteld ze van alles en nog wat interessants over plantages en landbouw, wij vertellen ook wat over Nederland en dat vind ze er g leuk. Ze laat ons alleen om rond te dwalen door het museum en de bij gebouwen. Dat doen we dik een uur en inmiddels is de Sherrif ook weer in de buurt. We raken aan de praat met hem en staan buiten in de schaduw, met uitzicht over de velden en het katoenmuseum wel een uur te kletsen. Vooral over het gebrek aan gezag van Nederlandse politie en het dragen van wapens in de VS komen aan bod. We nemen afscheid en gaan in het huis nog een souvenier kopen en wat in de donatie pot doen van het museum. De leidinggevende komt ons nu water aanbieden en vertellen over de rest van het drop. Ze raadt ons aan om een mijl verder op bij de Dock te gaan eten. Nou, het is inmiddels 1 uur geweest dus dat lusten we wel. In Louisiana en Mississippi wordt veel meerval gegeten. We besluiten het bij dit tentje te bestellen, samen met wat garnalen en de verplichtte friet. Als we zitten zie ik dat ze ook Aligator serveren en dat moeten we natuurlijk ook proberen, dus ga ik snel een portie bij de balie bij bestellen. De meerval is eigenlijk gewoon een gebakken visje. Wij proefden in ieder geval geen verschil Die garnalen vond ik niet lekker dus die at Mike op en de Aligator....tja het proefde naar niets maar de structuur was toch echt gelijk aan tuinslang...rubber achtig en bijna niet door te slikken. Die ging naar vier kleine stukje helaas de afval bak in. Sorry Gator.... Het is intussen bloed heet en als we net rijden kak ik helemaal in. Mike rijdt een land weggetje in en laat mij even in de auto slapen. Hij gaat tussen de velden met zijn nieuwe mondharmonica spelen en een sigaartje roken. Een half uurtje later rijden we richting Mississippi om daar bij het bezoekerscentrum (VVV) even wat informatie en een detail kaartje van Vicksburg te halen. We hopen allebei dat het hotel waar we nu naar toe gaan beter is, we spreken af als het vochtig is te vertrekken en wat anders te zoeken. Gelukkig voelt de kamer droog! Als we mijn bed op de grond willen maken blijkt dat mijn matras goed vochtig is. Die leggen we in de auto te drogen. We gaan op de kamer wat relaxen en intussen droog ik de rest van mijn slaapspullen over de galerijleuning. Het is net Marokko voor onze kamer nu maar de hete zon staat pal op de leunig dus met een half uur is alle zooi weer lekker droog! Zullen wij vanacht lekker slapen. Nu gaan we lekker douchen en uit eten maar weer eens....kijken of we zonder friet kunnen!

12 juni - Tunica - Clarksdale - Leland - Greenville

Nou, na vier nachten in alle luxe te hebben geslapen moeten we vanochted alles bij elkaar zoeken en weer inpakken. Het gaat snel hoor, alles heeft zijn plaats en we zijn het inmiddels wel gewend. De thermoskan met heet water is ook weer gevuld. We gooien de koffers in de auto en gaan terug om het spaargeld van onze casinospeelkaartjes te verzilveren. We kunnen er twee muffins, twee halve liters chocomel en een sticky bun van kopen. Een sticky bun...nou een soort bolus maar dan van witbrood met heerlijke walnoten en honing...sticky dus ofwel plakkerig, erg plakkerig maar gelukkig niet zo zoet als hij er uit zag. De noten en de honing zijn heerlijk samen met de eigen gemaakte koffie in de auto. De zon schijnt, de weg is lang, rechts en omgeven door mais en katoen velden. Op enig moment stoppen we bij een bezoekerscentrum, een soort VVV aan het begin van een staat. We zitten allang in Mississippi maar hier is een brug over de rivier naar Arkansas en daar is dan het bezoekerscentrum voor bedoeld. Ook leuk voor mij om weer een zooitje folders in te slaan. Als ik terug kom van de WC staat Mike met een oudere man te kletsen en te kletsen en te kletsen en te kletsen. Over van alles en nog wat te kletsen. Heel gezellig hoor en ik vind het prima, we hebben alle tijd! De vrouw van de man vindt het echter wel welletjes en we nemen afscheid. We rijden verder en na een half uurtje bereiken we Clarksdale. Het centrum en de geboorteplaats van de soulmuziek. De sfeer van Memphis komt weer een beetje terug, over al troep en vervallen of dichtgetrimmerde huizen en gebouwen. We zoeken naar het blues museum dat opgezet en gerund wordt door een Nederlander. We brengen er een uurtje in door en praten wat met de man. Hij stimuleert de live muziek van die avond en heeft het over een jongen van 15 jaar die de soulmuzikant van de toekomst is. Hij vertelt ook veel over wat hij te koop heeft en over zijn eigen muziek. We nemen afscheid en lopen de hoek om om naar een bijzondere winkel te gaan. De Cat Head is een soort winkel van Sinkel met van alles en nog wat te koop op Blues en Mississippi Delta gebied. We neuzen er wat rond en vragen of hij een mondharmonica te koop heeft. Mike wil graag een harmonica als souvenier en misschien om er wat op te spelen. Hij heeft er geen maar wijst ons een winkel van Deak Harp om de hoek. Hier hangt een briefje op de deur dat hij binnen 20 minuten terug is. We gaan op het bankje voor de winkel zitten wachten. Intussen roept een andere winkelier aan de overkant van de straat dat we zijn muur moeten komen tekenen. Hij heeft een dikke stift en we zetten er onze namen op met the Netherlands. Mike en hij beginnen te praten over zijn kunst, de afwezigheid van de winkelier etc etc. Inmiddels zijn we al binnen in zijn winkel geweest en weer buiten. Er komen nog twee mensen bij. Ook allebei muzikanten want de winkelier is ook muziekant. Allemaal soul muziekanten die allemaal proberen CD's te slijten. Een hoop mannenpraat en een van de twee nieuwkomers gaat de mondharmonica winkelier uit zijn bed bellen. Ook hij blijkt een muziekant te zijn maar die heeft gisterenavond opgetreden en zal wel hebben willen slapen.... De twee andere gaan weg en ik zit prima op een picknick bank terwijl Mike en de man nog steeds druk praten. Als het te warm wordt ga ik naar binnen bij hun staan. Vijf minuten later is de mondharmonica man bij zijn winkel en laat ons binnen. Ik ga lekker op een stoel zitten en bekijk de zaak en de man die met Mike aan het praten is. Intussen komt er weer iemand binnen die we eerder aan de overkant hebben gezien, hij gaat ook op een stoel in de winkelzitten en praat gewoon weer mee. Mike koopt een mondharmonica en winkelier Deak Harp gaat hem apart voor hem tweaken voor een eigen geluid. Als we buiten staan is het erg heet en sprinten we zon beetje naar de auto. We rijden naar een ander bekend punt van Clarksdale, Crossroads. Hier zou iemand zijn ziel aan de duivel hebben verkocht in ruil voor een uitzonderlijk talent voor gitaar spelen. Het valt Mike wat tegen. Gelukkig is de Chickenchurch er vlakbij en kunnen we wat eten. De kip is heerlijk en de cola koud dus we kunnen er weer tegen. Gezien de tijd besluiten we nu in een stuk over de snelste weg naar Greenville te rijden voor het Jim Henson museum/birthplace of the Frog. Mike geeft gas en ik gooi mijn voeten maar weer eens op het dashboard en mag zelfs even mijn ogen dichtdoen. Dat doe ik niet vaak want dat is niet gezellig maar de zon maakt me loom en ik vind het nu wel effe lekker. We moeten ergens de weg af om nog 12 km naar Greenville te rijden waar het museum is. Als we afslaan komen we over een brug en zie ik een groot bord met Jim Henson staan. Ga hier maar rechts en met een aardige vaart gaan we de bocht om en staan we voor een houten pand met daarin de geboorteplaats van de kikker....Kermit de Kikker. We gaan naar binnen en worden ontvangen door een stok oud dametje dat de drijvende kracht achter het museum blijkt te zijn. Enthousiast en zeer uitvoerig verteld ze over Jim Henson en zijn tijd hier in Leland. Dat blijkt 12 jaar in zijn jeugd te zijn geweest en een van zijn vrienden heette Kermit. Er is een felle discussie gaande of dat die vriend is vernoemd in de Kikker ja dan nee. We blijven een half uurtje en rijden dan door naar Greenville, een stadje aan de Mississippi rivier. Buiten horeca gelegenheden en een casino is hier niet veel te doen. We checken in het hotel in en hebben gelijk onze twijfels over de kamer, maar ja het is maar voor een nacht dus niet zeuren en het bed op de grond gemaakt. Als we wat relaxen op de kamer voel ik al dat de vloer nat is en de rest van de kamer ook. We leggen platic onder mijn matras en gaan gezellig uit die avond. Als we terug komen krijgen we een van de slechtste nachten ooit. De kamer is zo vochtig dat alles klam is, het lijkt wel of we in een tent slapen waar een enorme regenbui overheen gaat. Het enige voordeel is wel dat we heel vroeg ons bed uit gaan. Mijn kussen en matras is meer nat dan klam en we hopen dat we die in de volgende kamer wat droog kunnen krijgen.

11 juni - Memphis

Nou, we worden met de dag trager en relaxter. We staan rond 10 pas bij de auto om via een aantal snelwegen naar de Memphis zoo te gaan. De zon is nog niet te zien maar met 22 graden is het al wel lekker weer. Als ik mijn route omschrijving volg snap ik niet wat er staat. Hier staan de snelwegen op nummer en dan op oost of west en noord of zuid. Van de ene Interstate noord moeten we binnen 300 meter op de autosnelweg naar een andere Interstate Noord maar die bestaat niet, enkel west of oost. In de snelheid stuur ik Mike naar de enige Interstate met Noord. Na een kwartier zijn we weer terug bij af, het kan niet klopt niet, gaat niet maar we gaan het gewoon nog een keer proberen. Intussen zie ik op de kaart dat het ook oost zou kunnen zijn dus rijden we de eerste Interstate noord en gaan dan de volgende interstate maar oost nemen, goede gok want na 160 meter staat daar ook ineens weer noord op in plaats van oost. Als je van dit verhaal niets snapt, komt het precies zo over zoals wij hier de snelwegen rondom Memphis hebben ervaren! Het lijkt wel of ze hier geen rekening houden met de toeristen die de stad komen bezoeken. Nergens staat een bordje Zoo. Niet op de Interstate en ook niet op de wegen naar de Zoo toe. Tot we op een straat afstand zijn! Als we aankomen bij de enorme entree staan we te dubben of de jassen meegaan, het dreigt te gaan regenen maar de voorspelling zegt dat het droog blijft. We gokken op droog weer en lopen tussen een soort Egyptische tempel de dierentuin in. Direct links ligt een pad tussen een oerwoud achtig stuk en daar zijn diverse mooie verblijven voor grote katten. Ze zijn aardig aktief met dit weer en er zijn een paar prachtige exemplaren te zien. Dan lopen we via een Chinese tempel entree naar de panda's. Een van de twee ligt te pitten maar zit er schattig uit, net een grote teddybeer. De andere zit op zijn kont met zijn buik vooruit. Zijn snuit is maar magertjes en ook niet zo mooi wit maar hij is wel een leuk plaatje op de foto. Dan gaan we wat eten en krijgen vers gemaakte chips bij ons broodje. Die nemen we in een zakje mee voor een keertje onderweg want het broodje is weer groot genoeg om een gezin met 4 kinderen te voeden. Een stukje verder op hebben ze een soort Yellowstone gedeelte nagemaakt. Hier is een geiser en een enorme houten blokhut (formaat groot hotel) hier zien we bruine beren, elanden en Grizzly beren. Die grizzlys zijn nogal lui en bewegen net op het moment dat ik een foto wil maken dus daar ben ik ze dankbaar voor. We zijn al moe in de benen en besluiten met de tram mee te gaan om een rondje dierentuin vanuit de tram te zien. We wachten wel een half uur voor we besluiten toch maar verder te lopen. Als we net opstaan gaat het miezeren, regenen en zo hard regenen dat we onder een stel bomen gaan schuilen. Na 5 minuten is het weer voorbij en lopen we verder. Onafgespoken lopen we naar de uitgang en houden het voor gezien. We rijden naar het centrum en dan blijkt dat onze dwaaltocht van gisteren zijn vruchten afwerpt want we herkennen veel straten en rijden dwars door het centrum naar de Gibson gitaar fabriek waar we om 3 uur een rondleiding krijgen. We zijn er een paar minuten voor 2 en hopen met de groep van 2 uur mee te kunnen maar dat gaat niet want alle groepen zitten vol. We besluiten even in de auto te gaan liggen relaxen en zien voor ons een enorme stortbui naar beneden vallen. We ruimen de auto wat op en gaan dan naar Starbucks als weer droog is. Inmiddels is het bijna 3 uur en melden we ons voor de tour. We worden met 18 andere mensen op sleeptouw genomen door een zonderling type. De productiehal is heel erg stoffig. Dit hadden we niet verwacht. Het is heel erg interessant om te zien hoe een gitaar gemaakt wordt. Hier maakt Gibson de electrische gitaren, in Boise Idaho de akoestische en elders alle aparte types. De Lucille electrische gitaar die in samenwerking met B.B. King is gemaakt wordt ook hier geproduceerd. De tourgids is helaas niet te verstaan maar er zijn veel mensen aan het werk en daar kunnen we prima uit opmaken hoe het product in elkaar wordt gezet. Het meeste indruk maakt een ruimte waarin 4 dames met de hand met een scheermesje stukjes verf weghalen om een kleurschakering op de gitaar te krijgen. Na een uurtje staan we buiten en zijn we weer een ervaring rijker. Op ons gemakkie rijden we de drie kwartier terug naar ons hotel, Memphis heeft geen geheimen meer voor ons. Wij vinden het een stad met vergane glorie, teren op het succes van lang geleden maar geen investeringen doen om te vernieuwen of het oude te behouden. In het hotel hebben we weer een avondje lol in het casino. We hebben trouwens ook nog genoten van het uitgebreide buffet. Het was erg gevarieerd en lekker. Zelfs Mike heeft ervan genoten en dat wil wat zeggen!

10 juni - Memphis

Heel rustig wakker geworden en opgestaan. Het ontbijt slaan we over en gezien de grote kans op regen gaan we vandaag veel dingen binnen doen. Als eerste rijden we naar het Lorraine Hotel. Op het balkon van dit hotel is Dr Marten Luther King vermoord in 1968. Het hotel en auto's zijn zo gelaten en via een soort palen met een klein videoschermpje er in kun je het verhaal horen over de moord en de tijdsperiode waarneer het gebeurd is. Het maakt veel indruk op ons, niet in de laatste plaats omdat er veel donkere mensen helemaal in pak of mooie jurken voor ons langs lopen naar het naast gelegen Civil Rights museum. Het is niet geloven dat mensen in begin jaren zestig nog zo ontzettende gediscrimineerd werden. We weten dat het museum vandaag dicht is en dus lopen we weer richting auto. Dan zien we aan de overkant van de weg een bordje op een lantaarnpaal hangen met 26 jaar en zoveel dagen. Er zijn een paar grote spandoeken en op een bankje zit een dame dus al die jaren al te protesteren tegen het museum. We steken over en vragen aan haar wat haar beweegredenen zijn. Het blijkt dat zij in het hotel woonde en er uit is gezet om de buurt te verbeteren om zo het toerisme te stimuleren. Het geld dat hierdoor binnen kwam en komt wordt naar haar mening te weinig besteed aan de armen uit de buurt terwijl dat toch de echte Dr M L King gedachtes waren, zorgen dat de zwarte bevolking zich op kon werken naar gelijkheid. Er schijnt 26 miljoen dollar uit getrokken te zijn voor het museum en een aantal appartement blokken waar arme mensen woonden zijn ontruimd en hebben plaats gemaakt voor chiquere appartementen en een duur restaurant. Dit druist tegen de ideeen van King in volgens haar. Ergens heeft ze wel een punt natuurlijk maar aan de andere kant zouden er weinig toeristen komen als het niet een beetje netjes zou zijn. We bedanken haar en gaan naar de auto. We rijden nu naar een huis waarin weggelopen slaven werden verstopt zodat ze konden vluchten naar Canada en vrij zouden zijn. Ook dit kost weer enige moeite om te vinden. Geen enkele aanwijzing of bord die ons de goede weg wijst. We lopen weer in een buurtje rond voor we iemand de weg vragen. We zitten zeker een mijl van de plaats af waar we moeten zijn. Als we terug lopen naar het hotel begint het te regenen, beetje rennen dus om niet klieder nat te worden. We vinden de Slave Have snel nu en als we binnen lopen is de tour net begonnen. De dame praat ons snel bij en we kunnen bij de andere dame aansluiten, nu zijn we dus met drieen een tourgroep. We lopen het huisje rond en horen een feitelijk verhaal over hoe slaven werden gevonden, vervoerd, verkocht en behandeld. Vaak werden er vluchtplannen gemaakt en ondernomen en vaak liepen die niet goed af, totdat een aantal blanken een Underground railroad begonnen, dit is een vluchtroute voor slaven die via bepaalde seincodes en tekens werd duidelijk gemaakt. De trommels werden eerste als communicatie middel gebruikt maar dat werd snel verboden door de slavendrijvers die door hadden dat dit meer was dan wat trommelen. Later werden er via bepaalde tekens in quilts/lappendekens duidelijk gemaakt wanneer, hoe en waar naar toe er gevlucht kon worden. Het huis waarin wij zijn was een huis waar weggelopen slaven konden schuilen voor ze via de Mississippi rivier onderin boten verder noordelijk gingen. Het is een goed verhaal, niet zielig of aangedikt. Ook niet beschuldigend naar de blanken maar gewoon droog de feiten. Het blijft toch gek dat dit nog geen 150 jaar geleden heel gewoon was. Nu rijden we weer naar het centrum waar we dan om 1 uur de tour door de Gibson Guitaar fabriek willen maken. Als we aankomen blijken alle toers van die dag vol te zitten. Das balen maar ja, soms zit het mee, soms zit het tegen. We maken een afsrpaak voor de toer van morgen 3 uur en gaan in de beroemde Bealestraat wat eten. Hier zitten bekende barren en restaurants en wij gaan eten bij de bar van B.B. King. Mike zijn hamburger is lekker maar niet zo goed als mijn salade! Heerlijk! Inmiddels breekt de zon door en nemen we het risico om buiten wat te gaan doen. In de Mississippi rivier ligt een eiland waarop ze de loop van de gehele rivier hebben nagemaakt in diepte, breedte en hoogte verschil. Ieder pas die je neemt stelt 1 mijl voor. De rivier is 1000 mijl lang. Het eiland is te bereiken met een weg of een soort gondel die aan een balk hangt en over de rivier gaat. Aangezien ik dat niet zo zie zitten kiezen we voor de weg. Het wordt weer nergens aangegeven en voor we het weten zitten we op de brug overde rivier en rijden we Arkansas weer binnen. Even draaien maar en parkeren in Tennessee vlakbij de rivier om met de gondel naar het eiland te gaan. Het is minder eng dan ik dacht en als we er zijn lopen we in het stralende zonnetje langs de miniatuur rivier. We relaxen wat in het zuiden met uitzicht over de echte rivier en gaan dan met de gondel terug. We rijden net in Memphis rond alsof we thuis zijn inmiddels en na een 40 minuten zijn we weer in ons luxe hotel. Effe relaxen op de kamer en dan weer naar beneden proberen de vakantie terug te verdienen. Het feit dat we nu al terug zijn zou duidelijk moeten maken dat dat niet gelukt is of beter gezegd dat we blut zijn! Maar lol hebben we weer gehad!

9 juni Memphis

We staan rustig op en gaan in de foodcourt van ons hotel & casino een koffie met muffin scoren voor we gaan. Normaal gesproken ben je dan nog geen acht dollar kwijt maar hier kostte het meer dan 12 dollar! Maar goed, we moesten toch effe wat eten niet waar. We rijden voor het eerst richting Memphis stad en zien dat de stad eigenlijk bijna geen hoogbouw heeft, sterker nog het voelt zelfs niet aan als stad. We zijn op weg naar Graceland, het huis van Elvis Presley. Het wordt niet aangegeven maar dankzij mijn voorwerk rijden we er rech naar toe. Vanaf de parkeerplaats zien we twee vliegtuigen staan, de prive vliegtuigen van Elvis. Als we een pand binnen lopen blijkt het een geoliede machine te zijn om alle gasten snel te kunnen helpen. We nemen de tour door het huis en langs de auto's en vliegtuigen van Elvis. Buiten staat een rij wachtende mensen en we sluiten aan. De tas wordt helemaal leeg gehaald en gecheckt, we gaan op de foto voor een foto van het toegangshek van Graceland en krijgen een audiosetje uitgereikt. Dan komt er een busje dat ons de straat over en hondermeter verder op voor Graceland afzet. We moeten direct doorlopen en krijgen de opdracht om op cijfertje twee van ons audiosetje te drukken. Dan gaat de deur open en staan we in de hal van Elvis zijn huis. Rechts af zegt het setje daar is de woonkamer, links om, rechts om, trap af, trap op, etc etc. Doordag het setje een verhaal vertelt loopt iedereen op hetzelfde tempo door het huis en kun je eigenlijk alles heel goed zien. Dat het snel is komen we achter af pas achter...je mag volgens het setje wel weer bij de voordeur gaan staan en weer naar binnen gaan. Maar we hebben alles gezien, de junglekamer, de kelder met muziek ruimte, de keuken, de woonkamer. Alles behalve boven want Elvis liet daar niemand toe dus doen ze dat uit respect nu ook niet. We hebben verder niet zoveel met Elvis maar zijn allebei erg onder de indruk, het doet ons toch wel wat.Buiten wordt je door de audioset door diverse bijgebouwen geloodst,alles is kort maar krachtig verteld. Gelukkig schijnt de zon en lopen we te genieten van onze tour. De plaats waar hij is overleden is een ruimte waarin nu honderden goudenplaten zijn tentoongesteld en een aantal van zijn pakken. Buiten zien we het graf van Elvis en zijn vrouw, vader en moeder. Een kleine plaquette gedenkt ook zijn tweeling broer. We gaan met het busje weer terug en lopen naar het automuseum. Hier staan tientallen van zijn auto's die al dan niet bekend zijn uit films. Ze staan bijzonder mooi tentoongesteld, leuk om te zien en je verstand aan te vergapen. Dan lopen we via diverse tentoonstellingen en uiteraard souveniers winkeltjes naar de vliegtuigen. Een klein straalvliegtuigje is niet echt bijzonder maar de Jet wel. Die zou in deze tijd nog steeds als luxueus door kunnen gaan. Met complete eet tafels, slaapkamers, badkamertjes. Erg mooi om te zien en de teeveetjes die er staan vertellen er een verhaal bij. Als we buiten staan hebben we het wel gezien. Op internet las ik van een oud kerkhof waar je via een audiotour diverse spannende verhalen zou horen over de mensen die er lagen. We rijden er naartoe....althans dat willen we doen. We komen in een niet al te frisse wijk of eerlijk gezegt is het gewoon een ghetto. We zijn overduidelijk de enige blanken en de enige mensen met geld. Wat een troep en zooi en viezigheid overal! We zien het kerkhof maar kunnen er niet opkomen. Volgens mijn beschrijving zou het tussen twee pandjes in moeten zijn.....inmiddels bliek ik van de honger en dwing ik Mike zo ongeveer terug de wijk in te rijden. Bij een soort buurtsuper stoppen we en daar staat iemand verse sandwiches en pizza's te maken. We bestellen een pizza en uiteindelijk maken we een praatje en zijn we volgens mij geintegreerd met de Mephisianen, volgens Mike worden we hooguit getolereerd.... In de auto schuift de pizza hoppa onze magen in, echt onder het motto veul, vet en lekker. Ik bel met het kantoor van het kerkhof en die vertellen dat we in de goede straat zitten en bij de barn rechts af moeten. Als we dat doen staan we tussen een vervallen huis op een soort van parkeerruimte tussen het huis en een soort schuur. Het is een bende....Mike stapt uit en klopt aan bij het huis. Gelukkig is er iemand thuis. Een pezig vrouwtje of mannetje dat kunnen we niet onderscheiden, heel vriendelijk wijst die ons de weg door zelfs het trappetje naar beneden te lopen en tussen de schuur en een schutting te wijzen. We bedanken vriendelijk en stellen vast heel gelukkig te zijn dat we hier niet geboren zijn. In een klap staan we nu op het oude kerkhof, het kantoortje is snel gevonden en het is een heel mooie, oude ruimte. Het beloofd heel wat...de CD met audio rondrit is snel gekocht en we gaan op pad. Een niet erg interessante mannenstem klinkt in de auto en we beginnen te rijden. De eerste verhalen zijn niet echt boeiend en na een half uur, halve tocht houden we het voor gezien. Het viel gewoon tegen. Bij het kantoor is een soort brug over een weg, heel smal maar blijkbaar wel geschikt voor een auto want volgens de dames in het kantoor is dit de enige toegang tot het kerkhof...het is ons nu duidelijk dat wij in een wijk zijn geweest waar je als toerist gewoon niet moet komen, wetende dat Memphis de vijfde crimineelste stad van heel de Verenigde Staten is heeft Mike dus wel een punt gehad. Zo het is officieel, ik geef hem gelijk! We rijden nu naar de Sun Studio. Hier namen diverse grote artiesten hun elpees op. Ook Elvis heeft hier zijn eerste plaat opgenomen. Het is een klein hoekpandje waaraan een grote gitaar is bevestigd. Net als veel andere straten in Memphis zijn de ramen hier ook niet schoon en oogt alles griebelig. We nemen buiten wat foto's en gaan dwars door het centrum van de stad naar de Gibson guitaar fabriek. Het is bijna drie uur als we er aan komen en helaas is die toer volgeboekt. Een uur wachten zien we niet zitten en zeker niet omdat om 4 uur geen werkers meer aanwezig zijn. We halen de auto op uit de garage en rijden naar ons hotel terug. Memphis is een vreemde stad, zeker niet dat wat we ervan verwacht hadden. We eten wat in de foodcourt van ons hotel en brengen de avond al spelend in het casino door totdat we er genoeg van hebben en naar bed gaan.

8 juni - Franklin - Lynchburg - Tunica/Memphis

Het ontbijt was niet veel dus snel wat sap achterover gegooid en gaan rijden. We hebben best nog een rit voor de boeg in de middag. In het uurtje dat we van Franklin naar Lynchburg Tennessee rijden zet ik lekker koffie in de auto. We hebben altijd een thermoskan heet water bij ons met Hollandse koffie. Ik ben echt niet verwend maar die koffie hier is niet te drinken hoor....We rijden eigenlijk een soort binnendoor wegen. Het landschap is mooi groen, open en nog steeds heuvelachtig. De zon zien we niet want het is nog erg bewolkt ondanks de enorme onweersbui van gisteren avond. Als we in Lynchburg aankomen is de Jack Daniels distelleerderij snel gevonden. Een mooi sfeervol pand met een enorme parkeerplaats. We lopen naar binnen en worden hartelijk welkom geheten. De volgende toer is om 10.00 uur maar die is zonder proeven. Om 12 uur is een toer met proeven maar Mike zei van te voren al niet te willen drinken omdat hij dan niet meer zou kunnen rijden in de middag. Dus gaan we om 10 uur mee. Proeven voor 12 uur mag door de week wel maar niet op zondag, sterker nog er mag in deze county (streek) helemaal geen alcohol worden verkocht! Nooit! Dus dat Jack Daniels het wel mag laat al zien dat zij aardig wat in de pap te brokkelen hebben in deze omgeving. Zij mogen ook geen alcohol verkopen maar verkopen wettelijk gezien flessen....ja en dat die dan gevuld zijn....hahahaha. We worden met een busje naar het einde van de brouwerij gebracht, ongeveer een kilometer verder op. We lopen buiten en binnen diverse gebouwen en zien het hele productie proces van de Whiskey. Het verschilt toch nogal van dat van de Schotse of Ierse whiskey en dus is het weer interessant. Na een dik uur zijn we weer beneden in het bezoekers centrum en kunnen we een gratis glaasje limonade krijgen dat van het zelfde water wordt gemaakt als waarvan de Whiskey wordt gemaakt. Het is gewoon limonade constateren we :-). Als we weg rijden gaan we eerst even in het dorp wat eten. Bij het stoplicht links...in het dorp is maar een stoplicht dus dat is het dan...HET stoplicht. We komen op een pleintje formaat Essche markt met hierom heen verschillende, hoe kan het ook anders, Jack Daniels souveniers winkeltjes en eet tentjes. Beneden in een van de zij straatjes zien we een klein onoogelijk bordje waarop staat " good food". We besluiten daar wat te gaan eten en gelukkig kunnen we buiten op de veranda zitten. Hier blijkt de vader van de eigenaar te zitten en voor, tijdens en na het eten kletsen we er aardig op los. De zon schijnt, het eten is goed, de sfeer is gemoedelijk.Meer heeft een mens niet nodig. Als we gaan rijden is het half 1. Volgens de berekening zou de landschappelijk fraaie route van 450 km ons in 5 uur naar Tuncia/zuid Memphis moeten brengen. Het is inderdaad een mooie route, ware het niet dat diverse stukken snelweg nog niet af zijn en we dus met een sukkel gangetje door diverse dorpjes moete rijden. Als we een uur voor Tunica zitten slaat het weer om en wordt het weer lekker donker bewolkt. We zijn al 6 uur aan het rijden en besluiten eerst wat te gaan eten. We stoppen bij een Huddle House. Hier treffen we een serveerster die niet alleen weet waar Nederland ligt maar die zelfs zegt dat ze niet weet waar Europa te vinden is. Maar een leuk mens is het wel! En de service is goed. Mike besteld een enorm ontbijt, ja dat kan hier gewoon om half 7 s avonds! Alles gaat op tot en met de sneetjes brood toe. Inmiddels vogel ik een snellere route uit over de snelweg en als we wegrijden zijn we met een goed half uur in ons superdeluxe hotel met casino. Als we de kamer inrichten breek de hel los buiten, weer een enorm onweer trekt over de Mississippi. We zitten op 1 km van de rivier en kunnen die zien liggen vanuit onze kamer. We doen het licht uit en gaan ons geluk beproeven in het casino. Als we bijna blut zijn, spelen we samen ons laatste tientje op een heel modern kastje....we halen vrije spellen en een bonus spul en hoppa! De helft van ons geld terug! Tijd om te gaan slapen, morgen weer een dag!

7 juni - Bowling Green - Nashville - Franklin

Het hotel waar we inzaten was echt wel goed alleen bleek de douche niet echt goed te zijn, mijn haren wassen was een hele opgave met de lage waterdruk hier. Het ontbijt was standaard, ik yogurt met fruit, Mike wat brood of donuts/muffins. We drinken wel braaf iedere ochtend een beker melk en een beker sap om het vocht, vitamines en kalk niveau goed te houden. We hebben een uurtje te rijden naar downtown Nashville waar ik een rondwandeling heb uitgezocht. Als we van de snelweg afgaan staan we in een keer in een heel rustige straat, in zowat lege straten rijden we naar de parkeergarage. Die vragen voor de twee uur dat wij hier zijn 20 dollar! Dat gaan we niet doen, dan maar buiten in de hitte en brandende zon parkeren...ook twintig dollar! De volgende garage dan maar parkeren, blijkt hij 35 dollar te vragen vanwege het evenement dat hier gaande is. Dan toch maar terug naar de eerste garage waarna daar de man mijn gehandicapten parkeerkaart ziet liggen. Hij wijst door de garage heen naar een volgende garage en zegt dat we daar met korting kunnen parkeren. En aangezien we Hollanders blijven steken we over en daar mogen we zelfs gratis parkeren! Hahaha, onze lunch is weer betaald. Als we buiten komen willen we eerst een WC bezoeken want met die melk en sap en ook nog koffie in de auto.....je weet het wel. Goed, we lopen de bibliotheek binnen en jawel hoor, een gigantische hal met op de kopse kant een trap die zich dan weer naar links en rechts uitsplits... Mooie vloer, mooi plafond en allerlei deuren die naar diverse soorten boeken leiden. Zo, dat noemen we het nuttige met het aangename combineren. Het is ongeveer 20 minuten lopen naar Printers Alley, in de smalle steegje zaten in de jaren twintig van de twintigste eeuwe vele uitgevers, drukkerijen en kranten. De oude pandjes zijn er nog maar zijn nu allemaal horeca gelegenheden. Het is een mooi straatje voor de foto's. We lopen weer heuvel op naar het Ryans Auditorium, dit was the Grand Ole Opry, hier traden alle grote artiesten op. Maar de zaal kon maar 5000 bezoekers plaatsen dus werd er buiten de stad een wat groter pand gebouwd, daar kunnen er 20000 in! We horen overal muziek over de straten en het begint knetter druk te worden, we lopen duidelijk richting het evenment. Veel straten zijn afgezet en er zijn veel stands die gratis producten weggeven. We vinden diverse historische panden, de Orchid Bar bijvoorbeeld. Dit is een oude bar die aan de buitenkant paars is geschilderd. De Ernest Tubb record shop, zoek je een country plaat dan heeft deze oude winkel hem voor je. Dwars door het evenement heen gaan we naar het Country museum en blijven we even kijken bij live muziek. Het blijkt een vierdaags evenement te zijn met alle grote en kleine country namen. 's Avonds zal er in het footballstadion optreden zijn van een grote artiest voor zon 70000 mensen! Het is snik heet en erg drukkend inmiddels maar we lopen dwars door de menigte naar de sigaren stand voor het Hard Rock restaurant...hele dure dikke sigaren verkopen ze daar. Mike vindt die niet lekker dus lopen we via het Johnny Cash Museum en souveniers winkeltje terug naar de parkeergarage. We pikken het af van de hitte inmiddels als we een twintig minuten rijden naar een restaurant in het buitengebied van Nashville waar we vanmiddag op de parkeerplaats worden opgepikt door Bobby Green voor een tour rondom het buiten gebied van Nashville. We eten voor het gemak bij het Shoney's restaurant en pakken een misdadig lekkere aardbeien milkshake, geen ijs met een siroopje zoals wij dat kennen maar ijs met geplette aardbeien. Mijn salade is ook erg lekker en Mike krijgt een burger voor zijn neus waar hij de broodjes maar vanaf haalt om het nog enigzins te kunnen snijden. Als we het op hebben blijken we de enige te zijn die vanmiddag die tour willen doen en pikt Bobby ons op met zijn eigen auto. Ook leuk, we rijden eerst naar het centrum maar al snel blijkt dat dat bijna niet meer te doen is met de drukte en wij geven aan dat we dat al gezien hebben. Hij laat ons het Bicentennial park zien met het middenpunt van de staat Tennessee.Het is een knop in de grond maar wel leuk om te zien. Verder zien we een replica van het Parthenon van Rome op ware grootte. Ik stap uit en maak foto's en MIke en Bobby kletsen de oren van elkaars hoofd af. Hij rookt en we vragen of hij misschien een plaats weet waar ze sigaren verkopen. Ja, dat wist hij en dat is dan weer het voordeel van een onbedoelde prive tour...de sigaren worden gevonden en gekocht samen met lucifers want anders heb je er nog niets aan...dat is ook weer geregeld. Dan rijden we naar een wijk waar alle grote countrysterren huizen hebben. Wij kennen niet alle namen maar genieten wel van zijn verhalen, zijn accent en gewoon de omgeving. Als we terug zijn bij de parkeerplaats en afgerekend hebben gaan we nog een milkshake scoren in het restaurant voor we richting Franklin vertrekken. Intussen is de lucht weer betrokken en als we goed en wel in het hotel zijn begint het weer te gieten. Een enorm onweer barst los om 6 uur s avonds. Om 8 uur hebben we een rondwandeling in het mooie dorpje hier maar met dit weer vragen we ons af of die wel doorgaat. De dame zegt dat de Murder en Mayhem tour niet doorgaat maar dat we wel de Ghosttour kunnen doen met een paraplu. Daar zien we van af en besluiten ergens te gaan eten. Op nog geen 500 meter van ons hotel is een Cracker Barrel. Een ketenrestaurant en voorheen een favoriet van ons. Het is een country keuken, grootmoeders eten zet maar. We gaan er eten en het bevalt ons goed. We nemen de maisbroodjes in een doggybag mee terug naar het hotel.....lekker Amerikaans! Hier kijken we wat TV en spelen weer wat met de tablet. De kamer is klam of eigenlijk gewoon heel erg vochtig, hij is wel schoon en groot, mijn bedje ligt weer op de grond en nu is het tijd om de maisbroodjes op te eten. Morgen weer een leuke dag en een aardige rit voor de boeg.

6 juni - Hopkinsville - Bowling Green

We zijn opgestaan en wilde gaan ontbijten maar toen we bij het buffet aankwamen was eigenlijk alles op. Er waren zelfs geen bekertjes meer om wat te drinken. De receptioniste die ons gisteren incheckten had al gezegd dat zij pas 3 weken bij het hotel werkte en vertelde ons nu dat haar collega niet was komen opdagen. Zij moest dus in haar eentje de receptie draaien en het buffet bijvullen. Dat gaat niemand lukken, zeker een grietje van 19 jaar niet die zo kort in dienst is. Haar manager wilde niet komen om te assisteren en inmiddels stonden er zeker 10 gasten bij een leeg buffet te kijken. Wij hadden geen zin om te wachten en besloten dan maar zonder ontbijt te gaan rijden. Tegenover het hotel zat een Starbucks en daar hebben we een goede "bak" koffie besteld. Het is een kwartiertje rijden naar het monument van de enige president van de Geconfedereerde Staten van Amerika, Jefferson Davis. Onderweg zien we de ene na de andere yard of garage sale. Uiteindelijk besluiten we er bij eentje te stoppen en zien we een groot Amish gezin. Mensen die een oud geloof aanhangen en iedere vorm van mechanisatie afwijzen. Ze rijden in koetsjes en dragen een soort klederdracht. Afijn, ik durfde toch geen foto van ze te maken maar we kochten wel wat bij een leuke familie. Een vijftig jaar oud Monopoly spel en een nummerbord van Kentucky. We rijden verder naar de enorme obelisk op de geboorte plaats van president Davis. De betonnen pin is bijna honderd jaar oud en is ongveer 110 meter hoog. Er is een lift in het midden en Mike gaat in de top kijken. Dat viel een beetje tegen dus ik ben blij dat ik niet mee in die lift ben gegaan :-). Inmiddels had ik binnen mooi een potlood en een klein rebel vlaggetje. Allemaal tekenen van de Zuidelijke staten tijdens de Burgeroorlog. Diegene die de serie North en South hebben gezien weten misschien wel dat rebels, zuiderlingen of geconfedereerden allemaal soldaten zijn die streden voor de Zuidelijke Staten. Als we verder rijden zien we nog steeds meer yard sales en het blijkt een vier daags evenement te zijn, 400 mijl lang allemaal yard en garage sales tegelijkertijd. Het ziet er leuk uit maar wij hebben een afspraak in Bowling Green bij de assemblage fabriek van de Chevrolet Corvette. We stoppen nog kort voor een subway broodje en moeten dan echt haasten en "spoeien" om half twaalf te halen voor de toer. Om twee minuten voor half twaalf lopen we binnen. We zitten in toergroep 5 en krijgen een introductie ofwel veiligheidsfilm te zien. Dan mag groep 1 naar binnen, een kwartier later 2 etc. Inmiddels heb ik een beetje zitten kijken en lijkt het erop dat wij met tweeen of vieren een rondleiding krijgen en de rest allemaal groepen van 20 man zijn. Na een uur wachten is groep 4 aan de beurt en dan roepen ze dat groep vijf ook mee mag. Helaas dus....met 24 man in de groep maar dat blijkt helemaal geen probleem te zijn. De studente die de rondleiding geeft beschikt over een microfoon en alles is overal goed verstaanbaar ondanks de geluiden van de fabriek zelf. Het is mooi om te zien hoe een auto in elkaar wordt gezet. Er zijn honderden mensen aan het werk en er zijn werkstations waarbij iemand 3 schroefjes in het chassis draait. Ze draaien een shift van 8 uur en maken dan maximaal 180 Corvettes. Dat houdt in dat die persoon in 8 uur dus maximaal 180 x 3 schroefjes in hoeft te draaien. Op de grote scoreborden in de fabriek zien we dat het er maar 100 zijn die dag....Leuk is ook om te zien dat mensen gewoon in een kortebroek en shirtje naar het werk komen. Het zijn net toeristen die aan het werk gezet zijn...en waarom ook niet, je doet je werk goed of niet dan maakt het toch niet uit wat je draagt! We zien de assemblage van deuren, dashboards, stoelen, testen van lichten, claxons, deuren, achterkleppen etc etc. Het is leuk om te zien en voor alles mannen waarschijnlijk auto's om van te dromen vannacht. Als we buiten komen schijnt de zon weer, het was sinds gisteren nog steeds bewolkt. We lopen nog even terug voor wat foto's want dat mocht uiteraard niet binnen in de fabriek. Vanuit de General Motors fabriek rijden we in een kwartiertje naar een Treinmuseum. Het is klein van opzet en we moeten nog 20 minuten wachten op de rondleiding. Mike loopt binnen wat rond terwijl ik even in de wachtkamer van het oude statiionnetje ga zitten wachten. De rondleiding gaat door een locomotief, een oude postwagen, een restaurant wagen, slaapwagons van eerste en tweede klasse en de presidentiele treinwagon. De tourgids werkt nog niet zolang voor het museum en dat is wel wat jammer, had iemand ons rondgeleid die razend enthousiast was hadden we er nog meer van genoten. Na de tour gaan we inchecken in het hotel want we moeten een was draaien. Gelukkig heeft dit hotel twee hele snelle wasmachines en na 30 minuten is alles weer lekker schoon, hoppa alles in de droger voor 24 minuten en het meeste was droog. Toen zijn we eerst gaan eten bij Olive Garden. Dat is een Italiaan die we kennen van Florida en dit is een restaurant waar je gezellig uit eten kunt. We nemen het er goed van en genieten eerste van het gratis brood en enorme bak heerlijke salade. Dan delen ween voorgerecht van gevulde champignons. Mike heeft geluk want ik vind ze niet zo lekker dus heeft hij ze op een na allemaal op. Het hoofdgerecht van pasta gaat ook helemaal op. Burb! zo dat is een echte Amerikaanse boer, sorry hoor, maar het was wel wat veel, maar heerlijk lekker. We rijden terug naar het hotel waar Mike strijkt en ik alles opvouw en de koffers opnieuw wat netjes indeel. Nu zitten we wat TV te kijken en met de tablet te klooien. Mijn bedje is weer op de grond gemaakt, het blijft onbegrijpelijk dat iemand lekker kan liggen in de zachte bedden, zelfs Mike vindt het bed in dit hotel wel erg zacht. ! Morgen verlaten we Kentucky en gaan we naar Tennessee, Nashville om precies te zijn.

5 juni - Hot Springs - Hopkinsville Kentucky

Ik dacht van de voren dat wordt een kort tekstje voor vandaag maar. ....we hebben wat te vertellen. We moesten 7 uur rijden vandaag en besloten eerst eens rustig op te staan. Rond 10 uur zaten we in de auto en zagen we geen spatje zon. De temperatuur was ook extreem laag nog geen 22 graden meer. Het was zwaar bewolkt en na een paar uur rijden leek het wel aan onze linkse kant alsof de nacht ons aan het inhalen was. Gelukkig was het rond 1 uur en hadden we honger dus stopte we in Osceola in Arkansas, net voor de grens met Missouri. Er was keuze uit Mac Donald, Subway, Taco Bell en een voor ons nieuwe Huddle House. We gingen dus naar Huddle House en werden hartelijk welkom geheten door een gezellige dame. Het was een beetje een dorpse cafetaria, wat plaatsen aan de balie/bar en een tafeltje op 10 rondom de balie. We gingen bij het raam zitten en hadden al snel door dat er slecht weer op komst was want het personeel belde met familie die een aantal mijlen van die plaats af woonden. Er was een zeer zware storm aan de gang, met winden tot 100 mijl per uur, dat is 160 km per uur! Nee, hoor geen paniek zeiden ze als het een tornado wordt gaan we met zijn allen in de vriesruimte! Oke dan.... Het was inmiddels pikzwart buiten, maar aan een kant de rest was wel donker maar niet echt dreigend. In een keer begon het hard te waaien en te regenen, echt niet normaal meer. We moesten bij de raam weg en aan een ander tafeltje gaan zitten. Intussen viel de electra uit maar het personeel bleef rustig dus wij ook. We krijgen gewoon ons eten en intussen gingen zij bordjes op de vloer zetten om te waarschuwen voor natte vloeren. De regen waaide onder de deur in tussen de ramen door naar binnen. Het waaide zo ontzettend hard! Echt wat je in films ziet bij tornado's er kwamen zelfs wat reclame borden voorbij gevlogen en van het naast gelegen pand waaide het boeiboord los. De reclame zuil stond echt te schudden, niet normaal meer! Intussen kwam er een ambulance langs met toeters en bellen en bleek er een vrachtwagen om gekieperd te zijn op het viaduct! Gelukkig is hij er niet afgewaaid....na 1,5 uur was het weer weer normaal, wel regen en heel veel bliksem maar verder prima te doen. Ze checkten voor ons of het veilig was om door te rijden en dat was het geval dus.....na nog eens 4 uur kwamen we in ons hotel aan. De buren blijken een goed restaurant te zijn, Applebees dus gaan we daar eten. De planning om wat kleding te wassen valt in het water, figuurlijk dit keer, want we hebben er geen puf meer voor. Morgen weer een dag! Gelukkig hebben we dit soort dingen niet in Nederland!

4 juni - Hot Springs Arkansas

We zijn rustig opgestaan en hebben genoten van het uitgebreide buffetontbijt van het hotel. Ook het uitzicht over het meer is mooi en het weer is goed, wel wat bewolkt maar lekker warm. We hoeven maar een paar mijl te rijden vanuit ons hotel om in het oude stadscentrum van dit oude kuuroord te komen. Er is een rijtje oude badhuizen die heel toepasselijk Bath row heet. We zoeken een parkeerplaats en zien dat de meeste 15 dollar per dag kosten, aangezien ze hier hard rijden missen we een paar inritten van die parkeerplaatsen en gaan we ergens rechts af. We rijden dan een straat achter de hoofdstraat en zien een parkeergarage waar we in parkeren. Later blijkt dat deze helemaal gratis is. Als we de parkeergarage uitkomen zien we een Duck staan. Dit is een amfibievoertuig uit de jaren veertig waar landingtroepen mee in Korea aan land werden gebracht. Deze Duck boten/vrachtwagens zijn omgebouwd tot een soort toerboten/toerbussen. Je kunt er mee op de weg en mee in het water. De chauffeur zegt dat de opstapplaats in de hoofdstraat is en als we opschieten waarschijnlijk nog mee kunnen met de eerste toer die dag. Het is weer heet dus we doen rustig aan en zien de Duck dus letterlijk vertrekken. het is niet erg want na 3 kwartier gaan de volgende. We kopen een kaartje (met korting want ik heb natuurlijk weer een coupon van internet geplukt) en steken de weg over naar Bath Row. Twee van de 10 huizen zijn nu nog steeds in bedrijf een derde is in gebruikt als bezoekcentrum en is gratis te bezichtigen. We houden een gezellig praatje met de dame achter de balie en die verteld dat ze van Nederlandse afkomst is, voor dit soort gezellige mensen nemen we altijd kleine handgeschilderde Delftsblauwe klompje mee. Ze is er heel er blij mee, haar collega is zo vrij om ook voor zichzelf een paar te vragen! Ach ja... We dwalen door het badhuis en zien diverse relax, bad en massage ruimtes. Mannen en vrouwen uiteraard gescheiden. We vinden de oudewetse gymzaal erg leuk en verbazen ons over een paar ruimtes die ons aan beelden van de Tweede Wereldoorlog doen denken en wat blijkbaar als luxueus tijdsverdrijf werd beschouwd. Als het tijd is steken we de weg over om in de Duck plaats te nemen. De chauffeur is erg gezellig en weet wel wat te vertellen over de plaats als we door hem worden rondgereden. Op enig moment gaan we het water op en varen we 45 minuten rond op een van de mooie meren van Hot Springs. Het is lekker op het water want het is erg warm, drukkend zelfs. Als we weer terug komen gaan we wat eten bij Granny's lunchroom. Het is een beetje vreemde tent want er staan diverse verzamelingen op de display planken in het restaurant, Sfinxen, Cuba spullen, Toy Story Buzz Lightyears, kermispoppen etc etc. Ach het eten was wel lekker en de airconditioning koel dus prima! We halen de auto op en rijden via een bergweg richting een uitkijktoren op het hoogste punt van de stad. De lift naar boven blijkt een raam te hebben dus ik heb met mijn neus tegen de deur gedrukt gestaan om niet direct misselijk van de hoogte te worden. Het uitzicht boven is fantasisch. Arkansas blijkt ontzettend veel groene bomen te hebben en erg heuvelachtig te zijn. Het waait er ook heerlijk op deze hoogte. Mike raakt aan de praat met een jong stelletje die beide Nederlandse voorouders blijken te hebben We kletsen wat voor we op ons gemakkie terug naar beneden rijden. We stoppen op weg naar het hotel nog even bij Walgreens, de Amerikaanse versie van het kruidvat voor wat spulletjes en vallen dan als een blok in slaap op de kamer! Stelletje bejaarden lijken we wel! ahahaha. Als we wakker zijn gaan we midget golfen bij een Priate's Cove minigolf baan. Dit soort in stijl gedecoreerde banen kennen wij van Orlando en dat is altijd wel leuk om te doen, je bent buiten, doet wat, ziet wat en we blijken allebei op dreef te zijn. Ik zal in het midden laten wie van ons twee won maar Mike was het niet ;-). Hierna gaan we weer naar het casino en verspelen ons geld van gisterenavond. We vinden het wel een erg gezellig casino en vinden het jammer om weg te gaan. OP de terugweg stoppen we bij een Buffalo Wing Restaurant. Dit is een sportsbar en een restaurant waarin je heerlijke chickenwings kunt eten. Uiteraard ook ander spul en mijn oog valt op een bord met 4 verschillende voorgerechten. De keuze is snel gemaakt. De mozarella sticks vind ik niet zo maar de nachos, de chickenwings en de uienringen zijn echt heeeeel erg lekker. Mike zijn burger is op voordat ik hem heb gezien dus die was ook goed. Als we rond elf uur in het hotel zijn gaan niet alleen die gordijnen snel dicht maar ook onze ogen.

3 juni Plano/Parker/Dallas - Hot Springs Arkansas

Nou, nou dat was met het ontbijtje wel hoor. In tegenstelling tot een buffetje op een soort dressoir met platic bordjes en bestek is het hier een keurig restaurant met buffet en porceleine kopjes, borden en gewoon bestek. Het spul is verder het zelfde maar nu blijkt maar weer dat het oog ook wat wil! O ja, de yogurt met banaan die ik s ochtends altijd eet is nu verse aardbeien yogurt met verse ananas, meloen en perzikken er los naast. Ja, je zit op stand of niet! De hele ruimte hangt vol met foto's van de oude en nieuwe cast van de TV serie Dallas, we zitten tenslotte in het South Fork Hotel. We rijden een kwartiertje van de drukte weg in staan dan in een keer tussen de weilanden naar de South Fork Ranch te kijken. Het is hem inderdaad ja. Altijd leuk om dingen in het echt te zien die je alleen van TV kent. De ontvangst ruimte is ruim en groot, net als de rest van Texas en we blijken net op tijd voor de eerste tour van de dag. We worden door Mike met een open busje naar de ranch gereden want honderd meter blijkt ook weer te ver te zijn om te lopen. Daar worden we door een heel leuke Texaanse dame ontvangen die ons meteen meldt dat enkel de buitenkant van de ranch te zien is in de serie. Alle kamers en de hal zijn niet te zien hier, dat zijn dus gewoon filmsets in Los Angeles! Ze filmen het seizoen in Los Angeles en komen dan met de hele crew naar de South Fork range om in een paar weken alle buiten scenes op te nemen. De glazen ontbijttafel buiten, het zwembad en diverse stallen en prieeltjes zijn wel gebruikt in de serie. De rondleiding is toch interessant en mooi want de eigenaar van de ranch had wel smaak hoor! Een badkamer zo groot als onze woonkamer met een enorm verzonken bad, uh roze bad. Een aparte douchekamer van 2 x 2 meter, een sauna, een hemelbed met 20 kussens zo groot als morgen de hele dag. Echt mooi om te zien. Er zijn kamers die ingericht zijn voor bepaalde personage van de serie. Een Bobby Ewing en een Lucy Ewing kamer. Een gedenkplaats voor Larry Hagman die vorig jaar overleed en ook in de nieuwe TV serie J.R. Ewing speelde en de openhaard met daarboven de foto van de baas van het spul Jock Ewing. Het accent van de dame maakt het leuk en het feit dat we met maar 6 andere rondliepen is was ook fijn. We lopen na de rondleiding buiten om naar de zogenaamde begraafplaats van Ellie, Jock en JR Ewing. Een winkeltje, nee winkel want alles is groot hier met daarin de wagen van Jock Ewing en de weilanden met paarden lopen we terug naar de entree waar allerlei foto's en aandenkens te zien zijn van de oude en nieuwe serie. Leuk om te zien. In de volgende souvenier winkel kopen we een beker voor aan ons rek thuis. We gaan nu Texas verlaten en in 4 uur rijden naar Hot Springs in Arkansas. Het is heet onderweg merken we als we uitstappen om bij Whataburger een taco te gaan eten. We wisselen keurig op tijd van plaats in de auto en komen via een hele mooie weg door de groen beboste bergen uiteindelijk in Hot Springs aan. Het hotel ligt heel mooi aan een meer. We rommelen wat met de spullen op de kamer voordat we gaan eten en een avondje door gaan brengen in het casino. Als we rond elf uur terug komen in het hotel hebben we nog de helft van het geld over dus kunnen we morgen nog een keer! hahahaha

2 juni Round Rock - Waco - Dallas

Als we hebben ontbeten gaan we een uurtje rijden richting Waco. Mocht je denken waar ken ik die naam van....een aantal jaar geleden was daar die sekte die door het leger is ontmanteld. In Waco rijden we eindelijk in een rustig stukje stad, alle andere plaatsen waar we zijn geweest waren echt stedelijk en druk. Dit is een oude industrie stad zo te zien. We vinden het Dr Pepper museum met gemak en stappen uit de koele auto. De warmte is weer heerlijk aan mijn voeten! Dr Pepper is in Amerika nog steeds een populaire frisdrank, ieder restaurant heeft het, zelfs iedere fastfood keten. De eerste bottelarij van Dr Pepper is nu ingericht als museum. Via groupon hebben we een bon waar we met zijn tweeen voor een prijs naar binnen mogen, dat is ook echt Amerikaans hoor, niet Nederlands, voor alles en nog wat zijn hier kortingsbonnen of actieprijzen en die worden veel gebruikt. In de entree is een oud kantoortje waar iemand in stijl de bon aanneemt. In de eerste kamer is een kleine introductie door Dr Pepper zelf als sprekende pop, we horen nu dat dit de oudste frisdrank is en eigenlijk is gebrouwen uit een mix van allerlei smaken. Het is dus ouder dan Coca Cola of Pepsi Cola. Verder lopende komen we in de drie verdiepingen vooral veel reclame voorwerpen en filmpjes tegen en een aantal koelingen en filmposters waarbij vermeld staat dat zij daar reclame in gemaakt hebben. Aangezien het een onbekend merk is voor ons zijn we eigenlijk zo klaar en hebben we nog tijd om naar het Texas Ranger Museum te gaan. Dat ligt op nog geen vijf minuten rijden van elkaar. De bekendste Texas ranger is de Lone Ranger, met zijn vriend Tonto. Hier hadden wij thuis nog poppen van en paarden! De rangers zijn eigenlijk politieagenten maar dan een soort elite onder die agenten. Ze moeten aan extra eisen voldoen en worden gezien als echte helden. Er zijn enorm veel geweren, revolvers en wapens te zien. Ook zijn er displays waarin spullen liggen van bepaalde rangers die wat bekender zijn geworden. Het is mooi neergezet en het laat zien dat mensen hier nog respect hebben voor het gezag. We moeten de tijd een beetje in de gaten houden want om half drie moeten we in Dallas zijn. We gaan om half een weg zodat we in Dallas nog tijd hebben om wat te eten. De reis gaat helemaal goed, de hamburger onderweg is lekker dus de maag is gevuld als we de rondwegen rondom Dallas inrijden. Het is echt indrukwekken en ik besluit wat te gaan filmen vanuit de auto. Dat had ik beter niet kunnen doen want we missen nu een afslag en in de wir war van wegen en de drukte wordt het lastig zoeken. Ik wil snel een detail kaart van Dallas pakken maar die blijkt niet op de kaart te staan. Mike raast met de rest van het verkeer door en in een ooghoek zie ik een wegnummer waarvan ik gelezen heb dat we daar Dallas uit rijden. Ga hier maar af zeg ik snel en plots staan we op Mainstreet in Downtown Dallas. Erg druk nog dus gaan we een zijweg in zodat ik rustig kan orienteren en zoeken naar een kaart. We rijden zomaar een straat in en.....je gelooft het niet maar he is de straat waar we naar toe moeten! Hahahaha! Je echt, we rijden nog een minuut, zien een parkeerplaats waar we voor 8 dollar de hele dag kunnen parkeren en gaan de twee minuten lopen. We zijn overigens op weg naar de plaats waar John F Kennedy is neergeschoten. De school book depository store heeft een reconstructie van het leven van de president en de dag van de moord van minuut tot minuut uitgewerkt. De hoek waarvan uit Oswald heeft geschoten is precies zo gemaakt zoals het die dag was, ook de raam staat open. Als je naar beneden kijkt zie je een grote witte X op het wegdek staan. De exacte plaats waar het gebeurd is. Er zijn een aantal moordtherorieen en uiteraard worden die allemaal belicht maar wij, als leken op dit gebied, kunnen nu toch wel concluderen dat het erg onlogisch is dat hij het gedaan heeft of alleen gedaan heeft! We lopen uiteraard ook nog naar buiten, naar de X op het wegdek. Het blijft toch wel een vreemde plaats om te bezoeken maar wij vinden het erg indrukwekkend. ! De rest van de binnenstad wordt gedomineerd door enorme glazen wolkenkrabbers, het is een moderne stad, een drukke stad en wij hebben het wel gezien dus gaan we ons in het feestgedruis van de snelwegen storten om vervolgens weer niet te weten waar we zijn. Als we onder een viaduct door rijden zie ik een bord op de bovenliggende snelweg met zuid aan de rechtse kant, wij moeten noordelijk dus vraag ik om links te gaan aan Mike, na het viaduct. We rijden zo'n weg die we kennen van films, helemaal onderlangs een viaduct om in een soort woonwijk uit te komen. Ga maar links af zeg ik, we moeten ergens een van die snelwegen op kunnen en dan komen we er wel uit. Dan kunnen we in eens een snelweg op aan de linkse kant. En ja hoor.....je gelooft het niet......weer precies die weg die we moeten hebben! ahahahahah hoeveel geluk kun je hebben op een dag! Nu gaan we op weg naar Plano, een stad die aan Dallas is vastgegroeid en waar we slapen in het South Fork hotel. Ja, ja, bekend van de Ewing familie van de TV serie Dallas. Alles is in stijl hier, een groot hotel dat chique oogt. We leggen de spullen in de kamer en gaan op zoek naar een eettentje, inmiddels heb ik in het hotel van de folderkast een goede plattegrond gehaald. We rijden naar het oude centrum van de stad en vallen maar weer eens een BBQ tentje binnen. Het zijn veel Mexicaanse of BBQ eettentjes hier in Texas! Het eten is lekker en het gratis soft ijsje koud dus wat willen we nog meer...nou en spuitbus tegen muggen en koffie creamer want als we koffie zetten in de auto is het crisis met de koffiemelk. Nou, ik zal het je besparen maar het heeft wat voeten in aarde. De creamer hebben we in een dollarstore gehaald, alles in de winkel is voor 1 dollar te koop. Soort Action maar dan nog goedkoper! En de spray hebben we bij Home Depot gekocht en dat is dan een soort Mega grote Gamma! Als we terug komen in het hotel kijken we nog wat TV en gaan we moe slapen.

1 juni - San Antonio - Austin - Round Rock

Gelukkig werden we niet al te vroeg wakker, iets over zevenen en lijkt de jetlag verdwenen te zijn. We staan op ons gemakkie op en zetten onze schoenen klaar buiten de deur van de badkamer. De kamervloer is namelijk van laminaat en die is zo vet dat hij glad is, mijn voeten zijn gewoon zwart! Niet echt schoon dus...het ontbijt was ook niet alles en eigenlijk is het hele hotel niet geweldig. Ach ja, we slapen erin en dat is alles maar heel en schoon is toch wel een minimum eis die we stellen. We zijn blij dat we weg kunnen en rijden in een klein kwartiertje naar een heuvelachtig gebied met rotsen. Hier is het Natural Wild Life ranch park gevestigd. Het lijkt een beetje op de Beekse Bergen, alleen mag je hier de dieren voeren. We zien veel herten, antilopen, gnoes, koeien en andere hoefachtige. De giraffen en neushorns staan nog achter hekken hier, waarschijnlijk vanwege dat voeren. We hebben een paar leuke ontmoetingen met zebra's, emoes en een struisvogel die zijn kop bijna door het raam stak. Gelukkig is de route nog niet te druk en zijn we met een goed uur weer bij de entree. Hier kijk ik nog even in de winkel terwijl Mike aan zijn sigaartje lurkt. De safari was leuk maar niet indrukwekkend. We rijden een uur verder en stoppen nog bij een heerlijke broodjes zaak. Na wat zoeken vinden we het militaire terrein Camp Mabry. We moeten onze paspoorten laten zien en Mike ook nog zijn rijbewijs en dan mogen we het kamp op. We rijden wat rond voor we het gebouw vinden waar het Texas Military Forces Museum in zit. We worden vriendelijk ontvangen door een man die wat vertelt over het museum. Er zijn diverse tentoonstellingen vanaf de Mexicaans-Amerikaanse oorlog, de burgeroorlog, Wereldoorlog I en II, de Korea en Vietnam oorlog, de koude oorlog en uiteraard is en groot gedeelte gewijd aan de oorlog tegen het terrorisme dat ontstaan is na 11 september 2001. Er zijn veel persoonlijke spullen, uniformen, wapentuig en ook is er een gedeelte met groot materieel binnen. We bekijken een film over een batiljoen dat gevangen is genoemen op Java door de Japanners en die uiteindelijk drie jaar gewerkt hebben aan de Brima spoorlijn. Tja, soms is onze vakantie in een keer educatief. Het museum is precies groot genoeg voor ons. Als we naar buiten lopen wil ik de tanks die we op het hoekje zien staan nog even op de foto zetten. Nu blijkt er nog een heel groot aantal tanks, trucks etc buiten te staan. We lopen door de warmte nog een rondje en zien zelfs nog " echte militairen in vol ornaat in hun natuurlijke habitat" ik maak er stiekem wat foto's van. Als we het terrein afrijden is het rond half drie. Ons volgende hotel is op een kwartiertje rijden dus besluiten we te gaan kijken of er nog een bioscoop in de stad is. En jawel hoor, op bijf minuten rijden een immense bioscoop en daar draait de nieuwste Disneyfilm Maleficent. Die gaan we kijken om tien voor half vijf. Ja, hier draaien ze gewoon de hele dag door films! Om zes uur staan we buiten en besluiten nu eens fatsoenlijk te gaan eten en komen bij de Saltgrass Steakhouse terrecht. Er staan meer dan honderd auto's voor het restaurant dus we verwachten een enorme rij wachtende mensen, maar nee hoor! We worden direct aan een tafeltje geparkeerd en ADHD Jeremy zorgt ervoor dat we ons voorgerecht en steakhoofgerecht en beide een liter cola binnen drie kwartier op hebben en weer buiten staan. We gaan uitbuiken op de kamer, kijken wat TV en spelen wat met de tablets voor we om half elf gaan slapen. Kinderbedtijd! En na deze dag vallen de luikjes ook snel dicht!

30 mei - San Antonio

Ik ben al vroeg wakker en hou mezelf bezig met de tablet en een bouquetreeks boekje, dat is al lang geleden dat ik die gelezen heb maar ik vind het wel weer eens leuk om ontspannen te lezen. Mike is af en toe wakker maar gelukkig kan die beter liggen dan ik en slaapt hij eigenlijk door tot dat ik gedoucht heb. Als we alle spullen in de auto hebben geladen gaan we ontbijten. Het is een standaard ontbijt buffet maar voor ons prima! muffins, gekookte eieren, brood, bagels, allerlei cornflakes, yogurt met verse fruit en de mogelijkheid om van de Belgische wafels te maken, dit zijn dan natuurlijk Amerikaanse en natuurlijk in de vorm van Texas. Want hier zijn ze trots op Texas! En niet een beetje maar echt heel erg trots, het is dan ook de enige staat van de Verenigde Staten dat ooit een zelfstandig land is geweest. Als we naar buiten lopen om aan onze rondwandeling te beginnen voelen we de warmte in hitte omslaan. Poeh...rustig aan doen maar en zoveel mogelijk in de schaduw lopen. Na een kwartiertje komen we bij het mooiste pand van heel San Antonio, althans dat vindt National Geographic, het is zo'n onbeduidend pandje dat we het in eerste instantie nog niet eens zien. Het is het huis van de eerste Spaanse gouverneur, er is nu een museum in gevestigd maar daar zijn we niet in gegaan omdat hiet ons echt niet boeide. We lopen een stukje door en zien dan de katherdraal waar de aardsbisschop zijn zetel heeft, het is tevens de oudste kerk van de hele Verenigde Staten. Hij is vrij te bezoeken, het graf van David Crocket zou in deze kerk zijn maar die hebben we niet gevonden. Het is eigenlijk een bescheiden kerk hoor, wel mooi en lekker koel om in rond te lopen. De glas in lood ramen zijn er mooi en de goudkleurige acherwand achter het altaar is een grote glimmende eenheid. Er zijn vast mensen die het mooi vinden. We lopen via de zijdeur naar buiten en besluiten een niveau lager te gaan lopen dan het straatniveau. In San Antonio loop namelijk een smalle rivier. Aan weerzijde van dat riviertje hebben ze wandelpaden gemaakt. Aan die wandelpaden honderden winkeltjes en restaurantjes, een beetje wat wij kennen van de grachten in Utrecht maar dan groter en kleurrijker. De Mexicaanse invloed is hier goed te merken. Als we vlakbij het overdekte winkelcentrum zijn gaan we weer over de straat op zoek naar het IMAX theater. Hier zijn we net op tijd om de 10 uur voorstelling te kijken over het beleg van de Alamo missie, hier in San Antonio. Het is een gekleurd verhaal, de Texanen zijn goed, de Mexicanen slecht. Echt Amerikaans, groots, pracht en praal en aanzwellende muziek. We moeten er eigenlijk een beetje om lachten want het is overduidelijk een eenzijdig verhaal. We lopen naar buiten om richting de Tower van de Americas te gaan maar besluiten eerst met een bootje mee te gaan over het riviertje. De River Walk barges varen een 40 minuten rondje over de rivier en een paar zijarmen. Helaas is de gids niet in staat om ons te boeien maar we zien wel dingen die we mooi vinden. Het is ook wat koeler op het water en we kunnen even zitten. Want slenteren en lopen is vermoeiend in deze hitte. Als we uit de boot komen gaan we weer opweg naar de Tower maar we lopen dood op een wegopbreking. We worden een heel eind terug gestuurd...aangzien ik hoogste vrees heb, hoef ik toch al niet zo in die toren om te genieten van het uitzicht en Mike vind het niet nodig om er ver voor te lopen dus besluiten we eerst maar eens wat gaan eten. De foodcourt in het winkelcentrum biedt uitkomst. Niet gewelig maar aardig fast food eten en.........een bakkie Starbucks koffie maken onze magen weer vol en onze temperatuur weer normaal. We lopen vanuit het cetnrum naar de Alamo missiepost. Je mag er gratis in of je krijgt een audiotour tegen betaling. Aangezien we net de film erover hebben gezien lopen we rond zonder audiotour. Het is stervensdruk en om eerlijk te zijn vinden we het een beetje tegenvallen, de nummer 1 attractie van San Antonio. Wij zijn dan ook verwend in Nederland en Europa met oude gebouwen zodat we dit niet zo bijzonder vinden. We beginnen aan onze wandeling terug naar het hotel. Het is heet, hot, erg warm, dus doen we het rustig aan en rusten een keer op een bankje tot we via de Market Square terug lopen naar ons hotel. Nu is het nog maar een kwartiertje rijden naar ons volgende hotel maar dan zijn we in ieder geval uit de drukke. Het hotel is niet alles maar het is toch maar voor een nacht. Na wat gerust te hebben gaan we naar een supermarkt om water, fruit en donuts in te slaan voor morgen. De receptionist had gezegd dat er ook restaurant in de buurt waren. Allemaal fast food zaken ja, maar echt fatsoenlijk eten.....nee! Dus zitten we niet veel later bij een BBQ tent, nee een BBQ fastfood tent, dus bestellen en ophalen aan een balie, een tafeltje zoeken en eten. Ach, we hebben wat binnen en gaan terug naar het hotel. Na wat heen en weer gebel hebben we zelfs internet verbinding en kijken we wat TV met allebei de tablet in de hand! hahaha lang leve de electronica! Morgen weer een leuke dag voor de boeg....tot morgen! ps de donuts smaken goed ;-)