10 mei Tuscon Tital Missile museum - Asarco koper mijn

We zijn bijna te laat beneden voor het ontbijt, we kunnen tot 9 uur aanschuiven hier. We eten wat en gaan op ons gemakje via de ventweg naar een klein plaatsje net onder Tucson, Sahuarita. Hier is begin jaren 60 van de vorige eeuw een aantal nucleaire raketten in ondergrondse silo's geplaats. Op een na zijn ze allemaal volledig ontmanteld en opgeruimd. Een ervan is uiteraard ontmanteld maar daar mag je het complex van bezoeken. We krijgen eerst een instructie video te zien in het bezoekerscentrum. Dan gaan we met een goederen lift 3 verdiepingen naar beneden onder de grond en via een gangencomlex naar de controle kamer. Hier zaten meer dan 20 jaar 24 uur per dag 4 ploegleden opgesloten om in geval van oorlog de kernraket te lanceren. Ze zaten dus 24 uur onder de grond en mochten nooit alleen ergens zijn. Enkel in de keuken en het slaapvertrek mocht je alleen zijn, anders moest er een ploeggenoot met je mee gaan. De route die de vier 's ochtends afleggen leggen wij ook af en dat maakt wel indruk hoor. Zeker als je dan zo'n echte controle kamer ziet die je alleen van films kent kijk je wel even raar op. Het is machtig interessant maar ook best wel een beetje een raar idee dat hier gewoon een stukje recente geschiedenis voor je neus staat, iets uit je eigen jeugd, die dreiging in de koude oorlog. Dan lopen we via een lange gang, ook onder grond naar de silo waarin de raket nog gewoon staat opgesteld. Wauw, ongeloofelijk wat een immens ding. Hij kon binnen 1 minuut worden gelanceerd mocht daar opdracht toe worden gegeven. Vreemd en ook een beetje eng maar we vinden het bijzonder facinerend dat we dit gezien hebben. We gaan na deze tour even naar de supermarkt om het water aan te vullen. We laten bij de bakkersafdeling gelijk een verse boterham voor ons maken en eten deze in de winkel bij de Starbucks op, met koffie natuurlijk! Bij de auto aangekomen besluiten we niet gelijk door te gaan naar de mijn die we willen bezoeken en gaan een paar uurtjes naar een klein casinootje wat we tegen waren gekomen op weg naar het museum. We spelen quitte dus dat is weer erg leuk. Dan gaan we naar Arsarco een enorme open mijn waar ze koper delven. Samen met een ander koppel zijn we de enige op de tour en kunnen we naar hartelust vragen stellen en een beetje " ouwehoeren" met de chauffeur en tourgids. De open pit, de afgraving zullen we het maar noemen is dieper dan de hoogste wolkenkrabber van het land. Het is zo breed als we kunnen zien. De enorme vrachtwagens die het zand wegbrengen lijken wel dinky toys. We gaan zelfs nog de "mill" bekijken, die is de productie hal waarin de stenen wordt vergruisd tot fijn meel en het koper gehalte wordt verhoogd van een half procent via 12 naar 25 procent koper per eenheid. Dan wordt het afgevoerd naar de smelterij. We vinden het logistiek gezien uiteraard interessant en technische gezien ook. Als we terug komen in het bezoekerscentrum besluiten we via een andere weg terug te rijden naar het hotel en komen we nog een ander casino tegen. We hebben nog zin in wat vermaak en stoppen er. We eten samen 1 pizza op. Althans dat was te bedoeling maar hij is toch echt te groot voor ons tweeen. We spelen wat en gaan dan terug naar het hotel. Mike gaat nog even sporten en ik ga deze blog en die van (eer)gisteren typen om jullie op de hoogte te houden van ons wel en wee. Meer wel dan wee en daar waren we hard aan toe hoor!

9 mei Tuscon - Presidio Trail - Sabino Canyon

We zijn rustig opgestaan en hebben lekker lang geslapen. Na het ontbijt gaan we naar het moderne stadcentrum om bij het visitor center wat informatie te halen. Het is verschrikkelijk druk in de stad, er liggen veel wegen opgebroken en na een paar dagen bijna niemand te hebben gezien moeten we even aan de drukte wennen. Zeker op de snelweg rondom de stad. We zijn in 2007 ook al eens in dit visitor center geweest en we weten allebei hoe het eruit zal. Zelfs de parkeerplaats is dezelfde. Alleen krijgen we geen zicht op het pand dat we moeten hebben. Dan zien we ergens een deur opstaan in een gebouw, roepen joehoe op zijn Nederlands, kloppen aan en gaan naar binnen. Hahaha, we komen via de achterdeur het visitor center binnen. We wilde informatie over een soort oude trolley bus die het oude gedeelte van Tuscon rondtoerde, hierin kon je dan in en uitstappen en zo het oude stadscentrum bekijken. Nu blijkt dat alle opengebroken wegen precies die wegen zijn die de trolley eigenlijk gebruikt, de rails wordt namelijk vervangen en dus is er geen mogelijkheid om de stad zo te bezoeken. Natuurlijk kunnen we wel te voet en dat is iets meer dan 6 km lopen over vlakterrein. De zogenaamde Presidio Trail volgt in de voetsporen van de eerste Spaanse settlers hier in Tuscon. We hoeven de turkooise geschilderde lijn buiten op de stoepen maar te volgen. Dat gaan we doen en we lopen door een mooi en gezellig stuk oud Tuscon. Helemaal in de verte zien we de berg top met een gigantische letter A erop geschilderd. Deze is begin 20ste eeuw voor het eerste geschilderd door het kampioensteam in het honkballen en wordt nu ieder jaar door de studenten van de highschool overgeschilderd. Ook zien we mooie oude adobegebouwen en een soort openlucht kapelletje waar mensen kaarsjes laten branden om hun wens uit te laten komen. Inmiddels wordt het lekker warm en om 11 uur heb ik een kop als vuur. Ondanks mijn sunblock en ondankst het feit dat ik toch al wel aardig bruin ben. We gaan de rest van de route maar met de auto afleggen om een zonnesteek te voorkomen. Dit is alleen niet rijn omdat alle wegen opengebroken liggen. Na een bezoek aan een heeeeel klein transport museumpje met de eerste luie Amerikaan die we zien besluiten we uit de stad te gaan. Als we op weg gaan naar Sabino Canyon stoppen we bij een lokaal restaurantje waar ze iedereen bij naam kennen en waar je de hele dag kunt ontbijten. Mike besteld dan ook 3 eieren met alles erop en eraan en ik hou het bij lever met gebakken uieren en mais en wittekoolsalade. Als ze het bord van Mike brengen zegt de serveerster dat hij een extra ei krijgt want met het opleggen van de bacon hebben ze het eigeel van een van de eieren kapot gemaakt. Uh?! Service heet dat, dat zijn wij zo niet gewend. We rijden uiteindelijk rond 1 uur een mooie bergkloof ten noorden van Tuscon binnen. Hier gaat aan de voet van de canyon een soort toeristen treintje omhoog om via 9 stops weer naar beneden te rijden. Je kunt dan bij iedere stop uitstappen om verder naar benenden te lopen. Hier zijn we in 2007 ook al geweest maar toen was er net een overstroming geweest die de hele canyon route had verwoest. We zijn toen niet verder gekomen dan de eerste stop. U gaan we helemaal mee naar boven. Wauw, mooi, lekker fris en een goede chauffeuse die vanalles onderweg vertelt. We rijden ook de hele weg mee naar beneden want we durven niet meer in de zon te komen. We gaan die middag nog even zwemmen in het zwembad bij het hotel en doen met de hand de was. Als afsluiter van de dag gaan we weer naar het casino want we moeten die voedselbonnen natuurlijk opmaken. We blijven natuurlijk wel Hollanders! En ja, de sushi was weer erg lekker!

8 mei Silver City - Pinos Altos - Tucson

Nou, we hebben in een apart hotel overnacht. De kamer is hartstikke schoon en nieuw maar de gang ligt bezaaid met grind en gravel. In dit hotel overnachten veel mijnwerkers die vrolijk met hun grote werkschoenen door de gestoffeerde gang lopen en ook gewoon die schoenen uitkloppen in een hoek van de gang. Aan het ontbijt is het niet druk, de meeste werkers beginnen hier rond 5 uur in de ochtend en aangezien wij rond acht uur aanschuiven zitten er alleen nog wat andere toeristen. Voor we Silver City gaan bekijken rijden we naar een heel klein dorpje op 6 mijlen afstand van Silver City, Pinos Altos genaamd. We zijn er zo en we zien dat het museumpje al open is. Er staat een zonderling type in de winkel annex museumpje. Het is gehuisvest in een oud schooltje, mooi houten pand. We moeten per persoon EEN hele dollar betalen om de deur naar het museum door te mogen gaan. Dat kan bruin wel trekken en dus doen we dat, man komt achter ons aan naar zijn verzameling van spullen. Blijkbaar is van opa het begonnen, verzamelen en voor de toekomst behouden van allerlei spullen uit de omgeving. Ook heeft hij in de tijd dat het nog mocht veel indianen pijlpunten en voorwerpen op mocht graven. Verder heeft hij diverse dingen die ons erg interesseren. Een soort gietijzeren rijdende container wat een van de eerste tankunits van Texaco blijkt te zijn. Een krant waarin staat dat Duitsland zich heeft overgegeven in 1945 en mooie foto's van de omgeving in vroeger tijden. Het is een leuk bezoek en ik koop nog een boekje dat gemaakt is door " Beppie" en die print drie exemplaren van het boekje uit, bind die met een stukje ducttape aan elkaar en levert die dan aan het winkeltje. Hierin staan verhalen over de pioniers in het gebied, samen met krantenknipsels en foto's. We gaan uiteindelijk toch verder en gaan op zoek naar de kerk, we rijden verkeerd en net als we willen gaan draaien loopt er een hertje langs de kant van de weg, en nog een, en nog een. Het blijkt een hele groep te zijn, we stoppen uiteraard en nemen een aantal foto's. Ze zijn erg schichtig, dat zou ik ook zijn als hertje met al die jagers in de buurt. Maar goed, uiteindelijk hebben we de kerk gezien en rijden we naar old town Silver City. Ook hier is een museumpje wat we gaan bekijken. Halverwege is de niet te missen souvenierswinkel en daar raakt Mike in gesprek met een dametje van in de 120, en dat is nog een voorzichtige schatting! Leuk gesprek over van alles en nog wat en het is een pientere tante. Uiteindelijk vertrekken we richting Main Street. Dit is een greppel van 15 meter diep die midden door de stad loopt. Op enig moment is de hele straat met huizen en al verdwenen in een modderstroom. Ze hebben het zo maar gelaten en bruggen aangelegd. Het is een apart gezicht zo midden in het stadje een greppen. Het is tegen de middag als we richting Tuscon vertrekken. We rijden bijna het hele stuk over een autosnelweg en alles gaat voorspoedig. In de auto besluiten we dat New Mexico mooi is qua natuur maar dat de afstanden tussen de bezienswaardigheden erg groot zijn en dat eigenlijk niet opweegt tegen wat er voor ons te zien of doen is. Als we in het hotel aankomen blijkt dat de tijd een uur is teruggezet. Vreemd, want bij mijn weten zou dit pas tussen Arizona en California gaan gebeuren. Ach, eigenlijk maakt het niets uit want het wordt toch vanzelf laat in het casino. Ja, ook rondom Tucson hebben diverse indianen stammen casino's gevestiged en natuurlijk moeten wij die gaan uit proberen. Als we op het einde van de avond terug gaan naar de balie waar we onze "klantenkaart" hebben laten maken blijkt dat we voor 40 dollar aan voedselbonnen hebben verdiend. Nu zijn we wel verplicht om morgen terug te gaan....

6 mei Albuquerque - Capitan - Lincoln - Ruidose Downs

We kunnen maar tot half negen ontbijten en we schieten om 8 uur wakker. We doen gauw even wat aan en gaan ontbuiten in de receptie van het hotel. Geen leuk babbeltje dit keer, jammer. We gaan terug naar de kamer om te douchen en de boel in te pakken. Het is alweer bewolkt vandaag. Beetje vreemd want ze hebben hier in drie jaar geen regen gehad en nu is het bewolkt met wolken die bij ons duiden op een paar cm regen. Het blijft inderdaad droog als we te voet Old Town nog even gaan verkennen. We maken wat leuke foto's nu er nog geen busladingen toeristen zijn. We lopen terug naar het hotel waar de auto nog staat en vragen de weg naar een supermarkt. We rijden een stuk door niemandsland en dan willen we niet zonder water of eten komen te zitten. De supermarkt is helemaal gericht op de Mexicanen hier. Leuk om te zien, het lijkt wel of we in Mexico rondlopen. Als we weggaan zitten we weer vlakbij de doe het zelf wasstraat en daar gaan we naar toe. Gelukkig kunnen we de binnen en buitenkant van al het stof en zand ontdoen. Ik kreeg er helemaal de kriebels van en dat wil wat zeggen. We gaan via de snelweg nog verder naar het zuiden en rijden zo te zien Indianen gebied uit. Het is een lange, rechte weg. En dan bedoel ik ook echt lang en recht. Ik denk dat we wel 50 km aan een stuk door recht rijden en het mooie ervan is dat we de hele weg zowat voor ons uit zien strekken. We rijden op ongeveer 1,5 km hoogte op een bergplateau en zien de weg door een vlakke vallei heen gaan. We stoppen in een echt klein plaatsje Capitan. Hier is en benzinepomp en een toilet. We drinken aan een stuk door en je kent het gezegde " what goes in must come out" dus toiletten zien we ook genoet van binnen. We raken aan de praat met een dame die twee honden in haar auto heeft. We kletsen een half uur over van alles en nog wat en gaan dan op weg naar het Smokey Bear Historical Park. Mike, kent deze beer goed van de tijd dat hij in Canada heeft gewoond. Deze beer leert alles over bosbrandpreventie. In de jaren 50 vonden brandweerlui een berenjong dat aardig verbrand was in een boom tijdens een bosbrand. Het beertje werd opgelapt en werd het gezicht van een campagne over bosbranden. Hij werd verplaatst naar Washington D.C. Waar hij dagelijks in de Zoo werd bezocht door hordes mensen. Toen hij overleed is hij hier in Capitan begraven. We kijken een interessante film, lopen door de expositie over het beertje en wandelen door het park naar zijn begraafplaats. Mike krijgt in eens een paar zinnetjes van een kinderliedje over Smokey the Bear in zijn hoofd. Voor hem zijn het echt leuke jeugdherinneringen voor mij is het gewoon een stukje echt Amerikaans. We rijden verder naar wat volgens de boeken het meest authentieke western stadje van misschien de hele VS is; Lincoln. Lincoln wordt vooral bekend om Billy the Kid, die hier uit de gevanginis ontsnapt met behulp van twee hulpsheriffs. We hebben er hoge verwachtingen van zeker ook omdat ik gelezen heb dat er geen souvenierswinkeltjes in het centrum zijn. We rijden het dorpje in....en weer uit..... Was het dat? Oke, we raken zeker verwend want we hadden niet het idee dat we wat speciaals zagen. We hebben voor vandaag ook een bezoek aan Roswell op het plan staan maar dat is 1 uur heen en 1 uur dezelfde weg terug. In Roswell zou in de jaren zestig een UFOzijn neegestort en 4 buitenaardse wezens zijn ontdekt. Er is een hele toeristische industrie door ontstaan maar wat volgens andere Amerikabezoekers niet zo interessant is. In goed overleg.... Zijn we niet gegaan en gaan we vroeg naar het hotel. Ik kan wat rommelen en Mike kan gaan sporten. Als hij terug komt weet ik een lekker steakhouse met goede vissoep en gaan we er naar op weg. We zien dat het hele stadje rondom wintersport toeristen is gebouwd. Een aantal horecagelegenheden zijn al dicht of nog niet open voor het zomer seizoen dat eind mei pas begint. The Ranchers steakhouse is wel gewoon open, alleen hebben ze geen vissoep! Nou, de ossehaaspuntjes met champginons voor Mike en de Franse uiensoep voor mij maken veel goed. De enorme biefstuk is ongelooflijk lekker en GROOT ca 3 ons..... Ja, allebei helemaal opgegeten, Nee, geen ruimte meer voor een toetje. We stoppen nog wel voor een goei bakske koffie bij Starbucks. Mike zit op bed TV te kijken, ik werk de blog bij. Het bed wordt misschien wel en misschien niet door mij beslapen dus hebben we een uitvalsbasis voor het hypermobieltje op de grond gebouwd. Zo moet het lukken vanacht!

7 mei Ruidoso Downs - White Sands - Las Cruses - Silver City

Na een aardig lange nacht zijn we rustig opgestaan en hebben we alles maar weer eens ingepakt. We worden er nog eens snel in, als we maar lang genoeg wegblijven. Na een ontbijtje in het hotel rijden we door een prachtig landschap naar het grootste gipsduinenveld ter wereld. We rijden een stuk langs de test gronden van de US army, daar waar ze in 1945 de eerste atoombom test hebben gedaan. Beetje vreemd..... Maar goed we belanden eerst in het visitor center van de White Sands National Monument en bekijken het filmpje over het onstaan van het duinenveld en hoe het er uit ziet in de diverse seizoenen. Het is interessant en net lang genoeg om niet saai te worden. In het park is een scienic route gemaakt, keurig geasfalteerd met diverse uitzichtpunten of start punten van wandelingen. Wij gaan tot ongeveer halverwege naar een echte boardwalk. Dwars door een stukje duinen hebben ze van (kunststof) houten planken een wandelpad uitgezet net boven de grond. We lopen vol in de zon en het witte zand uh gips steekt mooi af tegen de lucht. We lopen de boardwalk op en neer en hebben het dan wel gezien. Het zijn net de duinen bij de Noordzee, alleen wat witter en dan zonder water.... We rijden verder naar het oosten. De weg was niet recht maar wel mooi. Schitterende vergezichten, van naaldbomen tot woeste rotsen maar vooral veel rotswoestijn. Af en toe is de zon even weg en dan voel je de koude berg wind. We rijden rond de 2,5 km hoogte. Een klein stukje snelweg brengt ons uiteindelijk op het universiteits terrein van de landbouw en veeteelt faculteit van de Universiteit van New Mexico. We kunnen een expositie ruimte bezoeken zo groot als de Brabant Hallen. Alles rondom duizenden jaren landbouw en veeteelt wordt er mooi geexposeerd. Wij zijn vooral geinteresseerd in het buiten gedeelte. Hier kunnen we wat levende dieren zien, horen en ruiken. Wat een stank produceren die geiten. We lopen een schuur in en daar lopen die kleine lammetjes los door de schuur te mekkeren naar alle andere schapen die keurig in hokken zitten. Wij denken dat het zo niet hoort en Mike gaat iemand zoeken die er wat aan kan doen. Ik sta als een volleerde Border Collie het kuddetje binnen te houden, ze zijn het er duidelijk niet mee eens! Dan blijkt dat ze dat hier prima vinden, laat maar los lopen. Lekker gaan dan... Wij lopen verder en zien paarden, koeien en in de verte wat ezels. In een andere ruimte is nog een tentoonstelling van een echte authentieke zadelmaker, ook interessant en mooi om te zien. We lopen over het grote terrein terug naar de binnen exposities en hebben er allebei eigenlijk tegelijkertijd genoeg van. Handig! In de auto gooien we het plan voor de rest van de dag om. Ik wilde in Truth or Consequenses naar de Space Port die Richard Branson van Virgin heeft gebouwd voor de allereerste ruimtetoeristen. Eigenlijk weet ik wel dat er niets te zien is en het stadje is ook niet precies onze type mensen dus... We bellen het hotel en annuleren de overnachting en gaan een nog veel mooiere route dwars door het Gila National Forest rijden tot aan Silver City. Het is 75 mijl, ca 120 km. We schatten er twee uur op te rijden en het is half vier, dat kan nog wel met het licht en donker worden. Het is de ene haarspeldbocht naar de andere tot we op de top komen. Hier is een uitzicht wat we nog niet vaak eerder hebben gezien, honderden kilometer ver weg kunnen we kijken over allerlei bergtoppen en dalen. Wauw, we racen verder met een maximale vaart van 25 mijl per uur. De snelle rekenaar onder ons weet dus dat we half 6 niet redden. Doordat de laatste 10 mijl snelweg zijn zijn we toch nog om 6 uur in Silver City. Nu is het handig dat er in ieder ingang van een dorpje enorme billboards staan met namen van hotelketens. We besluiten voor de Econolodge te gaan wat dat is gewoon, niet te duur en vaak bezocht door werklui wat altijd leuke gesprekken aan het ontbijt oplevert. We hebben geluk, er is nog een kamer, wel aardig aan de prijs maar we hebben geen zin om verder te gaan zoeken. Hup spullen op de kamer in naar een tentje dat de receptioniste aanraad met goede hot chicken wings. Leuk, iedere tafel heeft zijn eigen flatscreen tv aan de wand hangen. Verder hangen er nog diverse grote tv schermen door de zaak met vooral sport erop. Portie hot wings nummer zoveel waren bijna mijn laatste als de hete saus in mijn luchtpijp komt. Gelukkig zitten we vlakbij de uitgang naar de rokersplaats en sprint ik naar buiten om piepend mijn luchtwegen schoon te hoesten. Ik ben best charmant hoor op mijn tijd! Alleen is mijn tijd nog niet gekomen denk ik! . Hahaha. We gaan terug naar het hotel waar ik een bedj op de grond maak en ga douchen. Mike is weer sporten als ik dit zit te typen. De koffie is al gezet voor hem. We hebben het goed, geweldig en relaxt mijn Hunny en ik. Tot morgen....

5 mei Albuquerque - Rancho de las golondrinas

Nou, het was met het nachtje wel. Even wat bedgeheimen delen met jullie. Wij slapen thuis in een lits jumeaux, ieder een eigen matras en dekens en normaal gesproken hebben we hier twee bedden, ook lig ik dan nog vaak op de grond. Nu hadden we een bed met een matras en dat is wennen. Als de een draaide of bewoog vloog de ander zowat aan de andere kant van het bed af. hahaha, we waren er bijna zeeziek van in de ochtend. Als we ons ontbijtje eten hebben we een leuk praatje met een man uit Illinois. Dat is het leuke van de wat kleinere hotels. We staan dan ook wat later buiten maar dat maakt niet uit want waar we naar toe gaan is toch pas vanaf 10 uur open. We hebben nog tijd om de auto te wassen en aangezien het zondag ochtend is is de carwash nog dicht, pas na de mis gaan hij open. We rijden een stukje een vinden een doe het zelf en dat bevalt goed. Hij blinkt weer, we waren zo ontzettend stoffig geworden van die dirtroad gisteren dat we niet tegen de auto aan konden komen of we werden vuil. We rijden op ons gemakje naar het openlucht museum waar altijd vrijwilliger zijn in de kledij van die tijd die het een en ander uitleggen. Het is een Spaanse ranch uit de 19de eeuw. Dit weekend is er buiten dat ook nog een groep mensen die een slag uit de Amerikaanse burgeroorlog gaat naspelen. Als we uitstappen in ons vakantieuniform, korte broek met hemd en Jezus Nikes, blijken we toch echt onze fleece vesten aan te moeten doen. Het is kei koud, rond de 10 graden. We lopen naar de ingang en daar vragen ze voor de gein waar we onze kleding hebben gelaten. Als eerste gaan we naar het hoofdgebouw van de ranch, hierin is de keukenruimte en woongelegenheid nog intact. Ze hebben er later een soort van kapelletje in gebouwd. We praten we at af daar. In iedere ruimte zitten vrijwilligers die van alles over die tijd vertellen en die ons uithoren over Nederland. Echt leuk maar intussen sta ik te blauw bekken. Door een deur zie ik dat er buiten een flauw zonnetje is gaan schijnen en we besluiten wat te eten om wat op te waren. Helaas zijn alle picknick plaaten hier afgeschermd tegen de zon, de hete chili soep kan ons ook niet verwarmen. We gaan gauw verder de berg aflopen op het terrein van de ranch, we zien de korenmolen en de smid en ook daar hebben we " drukken buurt mee". Het is inmiddels bijna tijd voor de Burgeroorlog. Noord tegen Zuid dus. Er zijn twee tenten kampen in het openlucht museum nagebouwd, hierin wonen de soldaten dit weekend en een aantal ervan hebben ook nog paarden bij. In een tentje voor het kamp staan we heel lang te kletsen met een "dokter" en " banjo speler" en een " dikke zuiderling van Nederlandse afkomst". Heel leuk, in een authentiek tentje. We krijgen Whiskey aangeboden en maisbrood, allemaal uit die tijd. Inmiddels vertrekken de blauwe jassen met een draagbaar kanon richting slagveld en gaan we snel een plekje zoeken rondom dat veld. We zitten eerste rang op een boomstam en bekijken het spektakel van de slag. Veel geweerschoten, gedraaf met de paarden en kanonschoten. Er vallen doden, de pastoor geeft ze nog een kruis na en intussen staan er een trommelaar en een fluitist de heleboel aan te moedigen. Er klinkt een kreet " resurection " "wederopstanding" en plots staan alle doden op en bedankten de gruizen jassen en de blauwe jassen elkaar voor de strijd. Inmiddels is het weer bloedheet en denk ik dat mijn voeten daar aan het verbranden zijn, we gaan gauw lopen en besluiten dat we genoeg gezien hebben. Als we in de auto zitten gaan we de Turkoise route afrijden, dit is een mooie landelijke route terug naar Albuquerque. We komen langs mooie plaatsen die door de Spanjaarden zijn gesticht op zoek naar Turkois, een mineraal dat ze bij de Indianen zagen. Het is een mooie route, zeker die ellenlange route over een gravelweg dwars door de bergen. Weer in de middle of nowhere, weer stoffig maar o, zo mooi! . Als we in het hotel aankomen zijn we weer helemaal stoffig en gaan we maar weer eens douchen, we besluiten de auto morgen ook maar weer te gaan wassen want het is echt niet normaal hoe stoffig deze is, ook van binnen. Langs de snelwegen naar en van Albuquerque wordt aan een stuk door reclame gemaakt voor casino's. Buiten Nevada heeft geen enkele staat in de VS het casino gelegaliseerd, enkel binnen Indianenreservaten gelden deze regels niet. Zij hebben een eigen wetgeving en wat is er nu een beter bron van inkomsten en werkgelenheid dan een hotel met casino? Rondom Albuquerque zijn er diverse reservaten en dus ook casino's. We gaan naar het Hard Rock casino omdat we die nu hebben gezien in Tampa Florida, Biloxi Mississippi en Las Vegas Nevada, leuk voor de verzameling van spelerkaartjes. We krijgen ieder 25 dollar gratis speelgeld. En we spelen de hele avond, ook met wat eigen geld natuurlijk. Uiteindelijk zijn we pas om 12 uur in het hotel en gaan we slapen, op ons wiebel wiebel bed. Hahahaha.

4 mei Gallup - Wolf Sanctuary - El Morro - Ice Cave - ABQ

Vanochtend vroeg de was opgevouwen die we gisteren avond hadden gewassen. De T shirts hangen we los achter in de auto want die zijn nog niet helemaal droog. We hebben een gezond ontbijtje in het hotel met melk, appelsap, yoghurt met fruit en een sneetje brood. We rijden veel te vroeg richting Ramah voor een rondleiding in een opvang voor wolven en hondachtige. Onderweg stoppen we geregeld om foto's te maken in het indianen reservaat waar we door heen rijden. Soms is het echt een zooitje rondom de caravans of woningen andere keren is het allemaal keurig maar wat blijft is het schitterende uitzicht. We zitten op 3 km hoogte, hoger dan in Nederland de vliegtuigen overvliegen en we hebben er dit keer geen last van. We komen een half uur te vroeg aan bij de Wolf Sanctuary, de auto is helemaal onder het stof gekomen door de dirt road die we de laatste 8 mijl hebben gereden. Als we staan te wachten horen we de wolven in eens huilen. Wat een rachtig geluid is dat. Veel voller en dieper dan we kennen uit films. We worden er gewoon stil van. De dame in de winkel is lief en aardig maar heeft duidelijk een zwaar leven achter de rug, zij werkt hier in alle rust, weg van iedereen en alles. De gids is een jonge dame en ze doet het prima maar helaas weet ze niet zo heel van van de geschiedenis van de opvang te vertellen. We zijn echte wolven die zijn gered uit handen van particulieren of failliete dierentuinen en kruisingen van honden met wolven die in een woning niet te handhaven zijn. Ze worden hier opgelapt en er wordt geprobeerd om ze later weer in het wild uit te zetten. Na de rondleiding rijden we weer een stukje terug en gaan naar een National Monument. El Morro is een grote zandstenen rots die midden in een vlakte omhoog komt. Het was in de pionierstijd een duidelijke richtingaanwijzer. We besluiten niet naar de rots te lopen want we zijn aardig verkleurd tijden die 90 minuten die we bij de wolven buiten waren. We kijen wel een filmpje en dat is interessant maar ook niet meer dan dat. We rijden een stukje verder en komen bij het Land of Ice and Fire. Hier kun je een half uur wandelen naar een uitgedoofde vulkaan krater en in ongeveer 10 minuten naar een ijsgrot. Hier in deze grot haalde de Indianen en pioniers hun ijs om eten in de bewaren. Het water in de grot was toen nog tot 4 meter dik bevroren, nu deze grot met rust wordt gelaten is de ijslaag tot bijna 7 meter gegroeid. Het is een redelijke vlakke wandeling met veel schaduw, daarna volgde er een serie trappen naar beneden de grot in, je voelde te temperatuur flink dalen. Het was mooi maar met direct zonlicht op de ijsvlakte is het vast nog mooier. We lopen de trappen weer op, Mike wat sneller dan ik maar ik kom ook wel boven. We lopen terug naar de auto en besluiten nu direct door te rijden naar het hotel. We zijn moe, heel erg vies en stoffig en willen graag douchen. De route de wij rijden is mooi op zichzelf en met een bakkie koffie in de auto komen we al snel in Albuquerque aan. Het hotel is ook zo gevonden en de kamer direct ingericht. Nadat we gedoucht zijn lopen we naar de Old Town waar we op advies van de receptionist bij een restaurant aan belanden. We krijgen buiten op het terras aan de achterkant een mooie tafel. Als speelt een man gitaar en het is heel gezellig. Het eten is meer dan goed en blijkbaar hadden we honger want we eten het bord weer helemaal leeg. We lopen via een kortere weg terug naar het hotel en gaan TV kijken en genieten van het vooruitzicht op nog een lange vakantie.