Dag 8 Kodachrome Basin naar Moab

We moesten vandaag vroeg op want we hadden een lange dag voor de boeg. We vertrekken om kwart over 7 uit het park en laten de sleutel van de mooie cabin achter in de brievenbus van het kantoor. Het is echt koud, het heeft vanacht tegen het vriespunt aan gezeten. We weten dat we een fantastisch mooie weg gaan rijden vandaag want die hebben we in 2008 ook gereden, alleen toen van noord naar zuid en nu dus van zuid naar noord, alle uitzichten zijn dus anders. Van de plaatsjes die we passeren heb ik wat op geschreven. Ook bijvoorbeeld dat in dit gebied tot midden vorige eeuw de post nog met per muilezel werd rond gebracht en dat dit het laatste gebied van de hele Verenigde Staten is dat op landkaarten is ingetekend. Tussen Boulder en Escalante heb je een gebied dat Hells Backbone heet, de echte Hells Backbone weg rijden we niet want dat is een niet onderhouden rotsweg met een hele gammele brug, maar hier heb je wel een stuk weg tussen alle afgronden en bergwanden waar je links en rechts van het asfalt een afgrond hebt. Geen vangrails, geen vluchtstrook, geen begroeiing, gewoon niets anders dan een afgrond recht naar beneden. Met aan alle kanten fantastische vergezichten, zo mooi en gaaf dat ik het niet kan beschrijven. We hebben er foto's van en die zullen nog niet alles laten zien... Ook hebben we hier in een tentje een ontbijtje gegeten. Ik heb keurig organische yogurt met honing zoete natuurlijke meusli en verse aardbeien. Mike besteld een warm Engels ontbijt waarop de serveerster vraag of hij worst, elanden burger of bison burger bij zijn eten wil, Mike zegt alleen ja, wat zoiets betekend als doe alles maar. Ik verklaar het antwoord naar de serveerster dat hij EN de worst En de bison burger wil, Eland vind ik te zielig om te eten want die zien er zo koddig uit als je die langs de kant van de weg ziet staan. Lekker hypocriet ik weet het... Maar goed dat 6000 calorieen ontbijt (waarvan 100 van mij zijn) kost me dan ook een lieve duit. Waarschijnlijk omdat de zaak een of andere status heeft binnen de organische culinaire sector, ook wel te zien aan de rest van de bezoekers. Geiten wollen kousen, fietsers, rokdragers, het is me een stelletje wij zijn echt de enige normale bezoekers. Ja, ik hoor het je denken maar kun je na gaan hoe de rest was..... We rijden door en vragen in een pompstation of de ferry over de Colorado rivier ca 80 mijlen verder op gaat. Ja, op het even uur of op het oneven uur maar hij gaat wel. We tellen even snel of we het kunnen halen of niet want we hebben vanavond naar een Chuchwagon dinner in Moab. We gaan het redden en beginnen aan een weg die zijn weerga niet kent. We dachten de mooiste weg net gereden te hebben maar deze is weer van een ander kaliber. Wat een landschap en wat een kleuren! Allemaal rotsen en bergen dan weer een tijdje roze, dan weer donker rood dan weer een landschap wat je van vreemde films kent, buitenaards. 3 Kwartier voor de boot vertrekt rijden we de oprit op naar de boot en staan in een klap weer midden tussen de mensen. Het is een uitloper van Lake Powell en het is druk met weekendmensen met hun eigen bootjes. Intussen moet ik weer een plassen en aangezien het druk is kan ik niet in het wild plassen en wacht braaf op de boot. Dat red ik wel, helaas voor mij op de boot geen WC, nog een half uur op het water, met meer dan mooie uitzichten voor we eraf kunnen en boven aan de afrit een eenzaam WC gebouwtje zien. Twee moterrijders stoppen voor ons. Blijkbaar is mijn nood zo hoog dat die mannen mij lachend voor laten gaan, dat is maar goed ook want het zou niet goed zijn afgelopen. Mike staat lekker met de mannen te kletsen en na een tijdje meen ik toch te moeten zeggen dat we ietwat moeten gaan om op tijd in Moab te zijn. Mike rijdt snel door weer een prachtig landschap met weer allerlei andere kleuren. Na een tijdje vraagt hij of ik even wil rijden en dat wil ik wel. Net voorbij de eerste bocht komt me er toch een helling aan met aan de rechterkant een afgrond zonder vangrails. Aangezien ik hoogtevrees heb trekken mijn ogen altijd naar de diepte wat tijdens het autorijden niet zo handig is. Ik rijd gewoon op de middenstreep want er is voor en achter mij geen verkeer te zien en wil ons toch wel heel huids in Moab krijgen. Na een half uur wil Mike alweer rijden maar ik wil nog even wat meters maken totdat ik merk dat hij zich te pletter zit te vervelen naast me. Ik ben altijd druk met kaart, tekst, koffie zetten, koekjes of chips uitdelen maar als ik rij kan ik toch niets eten of drinken en dus heeft Mike geen taakje. We stoppen bij een visitor center en wisselen van plaats. Een uur voor we bij de Chuckwagon moeten zijn zijn we bij het hotel. We checken en en maken en bedje op de grond voor mij met de spreien en eigen matrasjes. Dan is het tijd om te gaan. De eerste aan blik is het leuks, wat eigenlijk alles al zegt. De ticket office zit in een oude dichte kar op een stoffige zanderige parkeerplaats. Wij parkeren onze auto achter de onder aan de berg gelegen saloon en bekijken het 25 vierkante meter grote winkeltje. Dan stopt er een bus op het buitenterrein en er stappen ca 40 levende fossielen uit. Echt bij die hele groep had reanimatie geen zin, er zat geen leven in, maar goed als wij 103 zijn later zullen wij er ook wel zo uit zien. In ieder geval volgde er na een half uur in de brandende zon wachten een slechte, zonder enig enthousiasme uitgevoerde Wild West shoot out. De grappen waren eigenlijk wel goed maar het sloeg echt nergens op hoe ze het brachten. Wellicht wilden ze de andere gasten te laten schrikken of zo. Dan mogen we naar binnen waar we een uitleg krijgen van 5 minuten over hoe het eten gaat. Je pakt een bord en een servetje met bestek erin gerold, dat bestek doe je dan in je broekzak zodat je je handen vrij hebt. Op twee van de 3 vakken krijg je warm eten op het andere vak van je bord krijg je appelmoes, je moet je hand onder de appelmoes houden zodat je hand niet verbrand....echt ik verzin het niet, het is zo gezegd. Ook zegt hij dat een rij voor het podium langs naar de andere kant moet lopen en dan de andere tafels om de beurt volgen. Als de bel dan gaat voor het eten gaat Mr Dinosaurus braaf achteruit van zijn tafel af, totdat de anderen hem de juiste kant op richten. En dit was nog het begin, het eten was wel goed en de muziekale show die volgde was ook van goede kwaliteit maar de sfeer zat er echt helemaal niet in. Die ene groep was ingeslapen en uitgestorven en de andere bus bestond uit allemaal Duitsers die volgens ons het hele gebeuren niet konden volgen omdat het niet in het Duits werd nagesynchroniseerd. Kortom dit was geen succes maar achteraf kunnen we er wel om lachen. We gaan gauw terug naar het hotel en gaan lekker slapen. Morgen weer een dag.