Dag 11 Bisti Badlands - Gallup - Holbrook

Om 4 uur wordt ik wakker en besluit dat dat te vroeg is om op te staan. Ik lees wel even in mijn spannende Bouquet reeks boekje en ga dan weer liggen. Voor een veldbedje lig ik niet slecht, eigenlijk wel lekker. De Airco in de kamer staat ook precies goed, niet te koud of te hard. Om 6 uur ben ik weer wakker en dat is de tijd om op te staan om optijd in de Bisti's te zijn voor onze wandeling van ca 2 uur. Aangezien we eerder deze vakantie besloten hebben om te doen waar we zin in hebben en niet zo zeer " het plan" te volgen en ik lekker lig besluiten we de wandeling niet te gaan doen maar te blijven liggen. Om 8 uur staat Mike als eerste langs zijn bed. Als hij doucht ruim ik intussen mijn slaapgerei op en doe alvast een van de koffers dicht. We kunnen tot 9 uur ontbijten en komen keurig om 5 over half 9 aan tafel. Ik tank voor ons uit de automaat jus d'orange, appelsap en nog een sapje, neem maar weer wat eieren en vers fruit met een yogurte en gooi dan een hele beker sap over de tafel, stoel en vloer. Ik vraag de dame van het ontbijt om een doekje en krijg het zowaar aangereikt. He, waar is de Amerikaanse service nu? Normaal gesproken springen er 3 schoonmakers tevoorschijn die de boel op doen.... Ach, beetje poetsen en handen wassen en het leed is weer geleden. Dan maar melk. Voor een keer nemen we wat muffins en andere koeken mee van het ontbijt voor de lunch. We checken uit en rijden richting Bisti Badlands, wat zoiets betekend als slecht land. Slecht land klopt, maar slechte weg is ook van toepassing. Onze koffie vliegt zowat door de auto door het hobbelen. Als ik net de gordel af heb en naar voren buig vliegen we door een of andere kuil heen waardoor we beide gelanceerd worden uit de stoel. Aangezien ik geen gordel aan hebt, deze twee tellen anders altijd wel, vlieg ik met mijn hoofd tegen het dak. Au, au,vloek, vloek, baal, baal. Gelukkig niets ergs gebeurd en we draaien de dirt road van 3,5 mijlen op. Deze is echt gladder dan het asfalt dat we eerder reden. De parkeerplaats is zo gevonden want het wordt goed aangegeven. We parkeren en besluiten alleen een klein stukje te lopen naar een aantal mooi rotsfiguren. Die vinden we niet, wel vinden we een bovenbeen bot van een mens. Zouden er hier kanibalen zitten? Na een half uurtje wandelen door een "slecht landschap" zetten we koers richting het zuiden en daarmee Arizona en de Route 66. We stoppen eerst bij het El Rancho hotel waarin alle beroemde Western acteurs hebben overnacht als ze daar aan het filmen waren. We lopen de lobby en de gang boven rond en bewonderen de foto's en kunstwerken. Dan gaan we verder en belanden na een aantal mijl in een diner waar we wat eten. We hebben trouwens weer een uur extra vandaag omdat we nu vanuit New Mexico in Arizona zijn beland. Om 4 uur zijn we bij ons hotel in Holbrook. Dit is een authentiek motel aan de Route 66 en is recentelijk gerenoveerd. We maken een bedje op de grond voor mij en zitten nu heel gezellig bij het zwembad. Mike is stoer en duikt erin, ik doe pootje baden om af te koelen want het is ijskoud water. Deze blog heb ik in de stralende zon getypt, ik schat zo'n 25 graden wat echt lekker is na die dagen van boven de 35! Inmiddels hebben de eigenaars een potje thee bij het zwembad geserveerd en gaan we dadelijk uitzoeken of er een bioscoop is in het dorp. Lekker rustig, morgen weer een dag. Tot morgen.

Dag 10 Moab - Hole 'n the rock - shiprock - Bloomfield

BloVanochtend staan we maar weer een rustig op. We gaan een stukje rijden vandaag en na het ontbijtje gaan we op weg. Een paar mijl ten zuiden van Moab ligt een ontzettende kitsch winkel die uitgehouwen is in een rotswand. Ze pretenderen gelukkig ook niets anders te zijn. Begin negentienhonderd woonde er een Deens gezin in een hutje voor de rots. Het hutje was de klein voor alle kinderen en dus besloot de vader, mijnwerker van beroep, een stuk uit de rots te blazen en daar zijn zonen in te laten slapen. Later bleef de zoon er wonen die er nog een stuk uitblies en er samen met zijn vrouw een diner in begon. In de jaren veertig was het gruwelijk druk rondom Moab omdat er toen Uranium werd gewonnen voor de atoomwapens. Aangezien er geen electra was in de grot had hij een soort kuip uitgehouwen op ca 1 meter hoogte, daar deed hij dan frietvet in dat met een brander heet werd. Een koeling was gewoon een ander gat in de rots waar brokken ijs uit Moab lagen. Alles is nog in oorspronkelijke staat achter de souvenierwinkel terug te vinden. Ook de zeer uitgebreide woonkamer, slaapkamers en hobbykamers van het stel zijn nog te zien. In het stuk voor de grot/winkel hebben ze van alles en nog wat verzameld, gewoon een bonte kermis van spulletjes die op zich leuk zijn maar niet met elkaar te maken hebben. We hebben zelfs de bordjes gevolgd waarop stond dat er een zeldzame big foot te zien zou zijn. Dat was ook, het was een enorm grote gebeeldhouwd voet. Haha. We zijn verder gereden en via een mooi landschap zagen we in de verte op een vlakte een heel aparte rots. Dit is het plaatsje Shiprock, zo genoemd door de pioniers die in de vorm een boot zagen. De indianen hier noemen het de gevederde berg omdat zij geloven dat hun voor ouders op de rug van een enorme vogel in dit gebied te recht zijn gekomen. Wij zien het niet..... Wel een tankstation en een Sconic Burger. Lekker een hamburger voor Mike en een soort van gepaneerde groente hap, met gesmolten kaas natuurlijk voor mij. Allebei hebben we weer een milkshake met slagroom. Die zijn eigenlijk te lekker maar het is geen ijs met een siroopje maar gemoeste aarbeien of bananen met ijs. Wij vinden dat het veel van fruit weg heeft, strepen het af onder de noemer gezond en tutteren ze op terwijl we richting Farmington / Bloomfield rijden. De stadjes zijn eigenlijk niets aan maar hier vandaan is het het kortste rijden naar de Bisti Wilderness dat we morgen willen gaan bezoeken. Het hotel hebben we zo gevonden en we gaan direct weer een bedje voor mij op de grond maken. MIke wil gaan stporten en ik ga even liggen lezen maar merk al snel dat ik te hard lig. Als Mike doucht ga ik gauw nog twee dekens vragen bij de receptie en hiermee creeren we een prima nestje voor mij. Het stadje ligt in een indianen reservaat en die mensen hebben eigen wet geving. Veel van die stammen leven van de casino's die zij op eigen grondgebied bouwen. Aangezien wij graag de plaatselijke economie steunen besluiten we om hier maar wat geld aan te gaan doneren. We houden het lang vol en om half 9 gaan we wet eten in de sportbar van het casino. Op de menukaart staan twee dingen die ik graag eet. Kippevleugeltjes en nacho's. Het zijn allebei voorgerechten maar we weten dat dat eingelijk voldoende is als hoofdgerecht. Ik kijk Mike eens lief aan en gooi al mijn charmes in de strijd om hem zo ver te krijgen met mij een portie kippenvleugeltjes te delen zodat ik dan als hoofdgerecht de nacho's kan kiezen. Het lukt en Mike neemt Fish &Chips na het halve portie vleugeltjes. Ik krijg me een bord met een bult erop dat ik een stoelverhoger moet vragen om er over heen te kijken. De nacho's liggen begraven onder een berg stoofvlees, sla, tomaten, jalapeno pepers en natuurlijk gesmolten kaas. Ik vind het LEKKER maar stop met eten voor ik te vol zit. We gaan naar de kamer en kijken samen nog even TV. Om half 10 gaan we slapen omdat we vroeg op willen om te gaan wandelen in de Bisti Badlands. Tot morgen.

Dag 9 Moab - Thomson Springs - Dead Horse Point SP

We staan op ons gemakkie op en gaan lekker ontbijten in het hotel. Ik word al een paar dagen wakker van de krampen in mijn benen dus besluit ik voor de melk en de gekookte eieren te gaan. Na 3 eieren hou ik het voor gezien. Mike neemt braaf vers fruit met een bakkie corn flakes. Hij is niet ziek of zo maar die bruine bonen en zware aardappels van gisterenavond zijn nog niet gezakt. Na het ontbijt rijden we in 3 kwartier naar een plaatsje waar scenes van de film Thelma & Louise zijn opgenomen. We vinden alleen een spookstadje. Alle huizen en zelfs een motel en cafe staan er verlaten bij. Het gekke is dat er wel gewoon nog inboedel in staat en de gordijnen er ook nog gewoon hangen. Veel is het overigens niet meer want wij verdenken de "trailer" ofwel caravan bewoners ervan de huizen leeg te halen voor eigen gebruik. Het is gewoon een zooitje om het maar te zeggen en de filmscene huizen kunnen we er niet uit halen. We rijden via een andere oude weg terug naar de snelweg. We zien telkens beetjes over de weg heen schieten en moeten wel vaart minderen om ze niet plat te rijden. Ik ben ook erg benieuwd wat het zijn. Ze lijken niet op de grondeekhoorns die we telkens zien. Mike zet de auto stil en ik maak foto's van de beestjes. Het lijken wel cavia's met een staartje als ze rennen. Dan blijken het Prairiedogs te zijn, we herkenden ze toen ze rechtop stil gingen zitten. Echt een leuk gezicht, we blijven wel een kwartier stilstaan of langzaam rijden. Geen ander verkeer te zien hier dus het kan best. Als ik uitstap om foto's te maken horen we zo ook geluid maken. We rijden verder en terug richting Moab waar we overnachten. We slaan rechtsaf het Island in the sky gedeelte van het Canyonsland National Park in. Dit is het meerst ruige en onhergzame park van alle grote parken in Utah. Het eerste gedeelte rijden we snel doorheen, we hebben gisteren de hele dag dit soort landschap gezien en hoe mooi het ook is, zelfs dit went. We draaien af naar Dead horse point state park. Het verhaal hier gaat dat cowboys in 19de eeuw hier op een langtong, heel hoog gelegen, wilde paarden naar toe joegen en dan de enige uitweg versperden zodat ze konden kijken welke paarden zij konden temmen voor eigen gebruik. Als je op dit punt staat heb je aan drie kanten een ravijn waarin je de Colorado rivier ziet schitteren. De vierde kant was dan afgesperd. Het verhaal gaat dus dat die cowboys vergaten om de versperring weg te halen en de ongeschikte paarden hier achter lieten zonder mogelijkheden om water en of voedsel te krijgen. De paarden stierven dus met het uitzicht op water, de Colorado rivier. Het uitzicht is er prachtig en wordt vaak in films gebruikt alsof het de Grand Canon is. De eerste scene van de Mission Imposible II film en de finale van Thelma & Louise is hier opgenomen. Wij vinden het inderdaad op de Grand Canyon lijken en gaan weer naar de auto terug. We besluiten om dan, in plaats van een bezoek aan Island in the Sky, terug te rijden naar Moab om eens lekker te gaan eten en de natuur de natuur te laten voor vandaag. Op tripadvisor had ik een tentje gevonden dat al sinds 1954 de beste burgers van Moab serveert. Milt eat & go is wat moeilijk te vinden voor ons, maar als we het vinden blijkt het een schot in de roos. Een houten keet waar sinds 1954 niets aan is veranderd en een afgeladen vol terras heeft. Nou terras, gewoon wat tafeltjes en stoeltjes op een gras/rots veldje onder een boom. Binnen hebben we nog een plaatsje en worden fantastisch ontvangen en bediend door een leuke man. Niet zo'n lekker ding als mijn hunny maar hij had wel een leuk gezicht. Ze hebben keuze uit burgers, burgers en burgers. Ik neem een cowboy burger zonder sla en met friet, MIke een dubbele cheeseburger. Hij smaakt echt lekker en alles gaat toch het laatste snippertje op. Gelukkig kunnen we ons inhouden in likken de borden niet af... De Hollandse klompjes die we altijd meenemen worden direct aan de muur opgehangen en ze lijken onder de indrukt te zijn dat wel helemaal uit Nederlands, via tripadvisor bij hun terecht zijn gekomen. Na het eten gaan we naar de hotel kamer waar Mike een film kijkt en ik de koffers een opruim, wat ervaringen op Tripadvisor zet en mijn benen scheer. Dit laatste was echt nodig want er viel schaduw op mijn benen die niet veroorzaakt werd door exerne factoren. Hahaha. Mike z'n hoofd heb ik overigens vanochtend ook al in de douche geschoren dus de messen waren toch nog geslepen. Maar goed na dit alles zijn we naar de plaatselijke bioscoop geweest en hebben we de nieuwste film met Johnny Depp gezien, Dark Hollows of zo iets. Vreemde film maar wel lekker zullen we maar zeggen. We hebben er van genoten en de enorme buil popcorn ligt nog voor driekwart vol in de auto. Volgens de geleerde is de popcorn de tweede dag het lekkerste dus dat zullen dan wel eens zien. We gaan via de Mac drive met een misdadig lekker milkshake terug naar de hotel kamer. Hier zit er slagroom boven op de milkshake, geen wonder dat hij lekker is. We kijken naar history channel en ik typ intussen deze blog. Morgen gaan we weer een stukkie rijden en wellicht lezen jullie dat dan wel weer. Groetjes uit een zonovergoten, relaxt, bloedheet, lekker en gezellig Moab, Utah.

Dag 8 Kodachrome Basin naar Moab

We moesten vandaag vroeg op want we hadden een lange dag voor de boeg. We vertrekken om kwart over 7 uit het park en laten de sleutel van de mooie cabin achter in de brievenbus van het kantoor. Het is echt koud, het heeft vanacht tegen het vriespunt aan gezeten. We weten dat we een fantastisch mooie weg gaan rijden vandaag want die hebben we in 2008 ook gereden, alleen toen van noord naar zuid en nu dus van zuid naar noord, alle uitzichten zijn dus anders. Van de plaatsjes die we passeren heb ik wat op geschreven. Ook bijvoorbeeld dat in dit gebied tot midden vorige eeuw de post nog met per muilezel werd rond gebracht en dat dit het laatste gebied van de hele Verenigde Staten is dat op landkaarten is ingetekend. Tussen Boulder en Escalante heb je een gebied dat Hells Backbone heet, de echte Hells Backbone weg rijden we niet want dat is een niet onderhouden rotsweg met een hele gammele brug, maar hier heb je wel een stuk weg tussen alle afgronden en bergwanden waar je links en rechts van het asfalt een afgrond hebt. Geen vangrails, geen vluchtstrook, geen begroeiing, gewoon niets anders dan een afgrond recht naar beneden. Met aan alle kanten fantastische vergezichten, zo mooi en gaaf dat ik het niet kan beschrijven. We hebben er foto's van en die zullen nog niet alles laten zien... Ook hebben we hier in een tentje een ontbijtje gegeten. Ik heb keurig organische yogurt met honing zoete natuurlijke meusli en verse aardbeien. Mike besteld een warm Engels ontbijt waarop de serveerster vraag of hij worst, elanden burger of bison burger bij zijn eten wil, Mike zegt alleen ja, wat zoiets betekend als doe alles maar. Ik verklaar het antwoord naar de serveerster dat hij EN de worst En de bison burger wil, Eland vind ik te zielig om te eten want die zien er zo koddig uit als je die langs de kant van de weg ziet staan. Lekker hypocriet ik weet het... Maar goed dat 6000 calorieen ontbijt (waarvan 100 van mij zijn) kost me dan ook een lieve duit. Waarschijnlijk omdat de zaak een of andere status heeft binnen de organische culinaire sector, ook wel te zien aan de rest van de bezoekers. Geiten wollen kousen, fietsers, rokdragers, het is me een stelletje wij zijn echt de enige normale bezoekers. Ja, ik hoor het je denken maar kun je na gaan hoe de rest was..... We rijden door en vragen in een pompstation of de ferry over de Colorado rivier ca 80 mijlen verder op gaat. Ja, op het even uur of op het oneven uur maar hij gaat wel. We tellen even snel of we het kunnen halen of niet want we hebben vanavond naar een Chuchwagon dinner in Moab. We gaan het redden en beginnen aan een weg die zijn weerga niet kent. We dachten de mooiste weg net gereden te hebben maar deze is weer van een ander kaliber. Wat een landschap en wat een kleuren! Allemaal rotsen en bergen dan weer een tijdje roze, dan weer donker rood dan weer een landschap wat je van vreemde films kent, buitenaards. 3 Kwartier voor de boot vertrekt rijden we de oprit op naar de boot en staan in een klap weer midden tussen de mensen. Het is een uitloper van Lake Powell en het is druk met weekendmensen met hun eigen bootjes. Intussen moet ik weer een plassen en aangezien het druk is kan ik niet in het wild plassen en wacht braaf op de boot. Dat red ik wel, helaas voor mij op de boot geen WC, nog een half uur op het water, met meer dan mooie uitzichten voor we eraf kunnen en boven aan de afrit een eenzaam WC gebouwtje zien. Twee moterrijders stoppen voor ons. Blijkbaar is mijn nood zo hoog dat die mannen mij lachend voor laten gaan, dat is maar goed ook want het zou niet goed zijn afgelopen. Mike staat lekker met de mannen te kletsen en na een tijdje meen ik toch te moeten zeggen dat we ietwat moeten gaan om op tijd in Moab te zijn. Mike rijdt snel door weer een prachtig landschap met weer allerlei andere kleuren. Na een tijdje vraagt hij of ik even wil rijden en dat wil ik wel. Net voorbij de eerste bocht komt me er toch een helling aan met aan de rechterkant een afgrond zonder vangrails. Aangezien ik hoogtevrees heb trekken mijn ogen altijd naar de diepte wat tijdens het autorijden niet zo handig is. Ik rijd gewoon op de middenstreep want er is voor en achter mij geen verkeer te zien en wil ons toch wel heel huids in Moab krijgen. Na een half uur wil Mike alweer rijden maar ik wil nog even wat meters maken totdat ik merk dat hij zich te pletter zit te vervelen naast me. Ik ben altijd druk met kaart, tekst, koffie zetten, koekjes of chips uitdelen maar als ik rij kan ik toch niets eten of drinken en dus heeft Mike geen taakje. We stoppen bij een visitor center en wisselen van plaats. Een uur voor we bij de Chuckwagon moeten zijn zijn we bij het hotel. We checken en en maken en bedje op de grond voor mij met de spreien en eigen matrasjes. Dan is het tijd om te gaan. De eerste aan blik is het leuks, wat eigenlijk alles al zegt. De ticket office zit in een oude dichte kar op een stoffige zanderige parkeerplaats. Wij parkeren onze auto achter de onder aan de berg gelegen saloon en bekijken het 25 vierkante meter grote winkeltje. Dan stopt er een bus op het buitenterrein en er stappen ca 40 levende fossielen uit. Echt bij die hele groep had reanimatie geen zin, er zat geen leven in, maar goed als wij 103 zijn later zullen wij er ook wel zo uit zien. In ieder geval volgde er na een half uur in de brandende zon wachten een slechte, zonder enig enthousiasme uitgevoerde Wild West shoot out. De grappen waren eigenlijk wel goed maar het sloeg echt nergens op hoe ze het brachten. Wellicht wilden ze de andere gasten te laten schrikken of zo. Dan mogen we naar binnen waar we een uitleg krijgen van 5 minuten over hoe het eten gaat. Je pakt een bord en een servetje met bestek erin gerold, dat bestek doe je dan in je broekzak zodat je je handen vrij hebt. Op twee van de 3 vakken krijg je warm eten op het andere vak van je bord krijg je appelmoes, je moet je hand onder de appelmoes houden zodat je hand niet verbrand....echt ik verzin het niet, het is zo gezegd. Ook zegt hij dat een rij voor het podium langs naar de andere kant moet lopen en dan de andere tafels om de beurt volgen. Als de bel dan gaat voor het eten gaat Mr Dinosaurus braaf achteruit van zijn tafel af, totdat de anderen hem de juiste kant op richten. En dit was nog het begin, het eten was wel goed en de muziekale show die volgde was ook van goede kwaliteit maar de sfeer zat er echt helemaal niet in. Die ene groep was ingeslapen en uitgestorven en de andere bus bestond uit allemaal Duitsers die volgens ons het hele gebeuren niet konden volgen omdat het niet in het Duits werd nagesynchroniseerd. Kortom dit was geen succes maar achteraf kunnen we er wel om lachen. We gaan gauw terug naar het hotel en gaan lekker slapen. Morgen weer een dag.