Na een groot aantal nachten op de grond gekampeerd te hebben had ik afgelopen nacht bijna last van hoogte vrees op mijn bed. Nadat we staande beens een glas jus 's orange naar binnen hadden gegoten zijn we naar het metro station gelopen. Een kaartje kopen ging al heel wat soepeler dan in Washington dus we hebben wat bij geleerd deze trip.
We stappen uit bij het station dat zo ongeveer in het CNN gebouw uitkomt en lopen via de begane grond langs allerlei eettentjes naar de hal waar het vol hangt met vlaggen en logo's van CNN. De gewone studio tour is voor ons genoeg omdat we de diverse nieuwslezers toch niet kennen van TV. We krijgen een live gesprek van de regisseur te horen in de film zaal en er volgt een demonstratie van de autocue en het weerbericht voor een groen scherm. Ook zien we een enorme I pad van wel 3 x 2 meter, kosten rond de 300.000 dollar maar dan kan je ook met je vingers over het scherm allerlei zaken doen die je op een gemiddelde Android telefoon ook kan. Verder gaat de tour langs kantoren en studio's waar de uitzendingen vandaan komen. De hoofdstudio kostte 10 miljoen dollar om te bouwen terwijl het hele flatgebouw tijdens de bouw ook 10 miljoen kostte.
Als de tour ten einde is lopen we via het Centennial Park, wat er ere van de 100ste moderne Olympische Spelen in 1996 is gebouwd naar de World of Coca cola. Het is er nog niet druk en we hoeven maar een paar minuten te wachten op de inleidende film, die je dan niet ziet voordat je honderden oude voorwerpen en reclame uitingen van Coca Cola ziet. Het grote film doek gaat op het einde naar boven en daarachter is de ingang naar een soort productie ruimte, een ruimte met allerlei grote cola flessen en werkelijke alles waar Coca cola opstaat. Op de tweede verdieping is een 4D show, een ruimte waar zaken hangen waar cola in de pop muziek voorkomt en bij sporten en een theater waar uit allerlei landen Coca Cola reclames worden gedraaid. En dan volgt er natuurlijk de winkel waar we voor ons nichtje Jans op zoek moesten naar een T shirtje met de Sure thing erop. Dat had wat voeten in aarde, een medewerker nam mij uiteindelijk mee naar een computer waar de webwinkel op stond en daar vonden we dan eindelijk het shirtje wat Jans bedoelde. Of we dat hebben kunnen kopen of wat anders hebben moeten doen ga ik hier niet typen want dan is het geen verrassing meer. We kopen zelf ook wat souveniers en de rugzak, waar onze jassen ook al inzitten, puilt uit. We besluiten eerst terug te gaan naar het hotel met de metro omdat we zo niet naar de honkbal wedstrijd willen gaan.
Het is ontzettend warm en in de kamer aangekomen besluiten we 2 uur te gaan liggen en het Marten Luther King monument niet te gaan bezoeken. We nemen de metro ruim op tijd terug naar het centrum en stappen uit bij het Five Points station.Dit is een metro station wat boven een heel oud trein station is gebouwd en wat nu wordt gebruikt als winkelcentrum. Ik had gelezen van een shuttle busje naar het stadion van de Atlanta Braves en wie zien heel veel mensen de pijlen volgen naar die shuttle bus dus doen wij dat ook. Na een minuut of tien in de bus komen we bij het stadion en we lopen er wat rond. Het is echt mega groot en echt geweldig om te zien dat de gasten gewoon tussen het thuispubliek lopen zonder dat dat problemen geeft. We gaan wat eten bij een van de vele standjes. Ik neem een bak taco chips met gesmolten kaast, uitjes, jalapeno pepper, tomaten etc. Het is in ieder geval veel te veel maar wel lekker zout en vet. Hup nog wat cola light erachteraan ,ik probeer toch wel een beetje op te letten . Hahahah. Mike neemt een biertje met een hotpuppy, zo'n klein dingetje kun je echt geen dog noemen en zijn honger is inderdaad nog niet weg dus dan maar een hotdog. Met nog een biertje gaan we naar onze plaatsen. We zitten op de 27ste rij, direct achter de plaats waar geslagen moet worden. Het spel begint nadat een lokale middelbare school het volkslied heeft gezongen. De gasten maken de eerste 3 punten voordat de Atlanta Braves scoren. De sfeer is heel anders dan tijdens een Europese voetbalwedstrijd, minder lawaai en heel veel meer eten en drinken. De bier, fris, slush puppy, eten en suikerspin verkopers lopen af en aan. Zit je midden in de rij geef je je geld aan de buurman en die geeft het dan door en door zodat de verkoper het krijgt. Je eten of drinken wordt zo ook doorgegeven. Mike gaat nog wat te drinken halen want zijn zoute popcorn blijkt erg zout te zijn. Hij komt ook nog met een corndog terug. Dit is een dikke knakworst in een maisbroodje op een stokje. Tijdens de 7de inning houden we het voor gezien en gaan we met de shuttle en metro terug naar het hotel.
Het is al 11 uur geweest als we terug komen maar we kijken nog even tv en drinken nog een bakkie thee en koffie. Morgen wat uitslapen want het park waar we naar toe willen zal pas om 10 uur open zijn denk ik.
zaterdag 28 mei 2011
vrijdag 27 mei 2011
26 mei Cherokee - Whitewater Falls - Atlanta
Vanochtend eerst even genoten van een rustig ontbijtje. Rond kwart over 9 zijn we terug gereden naar de ingang van de Great Smokey mountains. Er is een Farm museum vlakbij de ingang en dat wilde we nog even bekijken. Van diverse plaatsen in het park zijn gebouwtjes afgebroken en in het openlucht museumpje neergezet. Omdat het geen hoogseizoen is zijn de door de folder beloofde figuren in historisch kleding niet aanwezig, dat is wel jammer want zo zijn we in een half uurtje in alweer in de auto. Natuurlijk niet voordat we het bezoekers centrum met de verplichte winkel hebben bezocht. Ik koop een leuke beker voor mijn collectie bekers uit Amerika en we rijden weg richting South Carolina.
De Whitewater Falls zijn niet zo centraal gelegen dus het is even zoeken naar de juiste weg. Gelukkig heeft ieder dorpje hier ook nog een informatie centrum dus vragen we waar we naartoe moeten voor een bepaalde weg die we niet kunnen vinden. You're right on it, hun. Wat een fantastisch accent hebben de mensen hier en hoe ontzettend vriendelijk.
Als we bij de watervallen aankomen blijkt er een parkeerplaats bij te zijn voor wel 200 auto's en bussen. Gelukkig voor ons staan er maar een stuk of 5. Op de parkeerplaats staan een soort paaltje met envelopjes waar je dan zelf twee hele dollars in moet doen, een ander gedeelte van het envelopje moet je voor de autoruit leggen als bewijs dat je de toegangsprijs hebt betaald. we lopen het keurig geasfalteerde pad omhoog, beetje vals plat maar toch wel stijgen en na 500 meter is er een schitterende uitzicht op de de Whitewater falls. Deze watervallen vallen 125 meter naar beneden en zijn daarmee de hoogste ten oosten van de Rocky Mountains. We gaan de trappen naar beneden, het zijn 158 treden en hebben vanuit een andere hoek een nog mooier uitzicht op de watervallen. Het is overigens weer bloedheet dus drinken we wat als we onder aan die trappen staan. Dan komt het leukste gedeelte, 158 treden weer omhoog gaan. Mike gaat er als een speer vandoor en zegt dat hij boven op me zal wachten, ik zei nog tot over een uur dan. Halverwege de trappen is er een prachtige bank voor mij neergezet en natuurlijk ben ik niet zo onbeleefd om er aan voorbij te gaan zonder mijn brede basis daar even op te parkeren. Ik ga verder en blijk twee minuten na Mike boven te staan. We drinken weer wat en gaan samen het pad af naar de auto.
Intussen is het 1 uur geweest en beginnen de magen weer te knorren. De ene weg heeft geen enkele eettent, hoe is het mogelijk en pas op een snelweg vinden we direct voor in een dorpje een houten bouwkeet met alweer een BBQ pit erin. Baby's BBQ, we stoppen en komen bij een leuke tent terecht en natuurlijk weer fantastisch eten. Mijn vraag om mayonaise bij de friet wordt met groot ongeloof en gruwel bekeken maar ik krijg het toch. Mike laat zich over halen om bij zijn zoveelste veel te grote hamburger een garbage fries (frietje vuilnisbak) te bestellen. De garbage fries zitten in een bakje met gesmolten kaas, galapeno peppers, uien en chili con carne, de friet is verder wel normaal. Het is ongelofelijk maar hij eet het nog bijna allemaal op ook !
We gaan nu richting interstate en drukte op weg naar Atlanta. Na een tijdje neem ik het stuur over zodat Mike zijn ogen even dicht kan doen. Ik tref het niet want het begint heel hard te waaien en de weg gaat telkens op en neer. Op een gegeven moment zit ik op een 8 baans snelweg (en nog 8 banen tegengestelde richting) en haal ik en vreemd soort vrachtwagentje in met tralies voor de ramen. State prison staat erop en hier zitten de mannen in die langs de snelweg werken. Dan komt de kruising die we moeten hebben en die is echt enorm, met allemaal viaducten, borden en vooral veel auto's en vrachtwagens. Hierna moeten we er snel af en ik maak Mike wakker om een paar extra ogen te hebben. Gelukkig gaat alles heel soepel en staan we rond 5 uur bij ons motel. Het is vergane glorie maar wel schoon en.... ik kan in het bed slapen ! Yehaw !
We moeten de was gaan draaien en dat moet in een naast gelegen motel gebeuren. Uh, heb je ooit een film gezien van een verlopen motel met roestige, stoffige spullen ? Dat en dan nog wat erger maar de mensen zijn er vriendelijk en de wasmachines doen hun werk. We zitten samen in het washok en het lijkt wel een sauna, zo heet en benauwd. Na een tijdje gaat het regenen, harder regenen en gewoon weg stormen met onweer. De hele parkeerplaats staat binnen no time blank. het koelt heerlijk af en na een uur zijn we klaar om te gaan eten. Het tentje dat ik via tripadvisor had gevonden kunnen we niet vinden dus stoppen we bij een diner die pas een maand open is. Het eten is er goed en veel te veel.
Nu zijn we op de kamer en hebben de strijk al achter de rug. Met een bakkie koffie en thee zitten we nu tv te kijken en ik intussen deze blog te typen. Er wacht me een fantastisch bedje !
De Whitewater Falls zijn niet zo centraal gelegen dus het is even zoeken naar de juiste weg. Gelukkig heeft ieder dorpje hier ook nog een informatie centrum dus vragen we waar we naartoe moeten voor een bepaalde weg die we niet kunnen vinden. You're right on it, hun. Wat een fantastisch accent hebben de mensen hier en hoe ontzettend vriendelijk.
Als we bij de watervallen aankomen blijkt er een parkeerplaats bij te zijn voor wel 200 auto's en bussen. Gelukkig voor ons staan er maar een stuk of 5. Op de parkeerplaats staan een soort paaltje met envelopjes waar je dan zelf twee hele dollars in moet doen, een ander gedeelte van het envelopje moet je voor de autoruit leggen als bewijs dat je de toegangsprijs hebt betaald. we lopen het keurig geasfalteerde pad omhoog, beetje vals plat maar toch wel stijgen en na 500 meter is er een schitterende uitzicht op de de Whitewater falls. Deze watervallen vallen 125 meter naar beneden en zijn daarmee de hoogste ten oosten van de Rocky Mountains. We gaan de trappen naar beneden, het zijn 158 treden en hebben vanuit een andere hoek een nog mooier uitzicht op de watervallen. Het is overigens weer bloedheet dus drinken we wat als we onder aan die trappen staan. Dan komt het leukste gedeelte, 158 treden weer omhoog gaan. Mike gaat er als een speer vandoor en zegt dat hij boven op me zal wachten, ik zei nog tot over een uur dan. Halverwege de trappen is er een prachtige bank voor mij neergezet en natuurlijk ben ik niet zo onbeleefd om er aan voorbij te gaan zonder mijn brede basis daar even op te parkeren. Ik ga verder en blijk twee minuten na Mike boven te staan. We drinken weer wat en gaan samen het pad af naar de auto.
Intussen is het 1 uur geweest en beginnen de magen weer te knorren. De ene weg heeft geen enkele eettent, hoe is het mogelijk en pas op een snelweg vinden we direct voor in een dorpje een houten bouwkeet met alweer een BBQ pit erin. Baby's BBQ, we stoppen en komen bij een leuke tent terecht en natuurlijk weer fantastisch eten. Mijn vraag om mayonaise bij de friet wordt met groot ongeloof en gruwel bekeken maar ik krijg het toch. Mike laat zich over halen om bij zijn zoveelste veel te grote hamburger een garbage fries (frietje vuilnisbak) te bestellen. De garbage fries zitten in een bakje met gesmolten kaas, galapeno peppers, uien en chili con carne, de friet is verder wel normaal. Het is ongelofelijk maar hij eet het nog bijna allemaal op ook !
We gaan nu richting interstate en drukte op weg naar Atlanta. Na een tijdje neem ik het stuur over zodat Mike zijn ogen even dicht kan doen. Ik tref het niet want het begint heel hard te waaien en de weg gaat telkens op en neer. Op een gegeven moment zit ik op een 8 baans snelweg (en nog 8 banen tegengestelde richting) en haal ik en vreemd soort vrachtwagentje in met tralies voor de ramen. State prison staat erop en hier zitten de mannen in die langs de snelweg werken. Dan komt de kruising die we moeten hebben en die is echt enorm, met allemaal viaducten, borden en vooral veel auto's en vrachtwagens. Hierna moeten we er snel af en ik maak Mike wakker om een paar extra ogen te hebben. Gelukkig gaat alles heel soepel en staan we rond 5 uur bij ons motel. Het is vergane glorie maar wel schoon en.... ik kan in het bed slapen ! Yehaw !
We moeten de was gaan draaien en dat moet in een naast gelegen motel gebeuren. Uh, heb je ooit een film gezien van een verlopen motel met roestige, stoffige spullen ? Dat en dan nog wat erger maar de mensen zijn er vriendelijk en de wasmachines doen hun werk. We zitten samen in het washok en het lijkt wel een sauna, zo heet en benauwd. Na een tijdje gaat het regenen, harder regenen en gewoon weg stormen met onweer. De hele parkeerplaats staat binnen no time blank. het koelt heerlijk af en na een uur zijn we klaar om te gaan eten. Het tentje dat ik via tripadvisor had gevonden kunnen we niet vinden dus stoppen we bij een diner die pas een maand open is. Het eten is er goed en veel te veel.
Nu zijn we op de kamer en hebben de strijk al achter de rug. Met een bakkie koffie en thee zitten we nu tv te kijken en ik intussen deze blog te typen. Er wacht me een fantastisch bedje !
donderdag 26 mei 2011
25 mei Cherokee - Bryson City - Cherokee
We staan vandaag eens lekker laat op, een beetje een relax dag. Rond 9 uur gaan we ontbijten en het ontbijtbuffet is dit keer wel erg uitgebreid en goed verzorgd. Na enige tijd komt er een dame aan die, zoals ze zelf zegt, zelfs tegen een deurknop zou praten als het wat terug zou zeggen. Het is een geweldige Amerikaanse en we raken met elkaar aan de praat over de tafeltjes heen. Ze heeft en heel interessant leven en dat vinden we altijd leuk om te horen. Pas na 10-en gaan we uit de ontbijtruimte weg nadat we haar een paar klompjes hebben gegeven uit Nederland.
We rijden tot ver buiten naast gelegen dorp Bryson City naar Nantahala Oudoor Center om te kijken of Mike hier kan kayakken op een white water rivier. Ja, dat kan om 2 uur. We hebben dus nog even en rijden een stukje terug naar de voet van de Smokey Mountains om nog even 400 meter heuvel op te gaan lopen. Ondanks de hitte, slechte wandelschoenen, extra vakantiegewicht en een compleet gebrek aan conditie vind ik zelf dat ik dat toch aardig snel heb gelopen. De waterval die aan de top te zien is, is schattig en de klim wel waard. Wij zijn de enige twee die boven zijn en genieten even van het uitzicht en de enorme rust. Als we terug lopen, lekker naar beneden, komen we wel 4 koppels tegen. Wat een geluk weer dat we er even alleen waren. Intussen blijkt Mike's waterdichte camera bijna zonder batterijen te zitten. We besluiten dan om deze snel even op de lader te gaan leggen in het hotel. We gaan nog even tanken onderweg en stuiten op een Schotse dame achter de kassa, alweer een gezellig gesprekje en dan nemen we ook maar gelijk een " lunchbroodje". Twee hotdogs voor 2 dollar ! Dat is dan nog geen 80 cent per hotdog en we hebben weer gegeten.
Als we weer terug zijn bij het Nantahala outdoor center blijkt Mike ontzettend veel geluk te hebben. Hij is de enige die een kayak tocht wil doen met een gids en krijgt dus privé tripje ! Hij wordt in een zwemvest gestopt die erg strak dicht moet omdat de gids hem aan de banden van zijn zwemvest in de kayak moet trekken mocht hij besluiten te gaan zwemmen. Na een instructie video worden we 8 mijl stroomopwaarts gebracht. Ik ga dan wel niet mee kayakken maar mag wel met de bus mee en maak daar wat foto's van mijn hunny. Ik ga met een gezellige buschauffeur mee terug naar het centrum en ga daar een boekje lezen tot Mike weer terug is.
Als ik activiteit hoor op het water ga ik snel kijken maar dan is hij al uit de kayak en uit het water. Hij is klets klieder nat maar is niet uit de boot gevallen ! Hij heeft helemaal alleen de 8 mijl lange rivier met witte kolkende golven gekayakt en vond het helemaal geweldig ! Gelukkig heeft hij er wat foto's van gemaakt zodat ik ook kan meegenieten. Het is een fantastische ervaring en gaat nu in Nederland ook een kayak kopen omdat hij een natuurtalent blijkt te zijn. Door het vliegvissen en surfen kan hij het water lezen en dat is ook de truc van kayakken.
Mike heeft intussen erge honger maar drijft zijn kleren uit. Van tevoren vroeg ik hem nog of we geen droge kleding mee moesten nemen maar dat hoefde niet want natte kleding zou nog bijdragen aan de ervaring. Met drie plastic tasjes op de autozitting rijden we een half uur terug naar het hotel. De buschauffeur had me een goed Mexicaans restaurant aangeraden, ook in Bryson, en dus gingen we weer een half uur de weg terug om te gaan eten. Voor een Amerikaan is dat volkomen normaal, een stuk rijden om te gaan eten. Het eten blijkt goed te zijn en mijn hunny smult zijn bordje en de helft van mijn bordje helemaal op. Zo, die had echt honger !
Nu zitten we lekker in onze suite en kijkt Mike wat TV en ik ga zo mijn " o zo spannende" bouquet reeks boekje uitlezen, hopelijk loopt het goed af..
We rijden tot ver buiten naast gelegen dorp Bryson City naar Nantahala Oudoor Center om te kijken of Mike hier kan kayakken op een white water rivier. Ja, dat kan om 2 uur. We hebben dus nog even en rijden een stukje terug naar de voet van de Smokey Mountains om nog even 400 meter heuvel op te gaan lopen. Ondanks de hitte, slechte wandelschoenen, extra vakantiegewicht en een compleet gebrek aan conditie vind ik zelf dat ik dat toch aardig snel heb gelopen. De waterval die aan de top te zien is, is schattig en de klim wel waard. Wij zijn de enige twee die boven zijn en genieten even van het uitzicht en de enorme rust. Als we terug lopen, lekker naar beneden, komen we wel 4 koppels tegen. Wat een geluk weer dat we er even alleen waren. Intussen blijkt Mike's waterdichte camera bijna zonder batterijen te zitten. We besluiten dan om deze snel even op de lader te gaan leggen in het hotel. We gaan nog even tanken onderweg en stuiten op een Schotse dame achter de kassa, alweer een gezellig gesprekje en dan nemen we ook maar gelijk een " lunchbroodje". Twee hotdogs voor 2 dollar ! Dat is dan nog geen 80 cent per hotdog en we hebben weer gegeten.
Als we weer terug zijn bij het Nantahala outdoor center blijkt Mike ontzettend veel geluk te hebben. Hij is de enige die een kayak tocht wil doen met een gids en krijgt dus privé tripje ! Hij wordt in een zwemvest gestopt die erg strak dicht moet omdat de gids hem aan de banden van zijn zwemvest in de kayak moet trekken mocht hij besluiten te gaan zwemmen. Na een instructie video worden we 8 mijl stroomopwaarts gebracht. Ik ga dan wel niet mee kayakken maar mag wel met de bus mee en maak daar wat foto's van mijn hunny. Ik ga met een gezellige buschauffeur mee terug naar het centrum en ga daar een boekje lezen tot Mike weer terug is.
Als ik activiteit hoor op het water ga ik snel kijken maar dan is hij al uit de kayak en uit het water. Hij is klets klieder nat maar is niet uit de boot gevallen ! Hij heeft helemaal alleen de 8 mijl lange rivier met witte kolkende golven gekayakt en vond het helemaal geweldig ! Gelukkig heeft hij er wat foto's van gemaakt zodat ik ook kan meegenieten. Het is een fantastische ervaring en gaat nu in Nederland ook een kayak kopen omdat hij een natuurtalent blijkt te zijn. Door het vliegvissen en surfen kan hij het water lezen en dat is ook de truc van kayakken.
Mike heeft intussen erge honger maar drijft zijn kleren uit. Van tevoren vroeg ik hem nog of we geen droge kleding mee moesten nemen maar dat hoefde niet want natte kleding zou nog bijdragen aan de ervaring. Met drie plastic tasjes op de autozitting rijden we een half uur terug naar het hotel. De buschauffeur had me een goed Mexicaans restaurant aangeraden, ook in Bryson, en dus gingen we weer een half uur de weg terug om te gaan eten. Voor een Amerikaan is dat volkomen normaal, een stuk rijden om te gaan eten. Het eten blijkt goed te zijn en mijn hunny smult zijn bordje en de helft van mijn bordje helemaal op. Zo, die had echt honger !
Nu zitten we lekker in onze suite en kijkt Mike wat TV en ik ga zo mijn " o zo spannende" bouquet reeks boekje uitlezen, hopelijk loopt het goed af..
24 mei Gatlinburg - Cherokee
We zijn vandaag om half 7 op gestaan omdat we zo vroeg mogelijk in het Great Smokey mountains national park wilde zijn om beren te zien. Normaal gesproken heb je een soort buffetje als ontbijt maar hier moest je een briefje invullen wat je wilde eten. Een lekkere Southern Belle (accent is echt geweldig) met wielen onder haar huis ging het dan voor je klaar maken. Lekker vers en lekker langzaam ook.
Dus ietwat verlaat op naar het park. Gelukkig zitten we heel dicht bij het stuk waar echt iedereen beren op de weg (of net er naast) ziet. Cade's cove is een eenrichtingsweggetje langs oude grasvelden van een dorpje dat hier ooit was maar uitgestorven is geraakt door het tekort aan voedsel. Eerst zien we een hertje, dan nog een hertje, aangezien Disney World ons nog vers in het geheugen ligt grap ik nog tegen Mike nu moet er een beer komen als hoogte punt van het ritje. Even later zien we mensen naast een weiland met enorme lenzen op hun camera foto's maken. En jawel hoor...een, twee, drie, vier beren in het weiland ! Echte wilde ! Op zo'n honderd meter afstand. Het blijkt een moeder met haar 3 jongen te zijn. (Horen we later) Als ze genoeg hebben van ons kijkers lopen ze rustig het bos weer in. Twee tellen later komt papa beer uit het bos lopen, ik sta foto's te maken als Mike mij aantikt en naar achteren wijst. Twee hertjes steken achter ons de weg over. Wauwie !
We rijden weer terug naar de hoofdroute en die weg loopt langs een prachtige rivier om in te vliegvissen. Als we even stoppen blijken we naast een hele hoop Monarch vlinders onze auto te hebben geparkeerd. Ik maak foto's en zie wat bewegen op de stenen naast me. Ik krijgt kippenvel over heel mijn lijf als ik zie dat het een slang is ! Nu willen we altijd nog eens een ratelslang zien maar ik ben nu wel akelig dichtbij. Intussen stopt er een all American koppel uit het noorden van Alabama. Zij weet ons te vertellen dat het een Bandit Watersnake is. Deze is niet giftig (dat zie je blijkbaar aan de smalle kop) maar als hij mij zou bijten. It would hurt like hell. We hebben nog een half uurtje met ze staat praten en zijn toen door de hoofdweg naar het zuiden van het park gereden. Deze weg is maar 33 mijl lang en druk bezocht. Het park is ook het drukst bezochte nationale park van de VS, drukker zelfs dan de Grand Canyon.
Ze zijn om 2 uur al in Cherokee en proberen nog ergens een leuke activiteit te boeken maar dat wil niet lukken. Nu is er een casino in Cherokee en dat vinden wij ook altijd erg leuk dus daar zijn we naar toe geweest.
Terug in het hotel zijn we lekker gaan slapen in onze suite. Het is me toch een grote kamer ! Er staan naast twee tweepersoons bedden nog een commode, een tweezits bank met salontafel, een gewone tafel met twee stoelen en nog een laag tafeltje in. Het valt ons op dat de laatste hotels telkens een achter uitzicht hebben met een balkon. Ook nu kijken we uit op een riviertje met een groene berg erachter. Wellicht is dit typisch iets voor de oost of zuidoost kant van de VS ?
Dus ietwat verlaat op naar het park. Gelukkig zitten we heel dicht bij het stuk waar echt iedereen beren op de weg (of net er naast) ziet. Cade's cove is een eenrichtingsweggetje langs oude grasvelden van een dorpje dat hier ooit was maar uitgestorven is geraakt door het tekort aan voedsel. Eerst zien we een hertje, dan nog een hertje, aangezien Disney World ons nog vers in het geheugen ligt grap ik nog tegen Mike nu moet er een beer komen als hoogte punt van het ritje. Even later zien we mensen naast een weiland met enorme lenzen op hun camera foto's maken. En jawel hoor...een, twee, drie, vier beren in het weiland ! Echte wilde ! Op zo'n honderd meter afstand. Het blijkt een moeder met haar 3 jongen te zijn. (Horen we later) Als ze genoeg hebben van ons kijkers lopen ze rustig het bos weer in. Twee tellen later komt papa beer uit het bos lopen, ik sta foto's te maken als Mike mij aantikt en naar achteren wijst. Twee hertjes steken achter ons de weg over. Wauwie !
We rijden weer terug naar de hoofdroute en die weg loopt langs een prachtige rivier om in te vliegvissen. Als we even stoppen blijken we naast een hele hoop Monarch vlinders onze auto te hebben geparkeerd. Ik maak foto's en zie wat bewegen op de stenen naast me. Ik krijgt kippenvel over heel mijn lijf als ik zie dat het een slang is ! Nu willen we altijd nog eens een ratelslang zien maar ik ben nu wel akelig dichtbij. Intussen stopt er een all American koppel uit het noorden van Alabama. Zij weet ons te vertellen dat het een Bandit Watersnake is. Deze is niet giftig (dat zie je blijkbaar aan de smalle kop) maar als hij mij zou bijten. It would hurt like hell. We hebben nog een half uurtje met ze staat praten en zijn toen door de hoofdweg naar het zuiden van het park gereden. Deze weg is maar 33 mijl lang en druk bezocht. Het park is ook het drukst bezochte nationale park van de VS, drukker zelfs dan de Grand Canyon.
Ze zijn om 2 uur al in Cherokee en proberen nog ergens een leuke activiteit te boeken maar dat wil niet lukken. Nu is er een casino in Cherokee en dat vinden wij ook altijd erg leuk dus daar zijn we naar toe geweest.
Terug in het hotel zijn we lekker gaan slapen in onze suite. Het is me toch een grote kamer ! Er staan naast twee tweepersoons bedden nog een commode, een tweezits bank met salontafel, een gewone tafel met twee stoelen en nog een laag tafeltje in. Het valt ons op dat de laatste hotels telkens een achter uitzicht hebben met een balkon. Ook nu kijken we uit op een riviertje met een groene berg erachter. Wellicht is dit typisch iets voor de oost of zuidoost kant van de VS ?
dinsdag 24 mei 2011
23 mei Asheville - Great Smokey Mountains - Gatlingburg
Het was een super lekker hotel dat we hadden. Een bed met dekbedden en groot. Helaas weer op de grond geslapen maar dat mocht de pret niet drukken. Na de onweersbui van gisterenavond is het wat heiig vanochtend maar de temperatuur is alweer rond de 20 graden. Mike wil een paar open schoenen want die loopt nog steeds op zijn gympen met badstof sneaker sokken en zijn voeten branden zo ongeveer zijn schoenen uit overdag.
In ieder hotel zijn er altijd bakken met folders van allerlei winkels, restaurants of dingen die je kunt doen. Een enorme schoenwinkel was dan ook snel gevonden. Er zijn zo'n 7000 paar mannen schoenen in de winkel en ca. 45.000 ! damesschoenen. Helaas vond Mike zijn maat niet in de schoenen waar hij zijn zinnen op had gezet. Dus op naar de tegenovergelegen Mall die nog steeds niet open blijkt te zijn. Het is nog geen 10 uur in de morgen en dan is alles nog zo ongeveer dicht. We besluiten alvast richting volgende bestemming te gaan en bij de eerste de beste kruising staat een jonge lifter. Hij wil graag onze richting op dus hopsakee achterbank leeg en instappen. Het is alweer een jongen die de Apalachian trail aan het lopen is.
Ik vraag hem of hij er bij de snelweg uit wil waar wij via een dirtroad (zandpad) door het nationale park heen gaan of dat hij dat ook wil uitzitten en pas op de eindbestemming wil uitstappen. Hij is heel beleefd en wil heel erg graag met ons door het Nationale Park rijden. Hij is zelfs enthousiast dat we niet over de snelweg gaan.
Als we dan van de snelweg afgaan wijs ik Mike via hele kleine bordjes en met een beetje geluk direct de goede bergweg op. Deze weg staat bijna op geen enkele kaart en ik had het overgeschreven van een reisverslag van een andere Nederlandse vakantieganger die het een erg mooie route vond.
Na een tijdje lijkt het wel of deze weg dood gaat lopen ergens boven in de bergen. We stoppen ergens waar een klein watervalletje is en dan kijkt onze lifter even op zijn mobiele navigatie systeem. Hij is verbaast maar het blijkt inderdaad een doorgaande weg helemaal door de bergen te zijn. Leuk. Inmiddels houden we iemand aan en die bekijk ook mijn kaart met grote verbazing maar wenst ons veel succes. De route is heel erg mooi en de weg van zand loopt rond en rond langs enorm hoge bomen en diepe afgronden. Gelukkig word ik wat afgeleid door het geklets van de heren in de auto en valt mijn hoogtevrees niet op. Stiekem hoop ik natuurlijk op een beer maar die zien we niet wel eekhoorntjes en een variant van eekhoorntjes die wij niet kennen. Ook een Possum zien maar die is dood en de gier die we later zien zal hem zo wel opeten.
Via internet weet ik dat op het einde van de 70 mijl lange weg door de bergen ergens een afzichtelijke houten hut moet staan waar je geweldig kunt eten. Als we de bergen uit zijn kijken we met z'n drieën of we hem zien maar helaas. Mike stopt bij een man op een bankje en die wijst beleefd achter onze auto. ja, daar aan de overkant op een soort veldje staat het hutje, ernaast een overdekte plaats met verschillende picknick sets. Gelukkig is het eten er goed want we hadden wel honger. Onze lifter trakteren we ook maar want die reizen altijd op een klein budgetje en hij is er blij mee. Beleefde jongen. Wij zetten hem even later midden in het dorp af bij de weg die verder noordwaarts gaat en blijken tegenover ons eigen hotel te staan.
We checken in en gaan eerst even afkoelen in het binnen en buitenzwembad. Ze hebben ook een hottub maar daar is het niet in uit te houden, veel te warm. Na een snelle douche gaan we naar een outlet centrum in het nabij gelegen dorp en daar vinden we dan eindelijk open schoenen voor Mike, precies die hij graag wilde hebben. Daarna doen we en rondje midget golf dat zoveel leuker is om te doen dan die saaie banen in Nederland. We worden met een treintje naar boven gebracht en vandaar golf je dan diverse banen naar beneden. Intussen kom je door grotten, over hoge houten bruggen en langs een ca 15 meter hoge waterval. Het is nog snikheet maar dat is niet de reden dat ik won van Mike, ik heb de Orlando golfmaster gewoon verslagen ! Toen we klaar waren werd er gevraagd op welke banen we hole in one hadden en toen bleek dat Mike nog een gratis rondje had gewonnen.
We wilden eerste wat eten en de man van de midgetgolf adviseerde ons bij de buren te gaan eten; Alamo steakhouse. Een enorme grote eettent waar de parkeerplaats helemaal vol stond maar we mochten direct aan tafel. We bestelde allebei eerst een soepje en daarna heb ik dan eindelijk gewone, goed gekookte, niet gepaneerde broccoli gegeten en lekkere rijst ook nog. Toch was het weer veel te veel en heb ik wat laten staan. Mike ging niet voor een steak maar voor, surprise, surprise een hamburger. Nu stond er op de kaart THE hamburger en wat dat inhield werd snel duidelijk toen we hem zagen. Een hamburger van een pond gehakt op een broodje (formaat mega) met veel zoute friet ernaast. Nee, hij kon hem niet op. Een doggybag willen we ook niet dus driekwart gaat de vuilnisbak in. Zonde, maar het was echt te veel, zeker na die soep.
Ook het tweede rondje golf wordt door mij gewonnen, met 8 punten verschil nog wel ! Ik moet het even vastleggen want meestal wint Mike en dat moet ik dan de verdere vakantie horen. Nu is het kwart voor 10 en is mijn bedje op de grond alweer gemaakt. Ben benieuwd hoe Mike ligt vannacht want dit bed lijkt wel op een hangmat als hij er op zijn rug in ligt ! Tot morgen
In ieder hotel zijn er altijd bakken met folders van allerlei winkels, restaurants of dingen die je kunt doen. Een enorme schoenwinkel was dan ook snel gevonden. Er zijn zo'n 7000 paar mannen schoenen in de winkel en ca. 45.000 ! damesschoenen. Helaas vond Mike zijn maat niet in de schoenen waar hij zijn zinnen op had gezet. Dus op naar de tegenovergelegen Mall die nog steeds niet open blijkt te zijn. Het is nog geen 10 uur in de morgen en dan is alles nog zo ongeveer dicht. We besluiten alvast richting volgende bestemming te gaan en bij de eerste de beste kruising staat een jonge lifter. Hij wil graag onze richting op dus hopsakee achterbank leeg en instappen. Het is alweer een jongen die de Apalachian trail aan het lopen is.
Ik vraag hem of hij er bij de snelweg uit wil waar wij via een dirtroad (zandpad) door het nationale park heen gaan of dat hij dat ook wil uitzitten en pas op de eindbestemming wil uitstappen. Hij is heel beleefd en wil heel erg graag met ons door het Nationale Park rijden. Hij is zelfs enthousiast dat we niet over de snelweg gaan.
Als we dan van de snelweg afgaan wijs ik Mike via hele kleine bordjes en met een beetje geluk direct de goede bergweg op. Deze weg staat bijna op geen enkele kaart en ik had het overgeschreven van een reisverslag van een andere Nederlandse vakantieganger die het een erg mooie route vond.
Na een tijdje lijkt het wel of deze weg dood gaat lopen ergens boven in de bergen. We stoppen ergens waar een klein watervalletje is en dan kijkt onze lifter even op zijn mobiele navigatie systeem. Hij is verbaast maar het blijkt inderdaad een doorgaande weg helemaal door de bergen te zijn. Leuk. Inmiddels houden we iemand aan en die bekijk ook mijn kaart met grote verbazing maar wenst ons veel succes. De route is heel erg mooi en de weg van zand loopt rond en rond langs enorm hoge bomen en diepe afgronden. Gelukkig word ik wat afgeleid door het geklets van de heren in de auto en valt mijn hoogtevrees niet op. Stiekem hoop ik natuurlijk op een beer maar die zien we niet wel eekhoorntjes en een variant van eekhoorntjes die wij niet kennen. Ook een Possum zien maar die is dood en de gier die we later zien zal hem zo wel opeten.
Via internet weet ik dat op het einde van de 70 mijl lange weg door de bergen ergens een afzichtelijke houten hut moet staan waar je geweldig kunt eten. Als we de bergen uit zijn kijken we met z'n drieën of we hem zien maar helaas. Mike stopt bij een man op een bankje en die wijst beleefd achter onze auto. ja, daar aan de overkant op een soort veldje staat het hutje, ernaast een overdekte plaats met verschillende picknick sets. Gelukkig is het eten er goed want we hadden wel honger. Onze lifter trakteren we ook maar want die reizen altijd op een klein budgetje en hij is er blij mee. Beleefde jongen. Wij zetten hem even later midden in het dorp af bij de weg die verder noordwaarts gaat en blijken tegenover ons eigen hotel te staan.
We checken in en gaan eerst even afkoelen in het binnen en buitenzwembad. Ze hebben ook een hottub maar daar is het niet in uit te houden, veel te warm. Na een snelle douche gaan we naar een outlet centrum in het nabij gelegen dorp en daar vinden we dan eindelijk open schoenen voor Mike, precies die hij graag wilde hebben. Daarna doen we en rondje midget golf dat zoveel leuker is om te doen dan die saaie banen in Nederland. We worden met een treintje naar boven gebracht en vandaar golf je dan diverse banen naar beneden. Intussen kom je door grotten, over hoge houten bruggen en langs een ca 15 meter hoge waterval. Het is nog snikheet maar dat is niet de reden dat ik won van Mike, ik heb de Orlando golfmaster gewoon verslagen ! Toen we klaar waren werd er gevraagd op welke banen we hole in one hadden en toen bleek dat Mike nog een gratis rondje had gewonnen.
We wilden eerste wat eten en de man van de midgetgolf adviseerde ons bij de buren te gaan eten; Alamo steakhouse. Een enorme grote eettent waar de parkeerplaats helemaal vol stond maar we mochten direct aan tafel. We bestelde allebei eerst een soepje en daarna heb ik dan eindelijk gewone, goed gekookte, niet gepaneerde broccoli gegeten en lekkere rijst ook nog. Toch was het weer veel te veel en heb ik wat laten staan. Mike ging niet voor een steak maar voor, surprise, surprise een hamburger. Nu stond er op de kaart THE hamburger en wat dat inhield werd snel duidelijk toen we hem zagen. Een hamburger van een pond gehakt op een broodje (formaat mega) met veel zoute friet ernaast. Nee, hij kon hem niet op. Een doggybag willen we ook niet dus driekwart gaat de vuilnisbak in. Zonde, maar het was echt te veel, zeker na die soep.
Ook het tweede rondje golf wordt door mij gewonnen, met 8 punten verschil nog wel ! Ik moet het even vastleggen want meestal wint Mike en dat moet ik dan de verdere vakantie horen. Nu is het kwart voor 10 en is mijn bedje op de grond alweer gemaakt. Ben benieuwd hoe Mike ligt vannacht want dit bed lijkt wel op een hangmat als hij er op zijn rug in ligt ! Tot morgen
maandag 23 mei 2011
22 mei Hillsville - Blue ridge parkway - Asheville
Na een slechte nacht gaan we ontbijten. Dit zou wel eens het slechtste hotel kunnen zijn waar we ooit in hebben geslapen. Bij het ontbijtbuffet staan twee dames die wat op leeftijd zijn. Ze beginnen gelijk te praten en blijken met 3 zussen en een broer met aanhang op pad te zijn. Wij zijn uitermate interessant voor ze en moeten zelfs op de foto. De dame kan dan zeggen dat ze met Nederlanders heeft gesproken. Het is een leuk stel mensen dus geven we de foto maakster een setje van onze beroemde Delfts blauwe porceleine klompjes. Ze is er helemaal blij mee en de adressen worden uitgewisseld. Na uitgebreid te zijn uitgezwaaid door de 6 gasten gaan we vandaag de Blue ridge parkway rijden.
Na een paar mijl snelweg kunnen we de parkway op en de weg is mooi, rustig en vooral erg groen en dichtbegroeid. Er zijn weer uitzicht punten en we stoppen er bij een paar. Dan komt er een omleiding, volgens mij zij we wel 40 KM van de weg afgestuurd en weer 40 km verder op pas op de parkway terug gekomen. Er is daar een kleine wijnmakerij die je kan bezoeken. Wij zijn er om kwart over 9 's ochtends en aangezien dan iedereen in de kerk zit is het nog niet open. We rijden de parkway verder en besluiten het beroemdste punt over te slaan. De Grand Father Mountain heeft een hangbrug over een kloof van 1 km hoog. Ik durf dat toch niet en Mike hoeft niet. We gaan door naar een bezoekers centrum om wat te eten, het is inmiddels 11 uur. Buiten wat eigen baksels is er niets te eten. Ik koop heel eigenwijs een soort peperkoek cake met noten want Mike hoeft hier niets. Buiten gaan we op een picknick bank zitten met een bakkie koffie uit de thermoskan. Ik snij de peperkoek/cake aan en eet samen met Mike op 2 plakjes na de hele koek op. (Hij was niet zo groot als een Peijnenburg koek hoor)
Een stukje verder stoppen we bij een 103 jaar oude boomgaard waar live muziek wordt gemaakt op zondag. Ook staat er een "lunchwagon" wat gewoon een caravan blijkt te zijn waar je een broodje hotdog of BBQ kunt krijgen. De grote ijzeren BBQ staat tegen de caravan aan op het terras zitten wat mensen die in het gebied wonen te wachten tot de muziek begint. Ik neem een broodje met gebarbecued (?) vlees en Mike neemt een hotdog en een hotdog (twee dus). Intussen ontvang ik grote adoratie van de buurhond. Ik voer hem de helft van mijn broodje en als dat op is, is het gedaan met zijn liefde ! We lopen wat rond in de open schuur annex winkel, annex concertzaal en luisteren wat naar de muziek die live wordt gespeeld door bewoners uit de streek. Het is echt authentiek, alle mensen uit de omgeving kleden zich op deze gebeurtenis en het is duidelijk een sociaal gebeuren. Na een tijdje besluiten we om verder te rijden.
Na een paar mijl gaan we naar een oud mijn dorpje. Dit blijkt nogal toeristisch maar de rondwandeling in en om de mijn mag je zelf doen. Hier is niemand te zien en het meertje voor en de waterval boven de mijn zijn mooi om te zien en lekker koel. We zien de grote forellen zo liggen en voor vliegvisser Mike is dit een gemiste kans. Het winkeltje door en dan door naar de Parkway.
Er gaat verder op een pad naar boven naar het hoogste punt ten oosten van de Mississippi. Dit volgen we en op 1978 meter stonden we dan te kijken naar de natuur onder ons. Omdat we nog geen beren hebben gezien en ze ons verzekerd hebben dat ze hier met bosjes in de bosjes zitten besluiten we een kleine hike te doen. Wat we ook zien, horen en voelen, het zijn geen beren maar wil miljoenen (nee, niet overdreven) ietsiepietserige kleine muggen. We vluchten zo ongeveer de auto in en zitten nog een half uur lang te krabbelen en kriebelen van die beestjes.
Om 5 uur rijden we zo van de parkway de weg van ons hotel op. We checken in in een mooie kamer met een goede internetontvangst en gaan wat eten in het dorp. Daar komen we net van terug en Mike's uh hamburger met friet was lang niet zo lekker als mijn lamsboutje met zoete aardappels.
Nu zijn we terug in het hotel en heeft Mike binnen 1 minuut internet aan de praat en kan ik de blog bijwerken. Dat is best lastig want we zien en doen veel in onze vakantie. Na wat zuchten omdat het niet erg snel gaat met mijn tablet peeceetje fikst Mike het probleem van korte teksten en kan ik lekker alles van een dag op een pagina krijgen.
Jullie zijn weer op de hoogte, wij hebben het naar ons zin. Nu is het gigantisch aan het onweren en is er een storm waarschuwing in de omgeving maar dat maakt ons niet uit want wij zitten hoog en droog in een hele mooie kamer waar ik heel misschien zomaar in het bed kan slapen !
Na een paar mijl snelweg kunnen we de parkway op en de weg is mooi, rustig en vooral erg groen en dichtbegroeid. Er zijn weer uitzicht punten en we stoppen er bij een paar. Dan komt er een omleiding, volgens mij zij we wel 40 KM van de weg afgestuurd en weer 40 km verder op pas op de parkway terug gekomen. Er is daar een kleine wijnmakerij die je kan bezoeken. Wij zijn er om kwart over 9 's ochtends en aangezien dan iedereen in de kerk zit is het nog niet open. We rijden de parkway verder en besluiten het beroemdste punt over te slaan. De Grand Father Mountain heeft een hangbrug over een kloof van 1 km hoog. Ik durf dat toch niet en Mike hoeft niet. We gaan door naar een bezoekers centrum om wat te eten, het is inmiddels 11 uur. Buiten wat eigen baksels is er niets te eten. Ik koop heel eigenwijs een soort peperkoek cake met noten want Mike hoeft hier niets. Buiten gaan we op een picknick bank zitten met een bakkie koffie uit de thermoskan. Ik snij de peperkoek/cake aan en eet samen met Mike op 2 plakjes na de hele koek op. (Hij was niet zo groot als een Peijnenburg koek hoor)
Een stukje verder stoppen we bij een 103 jaar oude boomgaard waar live muziek wordt gemaakt op zondag. Ook staat er een "lunchwagon" wat gewoon een caravan blijkt te zijn waar je een broodje hotdog of BBQ kunt krijgen. De grote ijzeren BBQ staat tegen de caravan aan op het terras zitten wat mensen die in het gebied wonen te wachten tot de muziek begint. Ik neem een broodje met gebarbecued (?) vlees en Mike neemt een hotdog en een hotdog (twee dus). Intussen ontvang ik grote adoratie van de buurhond. Ik voer hem de helft van mijn broodje en als dat op is, is het gedaan met zijn liefde ! We lopen wat rond in de open schuur annex winkel, annex concertzaal en luisteren wat naar de muziek die live wordt gespeeld door bewoners uit de streek. Het is echt authentiek, alle mensen uit de omgeving kleden zich op deze gebeurtenis en het is duidelijk een sociaal gebeuren. Na een tijdje besluiten we om verder te rijden.
Na een paar mijl gaan we naar een oud mijn dorpje. Dit blijkt nogal toeristisch maar de rondwandeling in en om de mijn mag je zelf doen. Hier is niemand te zien en het meertje voor en de waterval boven de mijn zijn mooi om te zien en lekker koel. We zien de grote forellen zo liggen en voor vliegvisser Mike is dit een gemiste kans. Het winkeltje door en dan door naar de Parkway.
Er gaat verder op een pad naar boven naar het hoogste punt ten oosten van de Mississippi. Dit volgen we en op 1978 meter stonden we dan te kijken naar de natuur onder ons. Omdat we nog geen beren hebben gezien en ze ons verzekerd hebben dat ze hier met bosjes in de bosjes zitten besluiten we een kleine hike te doen. Wat we ook zien, horen en voelen, het zijn geen beren maar wil miljoenen (nee, niet overdreven) ietsiepietserige kleine muggen. We vluchten zo ongeveer de auto in en zitten nog een half uur lang te krabbelen en kriebelen van die beestjes.
Om 5 uur rijden we zo van de parkway de weg van ons hotel op. We checken in in een mooie kamer met een goede internetontvangst en gaan wat eten in het dorp. Daar komen we net van terug en Mike's uh hamburger met friet was lang niet zo lekker als mijn lamsboutje met zoete aardappels.
Nu zijn we terug in het hotel en heeft Mike binnen 1 minuut internet aan de praat en kan ik de blog bijwerken. Dat is best lastig want we zien en doen veel in onze vakantie. Na wat zuchten omdat het niet erg snel gaat met mijn tablet peeceetje fikst Mike het probleem van korte teksten en kan ik lekker alles van een dag op een pagina krijgen.
Jullie zijn weer op de hoogte, wij hebben het naar ons zin. Nu is het gigantisch aan het onweren en is er een storm waarschuwing in de omgeving maar dat maakt ons niet uit want wij zitten hoog en droog in een hele mooie kamer waar ik heel misschien zomaar in het bed kan slapen !
21 Mei Shenandoa NP - Hillsville
Aangezien we vroeg naar bed zijn gegaan zijn we ook extra vroeg wakker. Dit komt goed uit want er is ons verzekerd dat we beren zullen zien in het park. We zitten dan ook voor 7 uur in het park. Het weer knapt eindelijk op en de lucht wordt strak blauw.
In het park zijn diverse uitzichtpunten en wandelingen uitgezet. Na een paar uitzichtpunten krijgen we een wandeling. Deze hike duurt ongeveer 3 kwartier en gaat dwars door een dicht bos heen. Hier moeten toch echt beren zitten, je hoeft er niet bang voor te zijn want als een zwarte beer jouw ziet, loopt hij van je weg.
Als we even aan het lopen zijn vind ik het toch wel wat spannend worden ik hoor namelijk een geluid alsof er een zwarte motor aankomt. Volgens Mike is het een kalkoen maar als ik het later weer hoor geloof ik hem niet meer. Het is een beer die ik hoor of inderdaad een kalkoen maar dan wel een met een hele zware kloek en een gewicht van 600 kg ! We lopen door en dan zien we een hertje, die wordt geschoten door ons. Op de digitale manier dan he. Even later nog een, gewoon vlak langs het wandelpad. Echt mooi hoor, wild in het wild.
Na deze hike rijden we nog een klein stukje en komen dan bij een plaats waar je naar een waterval kunt lopen. Een half uur zou je erover doen om berg af te gaan om de waterval te kunnen zien. Dat klopt precies en de waterval is mooi van formaat en heeft nog veel water om te laten vallen. (dat is dan weer een voordeel van veel regen in de afgelopen dagen) De weg naar boven zou 3 kwartier duren bij normale mensen. Nu heb ik best wat mensenkennis, al zeg ik het zelf, dus had ik al bedacht dat die terugweg langer ging duren. We beginnen aan de wandeling terug en als het niet meer gaat ga ik eens zitten om wat te drinken. Na een keer of 6 te hebben gezeten zien we auto's rijden op de heuvel zo'n 6 meter boven ons. Ik blij want dan is de parkeerplaats niet ver weg meer. Mike trekt een sprintje de heuvel op en als ik hem even later weer zie is het geen 5 minuten lopen meer. Gelukkig want dit had ik toch wel wat onderschat. De tijd: exact 3 kwartier. Dus beste lezers, ik ben toch normaal !
Het is inmiddels gewoon bloedheet, kan ook van de inspanning komen en we stoppen wij een bezoekers centrum om wat te eten. Mike kiest deze keer een hamburger en mijn kipnuggets smaken zoals ze eruit zagen. Maar honger maakt snackbar eten ook lekker dus hupsakee lekker verder het park door. We stoppen nog een aantal keer voor een uitzichtpunt die er door het goede weer veel beter uitzien. Als we het park uitrijden moeten we nog 110 km rijden, dacht ik, voor we bij onze overnachtingsplaats zijn. Jammer dat het mijlen blijken te zijn want we hebben honger.
In Hillsville aangekomen stoppen we direct bij een restaurantje wat volgens tripadvisor goed eten zou serveren. We gaan buiten op een enorm overdekt terras zitten en zijn de enige. De hot wings met pittige saus gaan er goed in. Mond, vingers, ellebogen alles zit ons de saus. Ik vraag wat extra servetjes om me te wassen. Intussen is mijn halve geroosterde kip met kruiden en Mike's steak ook op tafel gezet. Dat gebeurt hier wel vaker dat je je hoofdgerecht al krijgt voor je voorgerecht op is. Dan kieper ik mijn hele glas cola over de tafel, bank, linker been, camera, zonnebril en handen. Die extra servetjes blijken niet eens genoeg te zijn dus als de serveerster terug komt vraag ik nog maar weer eens wat extra servetjes. Ik knoei nog wat verder maar dan is het eindelijk tijd om af te rekenen.
We rijden een paar honderd meter en komen in een Super 8 hotel aan. De kamer zou rookvrij moeten zijn maar hij stinkt en er zitten brandgaatjes in de dekens. We hebben geen zin om te gaan klagen en proberen internet aan de praat te krijgen. Dit lukt niet en de receptie is niet erg behulpzaam dus gaan we maar weer eens vroeg slapen. Half 10 is toch kinderbedtijd ?
In het park zijn diverse uitzichtpunten en wandelingen uitgezet. Na een paar uitzichtpunten krijgen we een wandeling. Deze hike duurt ongeveer 3 kwartier en gaat dwars door een dicht bos heen. Hier moeten toch echt beren zitten, je hoeft er niet bang voor te zijn want als een zwarte beer jouw ziet, loopt hij van je weg.
Als we even aan het lopen zijn vind ik het toch wel wat spannend worden ik hoor namelijk een geluid alsof er een zwarte motor aankomt. Volgens Mike is het een kalkoen maar als ik het later weer hoor geloof ik hem niet meer. Het is een beer die ik hoor of inderdaad een kalkoen maar dan wel een met een hele zware kloek en een gewicht van 600 kg ! We lopen door en dan zien we een hertje, die wordt geschoten door ons. Op de digitale manier dan he. Even later nog een, gewoon vlak langs het wandelpad. Echt mooi hoor, wild in het wild.
Na deze hike rijden we nog een klein stukje en komen dan bij een plaats waar je naar een waterval kunt lopen. Een half uur zou je erover doen om berg af te gaan om de waterval te kunnen zien. Dat klopt precies en de waterval is mooi van formaat en heeft nog veel water om te laten vallen. (dat is dan weer een voordeel van veel regen in de afgelopen dagen) De weg naar boven zou 3 kwartier duren bij normale mensen. Nu heb ik best wat mensenkennis, al zeg ik het zelf, dus had ik al bedacht dat die terugweg langer ging duren. We beginnen aan de wandeling terug en als het niet meer gaat ga ik eens zitten om wat te drinken. Na een keer of 6 te hebben gezeten zien we auto's rijden op de heuvel zo'n 6 meter boven ons. Ik blij want dan is de parkeerplaats niet ver weg meer. Mike trekt een sprintje de heuvel op en als ik hem even later weer zie is het geen 5 minuten lopen meer. Gelukkig want dit had ik toch wel wat onderschat. De tijd: exact 3 kwartier. Dus beste lezers, ik ben toch normaal !
Het is inmiddels gewoon bloedheet, kan ook van de inspanning komen en we stoppen wij een bezoekers centrum om wat te eten. Mike kiest deze keer een hamburger en mijn kipnuggets smaken zoals ze eruit zagen. Maar honger maakt snackbar eten ook lekker dus hupsakee lekker verder het park door. We stoppen nog een aantal keer voor een uitzichtpunt die er door het goede weer veel beter uitzien. Als we het park uitrijden moeten we nog 110 km rijden, dacht ik, voor we bij onze overnachtingsplaats zijn. Jammer dat het mijlen blijken te zijn want we hebben honger.
In Hillsville aangekomen stoppen we direct bij een restaurantje wat volgens tripadvisor goed eten zou serveren. We gaan buiten op een enorm overdekt terras zitten en zijn de enige. De hot wings met pittige saus gaan er goed in. Mond, vingers, ellebogen alles zit ons de saus. Ik vraag wat extra servetjes om me te wassen. Intussen is mijn halve geroosterde kip met kruiden en Mike's steak ook op tafel gezet. Dat gebeurt hier wel vaker dat je je hoofdgerecht al krijgt voor je voorgerecht op is. Dan kieper ik mijn hele glas cola over de tafel, bank, linker been, camera, zonnebril en handen. Die extra servetjes blijken niet eens genoeg te zijn dus als de serveerster terug komt vraag ik nog maar weer eens wat extra servetjes. Ik knoei nog wat verder maar dan is het eindelijk tijd om af te rekenen.
We rijden een paar honderd meter en komen in een Super 8 hotel aan. De kamer zou rookvrij moeten zijn maar hij stinkt en er zitten brandgaatjes in de dekens. We hebben geen zin om te gaan klagen en proberen internet aan de praat te krijgen. Dit lukt niet en de receptie is niet erg behulpzaam dus gaan we maar weer eens vroeg slapen. Half 10 is toch kinderbedtijd ?
20 mei Hershey - Gettysburg - Shenandoa
We hebben lekker geslapen en als we uitchecken vraag de hele vriendelijke eigenaresse aan ons of dat ze nog wat kan doen. Als we nee, dank u zeggen vraagt ze of ze echt niet nog wat geld uit onze zak kan kloppen. Grappig he ?
We rijden naar Chocolate World. Dit is een enorm pand waar de firma Hershey door middel van allerlei activiteiten zijn producten aan de man brengt. De enorme parkeerplaats is op twee auto's na leeg als we aankomen. De eerste attractie is een soort Efteling ritje waarbij je in een karretje zit en langs allerlei figuren en machines komt die het productie proces van chocolade uitleggen. Daarna komen we natuurlijk uit een in souvenier winkeltje met chocolade, chocolade en chocolade. En het winkeltje is net zo groot als de Hema in een gemiddelde stad. Dan gaan we tijdens het wachten op de D3 show nog even aan een lopende band Kisses inpakken. Dit zijn beroemde chocolaatjes van Hershey die wij niet kennen maar ze blijken goed te smaken. We mogen namelijk het zelf ingepakte doosje meenemen. (Na overdracht van een aantal dollars natuurlijk) De 3D show is leuk en lekker Amerikaans. Inmiddels is het knetterdruk met bezoekers en zijn we klaar bij Chocolate World, de trolleybus tour door het dorpje doen we niet want daar moeten we te lang op wachten naar onze zin en het regent weer dus gaan we op weg naar Gettysburg.
In Gettysburg zijn tijdens de burgeroorlog meer slachtoffers gevallen dan tijdens alle andere oorlogen bij elkaar opgeteld. Heel het dorp staat in het teken van de slagvelden en de herdenkingsmonumenten. We stoppen bij een Domnino's pizza voor de lunch, Het is weer eens wat anders dan een hamburger en bezoeken daarna het monument voor de onbekende soldaat en de plaats waar Lincoln de Gettysburg Adres uitsprak.
Onder een stralend zonnetje vertrekken we naar Shenandoa National Park wat het begin is van de de veel langere Blue ridge parkway. Na een paar mooie uitzichtpunten te hebben gezien gaan de we het park uit om naar onze overnachting plaats te gaan. Dan zien we een lifter en die wil naar het zelfde dorp dus nemen we hem mee. Hij loopt al 3 maanden door het zuiden en wil in augustus in Maine eindigen. Hij doet de Apalachian trail die van Georgia naar Maine loopt. Hij liever dan wij!
Nadat we onze lifter hebben afgezet in het dorpje, gaan we op zoek naar een eettentje en komen bij toeval ergens terecht waar we door de lekker geur naar binnen worden gelokt. Het Frost Station restaurant blijkt een schot in de roos. Tussen de locale bewoners, veel red necks en tattoos, eet Mike een super lekkere steak en ik een kippetje wat heel lekker is. Veel leuker is nog op het eind de rekening want die is superlaag, we blijven tenslotte wel Nederlanders ! Apart was wel dat er geen alcohol werd geschonken en dat de achterkant van de menu kaart 3 gebeden bevatte. Serieus bedoelt ook nog.
We slapen vannacht in een cabin aan een klein stroompje. Mike kan er niet echt van genieten want die voelt zich niet helemaal lekker. We maken samen gauw mijn bedje op de grond en gaan slapen, het is tenslotte al 9 uur !
We rijden naar Chocolate World. Dit is een enorm pand waar de firma Hershey door middel van allerlei activiteiten zijn producten aan de man brengt. De enorme parkeerplaats is op twee auto's na leeg als we aankomen. De eerste attractie is een soort Efteling ritje waarbij je in een karretje zit en langs allerlei figuren en machines komt die het productie proces van chocolade uitleggen. Daarna komen we natuurlijk uit een in souvenier winkeltje met chocolade, chocolade en chocolade. En het winkeltje is net zo groot als de Hema in een gemiddelde stad. Dan gaan we tijdens het wachten op de D3 show nog even aan een lopende band Kisses inpakken. Dit zijn beroemde chocolaatjes van Hershey die wij niet kennen maar ze blijken goed te smaken. We mogen namelijk het zelf ingepakte doosje meenemen. (Na overdracht van een aantal dollars natuurlijk) De 3D show is leuk en lekker Amerikaans. Inmiddels is het knetterdruk met bezoekers en zijn we klaar bij Chocolate World, de trolleybus tour door het dorpje doen we niet want daar moeten we te lang op wachten naar onze zin en het regent weer dus gaan we op weg naar Gettysburg.
In Gettysburg zijn tijdens de burgeroorlog meer slachtoffers gevallen dan tijdens alle andere oorlogen bij elkaar opgeteld. Heel het dorp staat in het teken van de slagvelden en de herdenkingsmonumenten. We stoppen bij een Domnino's pizza voor de lunch, Het is weer eens wat anders dan een hamburger en bezoeken daarna het monument voor de onbekende soldaat en de plaats waar Lincoln de Gettysburg Adres uitsprak.
Onder een stralend zonnetje vertrekken we naar Shenandoa National Park wat het begin is van de de veel langere Blue ridge parkway. Na een paar mooie uitzichtpunten te hebben gezien gaan de we het park uit om naar onze overnachting plaats te gaan. Dan zien we een lifter en die wil naar het zelfde dorp dus nemen we hem mee. Hij loopt al 3 maanden door het zuiden en wil in augustus in Maine eindigen. Hij doet de Apalachian trail die van Georgia naar Maine loopt. Hij liever dan wij!
Nadat we onze lifter hebben afgezet in het dorpje, gaan we op zoek naar een eettentje en komen bij toeval ergens terecht waar we door de lekker geur naar binnen worden gelokt. Het Frost Station restaurant blijkt een schot in de roos. Tussen de locale bewoners, veel red necks en tattoos, eet Mike een super lekkere steak en ik een kippetje wat heel lekker is. Veel leuker is nog op het eind de rekening want die is superlaag, we blijven tenslotte wel Nederlanders ! Apart was wel dat er geen alcohol werd geschonken en dat de achterkant van de menu kaart 3 gebeden bevatte. Serieus bedoelt ook nog.
We slapen vannacht in een cabin aan een klein stroompje. Mike kan er niet echt van genieten want die voelt zich niet helemaal lekker. We maken samen gauw mijn bedje op de grond en gaan slapen, het is tenslotte al 9 uur !
19 mei Washington - Penn Dutch - Hershey
Vanochtend vroeg opgestaan en ons "uitgebreide" ontbijt in de auto opgedronken. Het was niet veel maar de gisteren gekochte muffins waren nog goed te eten. Het is nog voor 7 uur als we uit Arlington wegrijden met de bedoeling om voor de spits Washington te hebben gehad. Helaas, helaas, Washington wordt door de Potomac rivier in twee delen gesplitst en wij zaten in het zuiden. We moesten dus via een brug naar de noord kant komen om via Baltimore naar Pennsylvania te komen. En jawel hoor we komen,dankzij het fantastische navigeren van ondergetekende, midden tussen de monumenten uit de we gisteren hebben bezocht. Leuk om het Washington Monument rond te rijden en dan via een enorme omweg zo ongeveer na 1 uur kachelen weer op een paar straten na bij het hotel uit te komen. Dankzij de enorme ochtend spits komen we nu wel over de goede brug en zijn we dan eindelijk na twee en een half uur rijden op het platteland van Pennsylvania.
De Amish, Mennonieten en Brethen bevolken deze streek en het duurt dan ook niet lang voor we de eerste koetsjes tegen komen. De Amish leven namelijk zo simpel mogelijk en gebruiken geen elektriciteit van het stroomnet of auto's.
Via internet heb ik een Amish koetsritje gevonden waar je ook mee op een echte Amish boerderij komt. We worden samen met een Taiwanees stel in een 1PK Amsich voertuig geladen en krijgen van de bebaarde man met strohoed uitleg over het leven van de Amish. Dan stoppen we op een boerderij waar de vrouw de was heeft buitenhangen en dan zie je goed dat het allemaal eenvoudige, kleurloze kleding is die deze mensen dragen.
Het zachte regenen gaat inmiddels over in een enorme bui en de high tech ramen van onze koets stonden nog allemaal open. Ik maak onze plaatsen een beetje droog en de Taiwanezen vragen of ze mijn zakdoek ook mogen lenen. Nou was die al aardig gebruikt dus hebben wij het maar voor hun schoongemaakt. Het stel had nog nooit een koe , paard of ezel in levende lijven gezien en het mini rokje bleek ook al niet bestemd tegen regen dus die twee zullen het tochtje niet snel vergeten.
Hierna hebben we in een soort winkeltje allebei maar een hamburger op met friet (wat anders ?) De rest van de winkeltjes blijken niet veel aan. We willen een typisch Amish taartje meenemen voor onderweg. Een applesnits blijkt in het standje niet meer op voorraad maar de man zegt dan we naar zijn huis mogen rijden en dat zijn vrouw daar wel applesnitsen heeft. We nemen de kans schoon om een echt Amish pand te zien dus rijden we de lange inrit op. Ik klop op de voordeur en zie een vrouw in een heeeeeeeeeel erg spaarzaam ingericht huis in de keuken bezig. Ze klopt haar spatel af als ze me ziet en komt op blote voeten met twee kinderen achter haar rokken naar de deur. Ik weet nu nog niet wie de grootste baard had, die man in het standje of de vrouw. Ze is de appelsnitzen aan het maken en vanavond mogen we terug komen om er een te kopen. We hebben netjes bedankt voor de eer en zijn via hele mooie binnen wegen naar chocolade stad Hershey gereden.
Het was een leuk motel aan de doorgaande weg. Groot genoeg om mijn bed maar weer eens op de grond te maken. Dankzij de slaapzak die ik van de eigenaresse kreeg lig ik best lekker. Een gemiddeld bedje van mij bevat inmiddels. Mike's sprei, mijn sprei, een laken, mijn opblaasmatrasje met foam, drie dunne fleece dekentjes en weer een laken en in dit geval de slaapzak.
Op tripadvisor had ik een goed restaurant gevonden, dacht ik. De pasta van Mike was ronduit vies en de mijne ging wel. Weer een reden om terug te gaan naar de hamburger, volgens Mike.
De Amish, Mennonieten en Brethen bevolken deze streek en het duurt dan ook niet lang voor we de eerste koetsjes tegen komen. De Amish leven namelijk zo simpel mogelijk en gebruiken geen elektriciteit van het stroomnet of auto's.
Via internet heb ik een Amish koetsritje gevonden waar je ook mee op een echte Amish boerderij komt. We worden samen met een Taiwanees stel in een 1PK Amsich voertuig geladen en krijgen van de bebaarde man met strohoed uitleg over het leven van de Amish. Dan stoppen we op een boerderij waar de vrouw de was heeft buitenhangen en dan zie je goed dat het allemaal eenvoudige, kleurloze kleding is die deze mensen dragen.
Het zachte regenen gaat inmiddels over in een enorme bui en de high tech ramen van onze koets stonden nog allemaal open. Ik maak onze plaatsen een beetje droog en de Taiwanezen vragen of ze mijn zakdoek ook mogen lenen. Nou was die al aardig gebruikt dus hebben wij het maar voor hun schoongemaakt. Het stel had nog nooit een koe , paard of ezel in levende lijven gezien en het mini rokje bleek ook al niet bestemd tegen regen dus die twee zullen het tochtje niet snel vergeten.
Hierna hebben we in een soort winkeltje allebei maar een hamburger op met friet (wat anders ?) De rest van de winkeltjes blijken niet veel aan. We willen een typisch Amish taartje meenemen voor onderweg. Een applesnits blijkt in het standje niet meer op voorraad maar de man zegt dan we naar zijn huis mogen rijden en dat zijn vrouw daar wel applesnitsen heeft. We nemen de kans schoon om een echt Amish pand te zien dus rijden we de lange inrit op. Ik klop op de voordeur en zie een vrouw in een heeeeeeeeeel erg spaarzaam ingericht huis in de keuken bezig. Ze klopt haar spatel af als ze me ziet en komt op blote voeten met twee kinderen achter haar rokken naar de deur. Ik weet nu nog niet wie de grootste baard had, die man in het standje of de vrouw. Ze is de appelsnitzen aan het maken en vanavond mogen we terug komen om er een te kopen. We hebben netjes bedankt voor de eer en zijn via hele mooie binnen wegen naar chocolade stad Hershey gereden.
Het was een leuk motel aan de doorgaande weg. Groot genoeg om mijn bed maar weer eens op de grond te maken. Dankzij de slaapzak die ik van de eigenaresse kreeg lig ik best lekker. Een gemiddeld bedje van mij bevat inmiddels. Mike's sprei, mijn sprei, een laken, mijn opblaasmatrasje met foam, drie dunne fleece dekentjes en weer een laken en in dit geval de slaapzak.
Op tripadvisor had ik een goed restaurant gevonden, dacht ik. De pasta van Mike was ronduit vies en de mijne ging wel. Weer een reden om terug te gaan naar de hamburger, volgens Mike.
Abonneren op:
Posts (Atom)