13 mei Tuscon - Yuma - San Diego

We hebben om half acht een wake up call geregeld. Ik ben dan al even wakker en heb mijn wordfeud spelletjes voor de dag alweer ingevuld. We staan op en ontmantelen mijn lekkere bedje van de grond. Ik heb prima gelegen, bijna net zo goed als thuis. We zijn zo snel dat we om kwart over 8 al ingepakt, gedoucht en geladen in de ontbijtruimte neerdalen. Na het eten tanken we voor 3 dollar en 1 cent - 4 liter benzine. Maar even geen vergelijk met Nederland maken..... En rijden over de snelweg Tuscon uit. Het is warm, het wordt heet voor 10 uur is het boven de 35 graden. Als we rond half 1 in Yuma aankomen is het 40 graden. We rijden 30 mijl naar het noorden voor een bezoek aan een mooi ghosttown en mijn. De weg is goed tot 9 mijl voor het stadje dan wordt het een kei en kiezel weg. Potdorie wat een stof zeg....links en rechts van het pad staan telkens borden en als we stoppen blijken we te zijn ingesloten door een testterrein van het leger. We verwachten ieder moment een mooie paddestoel wolk boven ons uit te zien stijgen. Hahaha, nee geintje, er worden voertuigen maar ook amunitie door het leger getest. Leuk om te weten en een spannend ook. Na een 20 minuten geschud te zijn komen we bij een hek dat dicht zit. Museum gesloten. Ach maakt niet uit het stadje kunnen we vast wel zien. We schudden nog een paar honderd meter verder tot we merken dat we niet bij de panden kunnen komen. Omdraaien dan maar. Ik stap uit en sta te kijken hoe Mike op het pad heen en weer steekt om om te draaien. Het is meer an 40 graden en ik voel mijn lijf verbranden. Snel weer in de airco. Onverrichter zaken zakken we de 30 mijl naar Yuma weer af. Als ik de slappe lach krijg kan ik geen borden meer lezen en Mike zit ook niet meer op te letten door dat gelach van mij. We stoppen wij een pomp om te vragen of we nog goed zitten. Gelukkig wel en na een paar minuten komen we bij het Yuma Territorial Prison State Historic park aan. Tjuu, wat is het heet zeg, als we de parkeerplaats aflopen naar de entree van het museum komen we al snel tot de conclusie dat we het buiten stuk snel moeten lopen en veel moeten drinken. De film en documentatie in een gebouw is interessant, dan naar buiten waar we de cellen rij zien. Het is een soort schuur met aan beide kanten een open tralie deur. In het midden zit ook nog een tralie muur in. Iedere cel had twee stapelbedden van 3 hoog. Veel gevangen stierven aan ziektes door de tocht, kou of juist hitte. Er was ook een donkere cel waar je in werd gezet als je het te bont maakte. Het maakt niet uit of er al iemand in zat of niet, je werd er gewoon bij gepropt. Geen mogelijkheid om de liggen, geen licht en ook geen emmer om je behoefte op te doen. Samen met de gevangenis bibliotheek en de luchtplaats was dit eigenlijk het hele museum. Voor in zijn we nog een hele mooie, houten wachttoren opgeklommen. Vanuit hier zie je de Colorado rivier, die net voor Yuma is samen gegaan met de Gila rivier en alle mooie groene velden. Die velden vallen extra op nu we een aantal dagen in het droge, dorre Arizona hebben doorgebracht. Voor we weggaan koelen we wat af in de winkel. We moeten nu nog 2,5 uur rijden naar San Diego. We besluiten halverwege eerste wat te eten. We zijn net een schitterende bergpas overgestoken en willen voor de stadsdrukte eerst nog wat eten. Mike eet een bord heerlijke pasta en ik neem maar weer eens hotwings. Lekker hoor, met witte kool salade. Na een wild west rit dwars door San Diego stad, Mike volgt de snelheid van de rest van het verkeer, ik hou mijn mond en probeer de weg die we moeten hebben zo lang van de voren mogelijk aan te geven, komen we bij het hotel aan. Het is een weg oversteken naar de jachthaven van San Diego. De kamer is basic maar wel schoon. Het is sanitair is ook net nieuw maar het is passen en meten om mijn bed op de grond te maken. We nemen het woord claustrofobie bijna in de mond maar beseffen dat we heel gelukkig zijn dat we hier zijn en niet moeten zeuren. Nu kijken we samen op het bed wat TV, Mike is alweer keurig geknipt en we zijn allebei al keurig gedoucht. Wie maakt ons wat. Morgen naar Sea World!